Column 50: Oud wordt nieuw

Binnenkort verruilen we het oude jaar voor een nieuw. Laten we hopen dat 2016 een mooi jaar zal worden. De lagere school van Lillo begint dat nieuwe jaar in ieder geval in stijl. Eindelijk, na jaren en jaren van plannen, papierwerk, eindeloos overleg en uiteindelijk de bouwwerken, is de nieuwbouw voor de lagere school eindelijk klaar. Zowel de juffen en meesters als de leerlingen hadden een bijzonder vermoeiende, maar ook zalige week, deze laatste lesweek van het jaar, vermoed ik. De oude klaslokalen werden immers tot op het laatste snippertje papier leeggemaakt en de nieuwbouw werd ingericht, zodat de leerlingen na de kerstvakantie meteen hun intrek kunnen nemen in dat splinternieuwe gebouw. De kinderen waren alvast erg onder de indruk van hun nieuwe, ruime klas.

In deze periode, waarin we allemaal reikhalzend uitkijken naar het samenzijn met familie, maar stiekem toch ook naar het uitpakken van de cadeautjes, is een nieuwe school natuurlijk een reusachtig mooi cadeau. Helaas past er wel geen papiertje en een strikje rond, maar dat zien we graag door de vingers. In plaats van kerstkaartjes stuurde de school uitnodigingen rond om het nieuwe gebouw binnenkort ook eens aan de binnenkant te komen bewonderen. En, nieuwsgierig als we zijn, zullen we daar zeker gebruik van maken. Want ook wij, als ouders, zijn blij dat onze kinderen naar zo'n mooi gebouw mogen verhuizen.

Maar toch, hoewel zo'n nieuwe school even leuk is als het uitpakken van de cadeautjes die onder de kerstboom liggen, toch zijn het noch de pakjes, noch het nieuwe gebouw die dingen de moeite waard maken. Dat kunnen alleen mensen. Bijvoorbeeld alle mensen die, ook tijdens die laatste lesweek voor de kerstvakantie, wafels bakten of wafels kochten voor een ziek kleutertje in diezelfde school. Want wanneer zo'n klein kindje noodgedwongen de kerstdagen doorbrengt in een ziekenhuis, wordt alles toch weer even in perspectief geplaatst. En wordt maar weer eens duidelijk hoezeer het kerstfeest, met een week later de overgang naar een nieuw jaar, en hoop met elkaar verweven zijn. Hoop op beters in dat nieuwe jaar. Hoop op een goede gezondheid, vrede, geluk, ... Want ook dat wensen we elkaar in deze dagen. En ik wens het ook aan jullie: fijne feestdagen en een fantastisch 2016!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 24/12/2015.

Column 49: everzwijnalarm

Vroeger, toen ik nog een kind was, kon je in het Wild- en wandelpark van Molenheide gaan wandelen en een tussenstop maken aan de boskantine. Voor of na het nuttigen van een (warm) drankje kon je dan de everzwijnen trakteren op wat oud brood. Er circuleerden dan vaak wilde verhalen over wat er zou gebeuren als zo'n 'wild varken' zou kunnen ontsnappen. Want zo'n grote beer zou met zijn slagtanden in één keer je been of je arm eraf kunnen hakken en de zeugen zouden ook allerminst vriendelijk zijn, vooral als ze biggen hebben. Maar iedereen wist dat de kans dat je zo'n beest in onze Limburgse bossen in levenden lijve zou tegenkomen, nagenoeg nihil was.

Een kleine dertig jaar later is de toestand echter helemaal anders. Van de 'wilde varkens' die in het Wild- en wandelpark achter de draad zitten, is niemand nog bang. Want dat zijn de tamme exemplaren. De wilde, die vind je nu in de everzwijnenjungle die onze Limburgse bossen geworden zijn. Overal vind je plekken met omgewroete aarde, waar de varkens hun neus in de aarde gedrukt hebben op zoek naar iets lekkers. Twee jaar geleden al zag ik op een avondlijke autorit 3 exemplaren voor de auto door de weg oversteken en mensen die dicht aan het bos wonen, krijgen in hun tuin al jaren nachtelijke bezoekjes van de bruine beesten.

