Griezelen

Zo’n twintig jaar geleden ging ik met mijn jaargenoten van het vijfde jaar secundair op schooltrip naar Londen. Tijdens de herfstvakantie. En we waren in Londen op 31 oktober. Ik herinner me dat grote delen van Londen baadden in een echte halloweensfeer: heksen, spoken, griezels, pompoenen en meer van dat leuks. Voor ons was het een heel nieuw gegeven: wij hoorden voor het eerst van dit angelsaksische feest, dat bij ons nog een nobele onbekende was.

Nu is Halloween ook bij ons niet meer weg te denken. Net zoals heel wat andere feesten hebben mensen met een neus voor zaken de hele pompoenen- en griezelhandel gruwelijk gecommercialiseerd. Maar wie laat er zich niet door meeslepen? Ook aan mijn voordeur liggen pompoenen. En de dochter kreeg vorige week nog een nieuw heksenkleedje. Niet alleen de winkels buiten het hele gegeven uit, ook de halloweentochten schieten als paddenstoelen uit de grond. Het begon vorig weekend al met een halloweentocht in de wijk De Hutte in Houthalen-Oost en in de herfstvakantie kan je tweemaal in Helchteren terecht voor een tocht: eenmaal in vakantiepark Molenheide en eenmaal in het Wild- en wandelpark bij Molenheide, met een heuse afterparty erbij in de boskantine. En wellicht heb ik nog wel een aantal tochten over het hoofd gezien.

Niet alleen onze gemeente is trouwens halloweenminded. Scroll maar eens door je Facebook en je zal de ene na de andere tocht tegenkomen. Ook de lagere school  bij ons organiseerde wel eens een halloweentocht, in de tijd dat er nog iets minder tochten in de aanbieding waren dan nu. Dit jaar kozen ze voor een halloween-knutselavond, die vorige week vrijdag al plaatsvond. Als tiener zullen ze er wellicht niet meer zo voor staan te springen, maar nu vinden onze kinderen het nog geweldig om op een vrijdagavond naar school te gaan. En ze waren blijkbaar niet alleen: er was heel wat meer volk dan ik verwacht had – een hele mediazaal vol - en de leden van de ouderraad hadden voor leuke knutselactiviteiten gezorgd. De kinderen stortten zich op de verschillende activiteiten en gingen na een dik uur naar huis met een eierdoosspin, een plastic-beker-spookje, een halloweenhoedje, een monstertje, … en met een paar lekkere wafeltjes achter de kiezen (met dank aan de bakjuf van dienst). Het was een geslaagde avond en de kinderen zijn nu voorzien van de nodige accessoires om de komende week deel te nemen aan een van de halloweentochten.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 27/10/2017.

Lopen geblazen

Het is al eeuwen geleden dat ik het zelf nog gedaan heb. Lang geleden, toen we op school tijdens de LO-les gedwongen werden tot afbeulende taken als beep- en coopertest, waagde ik me er zelfs na de uren nog aan. Dan ging ik met mijn nicht joggen, een rondje rond de blok, of twee. De laatste keer dat ik nog eens deftig gejogd heb, is intussen al bijna twintig jaar geleden, denk ik. Ik kwam geradbraakt terug van een toertje joggen en besliste toen dat lopen niet mijn ding is. Wandelen wel, fietsen nog meer. En ik heb de indruk dat beide sneller vooruitgaan dan joggen. Maar intussen ben ik al zo oud dat ik de ‘loopfakkel’ kan doorgeven aan mijn kinderen.

Eind september worden overal te lande veldlopen georganiseerd voor de leerlingen van de basisscholen en vaak zelfs nog voor de eerste graad van de secundaire scholen. Ook door de sportdienst van Houthalen-Helchteren wordt een grote veldloop georganiseerd aan De Plas, waar de leerlingen van de basisscholen hun looptalent kunnen tonen. En de snelste kinderen staan op de gemeentelijke website te schitteren met hun welverdiende medaille. De laatste donderdag van september moesten ook onze kinderen hun beste beentje voorzetten tijdens de veldloop van Lillo’s Klavertje. Om de competitiedruk wat te verkleinen en er een gezellig schoolevenement van te maken, neemt de school niet deel aan de gemeentelijke veldloop. In de plaats herdopen ze het  graspleintje tot piste en de jongens en meisjes van de verschillende klassen mogen om beurt hun looptalent tonen. De leerkrachten lopen ook mee en nemen de leerlingen op sleeptouw van wie de energie opgebruikt is voor de rondjes uitgelopen zijn.

