Ode aan de duivels

Het is weer even wennen. Na een maand van WK-gekte, waarin overal Belgische vlaggen wapperden, worden de straten langzaamaan weer vlagvrij. Overal zag je vlaggen uit de ramen hangen, van groot tot groter tot gevelbedekkend. Heel wat kinderen (waaronder mijn zoon) liepen dag in dag uit in rood-zwarte outfits en ook de etalages van de winkels deden gretig mee.  Ik zag etalagepoppen gekleed in de Belgische kleuren, accessoires in zwart-geel-rood, driekleurige taarten die uitnodigend voor het raam lagen, en noem maar op. Het slot van het Lachfestival in Houthalen-Centrum werd noodgedwongen zelfs een ‘duivels Lachfestival’. Het eindspektakel viel immers samen met de match van de Rode Duivels tegen Brazilië. De pastoor offerde zelfs voor één avond zijn kerk op en liet gelovigen en minder gelovigen binnen om naar deze legendarische match te kijken. En iedereen zag dat het goed was, de manier waarop onze duivels de getalenteerde Brazilianen in de pan hakten.  Maar nu de Rode Duivels hun droom-WK hebben afgerond, valt alles weer stilaan in zijn gewone plooi. De vlaggen worden veilig opgeborgen tot over twee jaar, want met dit fantastische team moet onze nationale voetbaltrots ook daar een mooi resultaat kunnen behalen. En wie weet, misschien mogen ze dan zelfs een beker mee naar huis nemen i.p.v. een eervolle bronzen medaille. Wat me tijdens dit WK ook opviel, was de samenhorigheid tussen alle Belgen, ook die Belgen die andere roots hebben. In de supermarkt hoorde ik een Turkse opa tegen een Turkse oma vertellen dat de Belgen die avond moesten spelen en er klonk duidelijk trots door in zijn stem. Ik zag Turkse kinderen met Belgische voetbaloutfits en in een Italiaans café hier in de buurt kon je ook de matchen gaan bekijken. En dat is waar voetbal meer wordt dan sport alleen. Het brengt mensen samen. We voelen een verbondenheid  door de inzet van die tien jongens (of liever: mannen) die samen achter de bal aan hollen om hem in dat doel te krijgen en van die ene die net moet zorgen dat de bal uit het andere doel blijft. De roots van deze voetbalhelden zijn even divers als die van de inwoners van onze gemeente. En dat de samenwerking tussen oorspronkelijk verschillende culturen een verrijking kan zijn, dat hebben de duivels afgelopen maand meer dan bewezen. Ze verdienden die derde plaats absoluut en op basis van het spektakel dat ze brachten, verdienden ze wellicht nog wel meer. En Limburger Courtois (we mogen even chauvinistisch zijn) werd zelfs verkozen tot beste doelman van het WK (en met uitbreiding dus ook van de hele wereld, aldus mijn zoon). Dank jullie wel voor een heerlijke voetbalmaand, Rode Duivels!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 20 juli 2018.

Lachen maar!

Lachen op commando. Het is niet iedereen gegeven. En eigenlijk is lachen ook niet iets wat op commando moet gebeuren, het is één van de spontaanste dingen die er zijn. Denk maar aan die keer dat je de slappe lach kreeg op een moment waar dat echt niet gepast was. In Houthalen-Helchteren doen ze nochtans al jaren hun best om zo veel mogelijk mensen aan het lachen te krijgen, al is ‘op commando’ misschien wel wat veel gezegd. Wie op het Lachfestival is geweest, kan zijn vakantie goedgemutst inzetten. Elk jaar begin juli zakken mensen van alle uithoeken af naar onze gemeente voor het Lachfestival. Ik probeer ook elk jaar wel hier en daar iets mee te pikken. Tegen dat jullie deze column lezen, heb ik waarschijnlijk al een paar keer goed gelachen met één of andere act. De affiche dit jaar klonk alvast veelbelovend. Er stonden een heel aantal nieuwigheden op het programma: vrijdagnamiddag (vandaag dus) wordt met Tournee Terras een soort van voorprogramma georganiseerd in een aantal horecazaken. Kwestie van al wat in de stemming te komen, moest het lachen nog niet zo goed lukken. Daarnaast werden De Vertellingen van TVL ingelast in de programmatie van het festival. Als ik ergens een vouwstoel van onder het stof heb kunnen rapen (en als het niet donderde en bliksemde), ben ik wellicht een kijkje gaan nemen. De locatie was in ieder geval gezellig: de tuin van de pastorij. Humorist van dienst was de Antwerpse Brit (of Britse Antwerpenaar) Nigel Williams. Ik was er niet helemaal zeker van of de humor van deze stand-upcomedian ook die van mij is, maar intussen zal ik het wellicht weten. Op donderdag konden zelfs de kinderen proeven van stand-upcomedy in het Casino, met welklinkende naam Piv Huvluv. De kinderen konden zich de dagen ervoor ook al opwarmen met een driedaagse ‘kindercircuscursus’ (als dat geen tongbreker is), die werd afgesloten met een spectaculaire kindercircusshow, eveneens in het Casino.