Twee weken geleden reed ik, op weg naar het werk, over de brug richting Helchteren, toen ik een politiewagen met flikkerlichten op het fietspad zag staan. Eerst dacht ik nog dat er een fietser was omgereden, maar dan zag ik iets levenloos in de vangrails liggen. Voor een hond was het te groot, dus dacht ik aan een hert, maar al snel bleek het gedrocht een dood everzwijn te zijn. Een everzwijn dat wellicht tijdens zijn nachtelijke uitje werd aangereden.

Intussen zijn de zwijnen echter al zo brutaal dat ze niet alleen meer 's nachts en in de buurt van bossen ronddwalen. Eind november werden er twee gesignaleerd in de buurt van het NAC. In de krant prijkte een foto van een everzwijn dat met de neus in de lucht poseerde voor één van de huisjes tegenover het NAC. Uiteindelijk werden de brutale rekels doodgeschoten door boswachters. En dat zorgde op zijn beurt voor heel wat ophef, want het Natuurhulpcentrum was al opgetrommeld om de arme beestjes levend te komen vangen. En hoewel ik niets heb tegen everzwijnen, als je ze op klaarlichte dag tussen de huizen tegenkomt, dan vind ik dat toch iets van het goede teveel.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 11/12/2015.

Column 48: Mijter en veren

De warme nazomer is nu definitief voorbij. Na de gure herfstwind van de afgelopen week, kleurden vanmorgen het gras en de daken wit. De ochtendschemer blijft wat langer hangen en de avond valt al vroeg. En in deze tijden, waarin mensen zich 's avonds graag knus achter het haardvuur of de pelletkachel nestelen, zijn er ook steeds een aantal graaggeziene lieden die de ronde doen. Lieden voor wie de kinderen 's avonds verlangend hun schoentje zetten en voor wie ze maar al te graag een tekening kleuren. De heilige man met zijn zwartgekleurde helpers (hoewel dat zwart zijn van de helpers tegenwoordig bijna een misdaad is) heeft weer een drukbezet programma deze weken. Overal wordt hij uitgenodigd voor een feestelijke intocht, hij brengt zijn nachten door in kastelen of sinthuizen overal in het land en op het voormalige mijnterrein van Heusden-Zolder is er dit jaar zelfs een echte 'sinterklaasfabriek'. Zelfs in ons eigen piepkleine Lillo werd de Sint dit jaar uitgenodigd om de kinderen te verwennen. Alle Lillonaars kregen een in te kleuren tekening in de brievenbus en een oproep de kinderen in te schrijven voor een bezoek aan de Sint in de nieuwe harmoniezaal. Ook in Ter Dolen werd de Sint dit jaar weer uitgenodigd om er een weekje te komen logeren. Op zondag 15 november mochten alle kinderen komen kijken hoe hij met heel wat zwarte pieten in felgekleurde pakjes en met veren op hun muts, aankwam in zijn logement voor de komende week. Ook afgelopen weekend waren de kinderen nog welkom in Ter Dolen om een persoonlijk bezoekje te brengen aan de goede man en zijn helpers. Wij waren van de partij om de intocht van de Sint te aanschouwen. Voor de gelegenheid beschikte het kasteel van Ter Dolen zelfs over een echte koning en koningin, die de kinderen en hun ouders de weg wezen naar het podium achter het kasteel. Er was aan alles gedacht: een podium, een geluidsinstallatie en een planken vloer voor het publiek.
Alleen had de organisatie er niet aan gedacht dat het een beetje moeilijk is om het podium te zien als de planken vloer bergaf loopt en het podium helemaal bovenaan staat. De kinderen waren natuurlijk nauwelijks in staat hun nieuwsgierigheid te bedwingen en keken reikhalzend uit naar de pieten, die al hier en daar rondliepen. Maar hun aandacht ging natuurlijk vooral uit naar die man in het rood met zijn lange baard en een mijter op het hoofd. Aangezien de kinderen te klein waren om iets te zien, torsten heel wat ouders het kleine grut dus op hun schouders, wat pijnlijke arm- en nekspieren opleverde. Maar gelukkig werd het geduld beloond en na een tijdje dook het puntje van de mijter op tussen de bomen. In een paardenkoets die werd voortgetrokken door een tuffende minitractor arriveerde Sinterklaas aan het podium. De oude man nam plaats in een mooie stoel en nam zijn tijd om de kinderen uitgebreid te begroeten. Het leverde heel wat glimlachende kindergezichten op.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 27/11/2015.

