Prinsesje voor één dag

Vorig jaar kon ik nog meemaken hoe twee van onze buurgezinnen zich weken vooraf druk maakten om de eerste communie van hun kinderen, dit jaar waren wij zelf aan de beurt. Onze kleinste was klaar om haar eerste hostie te ontvangen. Zoals gebruikelijk, denk ik, startten de voorbereidingen ongeveer een half jaar op voorhand met de aankoop van een communiekleedje. Of die aankoop op dat moment al hoogstnoodzakelijk was, durf ik niet beweren, maar vanaf dat moment werden we wel al om de oren gegooid met brochures, folders, kaartjes en andere promotiemiddelen om het feest voor te bereiden. Ik ontving zelfs een glossy tijdschrift met een heuse planner, om te zorgen dat we zeker niet te laat zouden zijn met de aankoop van het communiekleedje, het boeken van een zaal en/of traiteur, een fotoshoot organiseren en andere zaken die blijkbaar onmisbaar zijn voor een communiefeest (en grondig gepland moeten worden). Het leek mij alsof er voor een communiefeest meer planning nodig was dan destijds voor onze bruiloft.

Gelukkig zijn mijn man en ik wel in staat om dit alles met een korreltje zout te nemen. Maar onze meid wou op het feest van haar eerste communie een prinsesje voor een dag zijn en daar hoort natuurlijk een prinsessenkleedje bij, dus dat kleedje hebben we een half jaar geleden dan toch al maar aangeschaft. Zonder een al te strikte planning geraakten ook de andere noodzakelijkheden in orde tegen de grote dag. Onze prinses was al weken vooraf aan het aftellen hoeveel nachtjes ze nog moest slapen voor haar feest. De laatste week bereikte de spanning een hoogtepunt, want met elke dag oefenen in de kerk werd die eerste communie wel heel echt.

Van ouders van andere parochies hoor ik al jaren dat de school zich nog weinig aantrekt van de communie. In de school van mijn kinderen wordt de viering echter nog volledig gedragen door de school, en meer bepaald door de juffen van het eerste leerjaar. Maanden vooraf zijn ze al bezig met knutselideetjes, liedjes kiezen, de viering voorbereiden, … Net zoals enkele jaren geleden bij mijn zoon keken de kinderen reikhalzend uit naar de viering, terwijl de viering op de meeste plaatsen eerder een bijkomstigheid is; het feest en de cadeautjes, dat is waar alles om draait. Maar bij ons mogen de kinderen ongeveer alles zelf doen in de viering: lezen, toneeltjes, zingen, onder het wakend oog van de juffen en de parochieassistente, en onder de begeleiding van een pastoor die er goed de sfeer wist in te brengen. Als alle misvieringen er zo aan toe gingen, zaten de kerken wellicht een heel stuk voller.

Zondag 21 mei was het dan eindelijk zo ver. Onze prinses straalde tijdens de viering, want show en in de belangstelling staan vindt ze stiekem toch wel heel leuk. En de andere kinderen straalden mee. Na een prachtige viering volgde een prachtig feest, dat ze zich hopelijk nog lang zal herinneren.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 26 mei 2017.

Op kippenjacht

Het begon op woensdagnamiddag. De kinderen van een paar huizen verderop kwamen aanbellen om te vragen of we een kip gezien hadden. Want bij hen was er eentje ontsnapt. Ik vermoedde al dat het me wel zou opgevallen zijn als er een kip door onze achtertuin paradeerde, maar de kinderen trokken in snel tempo een spurtje naar onze kippenren, om te zien of er misschien een onbekende kip het terrein had betreden. Maar onze kippen bleken nog gezellig met hun tweetjes (en het dwergkonijn) in hun ren te verblijven. We moesten de kinderen dus teleurstellen. De dametjes trokken dan maar verder naar de andere buren met dezelfde vraag. Op donderdag en vrijdag wist mijn dochter te vertellen dat de kip nog steeds niet opgedoken was. Maar zaterdagavond keerde het lot dan. Mijn zoon ging met oma mee eieren rapen bij mijn broer, die er een weekendje tussenuit was. En wat bespeurde hij? Een kip die als een kip zonder kop rond de kippenren rende, wellicht in een vruchteloze poging om nieuwe vriendjes te maken met de kippen in de ren. Plichtsbewust als hij is, trok mijn zoon opnieuw een spurtje. Dit keer naar het huis van de vermiste kip, om de meisjes in te lichten dat hun kip terecht was. De grote middelen werden ingezet. Een auto in de inrit, een grote kartonnen doos en buurman en –vrouw om de kip te vangen. De kip had evenwel de vrijheid geproefd en slaagde er zelfs nog in te ontsnappen naar de nabijgelegen parkeerplaats van de lagere school. Maar met vereende krachten wisten ze de kip in het nauw te drijven en uiteindelijk was het oma die erin slaagde de kip te vatten. En zo kwam het dat de vermiste kip na een halve week weer in haar eigen ren belandde.

