Column 71: Knutselpiet betrapt

December is steeds de maand van pakjes, cadeautjes en veel lekker eten. Hoewel ik niet zo van de winter hou en al reikhalzend uitkijk naar de lente, wanneer het weer wat warmer wordt, de bomen weer bladeren krijgen en de vogels hier tsjilpen in plaats van naar het zuiden te vliegen, hou ik toch wel van feestmaand december. Het gaat me zelfs niet zozeer om de cadeautjes en het lekkere eten, maar wel om de sfeer en het gezellig samenzijn met familie en vrienden.

En om het feest van Sinterklaas natuurlijk. Want ondanks alle kritiek blijft het heerlijk om te zien hoe de kinderen van dit feest genieten. En wij als volwassenen hebben vaak de neiging om daar helemaal in mee te gaan. Wellicht omdat we ons nog herinneren hoe fijn we dit hele gebeuren zelf als kind vonden. Ook in onze basisschool, Lillo's Klavertje, zitten nog enkele leerkrachten die volop meegaan in het verhaal van die man met zijn rode mantel. En vooral dat van zijn ondeugende pieten. Een tweetal weken geleden kwamen de kinderen thuis met een enthousiast, maar onsamenhangend verhaal over knutselpiet die had ingebroken in hun school. En hij had alle verf gestolen. En hij was zijn zwarte schoenen vergeten. En de camera's hadden alles gefilmd. En zij hadden het met hun eigen ogen in de klas gezien. Want alle juffen hadden een dvd gekregen met de beelden van de bewakingscamera,  zodat de leerlingen met hun eigen ogen konden zien hoe ondeugend die knutselpiet wel niet geweest was.

En de juffen hadden ook aan de mama's en papa's gedacht die nog wel van verhaaltjes houden, want 's avonds was het betreffende filmpje ook op Facebook te bekijken. Net voor het weekend voor de verjaardag van Sinterklaas was er opnieuw een filmpje. Met opnieuw een erg ondeugende knutselpiet die in ongeveer alle klassen wel iets mispeuterd had. En dit keer wilden de kinderen zelf het filmpje ook nog eens bekijken op Facebook met mama. En nog eens met papa. En nog eens met oma. De juffen hebben dus niet voor niets die 'camerabeelden' ter beschikking gesteld. Ze zijn veelvuldig bekeken. En niet alleen in ons gezin, denk ik.

Op 5 december kwam de Sint dan met zijn pieten op bezoek in de school. Dit keer tijdens de schooluren. En die ondeugende knutselpiet was er ook bij. Opvallend detail: hij droeg witte schoenen, want zijn zwarte was hij ergens kwijtgeraakt...

Verschenen in Het belang van Houthalen-Helchteren op 9/12/2016.

Column 70: Tijd voor lekkers

Net nu de zomervakantie helemaal uit het zicht verdwenen is en onze overtollige ijsjes- en ander lekkers-overtollige-kilo's stilaan weggewerkt raken, komt er weer een zware periode aan voor de lijn. Het begint nu al met de chocolade die Sinterklaas en zijn pieten 's nachts in de schoen komen leggen. Hoewel dat meestal nogal meevalt, want die chocolade is meestal nog klein genoeg om volledig in de buik van de kinderen te verdwijnen. Die hoeven ze dus niet te delen met papa en mama. Maar dan komt de goede Sint ergens op bezoek en komen de kinderen thuis met een zak vol lekkers en het is o zo moeilijk om te weigeren een stukje van dat lekkers te proeven.

Vorige week al kwam de heilige man met zijn zwarte pieten (ja hoor, in Lillo bracht hij nog echte zwarte pieten mee, geen roetpieten) naar de vroegere voetbal- en harmonielokalen, waar al enkele jaren de KSA zijn intrek heeft genomen. De jongste groepen van de KSA gaven allemaal present, maar ook alle andere kinderen van Lillo waren uitgenodigd door Zorg voor Lillo. Als geboren en getogen Lillonaar stond ik ervan te kijken hoeveel kinderen er kwamen opdagen. Niet te geloven dat er zoveel kinderen in Lillo wonen. Hoewel ik niet mag vergeten dat er wellicht ook wel heel wat kinderen van buiten Lillo lid zijn van de KSA, zeker sinds de chiro van Houthalen-Centrum werd opgedoekt.

De zondagnamiddag werd een heus Sinterklaasevenement.  In afwachting van de Sint en zijn helpers kwam een clown de kinderen alvast in de sfeer brengen. De grotere kinderen mochten (al dan niet met veel enthousiasme) deelnemen aan allerhande goochelacts. Tot de man in de rode mantel het gebouw dan binnentrad onder luid gezing. Ondanks alle kritiek blijft het bezoek van Sinterklaas een heerlijke belevenis voor alle kinderen. En die ondeugende pieten zorgen nog steeds voor veel hilariteit (en voor een beetje angst bij de kinderen die niet zo braaf zijn geweest). Met een zak vol lekkernijen (aiai, de lijn van mama) en een geplooide hondjesballon van de ballonnenclown, die de namiddag afsloot, kwam dochterlief naar huis.

En nu zondag mogen we alweer voor lekkers naar de KSA-lokalen, want dan proberen ze een centje bij te verdienen met hun jaarlijkse spaghettidag. We zullen het in ieder geval laten smaken.

Verschenen in Het Belang van Houthalen op 25/11/2016.

Column 69: Vurige zaterdag

Vorige zaterdag begon in mineur. Het onheil was eigenlijk al heel vroeg in de ochtend gestart, toen de meesten onder ons nog lekker warm onder de dekens lagen. We waren ons dus nog van geen kwaad bewust, toen zaterdagochtend de brandweerwagens van alle richtingen Houthalen kwamen binnengereden. Ondanks het feit dat we niet meteen een rookpluim waarnamen, wisten we wel dat het om een ernstige brand moest gaan, aangezien de brandweerwagens van allerlei Limburgse korpsen waren opgetrommeld ter versterking. Het bleek om een brand te gaan in een bedrijf in het industrieterrein Europark in Houthalen. Een industrieterrein dat de laatste jaren al meermaals het decor vormde voor een zware brand. Ook nu werd het bedrijf bijna volledig in de as gelegd en belandden weer heel wat werknemers op straat. Trieste beelden van een ware ravage werden het hele weekend verspreid via Facebook en de online krant.

Gelukkig kan vuur soms ook goede kanten hebben. Zoals wanneer je je in de winter lekker knus kan nestelen voor een knetterende houtkachel. Of wanneer je naar een Sint-Maartensvuur kan gaan. Sinds de KSA in Lillo gevestigd is, hebben we ook weer een Sint-Maartensvuur. Dat vond dit jaar al plaats bijna een week voor de feestdag van Sint-Maarten, namelijk op zaterdag  5 november. Vermoedelijk werd het Sint-Maartensvuur met een klein weekje vervroegd omdat in het weekend van Sint-Maarten al een andere Sint op bezoek komt in de KSA-lokalen. Die met zijn zwarte pieten. Euh, roetveegpieten, moet ik nu zeggen, geloof ik.