Column 47: Herfstwandeling

Hoewel ik het een vervelend bijverschijnsel vind van de herfst dat het seizoen voorafgaat aan de winter (niet meteen mijn favoriete seizoen), vind ik de herfst eigenlijk toch wel een fijne periode. Tenminste als het zo'n herfst is als die waar we dit jaar op getrakteerd worden: een heerlijk warme nazomer met veel kans om door een dik tapijt van herfstbladeren te struinen. En een warme choco of een cappuccino te nuttigen op het terras buiten in plaats van naast een warme kachel binnen.

Tijdens de herfstvakantie hebben mijn kinderen en ik dus gretig gebruik gemaakt van het zachte weer om de bossen in onze gemeente te verkennen. We maakten het bos vlakbij ons huis onveilig en namen een latte macchiato-pauze in één van de Italiaanse cafeetjes aan de andere kant van het bos. De kinderen waren nog niet moe genoeg van het wandelen en brachten hun pauze al springend door, op een trampoline die - om in de sfeer te blijven - ook bedekt was met herfstbladeren.

Ook gingen we naar Hengelhoef, waar een al even dik bladertapijt de bospaden kleurde. Hadden we nog meer tijd gehad, dan hadden we nog heel wat meer bossen tot onze beschikking: Molenheide, Ten Haagdoornheide, Kelchterhoef, ... Keuze te over als je de wandelschoenen wil aantrekken.

De eikels lagen intussen gelukkig ongeveer allemaal verspreid tussen het bladerdek op de grond. Want enkele weken geleden was het nog aan de gevaarlijke kant in de eikenbossen. Met enige regelmaat werd je getorpedeerd door vallende eikels. In de auto zorgde dat zelfs voor schrikbarende knallen. Nog een iets minder leuk bijverschijnsel van de herfst dus.

Nog een ander bijverschijnsel van de herfst is dat er dan veel te verzamelen valt. En mijn kinderen verzamelen nogal graag. Dus na een boswandeling komen ze steevast thuis met een hele collectie herfstbladeren, eikels, kastanjes (tamme of wilde, dat maakt niet uit) en ander herfstig goed. En die verzamelstukken duiken dan te pas en te onpas op in en rond mijn huis. Op de tuintafel, tussen het speelgoed, in de boekentas, in de jaszakken, of de broekzakken, of in mijn wasmachine als ze te ver verdwaald waren in een broek- of jaszak... Maar ik kan het hen moeilijk verwijten. Want zo door een herfstig bos dwalen en zoeken naar de geschenkjes die de natuur daar gelegd heeft, dat is voor kinderen een ware schattenjacht.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 13/11/2015.

Column 46: Halloween

Ooit, lang geleden, toen ik in het vijfde jaar middelbaar zat, gingen we met de school op een vijfdaagse trip naar Londen. In de herfstvakantie. En daar maakte ik voor het eerst kennis met het fenomeen Halloween. Hier was er op dat moment geen kat - zelfs geen zwarte - die zich bezighield met pompoenen, heksen, spoken en ander griezeligs. Wij gingen in de herfstvakantie gewoon op 1 november naar het kerkhof.

Maar wellicht had iemand de lumineuze ingeving dat het commercialiseren van deze Angelsaksische traditie wel eens een lucratieve business zou kunnen zijn en het hele halloweengebeuren waaide over naar hier. En de handel in halloweenartikelen bloeide op. Intussen puilen de etalages uit van de stenen pompoenen, zwarte gewaden en machinaal geweven spinnenwebben. Groenteboeren verkopen massa's echte pompoenen, die door de moedigen (en handigen) onder ons uitgehold worden en getooid met ogen en een hoekige mond. Wie er euro's genoeg voor wil neertellen, kan zijn huis omtoveren tot een waar spookhuis. Hoewel ik nu misschien heel kritisch klink, durf ik eerlijk toegeven dat ook in mijn tuin enkele feloranje (niet-uitgeholde) pompoenen prijken, want ook ik heb me laten verleiden om een beetje deel te nemen aan deze nieuwe traditie.