Dat bleek echter niet het enige loslopende dier die dag in Lillo. Wat later op de dag stond ik bij mijn ouders in de veranda en plots dook er een bruin gevaarte op op straat. Eerst konden mijn hersenen niet echt plaatsen wat ze zagen: was het een hond, was het een pony? Maar het bleek een wild hert te zijn. Blijkbaar is dit het seizoen waarin jonge herten door hun moeder de wijde wereld ingestuurd worden en dan zijn de jonge herten soms even het noorden kwijt. Vroeger zagen we regelmatig herten bij ons, die zich uit het bos en wat dichter bij de huizen hadden gewaagd. Maar de laatste decennia zijn alle bouwplaatsen voor het bos gevuld met huizen, waardoor de herten netjes in het bos blijven. Meestal toch. Dit exemplaar was nu toch even de weg kwijtgeraakt. Gelukkig ontdekte het al snel tussen de huizen één openliggende bouwplaats, waarlangs het weer in het bos verdween. Toch bleek het ook daar nog niet echt op zijn plek, want later op de avond, bij het invallen van de schemering, zag mijn moeder het nog eens langskomen, terug naar waar het vandaan kwam. Wellicht had het gemerkt dat het gras aan de andere kant toch niet groener was…

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 12 mei 2017.

Kinderen baas

Meestal zijn de ouders de baas. En meestal is dat maar goed ook. Maar af en toe mogen ook kinderen eens de baas zijn. Bijvoorbeeld op het Internationaal Kinderfeest in en rond het Casino in Meulenberg. Hoelang dit evenement al in Houthalen-Helchteren georganiseerd wordt, weet ik niet precies. In ieder geval toch al een aantal jaren, want we zijn er ooit met de kinderen geweest toen ze nog maar ongeveer half zo groot waren als nu. Maar intussen hebben ze al de leeftijd dat ze er zonder ouders naartoe kunnen (maar nog steeds wel onder volwassen begeleiding, natuurlijk). Ons dochtertje trok er afgelopen zondag samen met de KSA heen. Stipt om half 2 pikte een bus hen op aan de KSA-lokalen. Geen vervoers- of parkeerproblemen voor de ouders dus. En niet aanschuiven aan attracties of meehelpen met workshops waar je eigenlijk niet zo goed in bent. Die taak namen de leiders en leidsters van de KSA voor hun rekening. Ik vind het heerlijk om mijn kinderen te zien spelen, maar ik kan niet ontkennen dat ik het voor een keertje wel eens leuk vond dat die taak van mij werd overgenomen.

Het Kinderfeest focust elk jaar op een bepaald thema en dit jaar was dat thema ‘feest’. Soms kan het leven toch heerlijk eenvoudig zijn. Want geef nu toe, welk thema past er beter bij een kinderfeest? Alle activiteiten hadden dus in meerdere of mindere mate te maken met dat thema. Er waren klassiekers zoals springkastelen en een reuze twister, maar ook meer uitdagende en minder alledaagse attracties als een levend tafelvoetbalspel, een worstelwedstrijdje in sumopakken of zelfs space bikes waarbij je jezelf in een looping kon fietsen. Mijn dochtertje was danig onder de indruk van die laatste attractie. Maar ze voegde er al heel snel aan toe dat dat toch geen attractie was die zij had willen doen. Overkop gaan met de fiets was vooral iets om naar te kijken, niet iets om zelf te doen. Ik kon haar redenering helemaal volgen. Ik blijf ook liefst met mijn twee voeten (of twee wielen in dit geval) op de grond.

Net voor vijf uur werden de kinderen weer netjes afgeleverd door de bus. En konden de meeste ouders (vooral die van de kleinere kinderen) een mooi geschminkt prinsesje of andere sprookjesfiguur weer mee naar huis nemen. Onze meid, die zich af en toe een echt prinsesje waant, kwam met een roze-paars gezichtje van de bus, compleet met zelfversierde kroon, mét een sluier eraan. En dan kwamen de verhalen. En na het eten en de douche kwam de man met de hamer: het resultaat van een vermoeiende, maar echt súperleuke namiddag. 