Maar eerst het Sint-Maartensvuur dus. Met de hele familie (zelfs de schoonouders uit Bilzen) trokken we dus naar het grasveld achter de KSA-lokalen. We werden verwelkomd door de KSA-leiding, een tentje met heel wat soorten jenever, warme choco en marshmallows en een enorme berg hout. Om half 8 verspreidde de geur van een pas aangemaakt houtvuur zich over het terrein. De aanwezigen keken geboeid toe hoe de berg vuur vatte. Tot plots, al na enkele minuten, een gigantische rookpluim ontstond die zich een weg baande recht naar de kijklustigen. Snel namen we dus de benen naar de andere kant van de vuurberg. De oudste kinderen vonden het allemaal wel amusant, dat weglopen voor de rook, maar de kleintjes waren toch wel geïntimideerd door al die vlammen. Na een jenevertje en een warme chocomelk was de binnenkant opgewarmd, maar begonnen de voeten stilaan al een beetje te verkleumen. Tegen die tijd was het vuur gelukkig al gekalmeerd en konden we opschuiven tot vlak bij de nadarhekken, om ons lekker te verwarmen aan dat gigantische openlucht haardvuur.

Verschenen in Het Belang van Limburg/buurtkrant Houthalen-Helchteren op 10 november 2016. 

Column 68: Naar de bib

Ons dochtertje ging maandag voor het eerst met de klas naar de bib. Ze is in september immers gestart in het eerste leerjaar, waar je leert lezen, en dan mag je met de klas naar de bib. En als boekenverslaafde, schrijf-addict en leerkracht Nederlands, kan ik niet anders dan gloeien van trots als mijn dochtertje dan superenthousiast is omdat ze met haar juf naar de bib mag. Ik denk dat het leesvirus ook één van de enige verslavingen is die je ongegeneerd en zonder scrupules mag doorgeven aan je kinderen. Mijn zoon is enkele jaren geleden al besmet met het leesvirus, hoewel hij er minder verslaafd aan is dan ik als kind was. En zalig vind ik het dat ook mijn dochter toch wel enig enthousiasme kan opbrengen voor boeken.

Zelf heb ik alle stadia doorlopen: met de klas naar de mini-bibliotheek ergens in Laak, die enkele jaren later helaas werd opgedoekt. Van thuis uit te voet naar de mini-bibliotheek in Lillo, die, geloof ik, maar één keer per week open was en waar ik een vaste klant was, tot ook deze bibliotheek helaas gesloten werd. Dan maar met de auto naar die reuzegrote bibliotheek in de Vredelaan, onder De Drij Berlengs, die nu ook al enkele jaren gesloten is. Maar die gelukkig vervangen werd door de mooie, splinternieuwe en hypermoderne bibliotheek in het NAC.

Uiteraard was het niet het eerste bibliotheekbezoek van mijn dochter. Met een boekenwurm als moeder kan je niet anders dan af en toe meegesleept worden naar dat walhalla vol boeken. Maar tot nu toe was mijn dochter enkel geïnteresseerd in het rekje met kinder-cd's, waar ze steevast twee of drie cd's meenam om thuis op te dansen. Dit keer ging ze dus wel voor boekjes. Apetrots kwam ze thuis met drie prentenboeken die ze zelf had mogen kiezen. Ze kon niet wachten om er in te bladeren, te kijken en hier en daar een woordje te lezen, eentje met lettertjes die ze al kent.

En toen ik diezelfde avond zelf nog even naar de bib moest om voor mezelf weer wat leesvoer aan te vullen, wou ze graag nog eens mee. Want ze wilde toch ook nog graag een paar cd's om op te dansen. En toch ook nog wel een boekje extra. En blijkbaar was niet enkel míjn dochter erg enthousiast over dat eerste bibliotheekbezoek, want bij de kinderboekjes troffen we de papa van een vriendinnetje aan. En ook voor haar moest de papa nog twee boekjes komen bijhalen. Zalig toch, dat in deze digitale tijden de kinderen toch nog zo geboeid kunnen worden door papieren boeken. En bij het naar buiten gaan passeerden we langs de tafels met afgevoerde boeken, waar we nog een hele stapel extra leesvoer aanschaften voor minder geld dan een brood kost. Leespret verzekerd!

Column 67: Bekend volk

Beroemdheden kom je in Houthalen-Helchteren niet zo frequent tegen. Ik toch niet. Maar deze maand was een topmaand voor het spotten van beroemdheden. Tijdens het eerste weekend van september was ik in vakantiepark Molenheide, waar we bijna letterlijk actrice Vanya Wellens tegen het lijf liepen, beter bekend als het personage Femke in de soap Thuis. We zijn er in ieder geval 99,9% zeker van dat zij het was, want zowel de looks als de stem klopten. Haar aanspreken hebben we echter niet gedaan, want dat vind ik onbeleefd. Iedereen heeft recht op een rustig weekendje zonder aangeklampt te worden door de een of andere Thuis-kijker.

Maar een klein weekje later kwamen er aangekondigde beroemdheden, en nog wel naar onze eigen straat. Die mochten we dus wel aanspreken. Blijkbaar is Jan Verheyen voor zijn nieuwste film hier in de buurt aan het filmen. Enkele weken geleden al wist één van onze buren te vertellen dat ze bij hen op de oprit zouden komen filmen op vrijdag 9 september. Blijkbaar had de crew Lillo verkend en was hun oprit net de oprit die ze nodig hadden voor de opname van één van de scènes. Enkele dagen voor de opnamedag ontvingen we dan ook een brief in de brievenbus om ons in te lichten over de opnames. De dag zelf was het al vanaf half 7 's ochtends een drukte van belang in onze anders zo rustige straat. De halve straat stond vol met vrachtwagens, bestelwagens en auto's. Er werden volop schermen, statieven, camera's en ander filmmateriaal uitgeladen en één van de auto's kreeg nog een laatste poetsbeurt. En ik heb nog nooit zoveel buren op straat gezien zo vroeg in de ochtend. We waren allemaal even nieuwsgierig om de filmopname van dichtbij mee te maken. Jammer genoeg moest ik net voor de opnames naar het werk vertrekken, dus beroemdheden heb ik zelf niet gespot. De kinderen en mijn man (die vrijaf had) hadden meer geluk, want nog voor de school startte, waren de acteurs én regisseur Jan Verheyen al gearriveerd. Toen ik 's avonds thuiskwam, kwam mijn dochter apetrots vertellen dat ze naast Jan Verheyen had gestaan. Al had ze geen flauw idee wie die man wel was. En mijn man wist een selfie met Werner De Smedt te versieren. En ik zat jaloers te wezen op mijn werk aan de andere kant van Limburg.

De scène zelf was blijkbaar snel ingeblikt, het zou maar om enkele luttele seconden in de film gaan. Ik hou niet zo van thrillers, maar deze ga ik toch wel eens bekijken. Al was het maar om te zien welke scène ze precies ingeblikt hebben in onze straat, op de oprit van de buren. 

Column 66: Openklasdag

"Aan alle mooie liedjes komt een eind", zegt het spreekwoord. En inderdaad, de zomervakantie zit er weer op. Het was een zomervakantie die druilerig begon, maar toch nog een tropisch einde kende. Dat andere spreekwoord, "mooie liedjes duren niet lang", is eerder relatief, met een zomervakantie die twee volle maanden duurt. Toch zijn die twee maanden naar mijn gevoel voorbijgevlogen. Maar voor de kinderen werd het stilaan welletjes. Zij wilden wel terug naar school na die eindeloze vakantie. Het voordeel van zo'n lange vakantie is wel dat alle batterijen weer volledig opgeladen zijn.