Naast de handel in halloweendecoratie dezer dagen, duiken er de laatste jaren ook steeds meer halloweentochten op, voor mensen die stalen zenuwen hebben en houden van een stevige wandeling met een grote portie griezelsaus. Zo is er ook in onze gemeente wel wat te beleven in het kader van Halloween. Op de avond van Halloween wordt er in het kerkje van Laak een heuse halloweenhappening georganiseerd (met een beperkt aantal plaatsen), zag ik op onze gemeentelijke website. Vorig weekend kon je griezelen op een halloweentocht in en rond Wild- en wandelpark Molenheide. Ikzelf ben er helaas niet geraakt. Misschien wordt dat iets voor dit weekend, voor de tweede editie van deze tocht. Hoewel, misschien laat ik dat toch beter over aan stoerdere mensen, want ik vrees dat ik niet over zulke stalen zenuwen beschik.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 30/10/2015.

Column 45: Vergeten

Ben jij zo iemand die alles opschrijft zodat hij het niet zou vergeten? Zo iemand die alles drie keer nakijkt om te zien of alles wel juist en volledig is? Zo iemand die lijstjes maakt met wat er nog allemaal moet gebeuren? Zo iemand die absoluut niet wil dat er iets vergeten wordt? Ik wel. En ik geef toe dat ik ondanks alles toch ook nog wel eens iets vergeet. Maar toch, als het belangrijk is, kijk ik alles nog eens een extra keertje na. En het vervelende is dat ik er eigenlijk ook zo'n beetje van uit- ga dat ook alle andere mensen dat doen. Niet dus.

Vorig weekend moest ik toch even met mijn ogen knipperen toen ik de voorpagina van de krant zag, en nog meer toen ik het bijbehorende artikel las. 'Blunder legt bom onder omleidingsweg Noord-Zuid' blokletterde die voorpagina. De blunder bleek een vergetelheid van formaat. Er werd vergeten een oude kaart uit het eerste, afgekeurde dossier te vervangen door de nieuwe kaart. Nu vraag ik me toch af of een dossier dat al langer in onderhandeling is dan ik oud ben, niet de moeite waard is om eens extra na te kijken voor het ingeleverd wordt. Temeer omdat het al werd afgekeurd.

Vooral omdat het dossier al zo ongelooflijk lang loopt en omdat het keer op keer wordt afgekeurd, krijgt het geheel bijna iets sprookjesachtigs. Er is al zoveel over verteld, geschreven en gedebatteerd, maar geen mens die nog gelooft in een 'happily ever after'.

Aangezien de omleidingsweg op enkele honderden meters van mijn huis zou passeren, ben ik daar  uiteraard ook geen voorstander van. En dus heb ik me ook al ettelijke keren afgevraagd of het niet logischer zou zijn om toch het dossier van het andere traject eens in te dienen. Tunnels en/of bruggen onder of boven de bestaande weg Hasselt-Eindhoven moeten toch ook een haalbare kaart zijn? Maar mijn vermoeden dat de regering gewoon geen zin heeft om dat lastige Noord-Limburg een deftige weg te  bezorgen, groeit zienderogen. Als ik dan in dezelfde krant las dat de buren van de nieuwe Ikea in Hasselt een petitie opstartten voor meer groen rond de invalswegen naar de Ikea, dacht ik toch dat het Ikea-dossier wel opvallend veel sneller was goedgekeurd dan de verbinding naar Noord-Limburg. Het is maar waar de prioriteiten liggen, zeker?

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 16/10/2015.

Column 44: Asielcentrum

Op weg naar mijn werk passeer ik elke dag door Helchteren. Een aantal jaren geleden bespeurde ik iets vreemds toen ik terugkwam van mijn werk. Het was ergens halverwege tussen de supermarkt en de oude kazerne. Al van in de verte zag ik iemand wandelen. Of het een man of een vrouw was, kon ik vanaf die afstand niet zeggen, maar het leek in ieder geval een heel groot persoon en die persoon leek een gigantisch blauw hoofd te hebben. Hoewel ik geen alcohol geconsumeerd had, twijfelde ik toch even of het geen blauwe versie van de roze olifantjes waren die mij voor de gek hielden, maar nee. Intussen was ik de vreemde persoon dicht genoeg genaderd om te zien dat het een vrouw van Afrikaanse origine was. Haar hoofd was helemaal niet blauw, maar ze had zich in de supermarkt een pak van 6 literflessen water aangeschaft en vervoerde die op haar hoofd naar het asielcentrum, dat op dat moment in de oude kazerne gevestigd was.