Een week vooraf keken onze kinderen al uit naar het geplande evenement. Toevallig was ik dit jaar vrij op de dag van de veldloop en ik werd dus uitdrukkelijk aangemoedigd door de kinderen om voor hen te komen supporteren. Ze waren me net te snel af, want om mijn dochter te zien lopen, was ik al te laat. Maar voor mijn petekind en mijn zoon heb ik extra hard gesupporterd. En de zoon, die liep voor zijn leven. Hij is toch wel een klein beetje competitief ingesteld (dat heeft hij wellicht van geen vreemden). Hij liep en liep en eindigde uitgeput maar uitermate tevreden op een vierde plaats (van de jongens van zijn jaar, welteverstaan). Maar als niet zo sportieve mama was ik toch apetrots op zijn prestatie. Even later kwam de dochter, die na haar sportieve inspanning door de juf al getrakteerd was op een koek en een flesje water, en ook zij kwam blinkend van trots vertellen dat zij op de zevende plaats eindigde. En mama blonk fier mee. Temeer omdat ik mijn kuiten al voelde branden in hun plaats. En omdat ik me, wellicht terecht, afvroeg of ik de rondjes nog zou kunnen lopen zonder even adempauze te nemen. Ik vrees ervoor…

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 13 oktober 2017.

Vliegend de herfst in

Het was twaalf jaar, een maand en twee dagen geleden dat ik er nog geweest was. Dat ik het nog zo precies weet, komt omdat toen onze trouwdag was. En we gingen daar onze trouwfoto’s maken. Het was de eerste en tot dan toe ook de laatste keer dat ik daar geweest was. Niet omdat ik er niet wou komen, maar veel heb je daar meestal niet te zoeken, tenzij je bij DOVO werkt en af en toe een onbestemd springtuig moet opblazen. Of als je een modelvliegtuig bestuurt, want ‘daar’, dat is het militaire domein in Sonnis, meer bepaald de terreinen van de Pampa Modelfighters (PMF), oftewel de modelvliegclub die daar middenin het militaire domein gevestigd is.

Elk jaar organiseren ze een dagje ‘knuffelvliegen’. Kinderen mogen dan met hun favoriete (of net iets minder favoriete als ze bang zijn dat het vliegtuigje zal neerstorten) knuffel naar het terrein komen en hun knuffel laten meevliegen met één van de modelvliegtuigen. Dit jaar waren de knuffels en hun eigenaars welkom op de laatste zondag van september, die zich na een verder erg kille maand toch nog ontpopte als een mooie najaarsdag. Wij besloten een drietal activiteiten te combineren om deze heerlijke zondagnamiddag te vullen: een fietstocht, een bezoek aan PMF en een ijsje eten bij Sonnisheide. De kinderen kregen de opdracht een knuffel te kiezen die de eer kreeg om een luchtdoop te ondergaan. Dochterlief had er snel eentje gekozen, maar de zoon vond het al niet meer stoer genoeg om met een knuffel rond te fietsen (of geloofde niet erg in de veiligheid van de modelfighters) en nam er dus geen mee. Nichtje ging ook mee en nam haar allerliefste lievelingsknuffel mee. Na ongeveer driekwart uur fietsen sloegen we de betonbaan richting PMF in, de oranje straaljager die de weg moest aangeven, volgend. Maar de betonbaan bleek lang, heel lang, immens lang. We bleven maar trappen op die eindeloze betonbaan, die dan ineens toch een bocht richting tent maakte, maar ook dan bleef het nog even trappen eer we ons doel bereikten.

Het nichtje was toch wat te bezorgd om haar lievelingsknuffel met zo’n gevaarlijk vliegtuig mee te sturen, maar onze dochter draaide er haar hand niet voor om. Haar knuffel werd  met een vijftiental andere knuffels in het grootste vliegtuig gepropt (zoals bij de lowcostmaatschappijen werden alle plaatsen benut) en beleefde de tijd van zijn leven. Hij vond het fantastisch, aldus mijn dochter. Achteraf beloonden we onszelf met een heerlijk ijsje voor het flinke fietsen, voor we de tocht terug naar huis aanvatten. Het was wellicht voor ons het laatste ijsje van dit jaar bij hoeve Sonnisheide, we hebben er dus extra van genoten…

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 29 september 2017.

Gewijd begin

Het begint zo stilaan traditie te worden: de laatste jaren starten wij ons schooljaar met de dieren-, tractoren- en nu ook boekentassenwijding in Sonnis, Helchteren. De eerste zondag van september begeven we ons rond 9u richting Sonnis om plaats te nemen achter de hekken. Dit jaar stonden we recht tegenover het podiumpje, waarop zoals gewoonlijk de pastoor plaatsnam om kwistig met de kwispel (dat woordje heb ik even moeten opzoeken, geef ik toe) alle dieren, mensen en voertuigen te zegenen. En dit jaar mochten ook de boekentassen de pastoor passeren, hoewel die mij toch in de minderheid leken. De kinderen vertrouwen ook zonder boekentassenwijding wel op goede schoolresultaten, vermoed ik, of ze vinden het belangrijker dat hun fiets, go-cart of tractortje vlotjes bolt.