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 28 april 2017.

Paaskou

Na een heerlijk weekje Toscaanse zon viel het nogal tegen om weer voet op Belgische bodem te zetten. Want hoewel het thuisfront had laten weten dat het ook in ons landje heerlijk warm was in het middelste weekend van de paasvakantie, was daar niets meer van te merken aan het begin van de tweede vakantieweek. Na een hele week in trui of zelfs short en T-shirt, haalde ik snel mijn winterjas weer uit de kast.

De hoop was gevestigd op het paasweekend, want ook de klokken uit Rome zijn meer zuiderse temperaturen gewoon en hoe koudebestendig de paashaas is, weet ik niet. Maar helaas, voor paaszondag werd er in onheilspellende weerberichten zelfs gewag gemaakt van mogelijke sneeuw. Dat bleek dan al bij al toch nogal mee te vallen. Bij ons konden de klokken en de paashaas in ieder geval hun werk doen zonder nat te worden. Eieren rapen gebeurde wel met winterjas, maar beter dat dan met een regenjas.

Al enkele jaren zorgt de middenstand van Lillo bij Pasen voor kermis. Ons kerkpleintje wordt dan ingepalmd door een aantal kermiskramen. Heel veel moet je je er niet bij voorstellen, want je kan het aantal kramen op één hand tellen, maar toch vinden de kinderen het altijd een hele belevenis om te voet naar de kermis te gaan. Want dat kan echt maar één keer per jaar. En aangezien er nog een paasmenu op het programma stond, besloten we om al onmiddellijk bij de opening van de kermis naar daar te gaan. Volgens ons gemeentelijk infoblad zou dat om 14u al zijn, dus trokken we met de hele familie richting kerkplein rond dat uur. Maar daar kwamen we letterlijk van een koude kermis terug. De kramen waren nog allemaal gesloten en er was nog geen kat te bespeuren. De frietkraamuitbater had zich intussen wel buiten zijn kraam gewaagd en wist ons te vertellen dat de kermis pas om 15u opende. Wij waren duidelijk vreemde, veel te vroege vogels. Het werd dus toch nog eerst het paasmenu en kermis om de avond af te sluiten. En dan op paasmaandag in de namiddag toch ook nog even naar de kermis. Want het is toch maar eenmaal per jaar kermis in Lillo.

En na een koud paasweekend kwam alsnog de voorspelde sneeuw. Dinsdag werd ik onderweg van het werk naar huis getrakteerd op een regenbui vermengd met smeltende sneeuw. Gelukkig zat ik warm en droog in de auto, en waren de klokken alweer teruggekeerd naar Rome…

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 21/04/2017.

Zonnige zondag

U zal het wellicht wel met mij eens zijn: zondag was een zalig zonnige dag. Niet de laatste dag van de week, maar de eerste dag van een heerlijke lenteweek. Zaterdag was de zon ook al van de partij, maar werden we nog geplaagd door een vervelende wind. Zondag ging die echter liggen en was ineens echt de lente van de partij. Dat vind ik veruit de heerlijkste dagen van het jaar. Die eerste lentedagen, waarin je voor de eerste keer je armen mag ontbloten. Wanneer je lange broek bijna te warm lijkt en de moedigen onder ons het na de koude, donkere winter aandurven hun witte benen (#melkflessen) aan de buitenwereld te tonen.

Wij begonnen zondag onze luilekkerdag met een echt lente-ontbijt (dat uiteraard ook had plaatsgevonden als het zondag herfstweer was geweest). Dit ontbijt werd georganiseerd door de basisschool van Lillo, op wandelafstand van ons huis. We kuierden dus zondagochtend om 8u fris en monter met de hele familie richting school, waar een heerlijk uitgebreid ontbijt op ons wachtte. Niet iedereen was blijkbaar zo fris en monter als wij, want het was op dat vroege uur nog redelijk rustig. Dat was wellicht te wijten aan de klok die de nacht ervoor een uurtje vooruit werd gezet. Maar ons kon dat niet tegenhouden. Wij hebben er in ieder geval volop van genoten: de juffen en het oudercomité hadden weer goed hun best gedaan om ons te verwennen.