In mei 2013 sloot het asielcentrum de deuren, maar met de huidige asielcrisis werd het vorige week opnieuw geopend, om daar om en bij de 600 asielzoekers op te vangen. Behalve enkele donkerharige mannen beladen met supermarkttassen en een paar dagen later ook enkele mannen met rugzakken en iets wat op slaapzakken leek, heb ik er nog niet veel van gemerkt dat het centrum weer geopend is. Maar ik ben natuurlijk ook geen buurtbewoner. Toch heb ik de indruk dat ik de vorige keer vaker  mensen op straat zag. Ofwel moet de drukte nog komen en zijn de nieuwe bewoners zich nog aan het settelen. In de krant verschenen intussen wel al heel wat artikelen over het heropende centrum. En zoals te verwachten, zijn de meningen verdeeld. De ene protesteert tegen het centrum, terwijl de andere net actie voert vóór een goede opvang. Zulke situaties zullen altijd voor verdeeldheid zorgen, maar één ding weet ik wel. Ik mag er niet aan denken dat ik met mijn kinderen op een krakkemikkige, overvolle boot op de Middellandse Zee rond zou moeten dobberen, in de hoop in levenden lijve op een veilige plaats te arriveren. Ik denk dat ik dan in ieder geval heel dankbaar zou zijn voor een veilig dak boven mijn hoofd...

Verschenen in Het Belang van Limburg/Houthalen-Helchteren op 09/10/2015.

Column 43: Eerste zondag van september

Ik weet niet of het is om de vakantiesfeer er nog een beetje in te houden, of net om een goede start van het nieuwe schooljaar te vieren, maar op de eerste zondag van september hoef je je in onze gemeente niet te vervelen. Al heel wat jaren is die eerste zondag van het nieuwe schooljaar immers synoniem van Kelchteren Kermis én van de dierenwijding in Sonnis.

Wij konden niet kiezen en besloten dus van beide evenementen een beetje mee te pikken. Al vroeg in de ochtend kruisten we de tractortocht op weg naar het kerkje van Sonnis. Die tractortocht vond dit jaar voor het eerst plaats: een nieuw hoofdstuk in een traditioneel verhaal. Een honderden meters lange slinger van tractoren maakte de binnenstraten van Helchteren al in de prille ochtend onveilig. Wie nog niet wist dat er een dieren- en tractorwijding zou plaatsvinden, werd uit zijn bed geronkt door de luidruchtige landbouwvoertuigen. De wijding zelf zag eruit zoals elk jaar: kindertractoren, fietsjes, go-carts, honden, maar ook huisdieren waarbij het minder vanzelfsprekend is om ermee te gaan wandelen, zoals kippen, cavia's en dit jaar zelfs drie alpaca's. Daarna kwamen de paarden, de tractoren en tot slot de kudde schapen. Ik blijf het ongelooflijk vinden hoe enkele bordercollies erin slagen een kudde van honderden schapen op het rechte pad te houden.

Toen de schapen gepasseerd waren, zetten wij koers richting Kelchterhoef. Enkele regendruppels deden vermoeden dat het evenement letterlijk in het water zou vallen, maar gelukkig werden ze al snel verdreven en bleef het grotendeels droog. Op de rommelmarkt heerste een relaxed sfeertje en ondanks het eerder frisse weer zaten de terrasjes vol. Ook wij verpoosden even bij Hoeve Jan en aanschouwden hoe een bakker koeken bakte in de gerenoveerde houtoven tegenover Hoeve Jan. Tot plots het vuur wel erg hevig ging branden en reusachtige vlammen de buitenkant van de oven likten. In een mum van tijd zag je nauwelijks nog een hand voor ogen door de gigantische rookpluim die het vuur produceerde. Of dit de bedoeling was of dat het vuur toch wat heviger was dan gepland, is me tot nu toe niet duidelijk. Ik hoop alleen maar dat er geen koeken meer in de oven lagen, want zwartgeblakerde koeken raak je aan de straatstenen niet kwijt. Het bakken was in ieder geval het meest sensationele van alle oude ambachten die je op en rond de evenementenweide kon bezichtigen.

Verschenen in De buurtkrant van Het Belang van Limburg op 18/09/2015.

Column 42: idolen

Zoals eerder aangekondigd in mijn vorige column, gingen wij naar de feestelijke opening van de nieuwe voetbalinfrastructuur (lees o.a. kantine, kleedkamers en tribune) van FC Park in Houthalen-Oost.