Ook op De Goei Wei viel weer heel wat te beleven. Voor mij leken mentalist Piet Kusters en de Late Night Improcup het leukst. Ook de kinderen keken uit naar die energieke en ietwat gekke meneer die deelnam aan Belgium’s Got Talent en daar alle juryleden voor de gek hield. Alleen weet ik niet of ze er de humor nog van inzien als ze zelf voor de gek worden gehouden. Maar ook wie het in wat hogere sferen zocht, moest op De Goei Wei zijn: op woensdag was er Het Groot Humorspel, al heb ik geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen. Wie het hardst lacht, wint? Of wint degene die iemand anders het hardst kan laten lachen? Of je kon ook meewandelen met de zo-maar-lach-wandeling of ‘je innerlijke glimlach op natuurlijke wijze activeren’ in de open, mindfulness glimlachworkshop. Voorlopig heb ik niet het gevoel dat ik een spel, een wandeling of een workshop nodig heb om te kunnen lachen, maar er waren allicht mensen die zich hierin wilden verdiepen. Verder waren er  de traditionele kolderavonden met moppentappers en tonpraters bij de lokale horeca en vandaag, vrijdag, is natuurlijk de hoogdag van het Lachfestival. Houthalen-Centrum wordt één groot openluchttheater met straattheater, stand-upcomedy, een parade en nog zoveel meer. De slotact wordt verzorgd door Freestyletalent: een bonte groep die voor spektakel belooft te zorgen. Kortom: wie deze week niet gelachen heeft, heeft het zelf gezocht.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 6 juli 2018.

Feesten op straat

Afgelopen zaterdag hebben wij op straat gefeest. Wij, dat zijn de (meeste) inwoners van onze straat. Wij hielden immers ons jaarlijks straatfeest annex barbecue. En dat was meteen ons eerste mini-jubileum. Want het was intussen al de vijfde keer dat onze straat voor een dagje (en een halve nacht) werd omgetoverd in een openlucht feestzaal. Het was wel de eerste keer dat ons straatfeest niet in de zomervakantie plaatsvond. We dachten echter dat dat geen obstakel zou zijn, integendeel, we dachten nu zelfs meer buren te bereiken, omdat er in de zomervakantie altijd wel iemand in het buitenland ergens aan een zonovergoten zwembad of strand vertoeft. Maar helaas, Werchter Boutique en enkele bruiloften strooiden voor sommige buren toch nog roet in het eten. Voor de anderen begonnen de werkzaamheden vrijdagavond al. Voor eventuele regen en kou (of zelfs voor te veel zon) werden twee tenten opgebouwd en voor de kinderen werd er een springkasteel opgesteld. Springen op de straat en landen op het gras ernaast, veel beter kan het voor de kinderen niet worden. Zaterdag vanaf een uur of vijf sijpelden de eerste buren de tent binnen voor een aperitiefje. Het vuur werd aangemaakt en toen de houtskool de juiste temperatuur bereikt had, werden de eerste stukken vlees op de grilrooster gelegd. En de mannen verzamelden rond het vuur. Voor de regen waren de tenten gelukkig overbodig, want die was er niet, en ook van een te hete zon konden we niet klagen. Er werd gekeuveld, gegeten, gedronken en als afsluiter voor de kinderen mocht de crèmecar nog even passeren.

