Column 24: Hoog bezoek

Vorige week was een speciale week. Vooral voor de kinderen, maar stiekem toch ook voor heel veel ouders en grootouders. Want, geef toe, hoe leuk is het om de verjaardag van de Sint te vieren en reikhalzend uit te kijken naar de cadeaus die hij laat bezorgen? Al een maand lang werd de goedheilige man hier en daar uitgenodigd om de kinderen toe te spreken, snoep uit te delen en de omstreden zwarte pieten af en toe dreigend met de roe te laten zwaaien.

Maar zoals gewoonlijk had hij in de laatste week voor zijn verjaardagsfeest weer een uitermate drukke agenda. Nieuwsgierig als ik ben, ging ik even kijken op de websites van onze Houthalense en Helchterense scholen. En wat bleek, geen enkel kind werd vergeten. Alle scholen werden met een bezoekje van de kindervriend vereerd. Op alle foto's waren kinderen te zien met een verlangende blik in hun ogen (en sommigen misschien toch ook een beetje bang, want misschien was braaf dit jaar toch niet braaf genoeg?). En uit de foto's bleek dat de Sint in alle scholen de tijd had genomen om de kinderen toe te spreken, in de turnzaal, op de speelplaats, of in de klas.

Ook in onze tijd bracht de Sint al jaarlijks een bezoekje aan de school, maar het moet gezegd, ook de Sint gaat met zijn tijd mee. Want vanwege zijn drukke agenda werd het moeilijk om op tijd in alle scholen te raken en dus maakte de Sint hier en daar ook gebruik van 'alternatieve' vervoermiddelen. In enkele scholen kwam hij gewoon aan met een auto (al dan niet met open dak, altijd handig met een mijter op je hoofd), maar in De Kleine Kunstenaar arriveerde hij in een mobilhome en in de Lakerberg scheurde er zelfs een tractor over de speelplaats om de goede man op tijd ter plekke te krijgen. In De Griffel werd een sintontbijt georganiseerd, zodat Sinterklaas daar geen tijd meer aan moest verspillen voor hij naar school kwam. Maar in Lillo's Klavertje verwachtten ze letterlijk 'hoog' bezoek. In een brief aan de juffen en meesters liet de Sint enkele dagen vooraf al weten dat hij de school zou bezoeken met een helikopter die zou landen op de parkeerplaats aan de school. Op de ochtend van de dag van dit 'hoog' bezoek stonden de kinderen dus vol spanning te wachten op de landing. Plots klonken de wieken van het naderende toestel, tot het geluid abrupt afgebroken werd. Gelukkig doken even later Sint en pieten gezond en wel op, met de mededeling dat de helikopter gecrasht was en zij gelukkig zacht geland waren in enkele balen stro. Getuige daarvan enkele sprietjes stro in de krullen van de pieten  en in de baard van de oude man. Dat de kinderen geen helikopter gezien hadden was bijzaak, dat de Sint en zijn pieten heelhuids op school waren geraakt, dat was wat belangrijk was.

Ik ben er zeker van dat weer heel wat kinderen met volle teugen genoten van de avonturen die de Sint dit jaar beleefde en dat hier en daar ook ouders het jammer vinden dat hij alweer naar het warme Spanje vertrokken is...

Verschenen in Het Belang van Limburg/Houthalen-Helchteren op 12/12/2014.

Column 23: Feest

December nadert met rasse schreden en dat betekent... feest! Want december is natuurlijk de feestmaand bij uitstek met de verjaardag van Sinterklaas, Kerstmis, oudejaar en de overgang naar het nieuwe jaar. Maar in onze gemeente wachten we niet tot december om te feesten. Ook de novembermaand was al goed gevuld met 'feestelijke' dagen.

Midden november arriveerde immers de goedheilige man in onze gemeente, met name in Ter Dolen. Jammer genoeg werd ons bezoekje aan Ter Dolen en de aankomst van Sinterklaas en zijn meute zwarte pieten dit jaar verhinderd door een leger ziektekiemen dat ons huis was binnengedrongen. Maar in de krant las ik dat hij door honderden kinderen feestelijk onthaald werd voor zijn bezoek aan en verblijf in de brouwerij. Voor die kinderen was het feest dus alvast compleet.

De week erna was het alweer feest, ditmaal voor de kinderen van Vrije Basisschool Lillo's Klavertje. De helft van hun speelplaats werd de afgelopen weken immers omgetoverd in een heuse bouwwerf. Op vrijdag 21 november werd het begin van de bouwwerken feestelijk ingehuldigd met een officiële eerstesteenlegging, waarin de kinderen de hoofdrol speelden. Er werd een domino gebouwd van bakstenen, waarop de namen van alle leerlingen stonden. De jarige leerling van de dag kreeg de eer om de domino in gang te zetten en één voor één vielen alle stenen neer in de vorm van een klavertje vier, het logo van de school. Bij het vallen van de laatste steen ging er een toeter af, waarop de bijna 300 kinderen evenveel groene en witte ballonnen de lucht in lieten. Maar het echte feest moet natuurlijk nog komen als de nieuwbouw voor de lagere school helemaal klaar is en de kinderen het mooie, nieuwe schoolgebouw kunnen inpalmen.

En datzelfde weekend, op zondag, was het alweer feest in de gemeente. De leden van chiro Meulenberg vierden het feest van Christus Koning en KSJ Houthalen organiseerde zijn jaarlijkse spaghettifeest.

Met al die festiviteiten (en wellicht nog andere, die mij niet ter ore zijn gekomen), zijn al heel wat inwoners van onze gemeente  grondig opgewarmd om aan de feestelijkste maand van het jaar te beginnen. Laat december maar komen!

 

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 28/11/2014.

Column 22: In vuur en vlam

Wat is er gezelliger dan een knetterend haardvuur? Of een kampvuur? Heel wat oud-leden van allerhande jeugdbewegingen kijken wellicht nostalgisch terug op het kampvuur dat het jaarlijkse bivak moest afsluiten. Gelukkig is er nog altijd eenmaal per jaar een reusachtig kampvuur in vrijwel elke gemeente waarop niet enkel de leden van een kamperende jeugdbeweging, maar ook volwassenen van allerlei pluimage welkom zijn. En voor dat reusachtige kampvuur was het afgelopen weekend tijd, want het Sint-Maartensvuur hoort traditioneel bij 11 november.

En wat zo leuk is aan zo'n Sint-Maartensvuur is dat het ook effectief nog iets traditioneels is. Van zo'n hoop dorre takken en dode bomen kan je immers geen grote brandbare berg maken door een simpele druk op je iPhone, of door een of andere handige app. Voor zo'n vuur heb je ouderwetse mankracht nodig. Sterke mannen- (en/ of vrouwen-)armen die de aangeleverde bomen en takken naar één plek slepen en stapelen tot een piramidevormig kunstwerk dat in brand gestoken kan worden. En ook dat in brand steken loopt niet altijd van een leien dakje. Misschien maakt net dat het wel zo gezellig.

Zelf waren we al jaren niet meer op een Sint-Maartensvuur geweest, maar dit jaar kregen we een flyer in de brievenbus waarin werd aangekondigd dat er dit jaar ook in Lillo weer een Sint-Maartensvuur zou zijn. En wij besloten dat de kinderen nu wel groot genoeg zijn om ons aan dit knetterende vuur te warmen.

We begaven ons dus op zaterdagavond richting de KSJ-lokalen (lees: de vroegere voetbalpleinen van Lillonia). De KSJ-leiding had er werk van gemaakt. Een pad verlicht door glazen bokalen met theelichtjes bracht ons over een hobbelig ex-voetbalveld tot bij de gigantische brandende stapel hout. Om niet alleen de buitenkant te warmen, maar ook de binnenkant, hadden de KSJ'ers een partytentje ingericht als pop-uphorecazaak. Aldaar konden we terecht voor iets fris of iets om op te warmen, zoals een warme choco of een jenevertje, weliswaar een koud drankje, maar ook ééntje waarvan je het warm krijgt.

En toen zowel binnen- als buitenkant voldoende verwarmd waren, keerden we met een warm gevoel huiswaarts...

Gepubliceerd in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 14/11/2014.

