Column 34: Lotto

Wie droomt er al eens niet van om de lotto te winnen? Iedereen toch? Zelfs diegenen die nooit een lotje kopen of de zes nummertjes op het lottoformulier van de Nationale Loterij aankruisen, vermoed ik. De lotto winnen is zoiets als een reis naar de maan maken: geheel onmogelijk is het niet, maar de kans dat het jou gaat overkomen, is miniem. Maar dan plots, twee weken geleden, kwam dat onbereikbare geluk toch heel dichtbij, want de digitale media (en later ook de tragere media, zoals tv en krant) blokletterden dat iemand uit Houthalen een grote pot gewonnen had. En hoewel de nabijheid in afstand natuurlijk veel minder te maken heeft met winstkansen dan het al dan niet juist aankruisen van zes cijfertjes, toch maakte mijn hart even een klein sprongetje. Want toevallig hadden wij ook net die week na lange tijd nog eens een lottoformulier ingevuld. En hoewel we nog nooit veel meer wonnen dan het geld dat we vooraf al in de aankoop van het lotje hadden geïnvesteerd, keek ik toch maar even de cijfertjes na. Maar uiteraard waren wij er niet in geslaagd meer dan 2 cijfertjes in een roostertje goed te raden.

En dan begon het giswerk. Want wie uit Houthalen zou dan wel met de miljoenen zijn gaan lopen? Al snel bleek dat het lotje werd gekocht in de krantenwinkel op de Vredelaan en eigenares Donatella deed in de krant, op de radio (en wellicht op tv, maar dat heb ik gemist) uit de doeken hoe een jong koppeltje op doorreis erin slaagde de juiste cijfercombinatie te kiezen. En Donatella had vooraf zelfs aangevoeld dat er iets was met dat formulier, iets anders dan met de andere formulieren die ze in haar toestel stopte. Misschien moet ik volgende keer ook eens daar mijn kans wagen en hopen dat er weer een vreemd voorgevoel gepaard gaat met de aankoop van het lot.

Maar goed, om een lang verhaal kort te maken. In Houthalen-Helchteren zijn we dus geen rijke inwoner rijker. En ook de eigenares van de krantenwinkel hield er wellicht niet meer aan over dan wat media-aandacht. Of zouden de Houthalenaren zo bijgelovig zijn dat ze voortaan hun lottoformulier in de Vredelaan laten valideren?

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 15/05/2015.

Column 33: namiddagje cultuur

Ik ben een geboren en getogen Lillonaar. Nee, nu lieg ik. Geboren ben ik in Hasselt. Maar behalve die week of tien dagen die ik in het Hasseltse moederhuis doorbracht, heb ik mijn hele leven gesleten in Lillo. Of nee, toch nog een kleine correctie: tijdens mijn studententijd bracht ik vier jaar lang de weken in Leuven door. Wat een immens verschil tussen het kleine, landelijke Lillo en de stad Leuven. Wat ik heerlijk vond in Leuven, was dat je overal kon geraken te voet of met de fiets. Op een kwartiertje doorkruiste je de stad, op vijf minuten was je in het winkelcentrum, op café of in de bioscoop. In Lillo heb je ongeveer overal een auto voor nodig. We kunnen wel te voet naar de apotheek, dat is waar. Dat is een luxe. En een tankstation en enkele garages hebben we ook, maar daar zonder auto heen gaan, is natuurlijk ook te gek voor woorden.

Toch ben ik dat kleine, landelijke Lillo alleen maar meer gaan appreciëren tijdens mijn tijd in Leuven. Want in een stad wonen heeft natuurlijk ook zijn nadelen. En zelfs in Lillo kunnen we minstens eenmaal per jaar naar een cultureel evenement, want zoals ik al in één van mijn vorige columns aankondigde: in april wordt er in Lillo een toneelstuk opgevoerd.

Dus, op een zonnige zondagnamiddag in april wandelden wij, zoals in de stad, naar toneel. Het vroegere fanfare- en voetballokaal was dat weekend cultuurcentrum van dienst. Er werd een podium opgebouwd, een soort van tribune in elkaar geknutseld en met tafels en nieuwe stoelen was de zaal klaar voor zowel publiek als acteurs. En zowel op het podium als in de zaal was Lillo goed vertegenwoordigd. Zoals gewoonlijk brachten ze een heerlijk komisch stuk met allerlei onverwachte wendingen. En in het dialect.  Het was weer een namiddag genieten geblazen. En we kregen waar voor ons geld: want het stuk duurde bijna drie uur (met een drank- en vlaaipauze inbegrepen). Enige bijwerking van het bijwonen van het stuk: 's anderendaags had ik spierpijn in mijn lachspieren. En ik denk niet dat ik de enige was.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 30 april 2015.