Voor het eerst organiseerde de school van onze kinderen, Lillo's Klavertje, een openklasdag voor alle leerlingen. Maandagavond werden alle kinderen verwacht om te zien wie er bij wie in de klas zou komen te zitten en welke juf of meester in hun klas de plak zou zwaaien dit schooljaar. Onze kinderen zaten al van 's ochtends te popelen om naar hun nieuwe klas en juf te gaan kijken. En aan het aantal ouders en kinderen te zien, waren die van ons niet alleen. We wandelden naar het gebouw van de lagere school via de speelplaats, die deze zomer werd gedecoreerd met allerlei 'vloerschilderingen', louter decoratief of als reuzengezelschapsspel. Wat een verschil met mijn eigen lagereschooltijd. Toen ging je gewoon op 1 september naar school en in welke klas je zat of met welke meester of juf je het jaar moest zien rond te krijgen, dat zag je dan pas. In de klas stonden enkel banken en met wat geluk nog een klein vertelhoekje, maar dat was het dan. Verder was het zitten en luisteren.

Onze kinderen werden met open armen ontvangen in een gezellig klaslokaal. Aan de deur van elke klas waren op een of andere manier naamkaartjes aanwezig. Geen gewone witte met in zwarte letters je naam erop, maar vlinders, of bloemetjes, of nog iets anders leuks. In het eerste leerjaar krijg je toch nog een beetje een kleuterklasgevoel met een winkeltje en enkele bakken met speelgoed, maar toch is het er ook al stoer en groot met een whiteboard, een smartboard en een hele klas vol bankjes.

De kinderen kwamen enthousiast (en sommigen toch ook wel een beetje bedeesd en verlegen, voor die nieuwe meester of juf) het klaslokaal in om de leerkracht te begroeten en in sommige klassen om al meteen een plaatsje voor de eerste dagen uit te kiezen. Hoewel niet iedereen het even fijn vond dat de vakantie weer voorbij was, heb ik toch geen tranen gezien. Alleen maar grote glimlachen en vreugde voor al het nieuws dat er weer aankomt, en voor het weerzien met de vriendjes natuurlijk.

Column 65: Kunstgras

De groten der aarde in de voetbalwereld sjotten hun eerste ballen vaak op straat of op dorre veldjes waar je met een vergrootglas op zoek moest naar een groen sprietje gras. Onze kinderen zijn het anders gewoon. Op straat voetballen kan op de meeste plaatsen al lang niet meer, want zelfs binnen de bebouwde kom sjezen af en toe auto's voorbij die in de illusie leven dat ze op een racecircuit rijden. De meeste achtertuinen zijn wel rijkelijk van gras voorzien en op heel wat plaatsen beschikt die tuin ook over een goal. Zo ook bij ons.

Maar écht voetballen, dat doen de kinderen bij een voetbalclub. En ook hier zijn er velden waar gras op groeit. Op het ene veld is dat al wat groener dan op het andere, maar gras staat er. Of stond er. Althans op het A-plein van twee van de voetbalclubs in onze gemeente. Want zeer binnenkort beschikken zowel voetbalclub Houthalen VV als Helson over een heus kunstgrasveld. Eigenlijk moest dat er een jaar geleden al liggen, maar in laatste instantie liep er iets mis en werd de aanleg met een jaar uitgesteld. Tot grote ergernis van de besturen van beide clubs. Maar nu zijn de werken dus in volle gang. En zo'n kunstgrasveld aanleggen blijkt een hele onderneming. Niks zaadjes zaaien op een omgeploegd veld en wachten tot er groene sprietjes verschijnen. Eerst werden de velden helemaal afgegraven. Vrachtwagens reden begin juli een hele dag lang constant af en aan met volgeladen bakken zand.  En dan werd het zand bedekt met een dikke laag kiezel. Nu is het nog wachten op de afwerking, het gras dus. Kunstgras. Dat niet gemaaid of beregend moet worden.

Hoewel ik heel erg van echt gras houd, moet ik toch toegeven dat ik ook wel de voordelen inzie van zo'n kunstgrasveld. Het feit dat het niet gemaaid of beregend moet worden, laat mij persoonlijk natuurlijk koud. Mijn wasmachine zal er echter wel dankbaar om zijn. De andere voetbalmama's zullen het kunnen beamen: in een natte herfst, winter of lente is het altijd heel boeiend om de voetbaltas te legen en in de wasmachine te stoppen. Met een beetje pech hang je zelf van boven tot onder vol modder. Om maar te zwijgen over de frisse geur die bij regenweer uit de voetbaltas met modderige kleren en schoenen opstijgt. Dat zal dus deze winter bij thuismatchen (en wie weet ook bij de trainingen) tot het verleden behoren. Ik zal de modder in ieder geval niet missen.

Column 64: Vliegen in het klein

Hoewel het Sonnis maar een klein onderdeeltje van onze gemeente is, is er toch relatief veel te beleven. In de zomermaanden kan je er steeds terecht voor een ijsje op hoeve Sonnisheide. De eerste zondag van september is er een dieren- en tractorwijding die we met ons gezin nog niet vaak gemist hebben. Er valt altijd wel wat te wandelen in dit landbouwvriendelijke deel van Helchteren en je kan er ook op zoek naar een aantal geocaches (en intussen misschien ook naar Pokémon, maar met deze nieuwe hype ben ik nog niet mee). Het Sonnis beschikt echter ook over een schietveld (een echt, voor de F16's en aanverwante straaljagers van het leger) en over een vliegveld. Ook een echt, maar dan voor vliegtuigen van een iets kleiner formaat. Op het vliegveld is immers een modelvliegclub gevestigd. En al jaren aan een stuk organiseren zij elk jaar het evenement 'Jets over Pampa', een echte vliegshow voor modelvliegtuigen en andere vliegende voertuigen. En al jaren aan een stuk organiseren zij 'knuffelvliegen', waarbij kinderen hun knuffel kunnen inschrijven voor een luchtdoop, achteraf beloond met een vliegbrevet en al. En al jaren aan een stuk denk ik 'daar gaan we eens naartoe'. Maar op de een of andere manier vallen deze evenementen altijd samen met een al eerder geplande activiteit,  een weekendje, een daguitstap, ... Kortom, na al die jaren zijn we er nog nooit geraakt.

Toevallig zag ik op de website van deze krant een filmpje over de vliegshow Jets over Pampa. Omdat het al jaren op mijn to-do-lijstje staat, besloot ik het filmpje dan maar eens te bekijken. En inderdaad, de 4000 bezoekers hadden gelijk en wij hadden ongelijk. De beelden waren behoorlijk indrukwekkend. De vliegende helicoptertjes, drones en vliegtuigen die ze in de speelgoedwinkel verkopen, lijken in niets op hetgeen daar tentoongesteld stond. Knappe vliegtuigen, bijna perfecte replica's van legervliegtuigen en -helicopters. Een straaljager van meer dan 100 kg die met snelheden tussen de 300 en 500 km/h door de lucht scheerde. Wauw. Ik denk dat het tijd wordt dat we eens prioriteiten gaan stellen en de datum van de vliegshow op tijd in onze agenda prikken. Want het lijkt me best spectaculair om deze show eens live mee te maken, zo dicht bij onze deur. Want filmpjes kijken doen we in deze multimediale tijden al meer dan genoeg.