Column 21: Op safari

Vroeger was het een reis voor de rijken, voor de adel zelfs. Het laatste decennium trokken meer en meer mensen naar avontuurlijke oorden als Afrika om er het nodige wild te bewonderen en vaak ook te schieten. Maar nu Afrika ook om andere redenen dan loslopend wild levensgevaarlijk is geworden, en mensen banger zijn voor virussen dan voor olifanten of neushoorns, dreigt dit reistype in gevaar te komen. Maar geen nood, want de oplossing is vaak dichterbij dan men denkt.

Vorige week mocht ik immers twee soorten wilde dieren aanschouwen, met mijn eigen ogen en in mijn eigen Lillo. Wie denkt dat er een giraf in mijn tuin stond of een olifant aan de rotonde, die moet ik teleurstellen. Zo spectaculair was het nu ook weer niet, maar toch...

De eerste wilde diersoort die ik vorige week tegen het lijf liep, bevond zich wel degelijk in mijn tuin. Eerst dacht ik nog dat het een ontsnapte kip was, dus ik zette me al schrap om mijn kippenvangkunsten boven te halen. Maar het gevederde dier draaide zich en ik zag dat de vermeende kip een wilde mannetjesfazant bleek te zijn. Hij had zich duidelijk buiten zijn vertrouwde territorium begeven en huppelde zenuwachtig op en neer naast de omheining. Wellicht vreesde hij hetzelfde lot te ondergaan als veel van zijn soortgenoten en wachtte hij nerveus op een knal. Maar als dierenliefhebber joeg ik hem natuurlijk geen hagel door het lijf, maar trakteerde ik hem op wat kippenvoer. Toen ik mij lang genoeg verschanst had in de keuken, verzamelde hij al zijn moed en besloot zich eraan te wagen het gestrooide eten te verorberen. Wat er daarna met hem gebeurd is, weet ik niet. Het werd al snel donker en de volgende ochtend waren zowel het eten als de fazant verdwenen.

Goed, ik geef het toe, hoewel het wel enigszins speciaal is om een fazant tegen te komen in je tuin, erg indrukwekkend is het wellicht niet. Maar zaterdagavond (luttele minuten voor middernacht), kwamen we met vijf dames terug van het retrofeest van Femma. Vijf dames in één auto, dat is natuurlijk ambiance verzekerd. Maar beeldt u zich de kreten in van vijf dames die plots, enkele meters voor de auto, drie grote beesten de straat zien oversteken. Netjes in het licht van de koplampen. Drie van die beesten waarvan je weet dat ze er zijn, van horen zeggen en van de omgewoelde aarde in het bos. Maar nog nooit zag ik ze zelf van zo dichtbij zonder prikkeldraad tussen mij en hen. De everzwijnen verdwenen in een mini-bosje, gewoon tussen twee huizen. Misschien heeft daar zondagochtend wel iemand de schrik van zijn leven gekregen. Want drie wilde varkens in je tuin, dat is toch wel bijna net zo spectaculair als op safari gaan.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 31/10/2014.

Column 20: Week van het bos

Tegenwoordig heeft zowat alles en iedereen zijn dag of week: secretaressedag, dikketruiendag, dag van de leerkracht (helemaal niks op tegen, trouwens, integendeel), week van de smaak, ... En afgelopen week was het, zoals elke herfst, bij het kleuren van de bladeren en het vallen van eikels en kastanjes, week van het bos.

Toch vind ik het jammer dat het maar één week per jaar week van het bos is. Want zeg nu zelf, wat is er meer ontspannend dan met een paar stevige schoenen onder het bladerdek te wandelen, de (meestal) zuivere boslucht op te snuiven en te genieten van de dierengeluiden om je heen. Of stiekem bang te zijn dat er plots een knorrend en snuivend wild varken voor je neus zal staan. Want dat de everzwijnen dezelfde weg als jij gevolgd hebben, getuigt de omgewoelde aarde rond de bospaden, waar ze met hun knorrende neus in gewroet hebben.

Maar... de week van het bos dus. Die zetten wij al in de week ervoor in (en wellicht in de week daarvoor ook al). In onze gemeente zijn we immers verwend met heel wat bosrijk gebied. Ver hoef je dus niet te gaan voor een relaxte boswandeling. Wij wandelden een stukje door Kelchterhoef, waar de kinderen zich enthousiast, doch voorzichtig, stortten op de bolsters die de kastanjeboom naar beneden had geworpen. En hoewel ze weten welk cadeautje er binnenin de stekels op hen wacht, toch blijft het spannend om zo'n bolster open te duwen (of om mama dat te laten doen).

Op zondag maakten we dan het Wildpark in Molenheide onveilig. Een park dat al bestond toen ikzelf zo oud was als mijn kinderen nu. En de wandeling leidt naar de Boskantine, die ook al bestond in ongeveer zijn huidige vorm toen ik zo oud was als mijn kinderen nu. En hoewel de kinderen er al vaak geweest zijn, genieten ze met volle teugen. Want waar wij voorzichtig uitkijken of we geen eekhoorntje of misschien wel een ree zien, menen de kinderen achter elke boom een wolf te zien verschijnen, of een olifant, of misschien wel een dinosaurus. Steeds spanning verzekerd dus, zelfs op een banale boswandeling.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 17/10/2014.

Column 19: Verhuis

Bedrijven verhuizen. Dat is zo. Het gebeurt regelmatig. Het gebouw wordt te klein, de huur is verlopen, er komt een betere bedrijfsruimte vrij, het nieuwe gebouw is beter bereikbaar, er is meer parkeergelegenheid,... Er zijn talloze redenen waarom bedrijven verhuizen. En wanneer een bedrijf verhuist dat dagelijks tientallen klanten over de vloer krijgt, dan is dat meestal ten goede van de klanten.

Maar de reden waarom BPost besloot zijn kantoor in Houthalen te verhuizen, blijft voor de meeste klanten een dubieus raadsel. Een tijdje geleden verhuisde het kantoor immers van zijn vestiging in de Stationsstraat naar een onderkomen langs de Grote Baan. Voor wie niet van Houthalen-Helchteren is, de Grote Baan is die weg waarlangs je rijdt als je van Hasselt richting Eindhoven rijdt. En het kantoor van BPost ligt nu in het stuk tussen de rode lichten aan de hamburgerrestaurants en de rode lichten aan het vroegere gemeentehuis. Ja, inderdaad, dat stuk waar het steeds bomvol auto's en vrachtwagens staat (rijden is er in de spitsuren niet meer echt bij) en waar wel parkeerplaats langs de weg is, maar die is er eigenlijk alleen maar voor de vorm, want weinig mensen durven het aan om langs die helse baan hun auto achter te laten. Laat staan er uit de auto te stappen.

Maar BPost, dat eerst in een mooi en toch rustig gelegen kantoor in het centrum van Houthalen gevestigd was, vond het dus opportuun om te verhuizen naar dit ietwat minder rustig oord.

Eerlijk? Ik ben er nog niet geweest. Ik doe mijn postbezoekjes nu in de gemeente waar ik werk, dat is heel wat praktischer. Was dat misschien het opzet? Minder klanten lokken en uiteindelijk besparen op het personeel? Of zat er toch een veel logischer redenering achter de verhuis?

Al enkele keren kwam de verhuis in een klein artikeltje in de krant, maar vorige week was het dan zover. Het nieuwe kantoor haalde eindelijk het nieuws met een grote spektakelfoto en bijbehorend artikel. Iemand die zich niet zo snel gewonnen geeft als ik, besloot de moed bijeen te rapen en de auto te parkeren voor het nieuwe postkantoor, langs de Grote Baan dus. Maar nauwelijks was de autodeur geopend, of een vrachtwagen raasde ijlings langs het been van de betreffende chauffeur, een been dat gelukkig bleef hangen waar het zijn moest. De auto had echter minder geluk. Van de bestuurdersdeur bleef weinig meer over dan een scharrel metaal en versplinterd glas. 

Een bezoekje aan de post dat deze persoon wellicht nog lang zal heugen.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 03/10/2014.

