Een koning en twee koninginnen

In tijden van goede wensen denk je bij deze titel misschien aan sprookjes en feeën, maar dat is niet waarover ik ga schrijven. De koning en zijn koninginnen liepen op 6 januari in het echt door onze straat. Het waren mijn zoon, mijn dochter en mijn petekindje. Eigenlijk heb je een taart nodig om te bepalen wie de koning moet worden: een frangipanetaart met een boon erin. Je kon  ze in de supermarkt kopen en ook onze vaste bakker in Helchteren kondigde op Facebook aan dat hij driekoningentaarten bakte. Maar aangezien onze ‘koningen’ een jongen en twee meisjes waren, was onze ‘koningskwestie’ snel geregeld. Zonder taart. Maar wel met een ster. Op 5 januari mocht onze dochter naar een verjaardagsfeestje van een vriendinnetje. De creatieve ouders knutselden met de kinderen een echte driekoningenster, op een stok en met een touwtje eraan, zodat de ster echt kon draaien. Nu moésten ze wel driekoningen gaan zingen. Samen met hun nichtje vormden ze net een trio, dus dat kwam goed uit. Zaterdagmiddag werden er oude dekentjes uit de kast gehaald, ze zetten een kroon op het hoofd en mijn schoonzus werd ingeschakeld om één van de koninginnen van een donkere huidskleur  te voorzien. Die zou dan de vrouwelijke versie van koning Caspar worden. Alleen wilden de dames allebei wel een laagje make-up en werden het dus geen twee lichte koningen en één donkere, maar één lichte koning en twee donkere koninginnen. Maar het concept bleef hetzelfde: ze gingen op stap met een ster, de hoed was versleten, de vader had het geld op de rooster geteld en de moeder mocht het niet weten. Deze moeder volgde het koninklijke groepje op een afstandje, omdat ze toch een beetje bang was voor auto’s die aan meer dan 50 km/u door onze straat zouden scheren, wat jammer genoeg meer dan eens gebeurt. En intussen kon ik enkele buren een gelukkig nieuwjaar wensen. De kinderen genoten van hun vrij korte tocht door onze niet zo lange straat en kwamen na een klein uurtje weer terug met heel wat lekkers en centjes. De buren waren gul geweest. Het snoep werd verdeeld en de centjes verdwenen in de spaarpot. En onmiddellijk was er een brainstorm over hoe ze volgend jaar driekoningen gingen zingen.

’s Avonds, toen het al donker was, stonden er nog eens drie koningen voor de deur. Ook koningen met creatieve ouders: zij hadden zelfs verlichte sterren en een lantaarntje bij. Zoals de traditie het wil, was hun hoed eveneens versleten, ook hun vader had het geld geteld en moeder mocht het niet weten. Op onze beurt trakteerden wij hen dan op snoep en kleingeld. Deze koningen beleefden duidelijk evenveel plezier aan hun tochtje. Heerlijk dat zulke tradities ook in tijden van smartphones en spelcomputers kinderen nog plezier geven. Want geef toe: virtuele munten, sterren en andere digitale verzamelobjecten kunnen toch niet op tegen echte snoepjes en centjes die je in een potje hoort rammelen. En tegen de glimlach van de mensen die de deur opendoen.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 19 januari 2018.

Oud jaar, nieuw jaar

Dit jaar hadden we het geluk dat we met het hele gezin de benen ergens anders onder tafel konden schuiven bij oudejaar. Het werd dus een rustige 31 december. Met nog heel wat extra calorieën van de kerstdagen op zak en ook nog heel wat in het vooruitzicht met oudejaar en nieuwjaar, leek het me wel een goed idee om wat calorieën te verbranden met een fikse wandeling. We trokken naar Hengelhoef en parkeerden aan het bezoekerscentrum. Om de kinderen ook wat te gunnen, besloten we door de Hengelhoefse bossen naar het zwembadcomplex te wandelen, om hen daar wat te laten spelen in de ‘apenkooi’, zoals zij de binnenspeeltuin daar noemen. Aanvankelijk werd het wandelen op gemor onthaald, maar toen ze wisten dat ze even ‘de aap mochten uithangen’, besloten ze de verplichte wandeling er dan maar bij te nemen. Dus klosten we door de modderige bossen. Op sommige plaatsen misten we heel erg onze rubberen laarzen en moesten we hele evenwichtsoefeningen uithalen om de modder te overbruggen. Gelukkig bleef iedereen overeind en moest ik oudejaarsavond niet vullen met het wassen van modderkleding.