Column 63: Eindelijk zomer

Met de vakantie en het mooie weer is mijn hoofd al helemaal omgeschakeld naar vakantiemodus. Relaxt, ontspannen, een leeg hoofd. Niets wat moet en weinig gepland in de agenda. En dus ook weinig inspiratie voor deze column. Toch maar over het mooie weer schrijven dan? Dat vond ik aanvankelijk een nogal saai onderwerp, maar aangezien we deze week pas de eerste echt zomerse week van dit jaar hebben, de eerste week waarin we een echt zomers vakantiegevoel hebben, vrees ik dat ik er toch niet omheen kan.

Vakantie hoeft voor mij persoonlijk geen synoniem te zijn met bakken en braden ergens op een zonovergoten strand. Ik kan me best amuseren bij twintig graden en af en toe een regenbui. Maar hoe zalig is het leven als we kunnen bakken en braden in onze eigen tuin. Buiten ontbijten onder een stralend blauwe hemel, onderweg overal fietsen, motoren en cabrio's tegenkomen. Zelf op de fiets springen (zonder regenjas) en heerlijk uitwaaien. Een terrasje doen en loom onderuitzakken in de terrasstoel. 's Avonds genieten van een ijsje met verse aardbeien. Kijken naar de luchtballonnen die voorbijkomen, of gaan kijken naar de luchtballonnen die opstijgen in Kelchterhoef. Mijn dochter ging het plonsbadje onveilig maken bij haar nichtje, terwijl mijn zoon een verjaardag ging vieren op een heus onderwaterwereldfeestje. Zalig om te zien hoe die joelende kinderen genoten van het geplons in het grote zwembad: compleet met op te duiken diamanten, strandballen en watergeweren. En natte buiken, ruggen en zwemkledij die opdrogen zonder dat je een handdoek nodig hebt.

Want hoe cynisch ik ook kan zijn over mensen die elk jaar naar het zuiden trekken, omdat ze anders niet het gevoel hebben dat ze vakantie hebben gehad, toch kan ik hen begrijpen. Na een koud en nat voorjaar en een tot nu erg erbarmelijke zomer, geniet ik met volle teugen van de warme zon op mijn huid. Ik dompel me onder in de vitamine D die de zon uitstraalt en voel hoe de zon me zalig ontspannen maakt. Als ik zin heb in een instant vakantiegevoel, fiets ik richting Molenheide of Hengelhoef, vakantiedorpen in ons eigen dorp, en ben meteen in dezelfde vakantiemodus als de mensen die daar logeren. Of we rijden naar de Plas, voor een strandgevoel bijna zoals aan zee. Nog steeds ben ik van mening dat niet het weer je vakantie bepaalt, maar eerlijk gezegd, met de zon is het zoveel makkelijker om in vakantiestemming te belanden. 

Column 62: Voetbal en worst

Na drie edities begint het stilaan een traditie te worden: de straatbarbecue in onze straat aan het begin van de zomervakantie. Waar er andere jaren veel geregeld werd 's avonds op straat, tussen het onkruid wieden, gras maaien en andere tuinklusjes door, moesten de voorbereidende vergaderingen dit jaar binnen doorgaan. Maar uiteindelijk was toch alles in kannen en kruiken tegen dat het einde van het schooljaar naderde.

Maar dan kwam er plots toch nog een struikelblok. Want aan het begin van de barbecueweek bleek opeens dat de Rode Duivels hun kwartfinale zouden spelen tijdens onze barbecue. Met heel wat voetbalgekke straatbewoners was de kwartfinale missen dus geen optie, vooral ook omdat de verwachtingen hooggespannen waren. Want dit beloftevolle duivelsteam was voorbestemd om de halve finale te bereiken en misschien zelfs tot in de finale te geraken. Dus werd er besloten dat er voor de barbecue niet enkel worst, satés en spareribs moesten zijn, maar ook een scherm, een beamer en een internetaansluiting om de tent omstreeks 21u om te bouwen tot een voetbalsupporterstempel. En zo geschiedde: één buurman verschafte een oud diascherm, een andere buur met ICT in de vingers zorgde voor een laptop en een goede internetverbinding en er werden zelfs geluidsboxen geïnstalleerd. De avond vooraf werden de tenten opgezet en werd de installatie getest: de mannelijke helft van de straat bekeek ook al de kwartfinale tussen Polen en Portugal in de barbecuetent. En proefde het bier voor...

Vorig jaar baadde onze barbecue in verhit zonlicht. De tent moest toen vooral schaduw bieden om zo'n 37 graden te trotseren. Dit jaar deden we het met om en bij de 20 graden minder en rond 22u een fikse regenbui, maar het was gezellig toeven in de tent en het vlees, de groenten en de drank smaakten. Voor het begin van de voetbalgekte op tv uitbrak, speelde iedereen nog snel een dessertje naar binnen, zodat de voorkant van de tent kon omgebouwd worden naar een soort van cinemazaaltje, zij het dan met harde, houten klapstoelen. Maar dat kon niemand deren. Zeker niet toen na een klein kwartiertje onze Duivels op voorsprong kwamen. Maar de vreugde veranderde helaas snel in teleurstelling en later wanhoop toen de Duivels zich overhoop lieten lopen door de stevige kerels uit Wales. Er werd geroepen en getierd, niets kon echter baten. We zagen onze Duivels ten onder gaan. De match zorgde zo voor een wrange nasmaak, die gelukkig snel verteerd was. Op naar de volgende barbecue, en naar het WK!

Column 61: Slakkeninvasie

Toen ik een kind was, zo'n dertig jaar geleden intussen, gingen we al eens op vakantie in Luxemburg. Zoals dat gaat met herinneringen uit je kindertijd, zijn het soms de gekste dingen die in je geheugen zijn blijven hangen. Zo is Luxemburg voor mij onlosmakelijk verbonden met slakken. Thuis zag je ze nooit, maar in Luxemburg, na een fikse onweersbui, moest je uitkijken waar je je voeten zette. Overal op de paadjes kropen dikke, bruine naaktslakken. Tergend traag bewogen ze zich voort, ze lieten een slijmerig spoor achter zich, met hun voelsprieten die voorzichtig alle kanten op seinden. Maar het waren niet de naaktslakken die ik interessant vond, wel die mooie beestjes met een huisje op hun rug. Die waren minder te vinden in Luxemburg, dus het was een hele sport om ze op te sporen.

Mijn kinderen hebben dezer dagen geen enkele moeite om slakken te spotten. En ze hoeven er ook niet meer voor naar Luxemburg. De laatste jaren zitten hier talloze slakken. De vieze, bruine naaktslakken die in Luxemburg opdoken na een regen- of onweersbui, maar ook de mooiere exemplaren met een huisje op hun rug. Als ik de kinderen naar school breng of haal, moeten we zorgvuldig kijken waar we onze voeten neerplanten, om geen bruine brij te maken van zo'n naaktslak. Het voetpad ligt ermee bezaaid (zowel met de slakken als met de brij...). Vanmorgen nog kroop er eentje met een huisje (een mamaslak, volgens mijn dochtertje) voor ons uit in het natte gras in onze achtertuin. Soms vraag ik me af hoe het komt dat hier dertig jaar geleden geen slak te bespeuren was en het er nu van vergeven is. Dan denk ik wel eens dat we er misschien vroeger eentje meegesmokkeld hebben van Luxemburg en dat die zich hier veelvuldig voortgeplant heeft. Onzin, natuurlijk.