Column 18: Oude tradities en nieuwe technologieën

Vorige week stelde Apple zijn iPhone 6 voor. En hoewel er heel wat heisa rond gemaakt werd, is de iPhone 6 nog nauwelijks nieuws te noemen. Want met de nieuwe technologieën die zich heden ten dage sneller ontwikkelen dan de snelheid waarmee het licht zich verplaatst, kan weinig ons nog verbazen. Smartphones worden stilaan oud nieuws, want in bijna elk huisgezin heeft er zich al minstens eentje naar binnen gewurmd. En zelfs van een aangekondigd 'slim' horloge trekken we nog nauwelijks onze ogen open. Maar toch zijn nog niet alle nieuwe technologieën zo algemeen bekend.

Zoals de traditie het voorschrijft, vond ook dit jaar op de eerste zondag van september de tractorwijding plaats in Sonnis. Rond het kleine kerkje (dat de rest van het jaar trouwens nauwelijks nog van dienst is) werden een tent, een springkasteel, een zandbak, tafels, stoelen, een podium en ander decor gebouwd voor de feestelijkheden. Terwijl in het kerkje een misviering plaatsvond,  verzamelden heel wat mensen zich achter en naast de hekken in afwachting van de stoet van kindervoertuigen, dieren en tractoren die zich gewillig door de pastoor zouden laten besprenkelen met gewijd water. Er werd reikhalzend uitgekeken naar het kruispunt, alwaar de gewijden in spe zich verzamelden.

Maar plots werden we opgeschrikt door een vreemdsoortig gezoem dat van de andere kant kwam. Alle hoofden draaiden zich naar de bron van het geluid. En daar hing zo'n nieuwe technologie in de lucht te zoemen, zo'n technologie waarover we allen al in de krant hebben gelezen en waarmee we ook op tv of internet al kennismaakten, maar die velen duidelijk nog niet 'in real life' in actie hadden gezien. En hoewel ik meestal nogal te vinden ben voor nieuwe technologieën, moet ik toch toegeven dat dat ding met zijn vier kleine propellertjes dat daar boven onze hoofden hing te zoemen, toch behoorlijk science-fictionachtig aandeed. Voor diegenen die zich enigszins bedreigd voelden door die mini-UFO, werd snel uitgelegd dat het ging om een drone die zou filmen en luchtfoto's maken om de hele wijding vast te leggen op de digitale plaat.

Maar zoals ik al zei, nieuwe technologieën wennen snel, want toen de fietsen, kindertractoren, honden, paarden, tractoren en 700 schapen de revue passeerden, werd dat zoemende ding in de lucht al snel vergeten.

 

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 19/09/2014.

Column 17: 1-septemberkoorts

Na een lange vakantie werd het weer tijd voor actie. Kleuters, kinderen, jongeren en iets minder jonge jongeren (diegenen die aan de andere zijde van de lessenaar moeten staan) voelden al vanaf begin augustus het onvermijdelijke weer broeden. Want zodra de eerste vakantiemaand wordt uitgewuifd, wordt het nieuwe schooljaar alweer stilaan verwelkomd. Winkels puilen uit van boekentassen, pennenzakken, mappen in alle kleuren en formaten. Met de uitstalling van al dat fraais bedenken de kinderen dat er hier en daar wel iets ontbreekt in die werkloze boekentas en ze porren hun ouders dus om deze hoogstnoodzakelijke benodigdheden onverwijld aan te schaffen. En omdat school voor het merendeel van de ouders nog steeds hoog bovenaan het lijstje staat, raken de winkelrekken met schoolspullen leger en leger naarmate de maand augustus vordert. Maar wanneer het einde van augustus nadert, breekt de koorts pas echt los. Ineens lijkt er nog vanalles te ontbreken. Niet alleen in de boekentas, maar ook in de kleerkast. Want traditioneel worden heel wat kindjes in het nieuw gezet voor de eerste schooldag. En traditioneel is er in de laatste twee weken al heel wat bedrijvigheid in de scholen, ook al zijn er dan nog geen leergierige kinderen om te entertainen. Zo bespeurde ik aan 'onze' basisschool in Lillo al regelmatig een auto van een ijverige inschrijver, een kleuterjuf die de klas ging poetsen en inrichten of een meester die al wat ging voorbereiden, de hele leerkrachtenclan voor de personeelsvergadering in de laatste week. Want ook de meesters en juffen vallen ten prooi aan de 1-september-koorts.

Halverwege de laatste week van die langgerekte vakantie, die helaas in augustus niet zomers en zonnig was, maar drassig en nat (de natste augustus sinds de metingen, blijkbaar), drong de 1-september-koorts zelfs door tot in de diepste regionen van ons gemeentebestuur. Een ploeg werd op pad gestuurd in een oranje vrachtwagentje van de gemeente en aan het uiteinde van de parking, ter hoogte van het speeltuintje achter de school, werden grasmaaier, bosmaaier en ander nuttig materiaal uitgeladen. Nuttig materiaal om het gras en onkruid aan te pakken dat tijdens de vakantie weelderig gegroeid was en de proporties van een mini-jungle had aangenomen.

En zo raakten kinderen, klasjes en ook de parking met speeltuin weer spik en span voor die eerste september, voor de start van alweer een nieuw schooljaar.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 5 september 2014.

Column 16: Hoogdag

Vorige week vrijdag was er geen krant. En er was ook geen Belang van Houthalen-Helchteren. Want vorige week vrijdag was het hoogdag. Feestdag. Vrijaf voor de meeste werkende mensen. Een dagje uit met het gezin, op stap met vrienden, naar Pukkelpop,...

Vroeger - en hoewel dat voor de jongste generaties synoniem is met 'toen de dinosaurussen nog leefden', is dat echt niet meer dan een veertigtal jaar geleden - vroeger gingen de meeste mensen op die dag naar de mis. Want 15 augustus is een kerkelijke feestdag: het feest van Maria Hemelvaart.

In dit tijdperk associëren echter enkel de oudere generaties deze feestdag nog met de Kerk, voor de jongere generaties is het vooral een vrije dag waarop uitstapjes gepland kunnen worden naar zee, de Ardennen, de zoo, Bobbejaanland, Plopsaland of een andere plaats van vertier.

Bij andere feestdagen, zoals Kerstmis of Pasen, pleeg ik zelf nog wel eens misviering bij te wonen, maar op 15 augustus was mijn agenda tot nu toe meestal 'misvrij'. Dit jaar ging ik echter op 15 augustus wel naar de mis. In Houthalen-Centrum, want in Lillo was er geen. En niet alleen ik ging als Lillonaar naar de mis in de hoofdkerk van onze gemeente. Lillo was goed vertegenwoordigd en daar was een reden voor. Een geboren en getogen inwoonster van Lillo heeft het immers tot parochie-assistente geschopt en dat mocht gevierd worden. En welke dag is er meer geschikt voor het vieren van iemand die zich opstelt als een 'moeder' voor de parochianen dan de dag waarop de moeder aller moeders gevierd wordt: Maria Hemelvaart. Na een uitgebreide viering waren alle aanwezigen (en dat waren er veel, de kerk mocht nog eens een vol huis aanschouwen) welkom op de receptie die verzorgd werd door ziekenzorg: wijn, fris, hapjes, alles wat een receptie vereist.

En daarmee beschikt Houthalen (en Lillo uiteraard) nu ook over een 'vrouw in de kerk'. Ze is dan weliswaar geen priester, maar mag toch een heel arsenaal aan taken voor haar rekening nemen. En wie onze nieuwe parochie-assistente Barbara kent, weet dat ze dat goed zal doen. Ondanks, of misschien net dankzij, haar bescheidenheid. Maar vrijdag, op deze feestdag, heeft ze gedaan wat de pastoor haar had opgedragen: ze heeft zich laten vieren. Zo werd het voor even ook haar feestdag. Succes, Barbara!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 22/08/2014.