Dat het later op de dag oudejaar zou zijn, konden we ook tijdens onze wandeling niet vergeten. Het leek wel of we in jachtgebied verzeild geraakt waren. Overal vlogen de bommetjes, voetzoekers en ander knallend vuurwerkachtig gedoe ons om de oren. Een aantal jongeren had zelfs een brugje gevonden, dat volgens mij nog een overblijfsel is van de vroegere speeltuin, die wij als kind wel eens bezochten in Hengelhoef. De jongeren hadden het fenomeen van de echo ontdekt en slaagden erin het lawaai van hun bommetjes nog eens te verdubbelen door ze onder het brugje te laten ontploffen. Hoewel het afsteken van vuurwerk en aanverwanten nog steeds een hachelijke onderneming is, zoals we weer hoorden in het nieuws, met een heel aantal ernstige ongelukken met vuurwerk, toch laten weinig mensen zich erdoor afschrikken. Met de overgang van het oude naar het nieuwe jaar knalden weer in alle windrichtingen vuurwerkpijlen de lucht in. En wie nog wat over had, liet het op nieuwjaarsdag nog een keer knallen. 

En zo hebben we het nieuwe jaar alweer ingezet. De feestperiode is voorbij, de cadeautjes onder de kerstboom zijn allemaal uitgepakt en iedereen kan stilaan beginnen aan één of ander goed voornemen. Feestcalorieën kwijtraken met een fikse wandeling bijvoorbeeld. Maar allemaal kregen we weer hetzelfde grote geschenk, zoals één van mijn kinderen zei in de nieuwjaarsbrief: we krijgen weer, helemaal gratis en voor niks, 365 dagen cadeau. Gelukkig nieuwjaar!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 05/01/2018.

Kerstsfeer

Als je niet van Kerstmis houdt, kon je je de afgelopen weken best ergens opsluiten. Overal waar je komt, zijn  er kerstlampjes, kerstbomen, kerststerren, ... De sneeuw kwam een weekje te vroeg voor de vele kerstmarkten die gepland waren voor afgelopen weekend. Hoewel het toch ook wel handig was dat dat witte laagje weer weg was, want zo kon iedereen tenminste wel vlot op de kerstmarkten geraken. Net zoals vorig jaar werd ook Houthalen-Centrum het weekend voor Kerstmis weer ondergedompeld in kerstsfeer. Op zaterdagnamiddag moest ik nog even op sneeuwlaarzenjacht voor mijn zoon. Ik wilde dat snel even afhandelen, omdat er nog wel een aantal andere zaken op mijn lijstje stonden voor die namiddag en avond. Maar mijn planning werd al in de war gestuurd zodra ik het centrum binnenreed. Want waar ik had willen parkeren, was uiteraard geen plaats meer. We reden het blokje van de Dorpsstraat en Vredelaan dus nog maar eens rond en parkeerden uiteindelijk op een vrijgekomen plekje vooraan in de Dorpsstraat. Snel wilde ik met mijn kroost passeren via de kerk, naar de Vredelaan. Maar naast de kerk stond onze volgende hindernis: een kloek boerenpaard met een huifkar erachter. Geflankeerd door twee hyperenthousiaste menners die wilde gebaren naar ons maakten. We leken wellicht nogal traag van begrip, maar uiteindelijk hadden we door dat de mannen ons graag in de huifkar wilden krijgen voor een toertje door het centrum. De kinderen namen het enthousiasme van de menners meteen over en wie ben ik dan als mama om mijn kinderen dit – in kersttijd nog wel – te weigeren. We stegen dus aan boord en hobbelden vrolijk over de kasseien. De kinderen kregen een diadeem met rendiergewei, net als het boerenpaard. Mama ontsnapte er gelukkig aan… Na een onverwacht maar leuk huifkartochtje werden we weer netjes afgezet aan de kerk. En dus dacht ik mijn tocht in één ruk verder te zetten naar de schoenwinkel. Maar dat was buiten de kerstman gerekend. Aan het begin van de Vredelaan – of het eind, het is maar hoe je het bekijkt – werd een heus ‘huis van de kerstman’ ingericht. Ook daar werden we met veel geestdrift binnengeroepen. In ruil voor een stemmig ‘O dennenboom’ mochten de kinderen van de kerstman een snoepje en een cadeautje uitkiezen. De Sint is nog maar net weer naar Spanje en er deelde alweer een man in rode outfit cadeautjes uit. De pret kon niet op bij de kinderen. Uiteindelijk raakten we dan toch nog aan de schoenwinkel en slaagden we erin warme en dichte laarzen te scoren. Maar voor de kinderen was dit wel het minst plezante deel van ons shoppinguitje.

Dit weekend is het dan zo ver: alle cadeautjes liggen onder de kerstboom (of moeten nog op het laatste nippertje geshopt worden), het eten is besteld en iedereen maakt zich klaar voor feestelijke dagen. Ik wens jullie allen heerlijke kerstdagen en een fantastische start van het nieuwe jaar!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 22/12/2017.