Vroeger, toen ik als nieuwsgierig kind verlangend op zoek ging om er één te vinden, maar enkel succes had in tuincentra waar ze waterplanten verkopen. En nu, nu onze eigen tuin en de hele omgeving bezaaid is met de slijmerige beestjes en we ze liever niet meer zien, omdat ze bijzonder gek zijn op de plantjes in de tuin. En blijkbaar zitten er niet enkel in Lillo veel slakken, want gisteren hoorde ik een radiostem vertellen dat ze haar klimop geknipt had en daarbij wellicht een vijftigtal slakken naar de eeuwige jachtvelden had gestuurd. Ze haalde er een deskundige bij die mocht uitleggen wat we kunnen doen om onze tuin slakkenvrij te maken. De conclusie was dat we best zorgen voor natuurlijke vijanden in onze tuinen. En er blijken er heel wat te zijn: vogels, egels, zelfs kikkers en padden. Zouden deze beestjes hier dan minder voorkomen dan pakweg dertig jaar geleden? Wie zal het zeggen? Maar als ik me niet vergis, zorgt de natuur zelf voor een gezonde afwisseling in beestjes en hun vijanden. Wellicht zullen mijn kinderen later weer met hun kinderen naar Luxemburg moeten gaan als ze slakken willen spotten.

Column 60: Aapjes zoeken

Juni is officieel gestart en dat wil zeggen dat de eerste zomermaand van dit jaar is aangebroken, hoewel we nog tot rond de 21e moeten wachten voor die zomer weerkundig gezien echt een feit is. Als ik het zo hoor, kijken heel wat mensen smachtend uit naar het mooie weer, dat onderhand echt wel eens mag gaan beginnen. Hoewel we niet mogen klagen op het moment dat ik deze column schrijf, want de thermometer klokt momenteel af op 28 graden, wat toch al bijna tropisch is voor ons Belgenlandje. Maar tot nu toe bracht de lente nog weinig vrolijks en de afgelopen weken kregen we zelfs ongezien veel regen te verwerken. Na enkele povere zonnestraaltjes werden we meteen getrakteerd op een fikse onweersbui. En nog één. En nog één. En dan mogen we in onze gemeente nog niet klagen, want volgens de statistieken waren er gemeentes die meer dan de dubbele hoeveelheid regen te slikken kregen. Weides veranderden in poelen, straten in sloten en heel wat kelders jammer genoeg ook in modderige zwembaden.

Maar goed. Hopelijk kondigt de eerste zomermaand nu echt de zomer aan. En ook Houthalen-Centrum kijkt al uit naar het grote zomerevenement in onze gemeente: het Lachfestival. Dat vindt zoals altijd plaats net voor het bouwverlof begint (en kondigt voor heel wat mensen dus de jaarlijkse vakantie aan). Dit jaar wordt er een etalagewedstrijd gekoppeld aan het Lachfestival, een wedstrijd die het eigenlijke Lachfestival voorafgaat.

Vorige week kwam mijn dochter thuis met een wedstrijdformulier en twee boekwijzers, alle getooid met knipogende festivalaapjes. Heel de maand juni kan je in Houthalen-Centrum gaan windowshoppen en de etalages afspeuren naar de aapjes die zich daar verstopt hebben. Wie goed telt, maakt kans op een weekendje. Dat lijkt me wel een goed excuus om binnenkort eens een woensdagnamiddag met de kinderen in Houthalen-Centrum te gaan shoppen (voor shoppen is trouwens elk excuus goed). De kinderen kunnen zich vergapen aan de aapjes, mama zal de rest van de etalage voor haar rekening nemen... Wellicht hebben al heel wat shoppers de aapjes gespot intussen. Want afgelopen weekend was het braderie in Houthalen-Centrum. Mijn agenda stond helaas al te vol om er nog een shoppingnamiddagje bij te plannen, maar ik passeerde enkele kraampjes en twee springkastelen, die gelukkig voor onze handelaars in zonlicht baadden. Want na de hoeveelheden neerslag van de voorbije weken, vreesden ook zij wellicht een verzopen braderieweekend. Maar dat bleek dus niet het geval en hopelijk gaan we nu in één rechte lijn de zomer in. Met festivalaapjes en al!

Column 59: Communiekoorts

Het pinksterweekend is in Lillo al jarenlang het weekend van de eerste communie. En als ik me niet vergis, worden ook op andere plaatsen in Houthalen communiefeesten gevierd dat weekend. Met een schrijnend gebrek aan priesters dezer dagen lijkt het steeds moeilijker te worden om meerdere communievieringen op één dag te organiseren binnen de gemeente. Zo heb ik horen vliegen dat vanaf volgend jaar het pinksterweekend in Lillo niet langer synoniem zou zijn met het weekend van de eerste communie.

Maar dit jaar was dat dus nog wel zo. Wij bleven dit jaar nog van de communiestress gespaard, maar in onze straat waren op minder dan honderd meter afstand twee families getroffen door het communievirus. Er werden druk voorbereidingen getroffen in en rond de huizen en naarmate de 'communieweek' meer en meer in zicht kwam, nam de communiekoorts toe. En zoals dat vaak gaat, maakten vooral de mama's zich druk over het al dan niet goed verlopen van alle geplande festiviteiten. Issue van de week was, een paar dagen voor de communie, het weer. En hoewel iedereen weet dat dat ongeveer het enige is waaraan je toch niets kan veranderen, het enige dat je niet in je planning kan voorzien, toch maakt iedereen er zich druk over. De buurvrouwen van de mama's die onder communiestress stonden inbegrepen. Er werd gepalaverd over de verschillende weerberichten en apps die, ook zoals gewoonlijk, erg tegenstrijdige berichten de wereld instuurden.  En hoewel we allemaal diep vanbinnen wel weten dat we de weersomstandigheden toch niet kunnen beïnvloeden, geven we niet op en proberen we zelfs dit te 'regelen'. Er werd zelfs geopperd om eieren naar de Clarissen te brengen. Jammer genoeg wist niemand van ons meteen waar die Clarissen nog te vinden waren.

Op Pinksterzondag was het dan eindelijk tijd voor de moment suprême. Vermoedelijk ook omwille van een gebrek aan beschikbare priesters, was de viering pas gepland om 12u. Het was koud, maar droog, wat wellicht al heel wat zenuwachtige mama's geruststelde. Het kerkje van Lillo puilde uit van het volk: familieleden, vrienden en buren van de feestelijk geklede communicantjes, die met meer dan twintig waren. Zoals elk jaar hadden de leerkrachten weer een mooie viering voorbereid waarin alle kinderen hun talent mochten tonen. Ze genoten zichtbaar van alle aandacht die ze kregen. En hadden wellicht het uitpakken van de cadeautjes ook al in hun achterhoofd.

Als je zo'n mooie viering ziet, waar zowel de kinderen als de ouders met volle teugen van genieten, dan is het toch jammer om te horen dat ze in Brussel klagen dat leerkrachten op school te veel tijd steken in zo'n communieviering. Hopelijk zien degenen die de wetten moeten uitschrijven toch eens in dat ook dit bijdraagt aan de ontwikkeling van kinderen, misschien nog veel meer dan de boekenwijsheid die ze elke dag op school moeten vergaren.

Aan alle communicantjes: een dikke proficiat!