Column 15: Rouwregister

"Jets over pampa". Wie al eens in Sonnis passeert, heeft het vliegtuigvormige aanwijsbordje ongetwijfeld opgemerkt. Naar jaarlijkse traditie organiseerde de modelvliegclub die aldaar gevestigd is immers haar vliegshow. Plezier gegarandeerd. Vliegen staat dezer dagen echter allesbehalve garant voor plezier. Wie afgelopen week met het vliegtuig op vakantie vertrok, deed dit wellicht op weke benen. In een week tijd vielen er immers maar liefst drie vliegende gevaartes uit de lucht. Zoals wij mensen zijn, houden we wel van een beetje sensatie en kijken we met toch wel misplaatste interesse naar de beelden van zo'n ramp op tv. Maar wanneer de ramp zich voordoet met een vliegtuig dat vertrok in ons buurland Nederland en heel veel Nederlandse en zelfs een aantal Belgische passagiers met zich meevoerde, dan kunnen we moeilijk stellen dat de situatie onze koude kleren niet raakt. En wanneer dat vliegtuig dan ook nog eens met opzet uit de lucht werd gehaald, neemt de ontzetting over zoveel onrecht alleen maar toe. Die ontzetting was voelbaar tot in ons eigen gemeentehuis, want vorige week las ik in deze krant dat ook in ons eigenste NAC een rouwregister ligt. Een rouwregister waarin je je medeleven kan betuigen aan alle nabestaanden van de slachtoffers. Want ook in onze gemeente blijken meer dan vierhonderd Nederlanders te wonen.

Ook u zag wellicht de beelden op tv: militaire vrachtvliegtuigen die vanuit Oekraïne in Eindhoven neerstreken. Nadat de laadklep openging, werd een eindeloze rij doodskisten uit de buik van het gedrocht gedragen. Die kisten gingen dan op hun beurt in een even eindeloze rij lijkwagens, die in een onheilspellende karavaan over de Nederlandse wegen richting Hilversum trok. Al ben ik dan zelf niet bij de ramp betrokken, al heb ik dan niemand verloren, toen ik die beelden zag en die van de halve Nederlandse bevolking die stilzwijgend langs wegen en vanop bruggen toekeek op dit intrieste schouwspel, toen werd ik zelf ook even stil. En misschien moet ook ik wel even mijn medeleven gaan betuigen in het rouwregister in het NAC. Niet alleen voor de nabestaanden van deze vliegtuigramp, maar voor iedereen die lijdt onder het geweld dat zich jammer genoeg in vele hoeken van de wereld manifesteert en waarbij elke dag onnoemelijk veel onschuldige slachtoffers vallen.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 01/08/2014.

Column 14: Straatbarbecue

Al meer dan 35 jaar woon ik in dezelfde straat. Niet in hetzelfde huis, maar ver ben ik er toch niet van afgeweken. Op mijn achttiende verhuisde ik tijdens de week naar Leuven, om er van het kotleven te proeven en een diploma te veroveren, maar na die vier jaar keerde ik weer terug en bleef er hangen. Mijn man en ik bouwden er ons eigen huis en zo komt het dat ik mijn heimat eigenlijk nooit verlaten heb.

De straat is me dus meer dan welbekend. Althans, dat dacht ik toch. Toen mijn broer en ik kinderen waren, waren wij zo ongeveer het jongste gezin in de straat. Stilaan verhuisden heel wat straatbewoners naar rusthuizen of klopten aan aan de hemelpoort en zo kwamen er weer jonge gezinnen in de oude huizen die de straat al bewoonden. Ook de nog lege bouwplaatsen werden langzaam maar zeker voorzien van moderne woningen. Maar ik woonde er al mijn hele leven en zag het gebeuren. En ik dacht dus ook dat ik de bewoners van mijn bekende straatje wel kende. Tot vorige week donderdag.

Op enkele zonnige vroegzomeravonden en tijdens enkele duivelse WK-matchen, opperde iemand het idee dat een straatbarbecue wel een leuk idee zou zijn. Laten we zeggen dat mijn man nogal van het organisatorische type is en dus onmiddellijk van de partij was om te helpen dit evenement in elkaar te steken. Enkele buurmannen staken dus de handen uit de mouwen en gingen aan de slag. Er werd gepolst bij alle straatbewoners naar interesse en die bleek er massaal te zijn. Er werd een uitnodiging opgesteld, er werden administratieve verplichtingen vervuld ter hoogte van het NAC, er werden tenten, stoelen, tafels en frigo's gehuurd. Vlees, groenten en drank werden besteld. En na ettelijke informele buurtvergaderingen was het dan zover. De eerste tent verrees in de loop van de woensdagnamiddag en daar al bleek dat er aan het andere eind van de straat nieuwe buren waren die ik zelfs nog niet gezien had, laat staan met hen kennisgemaakt. Donderdag bleek tot mijn verbazing dat er nog wel meer buren waren die ik niet herkend zou hebben als ik ze buiten onze straat was tegengekomen.

Donderdag ergens in de loop van de namiddag sloten de nadarhekken, die daags tevoren door de gemeente werden aangeleverd, de straat af. Nu was de straat van ons. De tenten werden op straat gesjouwd, tafels en stoelen werden geschikt en gedekt. Drank werd koud gezet en de barbecue werd aangestoken. Onze buurman bombardeerde zichzelf tot chef-barbecue van dienst en bakte onder het wakend oog van enkele alerte buurmannen en in het gezelschap van enkele flesjes goudgeel gerstenat.

Er werd kennisgemaakt, gekeuveld, gegeten, gedronken en de kinderen leefden zich uit op het springkasteel en in aangrenzende tuinen.

Zelfs het onweer dat omstreeks half één een einde wilde maken aan het feestgedruis, kon de pret niet bederven en de die-hards (ik zal eerlijk bekennen dat ik die eer aan mijn man heb gelaten en niet aan mezelf) gingen door tot in de late (of eerder vroege) uurtjes.

En tussen pot en pint werd met alle gezelligheid al een datum voor een volgende zomerse straatbarbecue vastgelegd. 

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 18/07/2014.

Column 13: Koudwatervrees

Einde schooljaar, begin vakantie dus! En niet alleen de scholen sloten de deuren, ook de meeste sportactiviteiten worden stopgezet tot begin september. Ook die van mij.

Twee jaar geleden besloot ik dat het geen overbodige luxe zou zijn om iets aan mijn conditie te doen. Het leek me aangewezen om een activiteit in groep te zoeken, om de verplichting naar mezelf toe een beetje strenger te maken. Toevallig kreeg ik net op dat moment een briefje in de bus van Femma met de mededeling dat ze nog op zoek waren naar een aantal extra vrouwen voor een sessie aquagym. Elke week een uurtje de spieren strekken in het zwembad van Bosberg, samen met een groepje andere vrouwen die geen ambitie hebben om een olympische medaille te winnen.

Wat me een beetje deed twijfelen, was de locatie van het gebeuren. Aan het zwembad van Bosberg had ik immers geen goede herinneringen, meer nog, als negenjarige had ik gezworen nooit nog een voet in het water van het desbetreffend zwembad onder te dompelen. Het zwembad van Bosberg was immers onze bestemming voor de maandelijkse zwemlessen van school. Ik beheerste destijds nog geen enkele zwemtechniek en dobberde dus de gehele les doelloos aan de rand van het zwembad, stevig vastgeklampt uit vrees verzwolgen te worden door het ijzige water. Want ijzig, dat was het. De meesten onder ons verlieten na een uur het zwembad dan ook met lippen die een vreemdblauwe kleur hadden gekregen.

En nu zou ik me dus vrijwillig wekelijks in datzelfde zwembad begeven. Degelijk onderzoek was vereist voor ik me hiertoe liet verleiden. Maar toen talloze dames me ervan verzekerden dat het zwembad sinds mijn kindertijd grondig gerenoveerd was en heerlijk warm water bevatte, besloot ik mijn koudwatervrees opzij te zetten en het erop te wagen. En inderdaad, anderhalf jaar lang begaven wij, fitte dames in spé, ons in het heerlijk warme water.

Tot op een dag het noodlot toesloeg. De verwarming van het zwembad was stuk. Of de temperatuur nu 26,5°C of 27°C bedroeg, durf ik niet meer met zekerheid zeggen. In ieder geval voelde het aan alsof ik mijn voet in niets anders dan kraantjeswater ten onder liet gaan. Uiteraard beschikt onze groep over een aantal ijsberen die zich door een beetje kou niet lieten afschrikken en zij probeerden ons ervan te overtuigen toch de sprong te wagen. Een aantal dames lieten zich niet kennen en daalden bibberend en bevend het water in. Maar ik kreeg een déjà-vu van ijskoude zwemlessen en blauwe lippen en toog dus met een aantal gelijkgestemden richting douches, die gelukkig wel warm waren. De weken erna schommelde de temperatuur van 30°C naar een tropische 32°C en een frisse 28°C, maar tegen geen van deze temperaturen prostesteerde mijn lichaam. Tot we vorige week onze laatste les hadden. En helaas, het beeld van de blauwe lippen sprong me weer voor ogen toen mijn dikke teen het ijskoude water ontmoette. Onze groep was weer verdeeld in dezelfde ijsberen, durvers en afhakers van de vorige keer en ik stond dus alweer snel onder de warme douche. Jammer dat we zo de aquagymvakantie moesten inzetten. Maar hopelijk heeft de zwembadverwarmingshersteller geen twee maanden vakantie en kunnen we in september weer in een heerlijk verwarmd zwembad.

