Column 10: Persbericht

Vorige week kreeg  ik een persbericht in mijn mailbox. Eentje met de titel 'Perstekst SENSATIO festival 23-24-25 mei'. Ik heb nog nooit een persbericht in mijn mailbox gehad. Ik had er wel al eens eentje verstuurd, namelijk voor de presentatie van mijn debuutroman. Dat was vorig jaar rond deze tijd. Maar zelf had ik nog nooit een persbericht ontvangen. Nieuwsgierig was ik dus onmiddellijk, en - toegegeven - ook wel wat gevleid. Ik voelde me nota bene heel even een 'echte journalist'. In mijn rol van nieuwsgierige journalist begon ik dus te lezen, zeker omdat het om een festival in onze gemeente bleek te gaan. Want wat in onze gemeente gebeurt, dat wil ik steunen.

Hoewel ik moet toegeven dat ik dit weekend ook erg gevloekt heb op een activiteit die in onze gemeente plaatsvond. Het was namelijk koers. Nu ben ik ook al wel eens de koersende sportievelingen gaan aanmoedigen, dus tegen de koers op zich heb ik niets. Maar als voor die koers de weg tussen Lillo en Helchteren wordt afgesloten én als voor die koers op hetzelfde moment ook de weg tussen Lillo en Houthalen-Centrum wordt afgesloten én ik net op die dag van Lillo naar Bocholt moet voor mijn werk, dan verdwijnt mijn goede humeur toch een beetje. Vooral omdat ik dus via Zolder naar Houthalen-Centrum en zo richting de kazerne van Helchteren moest (wat volgens mijn kilometerteller een omleiding van ruim tien kilometer (!) was). Ik vermoed trouwens dat ook u misschien gevloekt heeft, want ik zag dat ik niet de enige was die de omleiding moest volgen...

Maar, mijn persbericht dus. Over het SENSATIO festival. Het bleek te gaan om een driedaags festival dat draait rond community art oftewel gemeenschapskunst. Het openingsfeest is gebaseerd op een oude Keltische traditie: het meiboomfeest. Als anglofiel was mijn interesse natuurlijk onmiddellijk gewekt. Ik las dus verder. Het festival vindt plaats  op 7 locaties in de buurt van 'De Goei Wei' (in de 'Far West' van onze gemeente: de Meulenberg) en wil een combinatie zijn van natuur en kunst.

De bezielers van het project startten in het najaar van 2013 en slaagden erin meer dan honderd vrijwillige kunstliefhebbers en 7 podiumkunstgroepen te strikken om het festival op poten te zetten. En ik vermoed dat het resultaat gezien mag worden: op de affiche staan een humorvarietéshow, maar er zijn ook kunstenaars, flamenco-danseres Samina Carremans treedt op, op zaterdag is er een 'kunstzinnige' wandeling met kunstwerken en 'ZINshops', maar ook met theater en muziek, en op zondag is er afsluitend een intercultureel feest.

Dit festival dat zichzelf zinnenprikkelend noemt, heeft in ieder geval mijn nieuwsgierigheid geprikkeld. Op naar De Goei Wei dus dit weekend!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 23 mei 2014.

Column 9: Voetbalgekte

Het voetbalseizoen loopt ten einde. In eerste klasse spelen ze de play-offs om te zien welke ploeg  kampioen zal worden van ons Belgenlandje, ook in de andere divisies spelen ze de laatste matchen om punten te verzamelen en het seizoen eervol te beëindigen.

Maar als het seizoen ten einde is, dan pas zal de voetbalgekte écht losbarsten. Nu al ademen winkels, boeken, radio- en tv-programma's voetbal. Want het tornooi der tornooien komt eraan.  De ploeg die dit tornooi wint, kroont zichzelf immers niet zomaar tot beste ploeg. De ploeg die dit voetbaltornooi bij uitstek in het voetballand bij uitstek, wint, kroont zichzelf tot beste ploeg van de wereld. Het WK in Brazilië viert dus hoogtij, zelfs al voor het begonnen is. Winkels hebben een WK-hoek getooid met Rode-duivels-spullen en ander voetbalmoois, je kan een stickerboek kopen en de bijhorende (gratis) stickers verzamelen, je krijgt plastic voetballertjes om je eigen WK mee te spelen, zelfs volwassen mannen keren terug naar hun kindertijd en verzamelen en ruilen (betalende) Panini-stickers dat het een lieve lust is.