Column 58: BV gespot

Het hemelvaartweekend was een zalig weekend. Dat zal iedereen wel met me eens zijn. Na een lange, natte winter werd het eindelijk heerlijk warm en zonnig weer. Tijd voor veel eerste keren dus: voor de eerste keer een zomers gevoel in 2016, een eerste ijsje bij de Sonnishoeve, gecombineerd met een bezoekje aan de schapenstallen om de lammetjes te bewonderen, met de fiets naar Rossi voor een eerste ijsje aan dat adres, een eerste terrasje in korte mouwen, ...

Maar zoals vaak was er tijdens dit weekend ook weer een evenement gepland in onze gemeente. Het was namelijk koers. Ik moet zeggen dat ik evenveel van koers ken als van automechanica (niets dus), maar het was wederom zalig zomers weer op zondag. Ideaal dus om met het hele gezin even een kijkje te gaan nemen aan het parcours. En er was een extra reden om even de sfeer op te snuiven bij de koers. Er zouden namelijk enkele BV's deelnemen aan deze wielerwedstrijd, meer bepaald Maarten Wijnants (wieler-BV en tevens Bekende Helchterenaar), Sep Vanmarcke en überwieler-BV Tom Boonen. Zoals ik al zei, ken ik helemaal niets van wielrennen. Ik begrijp geen snars van dat hele gedoe met demarreren, uit de wind rijden en andere wielerstrategie, maar Tom Boonen ken ik wel. En de kinderen kennen hem ook. Ze wilden hem dus wel eens gaan spotten tijdens de koers.

Op zondagnamiddag sprongen we dus met het hele gezin op de fiets, om tweeënhalve kilometer alweer af te stappen naast het wedstrijdparcours. Al snel zoefden de kopgroep en daarna ook het peloton ons voorbij. Onze ogen waren net snel genoeg om de BV te spotten. Tom Boonen was erbij. Het zal wellicht een grote hulp geweest zijn dat we al vermoedden dat hij ergens vooraan reed, want voor je goed en wel besefte dat de renners eraan kwamen, waren ze alweer gepasseerd. Aangezien Tom Boonen ook de enige renner was van wie ik echt wist hoe hij eruit zag, was het ook niet moeilijk dat hij de enige was die ik herkende.

Het voordeel van een wielerwedstrijd met rondes (16 in totaal), is dat je de renners heel wat keren kan zien passeren als je af en toe wat rondwandelt. Tom Boonen werd dus meerdere keren gespot. Na een bezoekje aan de 'crèmecar' voor een verfrissend ijsje (nog maar ééntje erbij deze week) en nog wat meer renners te spotten, was de behoefte van de kinderen om wielrenners te spotten meer dan voldaan. Na zes rondes bestegen we dus weer onze eigen fietsen om rustig huiswaarts te bollen. Voor wie de zin om renners te spotten nog niet voldaan is, ook in het pinksterweekend is er een koers in onze gemeente. Of er BV's te spotten zijn, weet ik niet, maar er is wel een 'fun race' en een 'retrokoers', dus het zal wellicht ook op pinksterzaterdag weer de moeite zijn om een kijkje te gaan nemen. Of om zelf deel te nemen, al zal ik dát wel aan me laten voorbijgaan.

Column 57: Houthalen's got talent

Op tv zijn ze weer volop bezig met het ronselen van nieuw talent voor het nieuwe seizoen van de talentenshow "Belgium's got talent". Zoals elk seizoen zijn ze op zoek naar mensen die een publiek kunnen entertainen.

Of de mensen die ik in gedachten heb, thuishoren in zo'n talentenshow, daar wil ik me niet over uitspreken. Maar dat ze in staat zijn een publiek te entertainen, daar ben ik zeker van. Want ook in onze gemeente bulkt het van het talent, in allerlei domeinen. Enkele weken geleden mocht ik weer in het publiek zitten van de jaarlijkse toneelvoorstelling van het Lilloos AmateurGezelschap. De vroegere lokalen van voetbal en fanfare werden weer omgebouwd tot een geïmproviseerde theaterzaal. Met een komedie in dialect en de veelbelovende titel "Van oer familie modder 't hemme" was hilariteit weer verzekerd. Wie houdt van kluchtige misverstanden à la Fawlty Towers kwam volledig aan zijn trekken. En wie na de voorstelling honger had gekregen van het vele lachen, werd getrakteerd op 'boterhammen met kipkap'.

Maar ook de sportievelingen zijn niet ver te zoeken. Vooral diegenen die zich op twee wielen verplaatsen, rijden zich in de kijker. Binnenkort mogen we ons in Helchteren weer verwachten aan de Trofee Maarten Wynants, vernoemd naar, jawel, wielrenner en afkomstig uit onze gemeente, Maarten Wynants. Maarten komt dit jaar ook zelf zijn sportieve benen tonen in de wielerrit. Wie zelf de sportieve benen aan het werk wil zetten, kan dat in de gentleman- & inwonersrace. Maar wie liever geëntertaind wordt, kan de ritten aanschouwen vanaf de zijlijn.

De laatste tijd maakt echter ook een ander sportfiguur uit onze  gemeente op twee wielen naam in de sportwereld. Al zijn deze wielen dan een beetje zwaarder dan die van Maarten Wynants. Zelfs Sportweekend wijdde vorige zondag een reportage aan hem. Met de welklinkende naam Livio Loi en Italiaans en Spaans bloed in de aderen, maar ook met een overduidelijk Helchterens accent, vertelde de jonge motocrosser over zijn prille carrière. Piepjong is hij nog, volgens zijn website deze week net 19 geworden. Maar al sinds zijn derde poogt hij dat ijzeren paard te temmen. En dat blijkt hem intussen aardig te lukken, gezien de resultaten die hij behaalt.

En dan heb ik het nog niet gehad over al het andere talent: dansers, zangers en zangeressen, andere toneelgroepen, sporters, ... Het bulkt van talent in onze gemeente. En we hoeven er zelfs niet naar te zoeken, we kunnen er heel vaak van genieten.

Column 56: Robots in actie

De afgelopen weken genoten heel wat kinderen (en sommige ouders) alweer van een paasvakantie. En vakantie, dat betekent voor vele kinderen ook weer één of ander vakantiekamp. Nu moet ik zeggen dat ik niet zo geneigd ben mijn kinderen tijdens de vakanties voortdurend uit te besteden, aangezien ik als leerkracht zelf ook thuis ben tijdens de schoolvakanties. Maar de kinderen worden groter en vinden het leuker om samen met vriendjes geëntertaind te worden door iemand anders dan de mama. Geen deelname aan een kamp uit absolute opvangnoodzaak dus, maar puur luxueus voor de beleving zelf.

Zoonlief is meestal enkel geïnteresseerd in voetbal en alles wat daarmee samenhangt, maar nu was er toch een kamp op zijn pad gekomen dat ook zijn interesse kreeg. In de Techniek- en wetenschapsacademie werd immers een robotkamp georganiseerd. En lego, drones en robots, dat klonk toch ook wel als muziek in zijn oren. Nu wil het toeval dat deze wetenschappelijke academie besloot zich onder andere in onze gemeente te vestigen, met name in het oude mijngebouw, dat werd omgebouwd tot het ecologische bedrijvencomplex Greenville. De afstand was niet meteen een struikelblok dus. Zodoende ging onze zoon dus met twee vriendjes op robotkamp tijdens de paasvakantie. En voor een kamp op een ecologische locatie moesten de mama's ook hun steentje bijdragen: er werd dus gecarpoold. Gemakkelijk en goed voor het milieu. Achteraf bleek de inschrijving een heel goede beslissing, aangezien de weergoden nog niet gemerkt hadden dat de lente begonnen was en de eerste week van de paasvakantie behoorlijk koud en nat was.