 

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 04/07/2014.

Column 12: Inspiratie

Toen ik begon met het schrijven van deze tweewekelijkse column, vreesde ik een beetje dat het moeilijk zou zijn om twee keer per maand een deftig onderwerp te bedenken om mijn column aan te wijden. De voorwaarde was immers dat de column iets met Houthalen-Helchteren te maken moest hebben. Was er in onze gemeente wel genoeg te beleven om telkens een hele column mee te vullen?

Maar wat bleek: aan inspiratie geen gebrek. De onderwerpen kwamen me spontaan in de schoot gesprongen (of werden aangereikt door bereidwillige muzen uit onze gemeenten). Tot vandaag. Probleem is echter niet een gebrek aan inspiratie, maar eerder een teveel. Want de afgelopen weken bruiste onze gemeente. Tijdens het pinksterweekend was er, zoals de traditie het voorschrijft, kermis in Helchteren, met op zaterdag koers (waarvan ik deze keer persoonlijk geen last heb gehad, overigens) en kermis en jaarmarkt in Houthalen-Oost. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik geen van beide evenementen met een bezoekje vereerd heb. Want op onze kalender stond een andere Houthalense activiteit gepland, al een lange tijd. Onze zoon, die eigenlijk toch nog maar net uit de pampers lijkt, is immers intussen al op de leeftijd aanbeland waarop kinderen hun eerste communie mogen doen. Op Pinksteren zaten wij dus als trotse ouders, met een krop in de keel en een fiere traan in de ooghoek, in de kerk van Lillo te glunderen. Want onze zoon was één van de negentien communicanten die in een prachtige viering voor het eerst een hostie mochten eten. Achteraf werd dit gebeuren natuurlijk bekroond met feest, lekker eten en cadeaus. Het mag dus geen wonder heten dat alle andere activiteiten van dat weekend vrijwel onopgemerkt aan ons voorbijgingen.

En intussen is er alweer wat anders te beleven. Na maanden van gratis gadgets, gratis en betaalde Panini-stickers, aankoop van truitjes, shorten, sjaals en autospiegelhoesjes, is het langverwachte WK in Brazilië eindelijk aangebroken. Ik schrijf deze column aan de vooravond van de eerste duivelse match, maar het mag duidelijk zijn dat heel Houthalen-Helchteren er klaar voor is. Het WK-virus is onverbiddelijk doorgedrongen tot in alle straten van onze gemeente. De vlaggen wapperen aan vele ramen en sommige huizen lijken zelfs volledig ingepakt in de Belgische driekleur. Een bende voetballiefhebbers richtte zelfs in Molenheide een vakantiehuisje in als voetbaltempel. Ik zal dus genoodzaakt zijn om ook aan mijn huis tegen morgenavond nog een vlag te draperen, om niet uit de toon te vallen. En hopelijk kunnen we het zwart-geel-rood nog vaak trots tonen de komende weken!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 20 juni 2014.

Column 11: Moddervoetbal

Het eerste voetbalseizoen van onze zoon is definitief afgerond. En hoe!

Enkele weken geleden kwam er het voorstel van enkele ouders om net als vorig seizoen iets speciaals te doen met de kleinste voetballertjes van Houthalen VV, de U6 en U7. En dat speciaals...dat was voetbal. Maar geen voetbal zoals we het een heel seizoen van dichtbij meegemaakt hebben. Neen, iets speciaals, maar toch voetbal. Moddervoetbal dus. In Eksel, op de terreinen van de enige echte Rode Modderduivels.

De laatste match van het jaar voor onze kroost werd dus vastgelegd. En een barbecue voor achteraf, uiteraard. En assistentie van de papa's bleek noodzakelijk, die moesten wel meedoen om hun zonen en dochters moreel en fysiek te ondersteunen. Op zaterdag 31 mei was het dus mijn zware taak om te bedenken welke sportieve materialen er zoal nodig zijn om moddervoetbal te spelen. Er was ons al ingefluisterd dat zelfs de beste wasmachine niet was opgewassen tegen de hoeveelheid smurrie die de gebruikte kleding zou bedekken, dus werd naarstig gezocht in een verre uithoek van de kast naar kleding die net zo goed in de vuilniszak mocht belanden als in de blauwe container. Ook schoenen waarvan de zolen al ettelijke gaten vertoonden werden ijlings opgevist. Daarnaast belandde een hele stapel handdoeken en washandjes in de tas, samen met geurige douchezeep om de smurrie er achteraf naar best vermogen weer af te wassen.

En daar gingen we dan, met het hele gezin, oma's en tante incluis, om te zien hoe papa's en kinderen zichzelf in de modder wentelden in een poging het heilige leder in één van de doelen te krijgen. Zelfs het bereiken van de bal bleek een hele onderneming, aangezien eerst beide voeten uit de zompige grond getorst moesten worden. En als voet twee er eenmaal uit was, was voet één meestal alweer weggezakt. De kinderen begonnen aanvankelijk enigszins afwachtend, maar de papa's, die als kind wellicht zelf nooit moddervoetbal speelden, zagen nu hun kans schoon en stortten zich vol overgave in het spel (en in de modder). Al snel vlogen de spetters door de lucht, werden er slidings ten beste gegeven en belandde er toch af en toe ook een bal in de goal. Maar deelnemen was vandaag duidelijk echt belangrijker dan winnen. Na de match sloegen alle spelers, groot en klein, de armen om elkaars schouders om voor de camera's van de mama's - fotografen van dienst - nog een laatste maal gezamenlijk in de modder te duiken.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 6 juni 2014.

Column 10: Persbericht

Vorige week kreeg  ik een persbericht in mijn mailbox. Eentje met de titel 'Perstekst SENSATIO festival 23-24-25 mei'. Ik heb nog nooit een persbericht in mijn mailbox gehad. Ik had er wel al eens eentje verstuurd, namelijk voor de presentatie van mijn debuutroman. Dat was vorig jaar rond deze tijd. Maar zelf had ik nog nooit een persbericht ontvangen. Nieuwsgierig was ik dus onmiddellijk, en - toegegeven - ook wel wat gevleid. Ik voelde me nota bene heel even een 'echte journalist'. In mijn rol van nieuwsgierige journalist begon ik dus te lezen, zeker omdat het om een festival in onze gemeente bleek te gaan. Want wat in onze gemeente gebeurt, dat wil ik steunen.

Hoewel ik moet toegeven dat ik dit weekend ook erg gevloekt heb op een activiteit die in onze gemeente plaatsvond. Het was namelijk koers. Nu ben ik ook al wel eens de koersende sportievelingen gaan aanmoedigen, dus tegen de koers op zich heb ik niets. Maar als voor die koers de weg tussen Lillo en Helchteren wordt afgesloten én als voor die koers op hetzelfde moment ook de weg tussen Lillo en Houthalen-Centrum wordt afgesloten én ik net op die dag van Lillo naar Bocholt moet voor mijn werk, dan verdwijnt mijn goede humeur toch een beetje. Vooral omdat ik dus via Zolder naar Houthalen-Centrum en zo richting de kazerne van Helchteren moest (wat volgens mijn kilometerteller een omleiding van ruim tien kilometer (!) was). Ik vermoed trouwens dat ook u misschien gevloekt heeft, want ik zag dat ik niet de enige was die de omleiding moest volgen...