Nadat de kinderen met wijwater besprenkeld waren, was het de beurt aan de dieren. Honden, paarden, schapen, allemaal met een hoog schattigheidsgehalte. Maar toen het groot geschut naderde, keken onze kinderen helemaal hun ogen uit. Want die reuzegrote tractoren, die werkbeesten voor op het veld, zijn toch wel heel imposant als ze met hun manhoge wielen op nauwelijks een meter afstand langsrijden.

Ook stilaan traditie is het dat we na de wijding doorrijden naar Kelchterhoef, waar de eerste zondag van september ook al jaren Kelchteren Kermis georganiseerd wordt. Wat struinen over de rommelmarkt, een terrasje doen, iets kopen wat je eigenlijk niet nodig hebt… het hoort er allemaal bij. Maar dit jaar hadden we duidelijk ons huiswerk niet goed gemaakt. Aanvankelijk dachten we nog dat de standhouders van de rommelmarkt wel aan de erg late kant waren, toen we de eerste marktkramers nog zagen uitpakken. Maar toen we na enkele honderden meters aan Hoeve Jan arriveerden en nog niet veel volle dekentjes en tafels waren tegengekomen, leek er toch wat anders te schorren. Na een snelle blik op de website van de gemeente kwamen we tot de bevinding dat Kelchteren Kermis dit jaar pas om 13u begon. We namen dan maar de zware taak op ons om in een heerlijk najaarszonnetje eerst even een kopje koffie te drinken op het terras. En na die koffie waren intussen de meeste kramen wel uitgepakt en geïnstalleerd. We slenterden dus dezelfde weg terug richting De Plas en kregen zo toch nog wat ‘rommel’ te zien. En de kinderen wisten ons natuurlijk te overtuigen om een boek en een gezelschapsspelletje aan te schaffen. Want lezen is toch belangrijk, he mama, en een spelletje spelen is toch beter dan tv kijken, he papa. En zo werd de markt wat rommel armer en ons huis wat rommel rijker…

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 15 september 2017.

Visjes vangen

Het nieuwe schooljaar is weer gestart. Die heerlijk lange zomervakantie, die eind juni nog eindeloos leek, is afgelopen. Begin deze week konden heel wat kleuters en kinderen uit onze gemeente al eens gaan kennismaken met hun nieuwe juf of meester en hun nieuwe klas gaan bezichtigen. Vandaag hebben ze dan echt hun intrek genomen in dat nieuwe lokaal en was het een blij weerzien met de vriendjes, die ze deze vakantie gemist hebben.

Maar tijdens de vakantie was er tijd voor andere dingen dan rekenen, lezen en andere hersenkrakende  bezigheden. Op vakantie in Nederland zag mijn zoon hoe twee jongens vis na vis bovenhaalden in een jachthaventje en hij besloot dat hij dat ook wel eens wou proberen deze zomer. Aangezien papa evenveel weet van de hengelsport als van de plaatselijke politiek in Chakamaka, moest hij dus op zoek naar een andere vismentor. Die was snel gevonden, aangezien opa vroeger regelmatig wel eens een visvijver bezocht. Het visgerief was al een twintigtal jaren niet meer gebruikt, maar stond geduldig in de kelder te wachten tot het nog eens benut zou worden. De voorlaatste donderdag van de vakantie was het dan zo ver. In de namiddag maakte opa het visgerief weer operationeel, werden er wormen verzameld en rubberlaarzen ingeladen. Omdat je aan heel veel visvijvers een visvergunning nodig hebt en omdat niet meteen duidelijk was of die wel rendabel zou zijn (misschien was na één keertje vissen de zin alweer helemaal over), gingen oma en opa op zoek naar een vijver waar ze vrij konden vissen. Die vonden ze aan de Abdijvijver van Kelchterhoef. Heel veel plaats was er niet, maar het was er rustig, er zaten vissen in en de vissen beten. Meer was er niet nodig voor een initiatieles hengelsport. Opa en kleinzoon trokken dus op die bewuste donderdagavond naar de Abdijvijver, installeerden zich aan de waterrand en gooiden de hengel uit. Dat bleek voor de kleinzoon heel wat moeilijker dan gedacht. Visdraad bleek erg dun en knopen erin waren quasi onontwarbaar. Maar de wormpjes raakten in het water en de vissen beten. Hun visavondje leverde zeven visjes op (opa zes, kleinzoon eentje, waar hij erg trots op was). Het waren geen uit de kluiten gewassen karpers die aan de hengel hingen, maar bescheiden visjes van nauwelijks een hand groot. Onze zoon vertelde zijn verhaal echter als een echte visser toen hij aan papa verslag deed over zijn visavontuur: hij had vissen van wel dertig centimeter gevangen! Na twee uurtjes vissen raakte de visdraad echt niet meer uit de knoop na enkele niet zo schitterende werpbeurten en werd het visuitstapje voor bekeken gehouden. En de gevangen visjes werden teruggegooid, die konden weer vrij gaan zwemmen tot de volgende vishaak voorbij zou komen.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 1 september 2017.