Net voor ik aan deze column begon, hebben de Rode Duivels hun eerste WK-wedstrijd tegen Panama gewonnen. En ook dat was een feest voor onze kinderen. Ze trokken maandag naar school in hun eigen rodeduivelspakje en supporterden ’s avonds hevig mee tijdens de match. En ook morgen (zaterdag) zal de tweede match van ons nationaal voetbalteam een feestelijke gebeurtenis worden. Alleen zal er dan niet op straat gefeest worden, maar op de speelplaats. De kleuter- en lagere school houdt zaterdag immers haar jaarlijkse schoolfeest. En ook dat staat helemaal in het teken van het WK. Als je de ouders tot op je speelplaats wil krijgen als de Rode Duivels spelen, kan je natuurlijk niet om dat WK heen. En daar werd dus voor gezorgd: de optredens van de kleuters en het eerste en tweede leerjaar zullen het voorprogramma vormen voor de match België-Tunesië, de oudere leerlingen verzorgen de aftershow. En de match, die kan tussen de optredens door op groot scherm gevolgd worden. Het wordt het langste schoolfeest dat ik al heb bijgewoond, denk ik. Ambiance verzekerd!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 22 juni 2018.

De bib is hip!

Ik ben een grote fan van de bib. Altijd al geweest. Met de lagere school mochten we vroeger eens in de drie weken of zo naar de bib. Daarbuiten had ik zelf ook nog een bib-kaartje waarmee ik zelf tussendoor (lees: minstens één keer in de week) naar de bib ging. Mijn lagereschooltijd was nog de tijd waarin er in elk gehucht een bibliotheekje gevestigd was. In Lillo was dat in de voorkamer van een huis, waar gewone mensen woonden. Een paar keer per week kwam er dan iemand van de bib een paar uurtjes in die kamer zitten. In alle boeken zat een kaartje, dat dan tijdens de uitleentermijn in jouw bib-flapje werd gestoken. Je kreeg dan een handgeschreven kaartje mee waarop stond wanneer de boeken terug in de bib hoorden te zijn.

Toen ik twaalf was en ongeveer de hele jeugdbibliotheek van Lillo verslonden had, mocht ik naar de grote bibliotheek in Houthalen-Centrum. De boekenvoorraad daar was tientallen keren groter dan die van het kleine bibliotheekje dat ik gewoon was. Langzaamaan werden de handgeschreven kaartjes vervangen door een digitaal kaartje en een computersysteem. En toen de bib naar het NAC verhuisde, mocht je zelf je boeken scannen.

Maar we leven in een snelle maatschappij en een beeldcultuur. Niet alle jongeren zijn nog even enthousiast om naar de bib te gaan en zoiets saais en traags te doen als boeken lezen. Meestal zijn ze volwassen voor ze beseffen dat een boek je even uit de mallemolen van het dagelijkse leven kan  laten ontsnappen. Daarom nemen de bibliotheken de laatste jaren allerlei initiatieven die wat ruimer zijn dan alleen maar boeken lenen. “De bib is hip”, dus. Sowieso kan je er ook terecht voor cd, dvd’s, tijdschriften, stripverhalen en noem maar op. Maar er is meer: er worden vertel- en knutselmomenten georganiseerd, eenmaal per maand is er een spelletjesnamiddag in de bib in samenwerking met de spelotheek en af en toe worden er lezingen georganiseerd. Enkele weken geleden kwam ik mijn voorraad boeken weer eens verversen en viel mijn oog op een flyer over een auteurslezing. De auteur was Jan Verheyen, die ik eigenlijk alleen ken als filmmaker. Mijn nieuwsgierigheid was dus gewekt. En inderdaad: de auteur blijkt eigenlijk een regisseur te zijn. Maar ook een film is eigenlijk niets anders dan een verhaal. Alleen staat dat verhaal in dat geval niet (alleen) op papier, maar op het scherm. De lezing was gratis, het onderwerp interessant en mijn agenda was nog vrij die avond, dus ik twijfelde niet lang om me in te schrijven. Kansen moet je grijpen als ze zich aandienen. Ik schrijf deze column op maandagavond, dus ik kan jullie helaas nog niet vertellen hoe boeiend de lezing was. Maar ik heb er alle vertrouwen in.

De bib is dus de place to be. De tijd waarin de bib alleen maar een muf kamertje vol boeken was, is allang gepasseerd. Jammer genoeg zijn de gemeenten sinds  2016 niet meer verplicht om in een bibliotheek te investeren. Hopelijk is onze gemeente wijs genoeg om dat wel te blijven doen.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 8 juni 2018.