Maar, mijn persbericht dus. Over het SENSATIO festival. Het bleek te gaan om een driedaags festival dat draait rond community art oftewel gemeenschapskunst. Het openingsfeest is gebaseerd op een oude Keltische traditie: het meiboomfeest. Als anglofiel was mijn interesse natuurlijk onmiddellijk gewekt. Ik las dus verder. Het festival vindt plaats  op 7 locaties in de buurt van 'De Goei Wei' (in de 'Far West' van onze gemeente: de Meulenberg) en wil een combinatie zijn van natuur en kunst.

De bezielers van het project startten in het najaar van 2013 en slaagden erin meer dan honderd vrijwillige kunstliefhebbers en 7 podiumkunstgroepen te strikken om het festival op poten te zetten. En ik vermoed dat het resultaat gezien mag worden: op de affiche staan een humorvarietéshow, maar er zijn ook kunstenaars, flamenco-danseres Samina Carremans treedt op, op zaterdag is er een 'kunstzinnige' wandeling met kunstwerken en 'ZINshops', maar ook met theater en muziek, en op zondag is er afsluitend een intercultureel feest.

Dit festival dat zichzelf zinnenprikkelend noemt, heeft in ieder geval mijn nieuwsgierigheid geprikkeld. Op naar De Goei Wei dus dit weekend!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 23 mei 2014.

Column 9: Voetbalgekte

Het voetbalseizoen loopt ten einde. In eerste klasse spelen ze de play-offs om te zien welke ploeg  kampioen zal worden van ons Belgenlandje, ook in de andere divisies spelen ze de laatste matchen om punten te verzamelen en het seizoen eervol te beëindigen.

Maar als het seizoen ten einde is, dan pas zal de voetbalgekte écht losbarsten. Nu al ademen winkels, boeken, radio- en tv-programma's voetbal. Want het tornooi der tornooien komt eraan.  De ploeg die dit tornooi wint, kroont zichzelf immers niet zomaar tot beste ploeg. De ploeg die dit voetbaltornooi bij uitstek in het voetballand bij uitstek, wint, kroont zichzelf tot beste ploeg van de wereld. Het WK in Brazilië viert dus hoogtij, zelfs al voor het begonnen is. Winkels hebben een WK-hoek getooid met Rode-duivels-spullen en ander voetbalmoois, je kan een stickerboek kopen en de bijhorende (gratis) stickers verzamelen, je krijgt plastic voetballertjes om je eigen WK mee te spelen, zelfs volwassen mannen keren terug naar hun kindertijd en verzamelen en ruilen (betalende) Panini-stickers dat het een lieve lust is.

Ook bij ons thuis heerst de voetbalgekte (niet alleen ten tijde van het WK trouwens). Zoonlief is  al druk in de weer met stickers en Panini-boek, heeft al een 'duivels hoedje' in de Belgische driekleur en supportert intussen nog voor de ploeg van ons hart, KRC Genk, die het helaas momenteel niet zo goed doet. En nu hij sinds dit seizoen zelf voetballer is, heeft hij intussen ook zelf zijn eerste tornooien gespeeld. Want niet alleen op het allerhoogste niveau wordt een tornooi beslecht. Ongeveer elke voetbalploeg in de 'lagere' regionen, waar de spelers iets minder getalenteerd zijn en vooral iets minder centen krijgen, organiseert rond deze tijd wel een tornooi. Donderdag 1 mei was de ideale dag voor een tornooi op de thuisbasis: Houthalen VV.  Op zaterdag 3 mei was dan 'de concurrentie' aan de beurt. De ploeg van onze zoon werd verwacht op de terreinen van Helson voor het tornooi dat ook zij organiseerden. Uiteraard waren wij van de partij om te supporteren. Aangezien Houthalen VV en Helson wel in dezelfde fusiegemeente liggen, maar niet tot dezelfde voetbalgroep behoren, had ik het territorium van Helson nog niet betreden. Het contrast was behoorlijk groot...

Houthalen VV is gehuisvest in een gezellige, maar toch eerder bouwvallige kantine tegen de oude sporthal. Sommige ploegen wijken uit naar de terreinen die vroeger Red Star Laak huisvestten, ook met een gezellige en mooi opgeknapte kantine. Niet slecht, dus. Maar toen kwamen we dus aan op Helson. Te midden van een aantal mooi verzorgde terreinen lag een mastodont van een kantine, hypermodern (in vergelijking met wat wij gewoon zijn) en te betreden via een hoge trap. Waauw!

Een mooi uithangbord voor een gemeente, zo'n voetbalinfrastructuur. Alleen jammer dat er geen middelen zijn voor twee goed uitgeruste ploegen in één fusiegemeente.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 9 mei 2014.

Column 8: Lillo kermis

Een vertwijfelde blik op het weerbericht deed me vrezen dat de paashaas zijn regenjas zou nodig hebben en dat de klokken hun uiterste best zouden moeten doen om tussen de regendruppels door te vliegen. Maar toen ik op zondagochtend uit het raam keek, stelde ik vast dat de lucht niet geheel wolkenloos was, maar op zijn minst wel droog. Toen haas en klokken hun werk gedaan hadden en onze tuin gedecoreerd hadden met allerhande chocolade haasjes, lammetjes, klokjes en eitjes, konden we de kinderen dus loslaten op een droge tuin. Met de mandjes in hun handen doorkruisten ze de tuin op zoek naar allerhande lekkers, rechtstreeks door de klokken van Rome geleverd.

Ook in de tuinen van de grootouders dropten de klokken allerlei lekkers, dat in de loop van de dag ook door de kinderen werd verzameld. Resultaat: een hele doos vol chocolade, en mondjes en buikjes vol chocolade.

Maar de pret was nog niet ten einde, want sinds een aantal jaren betekent Pasen ook weer Lillo kermis. Al in het begin van de week was er een gesloten kermiskraam te bewonderen op de parking aan de kerk. Tegen woensdag stonden er al heel wat wagens en vanaf donderdag werd de weg afgesloten. Lillo is een rustig gehuchtje waar meestal niet bijzonder veel te beleven valt, dus maar liefst zes kermiskramen op wandelafstand van ons huis is voor de kinderen al een evenement op zich. Bij elk uitstapje met de auto of de fiets moesten we toch ook even langs de kermis rijden, al was ze dan nog gesloten.

Maar op Paasdag was het dan eindelijk tijd voor de pret.  De kermispret. Na het verzamelen van alle gestrooide paaseieren, togen we allen tesamen naar Lillo kermis. Er werden eendjes gevist, er werd gedraaid op de paardenmolen en de zoon mocht samen met papa al eens het schietgeweer hanteren om enkele ballonnetjes een kopje kleiner te maken.

Met een aantal stuks kwalitatief hoogstaand speelgoed in handen ging de tocht weer huiswaarts, waar het nieuw verworven speelgoed haastig werd uitgepakt en uitgetest.

De kleinste moest dan naar bed om van deze drukke dag te bekomen, maar de oudste werd al groot genoeg bevonden om te genieten van de laatste Lillose traktatie: het vuurwerk.

Vanuit onze voortuin wachtten we op het spetterend spektakel dat dra zou losbarsten. En dan, rond half tien, was het zover: de eerste knal. Waarvan onze oudste zodanig schrok dat hij prompt weer binnenstoof. Maar hij verzamelde al z'n moed, kwam weer buiten en genoot samen met ons van zes minuten magie. 

Verschenen in Het Belang van Limburg/Houthalen-Helchteren op 25/04/2014.

Column 7: Terrasjesweer

Wie de laatste weken nog niet op een terrasje heeft vertoefd, verbleef wellicht op de Noordpool of in een ander ver buitenland. Want ons eigen Houthalen-Helchteren baadde de afgelopen weken in een heerlijk lentezonnetje. Horeca-uitbaters in Houthalen, Helchteren en omstreken haalden de terrasstoelen, die voor de winter ergens in een ver magazijn opgeborgen waren, weer  naar buiten en de terrasjes schoten uit de grond als paddenstoelen in een herfstig bos. Fietsen werden van stal gehaald en zowel gewone als elektrische fietsers maakten de fietspaden onveilig, om onderweg uiteraard te stoppen voor een verkwikkend drankje op een zonovergoten terras. Of voor een ijsje, want ook de ijsjesdraaiers openden hun deuren vroeger dan de voorziene paasvakantie met dit heerlijke weer. Met het inzetten van de zomertijd en dus langere dagen,  stegen er de afgelopen weken zelfs al heteluchtballonnen op in Kelchterhoef, een fenomeen dat meestal gereserveerd is voor de zomerse maanden. Als er zo'n ballon over ons huis zweeft en we het hete gas in de buik van de ballon horen blazen, heb ik in ieder geval het gevoel dat het zomer is.