In de namiddag was het dan fase 2 van ons zondagje genieten. En waarheen kan je beter wandelen bij zulk een prachtig lenteweer dan ergens waar er ijsjes te krijgen zijn? Gelukkig ligt er een Italiaans ijssalon op wandelafstand van ons huis. Dus, met de wandelschoenen aan, gingen we er al voor de tweede keer die dag op uit om iets lekkers te nuttigen. En we waren duidelijk niet de enigen die zin hadden in een ijsje. Alweer waren wij bij de vroege vogels, maar na ons vormde zich een ellenlange rij wachtend om een ijsje te bestellen. Een ijsje dat we verorberden buiten in de prille lentezon. En de dag eindigen deden we nog eens met iets lekkers. Voor de eerste keer dit jaar buiten op het terras, op mijn vuile tuinstoelen die de hele winter onder het afdak doorbrachten. Er werd vluchtig een natte doek overheen gehaald en een tafellaken over de tafel gegooid. En dan was er pizza. Rechtstreeks uit de kartonnen doos. Heerlijk!

Zulke zondagen wens ik nog heel veel voor dit jaar. Voor u en voor mij! 

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 31/03/2017.

Een addertje onder het gras

Er zit een addertje onder het gras in de voetbalwereld. Het is te zeggen: het is eigenlijk niet onder het gras, maar in het gras. In het kunstgras om precies te zijn. En het is geen slang, maar wel giftig. De rubberkorreltjes die in het kunstgras worden gestrooid, blijken immers toxisch. Er deden al langer geruchten de ronde, maar deze krant nam de proef op de som en besloot de zaak uit te spitten. En na onderzoek bleek dat de rubberkorreltjes inderdaad allesbehalve goed zijn voor de gezondheid.

Jammer, want ik had nochtans afgelopen zomer al in een column mijn vreugde geuit over de aanleg van het kunstgrasveld in Houthalen, waar mijn zoon enkele keren per week de grasmat betreedt. De modderhoeveelheden zijn, zoals verwacht, dit seizoen aanzienlijk verminderd. Mijn wasmachine is er dankbaar om. In ruil kregen we wel elke keer voetbalschoenen vol zwarte korreltjes, maar die waren snel omgekiept en de verdwaalde korreltjes verdwenen in een vingerknip in de stofzuiger. Maar nu gebleken is dat die korreltjes giftig zijn, wil niemand natuurlijk nog dat onze kinderen daarop voetballen. De gemeente Houthalen-Helchteren wilde geen enkel risico nemen en besloot op staande voet alle activiteit op het kunstgrasveld te verbieden. Als ouder van een voetballend kind kan ik daar natuurlijk niets op tegen hebben. Maar voor kleine voetbalclubs is de afgelasting van een heel aantal wedstrijden natuurlijk een serieuze aderlating. Ze dreigen het seizoen af te sluiten met een wel erg magere clubkas. Als het tenminste al geen ‘gat in de begroting’ wordt.

Toch vind ik het nog altijd hallucinant dat dergelijke kunstgrasvelden aangelegd kunnen worden, dat voetballers er maanden of zelfs jaren op kunnen spelen, zonder dat de onderdelen van dat veld gecontroleerd werden. In Limburg alleen al liggen er 21 kunstgrasvelden. Dat wil zeggen dat er in heel België, laat staan in Europa en in de wereld nog heel wat meer liggen. Misschien is de opkomst van dit kunstgras een modetrend, maar er wordt toch al jaren op gevoetbald. Twee zomers geleden al volgde mijn zoon een voetbalkamp op een indoor kunstgrasveld in Genk. En als ik me niet vergis, bracht hij ook toen zwarte korreltjes mee naar huis in zijn schoenen. In een tijd waarin alles uitgebreid getest en gecontroleerd wordt, is het toch ondenkbaar dat de toxiciteit van de korrels (of andere delen van het kunstgras) niet getest werd voor de bewuste korrels gebruikt mochten worden. Maar blijkbaar zijn de korrels toch door de mazen van het net geglipt. De voetbalclubs zijn er in ieder geval vet mee. Het kost nog maar eens een smak geld, geld dat voor betere doeleinden gebruikt had kunnen worden. En hoe ze die korreltjes weer uit het gras gaan vissen, dat wil ik stiekem toch ook wel eens zien. Over een onmogelijke opdracht gesproken…

Verschenen in Het Belang van Limburg/ Houthalen-Helchteren op 17 maart 2017.