Maar niet alleen omwille van het slechte weer bleek het robotkamp een schot in de roos. De jongens waren dolenthousiast over het kamp. Ze mochten dan ook allerlei echte 'jongensdingen' doen. Legorobots bouwen en programmeren, experimenteren met een 3D-printer, vliegen met een echte drone of met een computersimulator, ... Ondanks alle pogingen om ook meisjes interesse in wetenschap en techniek aan te kweken, blijkt het toch nog steeds een jongensding. In het groepje van mijn zoon zat geen enkel meisje.

En op vrijdagnamiddag was het dan de beurt aan de trotse ouders om vol fierheid te glunderen over wat hun kinderen die week gepresteerd hadden. De academie nodigde alle ouders, grootouders, broers en zussen uit voor een heuse presentatie. Samen met de begeleiders toonden de groepjes om beurt één van de technisch-wetenschappelijke realisaties waarmee ze hun tijd deze week gevuld hadden. Wie het hardst straalde, was niet duidelijk: de kinderen of de ouders. 

Column 55: Wind, zon en water

Kilometers fileleed richting kust, vertelde mijn radio mij vorig weekend. Door werken rond Drongen zou er twee weekends lang verkeersellende zijn richting kust. En laat net op dat moment het eerste lenteweer zich aankondigen. Weer waarbij het bij iedereen begint te kriebelen om naar buiten te gaan. En bij veel mensen trekt de zee dan als een magneet aan ijzer. Heerlijk, zo in die eerste lentezon, goed ingepakt met jas, muts en sjaal - want warm is het nog niet - uit te waaien op het strand.

Het was inderdaad een heerlijk weertje dit weekend. Wij gingen ook naar buiten. Ook naar het water. Maar gelukkig hoefden we daarvoor geen uren in de file te staan. Want ook dichtbij is water te vinden. En de combinatie met de zon maakte de wandeling bijna even zalig als een strandwandeling aan onze Noordzeekust.

Mijn man heeft een nogal grote familie. En die familie hangt erg aan mekaar. Op regelmatige tijdstippen organiseren ze activiteiten voor jong en oud. En vorige zondag was het tijd voor een winterwandeling. Dit jaar vertrok die vanuit het industrieterrein Europark in Helchteren. Via het fietsroutenetwerk trokken we richting Kelchterhoef, voor een wandeling rond de Plas. En we waren daar niet alleen, we kruisten heel wat andere fietsers en wandelaars. Maar toch was er nog niets van de zomerse drukte te merken. Voor waterpret was het immers nog veel te koud. Zeilboten, surfplanken en zwemgerief bleven nog veilig binnen.

De kinderen schoten vooruit als pijlen uit een boog, beklommen de Kelchterse zandbergjes en keilden steentjes in die reusachtige plas. We passeerden de paintballsite, waar twee teams jongemannen elkaar bekogelden met verfbolletjes. Aangezien de wind toch nog aan de frisse kant was, zochten we beschutting achter het paintballhuisje om even te pauzeren. Tijd voor zelfgebakken wafels en een drankje. Nooit smaakt een brikje chocomelk zo lekker als buiten in de kou. De dozen met zelfgebakken wafels leegden in snel tempo. En over de grond kroop het eerste lieveheersbeestje dat ik dit jaar gezien heb. Aan de andere kant van de Plas zeurde de scherpe wind meedogenloos rond ons hoofd, om ons er even aan te herinneren dat de winter toch nog niet echt voorbij is. Maar eens terug in de beschutting van de bomen, was het lentegevoel weer terug.

Ik kijk er al naar uit - samen met velen wellicht - om na een lange, natte en donkere winter binnenkort weer te vertoeven in de lentezon. Een terrasje doen, fietsen, naar de jonge everzwijntjes kijken in Wild- en wandelpark Molenheide. Kortom: genieten!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 20/03/2016.

Column 54: BH

Wie hoopt op een column over pikante lingerie, moet ik helaas teleurstellen. Want ondergoed is niet hetgeen waarover ik het ga hebben. BH is een zelfgecreëerde afkorting naar analogie met de alom bekende afkorting BV. Geen Bekende Vlaming echter, maar een Bekende Helchterenaar. Alhoewel, of de persoon in kwestie zelf in Helchteren woont, dat weet ik eigenlijk niet. Misschien moeten we eerder spreken van een BHB, een Bekende Helchterense Bakker. Vorige week verscheen er immers een artikel in de krant naar aanleiding van een televisieprogramma op Canvas, waarin in elke aflevering drie jonge ondernemers gevolgd worden. Eén van deze drie ondernemers zou een jonge, warme bakker uit Helchteren zijn.

Nu moet ik toegeven dat ik een voorliefde heb voor warme bakkers. Niets zo heerlijk als in het weekend 's ochtends vroeg op te staan en naar de warme bakker te rijden voor versgebakken broodjes. Nu moet ik ook toegeven dat ik nogal kieskeurig ben als het op broodjes aankomt. Ik wil graag én lekkere koffiekoeken én lekkere pistolets én lekker brood. En af en toe ook nog eens een lekker gebakje of een lekker stukje vlaai. En die combinatie vind je helaas niet bij elke bakker. Maar ik had geluk, want in 2014 vestigde zich een nieuwe bakker in Helchteren die dat allemaal te bieden had.

Ik zei al dat ik een voorliefde heb voor warme bakkers. Daar komt nog bij dat ik ook een voorliefde heb voor jonge mensen die hard willen werken. Tegenover de bewuste bakker bevindt zich ook een frituur met uitbaters die ooit als jong koppeltje aan hun avontuur begonnen. Ook jonge mensen die al jaren hard werken en hun best doen om kwaliteit te bieden. Maar, om terug te komen op het televisieprogramma over de jonge ondernemers, met een voorliefde voor warme bakkers en voor jonge mensen die hard willen werken, had ik dus reden genoeg om op het juiste uur de tv af te stemmen op Canvas. De drie ondernemers die gevolgd werden, waren een ontwerpster van lingerie (toch nog bh's, dus), iemand die met de hand exclusieve schoenen maakte en onze bakker. Wellicht ben ik bevooroordeeld, maar ik vond het verhaal van het jonge bakkerskoppel veruit het interessantste. En veruit het meest realistische, het meest haalbare. Hoewel de bakker zelf toegaf dat hij wel graag durft dromen van grootse projecten. Stiekem hoop ik toch dat hij het kleinschalig en ambachtelijk zal houden, want net dat is de charme van een goede warme bakker.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 4 maart 2016.