Vorig jaar rond deze tijd werden we zelfs nog getrakteerd op een late sneeuwbui. De temperaturen waren toen nog dichter bij het vriespunt dan dat ze deze winter ooit waren. Dit jaar sloeg de winter ons land immers over en deed de lente al erg vroeg zijn intrede. Geen kat die ik erover hoorde klagen, gelukkig...

Maandagavond bracht ik mijn zoontje naar de voetbaltraining bij Houthalen VV en de lucht leek wel zomer te ademen in plaats van lente. Alle kinderen trainden in short en T-shirt en hadden het aangenaam warm. En dan, enkele uren later, als kers op de taart, eindigde deze zalig zomerse periode zoals dat ook in de zomer gebeurt: met een kletterend onweer en veel regen.

Dinsdag hadden we dan onze jas weer nodig, maar ook daarover zullen we nu maar niet klagen, zeker...?

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 11 april 2014.

Column 6: Schoolpoortkamperen

Enkele jaren geleden keken wij met verbazing naar beelden op tv van ouders die in grootstad Brussel aan de schoolpoort gingen kamperen om hun kind te kunnen inschrijven in de school van hun keuze. Hoofdschuddend keken we ernaar en drie seconden later zapten we al weg van die wantoestanden in Brussel. Dit was een ver-van-mijn-bed-show.

Maar nu - anno 2014 - heeft het fenomeen zich zelfs verplaatst naar onze gemeente, die toch allesbehalve grootstedelijk is. Oorzaak: een nieuwe 'regeling' voor het inschrijfbeleid van scholen, die in 2013 werd ingevoerd. De overheid had hiermee een nobel doel voor ogen: gemengde scholen creëren. Scholen waar zowel autochtone Belgen als 'mensen met een migratieachtergrond' les volgen, scholen waar plaats is voor rijk en arm, kortom: scholen waar plaats is voor iedereen. Daartoe moesten de scholen vanaf dan elk schooljaar hun maximumcapaciteit vooraf doorgeven en een vaste inschrijvingsdatum hanteren per scholengemeenschap, met een voorrangsperiode voor o.a. broertjes en zusjes. En er moest een balans zijn tussen 'indicatorleerlingen' en 'niet-indicatorleerlingen', indicaties gebaseerd op o.a. thuistaal of diploma van de moeder. Een prachtig plan, gezien vanuit de ivoren toren in het grootstedelijke Brussel.

Maar helaas, in de praktijk zorgde het voor heel wat onrust. Aan de school van Laak werd vorig schooljaar al door enkele ouders gekampeerd, dit schooljaar konden de kamperende ouders zelf wel een hele klas vullen. En ze haalden op maandag de krant.

Naar verluidt werd er echter niet enkel aan de school van Laak gekampeerd. Want, zoals dat gaat, het nieuws van kamperende ouders en beperkte plaatsen verspreidt zich snel en ook ouders met interesse voor een andere school panikeren en slaan hun tent op.

Maar wat schort er dan aan dat prachtige plan? Hoe is het mogelijk dat ouders een motorhome moeten huren om op enkele honderden meters van hun huis het weekend door te brengen enkel en alleen om voor hun oogappel een plaatsje te bemachtigen in 'hun school'? Wat vroeger vanzelfsprekend was, wordt nu een voorrecht: naar de kleuter- en lagere school gaan in je eigen wijkschooltje. Want één belangrijk detail hebben de wettenmakers over het hoofd gezien bij het opstellen van hun prachtige plan: voorrang geven aan kinderen die gewoon in de buurt van de school wonen, of ze nu autochtoon, allochtoon, arm, rijk of wat dan ook zijn.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 28 maart 2014.

Column 5: De noord-zuidverbinding

Moet er echt nog een column verspild worden aan een onderwerp waarover de laatste decennia wellicht al kilometers papier gevuld zijn?

Misschien niet, misschien wel.

Talloze documenten, wetenschappelijke onderzoeken, mobiliteitsstudies, ministerrapporten, nota's, krantenartikels, ... en noem maar op, verschenen al.

Want al tientallen jaren breken mensen zich het hoofd over hoe die verbinding tussen het noorden en het zuiden van onze provincie tot stand gebracht kan worden. En die verbinding wil er maar niet komen.

Hoe is het mogelijk dat de politici er niet in slagen om de knoop door te hakken? Is onze provincie te 'arm', financieel te weinig interessant om er eindelijk eens werk van te maken? Of zijn er andere politieke spelletjes die het verstand van de gewone burger te boven gaan? Of zijn wij als Limburgers gewoon te rustig, te 'goed op ons gemak' om eindelijk eens een oplossing af te dwingen?

Studie na studie vergelijkt de optie van de omleidingsweg met die van de tunnels. Voor- en nadelen worden tegen elkaar afgewogen, beslissingen worden genomen en vervolgens weer afgevoerd. En hoewel de omleidingsweg keer op keer verworpen wordt door de Raad van State, blijft de Vlaamse regering er toch hardnekkig aan vasthouden, zoals we vorige week weer in de krant konden lezen in een zoveelste artikel over het heikele punt.

Toegegeven, ik ben vooringenomen. Als inwoner van Lillo, en dus één van de 'slachtoffers' als de omleidingsweg er ook werkelijk zou komen, vind ik de optie 'tunnels' natuurlijk een veel beter idee. De baan Hasselt - Eindhoven is al druk, dus maakt het dan iets uit als het verkeer daar blijft, maar op een andere manier verdeeld wordt? Maar ik weet natuurlijk ook wel dat de zaak niet zo eenvoudig is. Ook de bewoners en handelaars langs die baan hebben argumenten te over om de aanleg van tunnels te ontmoedigen.

Maar worden wij niet regelmatig verplicht om te stemmen voor politici die deze zaken voor ons, burgers, zouden moeten oplossen? Politici die de beste oplossing zouden moeten zoeken voor ons, en niet voor hen? Want de verbinding tussen het noorden en zuiden van onze provincie is voor velen immers een reëel probleem, en geen spelletje...

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 14/03/2014.

Column 4: Kinderopvang

Yes, vakantie!

Of niet?

Bent u die grootmoeder die volgende week haar kleinzoon op logement krijgt?

Of zijn jullie die grootouders die volgende week jullie kleinkinderen zowat elke dag van de week op sleeptouw nemen?

Of bent u misschien die grootvader die elke vakantie de binnenspeeltuin onveilig maakt met zijn kleinzoon?

Of bent u een moeder die alweer enkele weken met de handen in het haar zit? Een moeder die zelf moet werken tijdens de vakanties, een moeder die geen beroep kan doen op grootouders omdat die zelf nog werken of omdat ze simpelweg te veraf wonen? Een moeder dus die al weken aan het plannen is waar de kinderen tijdens die vrolijke krokusvakantie carnaval mogen vieren? Want helaas... terwijl de kinderen genieten van een welverdiende vakantie, loopt het werkritme van de meeste ouders gewoon door. Ikzelf ben natuurlijk niet in een positie om te klagen, want als leerkracht valt de vakantie van mijn kinderen samen met die van mij. En hoewel de meeste leerkrachten niet de hele vakantie 'schoolvrij' zijn, zijn ze wel thuis en dus in staat zich over hun eigen kroost te ontfermen.

Maar goed, helaas staat dus niet de hele bevolking in het onderwijs en opvang tijdens de vakanties wordt hoe langer hoe meer een probleem. Scholen worden overstelpt door telefoontjes van hoopvolle ouders met vragen over vakantie-opvang. Helaas wordt die hoop meestal al snel de kop ingedrukt, want zelfs voor- en naschoolse opvang organiseren kost de scholen meestal meer geld dan dat het opbrengt. En ook op gemeentelijk niveau wordt de kinderopvang slachtoffer van de crisis en de besparingen die daarmee gepaard gaan. In Houthalen is het jammer genoeg niet anders. Eerst werden de gemeentelijke diensten verhuisd naar die moderne tempel die verrees in de Pastorijstraat, momenteel wordt hard gewerkt aan een uitloper van die tempel, de staart die er aan de achterkant bijgebouwd werd, waarheen o.a. kinderdagverblijf De sijsjes zal verhuizen. Fijn, kinderopvang in een modern, nieuw gebouw. Randverschijnsel van die verhuis: de opvang voor schoolgaande kinderen wordt opgedoekt. Vanaf volgend schooljaar dus in Houthalen weer enkele handen extra in het haar.

