Column 12: Inspiratie

Toen ik begon met het schrijven van deze tweewekelijkse column, vreesde ik een beetje dat het moeilijk zou zijn om twee keer per maand een deftig onderwerp te bedenken om mijn column aan te wijden. De voorwaarde was immers dat de column iets met Houthalen-Helchteren te maken moest hebben. Was er in onze gemeente wel genoeg te beleven om telkens een hele column mee te vullen?

Maar wat bleek: aan inspiratie geen gebrek. De onderwerpen kwamen me spontaan in de schoot gesprongen (of werden aangereikt door bereidwillige muzen uit onze gemeenten). Tot vandaag. Probleem is echter niet een gebrek aan inspiratie, maar eerder een teveel. Want de afgelopen weken bruiste onze gemeente. Tijdens het pinksterweekend was er, zoals de traditie het voorschrijft, kermis in Helchteren, met op zaterdag koers (waarvan ik deze keer persoonlijk geen last heb gehad, overigens) en kermis en jaarmarkt in Houthalen-Oost. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik geen van beide evenementen met een bezoekje vereerd heb. Want op onze kalender stond een andere Houthalense activiteit gepland, al een lange tijd. Onze zoon, die eigenlijk toch nog maar net uit de pampers lijkt, is immers intussen al op de leeftijd aanbeland waarop kinderen hun eerste communie mogen doen. Op Pinksteren zaten wij dus als trotse ouders, met een krop in de keel en een fiere traan in de ooghoek, in de kerk van Lillo te glunderen. Want onze zoon was één van de negentien communicanten die in een prachtige viering voor het eerst een hostie mochten eten. Achteraf werd dit gebeuren natuurlijk bekroond met feest, lekker eten en cadeaus. Het mag dus geen wonder heten dat alle andere activiteiten van dat weekend vrijwel onopgemerkt aan ons voorbijgingen.

En intussen is er alweer wat anders te beleven. Na maanden van gratis gadgets, gratis en betaalde Panini-stickers, aankoop van truitjes, shorten, sjaals en autospiegelhoesjes, is het langverwachte WK in Brazilië eindelijk aangebroken. Ik schrijf deze column aan de vooravond van de eerste duivelse match, maar het mag duidelijk zijn dat heel Houthalen-Helchteren er klaar voor is. Het WK-virus is onverbiddelijk doorgedrongen tot in alle straten van onze gemeente. De vlaggen wapperen aan vele ramen en sommige huizen lijken zelfs volledig ingepakt in de Belgische driekleur. Een bende voetballiefhebbers richtte zelfs in Molenheide een vakantiehuisje in als voetbaltempel. Ik zal dus genoodzaakt zijn om ook aan mijn huis tegen morgenavond nog een vlag te draperen, om niet uit de toon te vallen. En hopelijk kunnen we het zwart-geel-rood nog vaak trots tonen de komende weken!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 20 juni 2014.

Column 11: Moddervoetbal

Het eerste voetbalseizoen van onze zoon is definitief afgerond. En hoe!

Enkele weken geleden kwam er het voorstel van enkele ouders om net als vorig seizoen iets speciaals te doen met de kleinste voetballertjes van Houthalen VV, de U6 en U7. En dat speciaals...dat was voetbal. Maar geen voetbal zoals we het een heel seizoen van dichtbij meegemaakt hebben. Neen, iets speciaals, maar toch voetbal. Moddervoetbal dus. In Eksel, op de terreinen van de enige echte Rode Modderduivels.

De laatste match van het jaar voor onze kroost werd dus vastgelegd. En een barbecue voor achteraf, uiteraard. En assistentie van de papa's bleek noodzakelijk, die moesten wel meedoen om hun zonen en dochters moreel en fysiek te ondersteunen. Op zaterdag 31 mei was het dus mijn zware taak om te bedenken welke sportieve materialen er zoal nodig zijn om moddervoetbal te spelen. Er was ons al ingefluisterd dat zelfs de beste wasmachine niet was opgewassen tegen de hoeveelheid smurrie die de gebruikte kleding zou bedekken, dus werd naarstig gezocht in een verre uithoek van de kast naar kleding die net zo goed in de vuilniszak mocht belanden als in de blauwe container. Ook schoenen waarvan de zolen al ettelijke gaten vertoonden werden ijlings opgevist. Daarnaast belandde een hele stapel handdoeken en washandjes in de tas, samen met geurige douchezeep om de smurrie er achteraf naar best vermogen weer af te wassen.

En daar gingen we dan, met het hele gezin, oma's en tante incluis, om te zien hoe papa's en kinderen zichzelf in de modder wentelden in een poging het heilige leder in één van de doelen te krijgen. Zelfs het bereiken van de bal bleek een hele onderneming, aangezien eerst beide voeten uit de zompige grond getorst moesten worden. En als voet twee er eenmaal uit was, was voet één meestal alweer weggezakt. De kinderen begonnen aanvankelijk enigszins afwachtend, maar de papa's, die als kind wellicht zelf nooit moddervoetbal speelden, zagen nu hun kans schoon en stortten zich vol overgave in het spel (en in de modder). Al snel vlogen de spetters door de lucht, werden er slidings ten beste gegeven en belandde er toch af en toe ook een bal in de goal. Maar deelnemen was vandaag duidelijk echt belangrijker dan winnen. Na de match sloegen alle spelers, groot en klein, de armen om elkaars schouders om voor de camera's van de mama's - fotografen van dienst - nog een laatste maal gezamenlijk in de modder te duiken.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 6 juni 2014.