Column 43: Eerste zondag van september

Ik weet niet of het is om de vakantiesfeer er nog een beetje in te houden, of net om een goede start van het nieuwe schooljaar te vieren, maar op de eerste zondag van september hoef je je in onze gemeente niet te vervelen. Al heel wat jaren is die eerste zondag van het nieuwe schooljaar immers synoniem van Kelchteren Kermis én van de dierenwijding in Sonnis.

Wij konden niet kiezen en besloten dus van beide evenementen een beetje mee te pikken. Al vroeg in de ochtend kruisten we de tractortocht op weg naar het kerkje van Sonnis. Die tractortocht vond dit jaar voor het eerst plaats: een nieuw hoofdstuk in een traditioneel verhaal. Een honderden meters lange slinger van tractoren maakte de binnenstraten van Helchteren al in de prille ochtend onveilig. Wie nog niet wist dat er een dieren- en tractorwijding zou plaatsvinden, werd uit zijn bed geronkt door de luidruchtige landbouwvoertuigen. De wijding zelf zag eruit zoals elk jaar: kindertractoren, fietsjes, go-carts, honden, maar ook huisdieren waarbij het minder vanzelfsprekend is om ermee te gaan wandelen, zoals kippen, cavia's en dit jaar zelfs drie alpaca's. Daarna kwamen de paarden, de tractoren en tot slot de kudde schapen. Ik blijf het ongelooflijk vinden hoe enkele bordercollies erin slagen een kudde van honderden schapen op het rechte pad te houden.

Toen de schapen gepasseerd waren, zetten wij koers richting Kelchterhoef. Enkele regendruppels deden vermoeden dat het evenement letterlijk in het water zou vallen, maar gelukkig werden ze al snel verdreven en bleef het grotendeels droog. Op de rommelmarkt heerste een relaxed sfeertje en ondanks het eerder frisse weer zaten de terrasjes vol. Ook wij verpoosden even bij Hoeve Jan en aanschouwden hoe een bakker koeken bakte in de gerenoveerde houtoven tegenover Hoeve Jan. Tot plots het vuur wel erg hevig ging branden en reusachtige vlammen de buitenkant van de oven likten. In een mum van tijd zag je nauwelijks nog een hand voor ogen door de gigantische rookpluim die het vuur produceerde. Of dit de bedoeling was of dat het vuur toch wat heviger was dan gepland, is me tot nu toe niet duidelijk. Ik hoop alleen maar dat er geen koeken meer in de oven lagen, want zwartgeblakerde koeken raak je aan de straatstenen niet kwijt. Het bakken was in ieder geval het meest sensationele van alle oude ambachten die je op en rond de evenementenweide kon bezichtigen.

Verschenen in De buurtkrant van Het Belang van Limburg op 18/09/2015.

Column 42: idolen

Zoals eerder aangekondigd in mijn vorige column, gingen wij naar de feestelijke opening van de nieuwe voetbalinfrastructuur (lees o.a. kantine, kleedkamers en tribune) van FC Park in Houthalen-Oost.

Het verhaal begon met een ijverige parkeerwachter die er nauwgezet op toezag dat iedereen precies in het parkeervak parkeerde. En gelijk had hij, want wat is er meer ergerlijk dan een plekje zoeken op een overvol parkeerterrein en dan ontdekken dat ettelijke chauffeurs niet één maar anderhalve parkeerplaats inpalmen. Maar dat werd in Houthalen-Oost dus vermeden.

De voetballertjes mochten zich omkleden in de nieuwe kleedkamers, die inderdaad mooi en nieuw waren, net zoals de kantine en de tribune. Iets waarop we bij Houthalen VV voorlopig alleen maar jaloers kunnen zijn, maar het is FC Park natuurlijk van harte gegund.

Om 13u vatten onze spelertjes hun match aan en kort na het begin van hun voetbalstrijd arriveerden drie spelers van KRC Genk voor een signeersessie. Al snel vormde zich een rij van een lange sliert kinderen die één of ander object lieten versieren met een handtekening van hun idolen. Zeer professioneel concentreerden onze jeugdige voetballertjes zich op hun match i.p.v. op de voetbalidolen die hun slaapkamermuur tooien, maar toen ze tijdens de pauze ook om een handtekening mochten gaan, glinsterde de opluchting op hun gezichtjes.

Eén van de mama's opperde dat een ploegfoto met de drie Genkies toch wel super zou zijn voor onze kids. En één van onze bestuursleden, voor wie het voetbalplezier van de spelers steeds voorop staat, sprak één van de medewerkers van FC Park aan met deze vraag. Deze medewerker was blijkbaar niet bevoegd voor deze materie, want al snel kwam de plaatselijke pitbull aangestormd en hij blafte dat hij besliste wat er al dan niet zou gebeuren. Ons bestuurslid droop geschrokken af, angstvallig voelend of zijn neus er nog wel aan stond.

Gelukkig beschikken we bij Houthalen VV ook over enkele ondernemende mama's, die zich naar de spelers begaven en dezelfde vraag rechtstreeks aan hen stelden. En gelukkig herinnerden de spelers van KRC Genk zich ook nog dat zij als klein jongetje achter die bal aanholden en posters van hùn idolen aan hun muur hadden. Dus negeerden ze het geblaf van de pitbull alsof het het gekef  van een kleine chihuahua was en kwamen doodleuk tien minuutjes naar de match van onze jongens en meisjes kijken. En ze bleven netjes staan toen de ploeg voor hen plaatsnam voor een teamfoto. Dank je wel, heren. Het was een onvergetelijke ervaring voor onze kinderen!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 04/09/2015.