Nu gaan er geruchten dat de gemeente op zoek is naar initiatieven om sportkampen e.d. te combineren met opvang tijdens de vakanties. Een leuk idee, gesteld natuurlijk dat ouders niet elke dag twee uur later hun werk kunnen aanvatten als ze hun kinderen naar zo'n initiatief moeten brengen. Of de grootouders daarvoor moeten vragen... 

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 28/02/2014.

Column 3: Ge zijt van Houthalen-Helchteren als...

 Als je Facebook gebruikt, heb je wellicht ook al de nieuwe hype opgemerkt, namelijk "Ge zijt van ... als..." Zo is er uiteraard ook al eentje opgedoken voor Houthalen-Helchteren, waarin al eens gezinspeeld werd op de rijkdom aan culturen in onze gemeente. Want inderdaad, net zoals een aantal omringende gemeenten zijn ook wij een gemeente met een mijnverleden. En omdat er niet genoeg Belgen beschikbaar waren om het zwarte goud naar de oppervlakte te brengen, werden massaal mensen geronseld in 'exotische' landen als Spanje, Italië, Griekenland, Turkije en Marokko. Ze lieten de zonovergoten eigen bodem in de steek voor dit land van melk en honing waar ze zich diep onder de grond begaven en zwart weer bovenkwamen, alles in de hoop op een beter leven.

Maar "Ge zijt ook van Houthalen-Helchteren als ge bijna zonder pastoors zit". Er dreigt nu immers ook een tekort aan een ander soort werkwilligen. Met het nakende pensioen van pastoor Bollen en in 2015 het pensioen van pastoor Debakkere, blijven er nauwelijks nog mensen over die een kerkdienst mogen voorgaan. Ze hebben gewerkt tot hun vijfenzeventigste, dus dat pensioen komt niks te vroeg. Vanwege een nijpend tekort aan priesters, pastoors en andere kerkvertegenwoordigers, heeft de Kerk de pensioenleeftijd immers al veel eerder opgetrokken dan de regering. Maar zelfs dat kon het probleem niet oplossen, want nog steeds zijn er geen opvolgers om de vertrekkenden te vervangen. Wordt het niet eens tijd dat er een frisse wind door het beleid van de kerk waait? Wordt het niet de hoogste tijd voor getrouwde mensen die een dienst mogen voorgaan? Wordt het niet de hoogste tijd voor...?

Of is het misschien tijd om te doen wat zoveel jaar geleden voor de steenkoolmijnen werd gedaan en moeten we zelfs de pastoors in het buitenland gaan ronselen?

Verschenen in Het Belang van Limburg/Houthalen-Helchteren op 14/02/2014.

Column 2: Jeugd

Iedereen weet het. Investeren in de jeugd is belangrijk. Want de jeugd is de toekomst.

Ook bij sportclubs weten ze dit. Niet alleen wordt er voortdurend jong talent gescout om onder intensieve begeleiding dat talent ten volle te ontwikkelen, neen, ook de jeugd aan de andere zijde is belangrijk. De supportersjeugd die dat talent moet aanmoedigen. En dat weten ze uiteraard ook bij KRC Genk. Daarom organiseerde de club op woensdag 22 januari een kidsclubnamiddag. En gelukkig voor ons deden ze dat - net zoals vorig jaar - in onze gemeente, namelijk in de binnenspeeltuin van vakantiepark Molenheide.

Helaas was papa net nu geveld door een keelontsteking en kon hij deze heuglijke namiddag dus niet bijwonen. Daarom werd oma opgetrommeld om mama en de kinderen te vergezellen naar dit evenement. Zij haalde de kinderen van school, die prompt in mama's auto werden gepropt, die zelf net van háár school kwam. Terwijl mama na aankomst frietjes bestelde, stortten de kinderen zich al uitgelaten op de speeltuigen.

En mooi volgens schema, net terwijl wij ons de frietjes lieten smaken, arriveerde de delegatie van de club. Hoewel de ploeg de laatste tijd niet zijn beste matchen speelt (wat wellicht nog een understatement is), moet gezegd worden dat ze hun jeugdige supporters verre van in de steek lieten. Zowat alle spelers waren ter plaatse en werden één voor één voetbalgewijs op de brug geroepen, zodat het jonge volkje hen op luid applaus kon onthalen. Na de spelers volgden ook nog keepertrainer, hulptrainers en hoofdtrainer Been, die vooral op een bemoedigend applaus van de ouders kon rekenen.

Na de presentatie verkasten de spelers naar de feestzaal, waar ze zich schrap zetten om te signeren. In sneltempo vormde zich een lange rij door de speeltuin, die uiteindelijk naar het heiligdom met de spelers leidde. Nu ken ik het gangenstelsel wel een beetje dat naar dat heiligdom leidde en ik wist dus ook dat het aanschuiven ongeveer evenveel tijd in beslag zou nemen als een voetbalmatch. Even was ik geneigd in die rij te gaan staan. Maar dan bedacht ik dat ik misschien beter eerst mijn verstandige zoon kon raadplegen. Voor hem was de keuze snel gemaakt: de duur van een voetbalmatch aanschuiven voor een handtekening of zo lang spelen in de binnenspeeltuin. Spelen natuurlijk, die handtekeningen haalt hij volgend jaar wel...

Verschenen in Het Belang van Limburg/ Houthalen-Helchteren op 31/01/2014.

Column 1: Doffe ramen

Op vrijdagnamiddag moest ik in Houthalen-Centrum zijn. Graag had ik er rustig wat rondgekuierd, maar zoals steeds moest er veel gebeuren en was de tijd schaars. Om het risico te vermijden dat ik drie keer het blokje van de Dorpsstraat en de Vredelaan zou moeten rondrijden om uiteindelijk mijn auto toch gefrustreerd op één van de parkings achter te laten, reed ik maar meteen richting parking De Hekkelaar. Hoewel deze parking op zeer geringe wandelafstand van de 'winkelstraten' ligt, lijkt ze toch meestal aan mijn aandacht te ontsnappen. Maar nu dus niet.

Ik sloot dus mijn auto af en beende gezwind door het padje richting Dorpsstraat. Eerst passeerde ik de vroegere bakkerswinkel, die onlangs gesloten werd en vreemd genoeg werd omgetoverd in een huisartsenpraktijk. Maar dit was nog het fleurigste aanzicht vanaf deze plaats. Want recht voor mij stonden twee zaken leeg: het vroegere 'Dorpke' en de opticien, die - gelukkig voor hem - betere oorden opzocht, namelijk een nieuwe zaak wat verderop in de straat. Maar toch was het een beetje een trieste aanblik, zo twee lege zaken naast elkaar. Doffe ramen, een kale binnenkant, hier en daar een strookje papier tegen de ramen... Maar als vrouw die - toegegeven - wel graag eens gaat shoppen, en zich even graag ergens nestelt en zich laat bedienen van een schuimige cappuccino, mijmer ik wel even over wat er misschien over enkele maanden achter de nu doffe ramen te zien zal zijn. Zal er iemand van de eigen gemeente het aandurven om een winkel te beginnen, of opent opnieuw één of andere keten hier zijn Houthalense vestiging? Of komt er een zoveelste horecazaak? Want het moet gezegd: wie in Houthalen-Centrum wil verpozen op een gezellig terrasje, zich binnen wil warmen aan een lekkere koffie of als echte Bourgondiër wil genieten van een lekkere maaltijd, heeft keuze te over. Hoe dan ook, of er nu een kleine middenstander zijn kans waagt, een grote keten zijn deuren opent of er nog een horecazaak bijkomt, alles is beter dan de leegstand die in zovele gemeentes woekert, zoals ik vandaag in de krant las. Hopelijk zullen die doffe ramen dus snel weer blinken.

Verschenen in Het Belang van Limburg/Houthalen-Helchteren op 24/01/2014.