Ook bij ons thuis heerst de voetbalgekte (niet alleen ten tijde van het WK trouwens). Zoonlief is  al druk in de weer met stickers en Panini-boek, heeft al een 'duivels hoedje' in de Belgische driekleur en supportert intussen nog voor de ploeg van ons hart, KRC Genk, die het helaas momenteel niet zo goed doet. En nu hij sinds dit seizoen zelf voetballer is, heeft hij intussen ook zelf zijn eerste tornooien gespeeld. Want niet alleen op het allerhoogste niveau wordt een tornooi beslecht. Ongeveer elke voetbalploeg in de 'lagere' regionen, waar de spelers iets minder getalenteerd zijn en vooral iets minder centen krijgen, organiseert rond deze tijd wel een tornooi. Donderdag 1 mei was de ideale dag voor een tornooi op de thuisbasis: Houthalen VV.  Op zaterdag 3 mei was dan 'de concurrentie' aan de beurt. De ploeg van onze zoon werd verwacht op de terreinen van Helson voor het tornooi dat ook zij organiseerden. Uiteraard waren wij van de partij om te supporteren. Aangezien Houthalen VV en Helson wel in dezelfde fusiegemeente liggen, maar niet tot dezelfde voetbalgroep behoren, had ik het territorium van Helson nog niet betreden. Het contrast was behoorlijk groot...

Houthalen VV is gehuisvest in een gezellige, maar toch eerder bouwvallige kantine tegen de oude sporthal. Sommige ploegen wijken uit naar de terreinen die vroeger Red Star Laak huisvestten, ook met een gezellige en mooi opgeknapte kantine. Niet slecht, dus. Maar toen kwamen we dus aan op Helson. Te midden van een aantal mooi verzorgde terreinen lag een mastodont van een kantine, hypermodern (in vergelijking met wat wij gewoon zijn) en te betreden via een hoge trap. Waauw!

Een mooi uithangbord voor een gemeente, zo'n voetbalinfrastructuur. Alleen jammer dat er geen middelen zijn voor twee goed uitgeruste ploegen in één fusiegemeente.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 9 mei 2014.

Column 8: Lillo kermis

Een vertwijfelde blik op het weerbericht deed me vrezen dat de paashaas zijn regenjas zou nodig hebben en dat de klokken hun uiterste best zouden moeten doen om tussen de regendruppels door te vliegen. Maar toen ik op zondagochtend uit het raam keek, stelde ik vast dat de lucht niet geheel wolkenloos was, maar op zijn minst wel droog. Toen haas en klokken hun werk gedaan hadden en onze tuin gedecoreerd hadden met allerhande chocolade haasjes, lammetjes, klokjes en eitjes, konden we de kinderen dus loslaten op een droge tuin. Met de mandjes in hun handen doorkruisten ze de tuin op zoek naar allerhande lekkers, rechtstreeks door de klokken van Rome geleverd.

Ook in de tuinen van de grootouders dropten de klokken allerlei lekkers, dat in de loop van de dag ook door de kinderen werd verzameld. Resultaat: een hele doos vol chocolade, en mondjes en buikjes vol chocolade.

Maar de pret was nog niet ten einde, want sinds een aantal jaren betekent Pasen ook weer Lillo kermis. Al in het begin van de week was er een gesloten kermiskraam te bewonderen op de parking aan de kerk. Tegen woensdag stonden er al heel wat wagens en vanaf donderdag werd de weg afgesloten. Lillo is een rustig gehuchtje waar meestal niet bijzonder veel te beleven valt, dus maar liefst zes kermiskramen op wandelafstand van ons huis is voor de kinderen al een evenement op zich. Bij elk uitstapje met de auto of de fiets moesten we toch ook even langs de kermis rijden, al was ze dan nog gesloten.

Maar op Paasdag was het dan eindelijk tijd voor de pret.  De kermispret. Na het verzamelen van alle gestrooide paaseieren, togen we allen tesamen naar Lillo kermis. Er werden eendjes gevist, er werd gedraaid op de paardenmolen en de zoon mocht samen met papa al eens het schietgeweer hanteren om enkele ballonnetjes een kopje kleiner te maken.

Met een aantal stuks kwalitatief hoogstaand speelgoed in handen ging de tocht weer huiswaarts, waar het nieuw verworven speelgoed haastig werd uitgepakt en uitgetest.

De kleinste moest dan naar bed om van deze drukke dag te bekomen, maar de oudste werd al groot genoeg bevonden om te genieten van de laatste Lillose traktatie: het vuurwerk.

Vanuit onze voortuin wachtten we op het spetterend spektakel dat dra zou losbarsten. En dan, rond half tien, was het zover: de eerste knal. Waarvan onze oudste zodanig schrok dat hij prompt weer binnenstoof. Maar hij verzamelde al z'n moed, kwam weer buiten en genoot samen met ons van zes minuten magie. 

Verschenen in Het Belang van Limburg/Houthalen-Helchteren op 25/04/2014.