Column 32: ramptoeristen

Hallucinante beelden in de krant en op TV Limburg begin deze week. Voor heel wat bewoners van Houthalen-Oost begon de week immers erg explosief toen het magazijn van een plaatselijke bakkerij in vlammen opging. De hitte zorgde ervoor dat de gasflessen ontploften en in het rond vlogen. Tot in de tuin van de buren, door het zware hekwerk heen. Zowel de bakkerij als de bovengelegen appartementen en de aangrenzende bloemenwinkel liepen zware schade op. Alle appartementen werden ijlings door de brandweer geëvacueerd en de bewoners waren minstens een week dakloos. En dan was de opluchting nog groot dat er geen slachtoffers vielen. De bakkerij liep zware schade op en ook in de bloemenwinkel lag heel wat decoratie op de grond, onder een laag roet. Met een uitgebrande auto op de voorgrond op de foto in de krant, zag het er bijna uit als een oorlogstafereel.

Toen het licht werd en de burgemeester, politie, brandweer en andere noodhelpers ter plaatse waren en ook de media de plek des onheils bereikt hadden, werden de geschrokken buurtbewoners uitgehoord. En die deden graag hun verhaal. Want als je iets schokkends meemaakt, helpt het toch om er met anderen over te praten. En andere mensen vinden het maar al te fascinerend om naar die schokkende verhalen te luisteren. Want een ontploffing, brandende brokstukken op de weg, gasflessen die in bommen veranderen, dat maakt niet iedereen mee. En vooral, dat wil niet iedereen meemaken. En misschien is het net daarom dat we zo graag naar dergelijke verhalen luisteren. Zo weten we weer hoeveel geluk we hebben dat niet wij daar boven of naast die bakkerij woonden. Dat niet wij wakker schrokken van een onheilspellende knal. Dat niet onze tuin door een gasfles getorpedeerd werd. Door te luisteren naar zulke rampverhalen, wordt de opluchting des te groter dat niet wij een hoofdrol speelden in het verhaal. En dat verklaart natuurlijk ook het 'succes' van het ramptoerisme. Want heel wat mensen willen wel eens zien wat een ramp hen gelukkig gespaard gebleven is. Ik vermoed dat op de Weg naar Zwartberg deze week al heel wat ramptoeristen gepasseerd zijn om het zwartgeblakerde gebouw te aanschouwen. En om dan stiekem even opgelucht adem te halen.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 17/4/2015.

Column 31: schipbreuk

Hoe het komt, weet ik niet direct. Alhoewel, misschien zitten de lange winteravonden er voor iets tussen. Lange, donkere avonden waarop je toch niet veel nuttigers kan doen dan repeteren voor een toneelvoorstelling. Feit is dat in de lente de toneelvoorstellingen van amateurtoneelverenigingen als krokusjes uit de koude wintergrond komen. En daar heb ik niets op tegen, want ik kan zo'n toneelvoorstelling wel smaken. En het feit dat je één of meerdere acteurs kent, maakt de veelal komische stukken vaak nog grappiger.

Ergens las ik de aankondiging van een toneelstuk in Houthalen-Oost, in de paasvakantie voert het Lilloos Amateur Gezelschap weer een komedie op, met de titel "Hoe mier geld, hoe mier miserie". In het dialect dus. Maar voor ik naar dit stuk ga kijken, ben ik al eens gaan proeven bij de concurrentie, want al in maart voerde toneelgroep Thalia het stuk "Op de klippen" op in het Casino. Ook zij kozen, zoals gewoonlijk, voor een komedie.

Het was dus zaterdagavond en, net als enkele weken geleden, ging ik op moeder-dochteruitstap, alleen was ik dit keer niet de moeder, maar de dochter. We nestelden ons in de zetels van het Casino en wachtten tot het doek openschoof, wat ik altijd een magisch moment vind. Bij Thalia hebben ze blijkbaar goede connecties bij TVL, want het stuk begon met een filmpje dat was opgevat als een extra nieuwsbericht van TVL. In dit extra journaal werd bericht over een Limburgse familie die wellicht schipbreuk had geleden ergens in de Bermudadriehoek. En dan schoof het doek echt open en kwamen we terecht op een onbewoond eiland met zes schijndoden in het zand. Eén voor één ontwaakten de personages, onder wie enkele cliché-typetjes die de lachspieren direct aan het werk kregen. Clichés zijn dan misschien doorzichtig en voorspelbaar, ze zijn wel herkenbaar natuurlijk. En grappig dus. Iedereen ging helemaal mee in het verhaal, maar na de pauze bleek dan dat het publiek lichtelijk op het verkeerde been was gezet, en dat bleek niet de enige keer te zijn die avond. En zo werd het verhaal dat aanvankelijk vrij voorspelbaar leek, toch nog verrassend.

We tekenden weer voor een heerlijk ontspannende avond. En intussen kijk ik al uit naar het volgende toneelstuk waarvoor menige donkere winteravond werd opgeofferd. Met veel plezier installeer ik me over enkele weken weer voor een openschuivend gordijn, dit keer in ons eigen Lillo. 

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 3/4/2015.