Column 53: Hollywood

Vorige week veranderde Helchteren even in een filmscène à la Hollywood. Op de foto in de krant zag je hoe een hele colonne politievoertuigen het terrein van het asielcentrum opreed. Daar was namelijk een schermutseling ontstaan tussen twee gezinnen die een kamer deelden. Ik kan me voorstellen dat verbale communicatie in een plaats waar heel veel nationaliteiten met nog meer moedertalen samenleven, niet direct een evidentie is. Want ook al volgen al heel wat bewoners van het asielcentrum Nederlandse les, boos worden doe je toch in je moedertaal. En als de tegenpartij dan niet verstaat wat je bedoelt, kan dat bijzonder frustrerend zijn. Eén van de betrokken partijen besloot zijn mening wat kracht bij te zetten, door met een mes te beginnen zwaaien. Wellicht was die communicatie voldoende duidelijk. Maar ook ongehoord natuurlijk. En niet te vergeten, ook heel gevaarlijk. Wellicht met massale vechtpartijen in andere asielcentra voor ogen, namen de begeleiders in het centrum geen enkel risico en ze trommelden het politiekorps op. Ook die namen geen enkel risico en stuurden hun hele wagenpark erop af. Wat zorgde voor hallucinante beelden in de krant: het leek wel een achtervolgingsscène uit Police Academy.

Intussen laaide de discussie in Helchteren en omstreken weer op, want de politie had zwaar moeten ingrijpen in het asielcentrum. Nochtans was de hele schermutseling met een sisser afgelopen. Maar het lontje dat was aangestoken, zorgde misschien niet voor een ontploffing, maar toch zeker voor heel wat rook. En waar rook is, zal ook wel vuur zijn. De burgemeester probeerde de volgende dag de gemoederen te bedaren door een aanvraag voor privébewakers te doen. En door voor te stellen verantwoordelijken aan te stellen binnen de leefgroepen. Geen slecht idee, lijkt me. Want inderdaad, zeshonderd mensen die samenleven op een kleine oppervlakte en niet veel te doen hebben, dat kan voor explosieve situaties zorgen. Elke leerkracht kan dat beamen. Stop verschillende mensen samen in een ruimte (bv. een klas) en laat ze even zonder begeleiding. Voor je het weet, ontploft de boel. En dan hebben we het nog niet eens over al die verschillende nationaliteiten die overeen moeten komen. Er werd ook geopperd dat er meer bezigheden moeten zijn voor de vluchtelingen. Ook geen slecht idee, lijkt me. Want verveling en doelloosheid zorgen ervoor dat de besten onder ons vreemde dingen gaan doen. 

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 05/02/2016.

Column 52: Bibberen

Hij wou maar niet komen, koning Winter. Het bleef herfst en half december leek het zelfs even of we van de winter gespaard zouden blijven en de herfst zomaar zou overgaan in de lente. De zon straalde, de vogeltjes floten en hier en daar begonnen zelfs bloemetjes te bloeien. Maar wat in 2015 niet lukte, daar slaagde 2016 wel in. Want nu ik deze column schrijf is het gras bedekt door een dun laagje sneeuw en is het bibberen geblazen buiten.

Het begon vorige week donderdag. Met de moderne technologie kreeg ik via mijn schoonzus een bijna live foto uit de Voerstreek, waar alles al bedekt was door een witte laag. Op dat moment was het hier vooral grijs, somber en heel nat. Regennat, niet sneeuwnat. Op vrijdagochtend draaide op heel wat plaatsen in ons land de ochtendspits vierkant. Of zelfs helemaal niet, want de eerste sneeuw veroorzaakte meteen overal gigantische files. In onze provincie moest je echter al tot in de buurt van Sint-Truiden rijden om je vast te rijden in de sneeuw, mocht je daar behoefte aan gehad hebben. Houthalen-Helchteren bleef grijs in plaats van wit.

Maar zaterdagavond was het dan toch prijs. Al in de namiddag dwarrelde hier en daar een moedig vlokje tussen de regen door. En 's avonds veranderde de regen dan echt in sneeuw. Toegegeven, het was wel korrelsneeuw van zeer matige kwaliteit, maar wat uit de lucht viel, was wit en bedekte alles buiten met een al even wit laagje.

Zelden krijg ik de kinderen zo snel uit hun bed als met de magische woorden "kijk eens uit het raam" op zondagochtend. Enthousiaste kreten vulden het huis en na het ontbijt werd er haastig gezocht naar sneeuwlaarzen en handschoenen, om de tuin onveilig te maken met sneeuwballen en zelfs het ambitieuze plan om met een centimetertje sneeuw een hele sneeuwman te bouwen. Om geen domper op het enthousiasme te zetten, besloot ik ze in de waan te laten en hen proefondervindelijk te laten ontdekken dat je met één centimetertje korrelsneeuw geen sneeuwman kan fabriceren. Maar weinig kon hen van hun stuk brengen: dat ene centimetertje onhandelbare sneeuw was voldoende voor een hele zondag speel- en wandelpret.

Of het bezoek van koning Winter een blitzbezoek zal zijn of dat hij werkelijk zal blijven 'overwinteren', dat zullen we nog moeten afwachten. Maar dat ene witte laagje en die paar dagen bibberen hebben in ieder geval al voor een wintergevoel gezorgd.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 22/01/2016.

Column 51: Knallend het nieuwe jaar in!

Het was al jaren geleden dat ik nog eens thuis het nieuwe jaar had ingezet. Maar dit jaar was ons huis het trefpunt van de feestelijkheden bij oudejaar. Vrienden, lekker eten en bubbels, meer is er niet nodig om een mooi einde te breien aan een jaar dat niet altijd even feestelijk was. Vuurwerk hadden we niet gekocht. Want in Houthalen-Helchteren moet je het melden als je vuurpijlen de lucht in wil schieten, en dat vinden we nogal omslachtig. Maar vuurwerk kopen bleek ook absoluut overbodig. Al vanaf woensdagmiddag vlogen de knallen ons met enige  regelmaat om de oren. Er waren er zelfs bij die het nodig achtten een generale repetitie te houden voor oudejaarsnacht. Want net vierentwintig uur voor de overgang naar het nieuwe jaar werden we bijna uit ons bed geschud toen een knal van formaat zelfs de ramen deed denderen. Ook op donderdag gingen de repetities al vanaf 's middags van start. Met een nog snellere regelmaat volgden de knalletjes elkaar op, tot het 's avonds tijd was voor het echte werk. Tijdens het eten werden we opnieuw opgeschrikt door een enorme knal. Mooie lichtflitsen waren nergens te bespeuren, maar de knal was des te heviger. Blijkbaar zijn deze enorme knallers enorm populair dit jaar. Het zal wel aan mij liggen, maar ik vind het geluid van vuurwerk eerder een nogal vervelend bijverschijnsel. Ik kijk naar vuurwerk omdat ik het geproduceerde licht, in allerlei kleuren en vormen, mooi vind. Maar blijkbaar ben ik daarmee ouderwets. Want vuurwerk moet dezer dagen blijkbaar vooral knallen, lawaai maken, de ramen doen rammelen.

Gelukkig werden de ouderwetsen onder ons om klokslag twaalf uur toch ook nog op hun wenken bediend. We installeerden ons buiten op het gras om het rondflitsende licht te bewonderen. En we kwamen ogen te kort. Van alle kanten vlogen de vuurpijlen de lucht in. De lucht verkleurde in honderd tinten. En toen al het geld vervlogen was, rook zelfs onze tuin naar zwavel, alsof we in de achtertuin van een actieve vulkaan wonen. En zelfs op zondag, toen ik naar de bakker reed, lagen de vuurwerkrestanten nog steeds over het kruispunt in Helchteren verspreid. Opgehoopt tegen de huizen alsof het sneeuw was, die aan de kant geruimd was. 

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 8/1/2016.