Het verhaal begon met een ijverige parkeerwachter die er nauwgezet op toezag dat iedereen precies in het parkeervak parkeerde. En gelijk had hij, want wat is er meer ergerlijk dan een plekje zoeken op een overvol parkeerterrein en dan ontdekken dat ettelijke chauffeurs niet één maar anderhalve parkeerplaats inpalmen. Maar dat werd in Houthalen-Oost dus vermeden.

De voetballertjes mochten zich omkleden in de nieuwe kleedkamers, die inderdaad mooi en nieuw waren, net zoals de kantine en de tribune. Iets waarop we bij Houthalen VV voorlopig alleen maar jaloers kunnen zijn, maar het is FC Park natuurlijk van harte gegund.

Om 13u vatten onze spelertjes hun match aan en kort na het begin van hun voetbalstrijd arriveerden drie spelers van KRC Genk voor een signeersessie. Al snel vormde zich een rij van een lange sliert kinderen die één of ander object lieten versieren met een handtekening van hun idolen. Zeer professioneel concentreerden onze jeugdige voetballertjes zich op hun match i.p.v. op de voetbalidolen die hun slaapkamermuur tooien, maar toen ze tijdens de pauze ook om een handtekening mochten gaan, glinsterde de opluchting op hun gezichtjes.

Eén van de mama's opperde dat een ploegfoto met de drie Genkies toch wel super zou zijn voor onze kids. En één van onze bestuursleden, voor wie het voetbalplezier van de spelers steeds voorop staat, sprak één van de medewerkers van FC Park aan met deze vraag. Deze medewerker was blijkbaar niet bevoegd voor deze materie, want al snel kwam de plaatselijke pitbull aangestormd en hij blafte dat hij besliste wat er al dan niet zou gebeuren. Ons bestuurslid droop geschrokken af, angstvallig voelend of zijn neus er nog wel aan stond.

Gelukkig beschikken we bij Houthalen VV ook over enkele ondernemende mama's, die zich naar de spelers begaven en dezelfde vraag rechtstreeks aan hen stelden. En gelukkig herinnerden de spelers van KRC Genk zich ook nog dat zij als klein jongetje achter die bal aanholden en posters van hùn idolen aan hun muur hadden. Dus negeerden ze het geblaf van de pitbull alsof het het gekef  van een kleine chihuahua was en kwamen doodleuk tien minuutjes naar de match van onze jongens en meisjes kijken. En ze bleven netjes staan toen de ploeg voor hen plaatsnam voor een teamfoto. Dank je wel, heren. Het was een onvergetelijke ervaring voor onze kinderen!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 04/09/2015.

Column 41: sportieve weken

Het waren sportieve weken de afgelopen twee weken. Voor onze kinderen tenminste. Tenzij we chauffeur spelen kunnen rekenen tot de categorie autosport, dan was het ook voor mijn man en mij een sportieve tweeweekse. Want zoals dat bij veel ouders van jonge kinderen het geval is, werd er heel wat op en af gereden om de kinderen naar en van de sportlessen te brengen.

De tweede maandag van augustus startte onze zoon immers met een voetbalkamp in een buurgemeente, hervatten de voetbaltrainingen van onze zoon bij Houthalen VV en dook onze dochter het zwembad van Bosberg in voor een twee weken durende drilsessie zwemmen. Gelukkig hebben ze er beiden met volle teugen van genoten.

Vorig weekend waren er ook heel wat sportievelingen te bespeuren in onze gemeente en de omliggende gemeenten. Toen vond immers de Ter Dolen Fietshappening plaats. Ondanks het minder goede weer zag ik toch heel wat tweewielers passeren. Zelf konden we er helaas niet bij zijn, want wij stonden te verkleumen naast een voetbalveld in Gruitrode, om onze zoon aan te moedigen tijdens zijn eerste toernooi van dit seizoen.

Zaterdag wijken we uit naar de oostelijke kant van onze gemeente. Alweer om sportieve redenen. Dan worden we verwacht op de terreinen van FC Park, één van de andere voetbalploegen die onze gemeente rijk is. Zij openen er dan immers hun nieuwe accommodatie. Er is heel wat randanimatie voorzien, zoals een springkasteel, grime, een signeersessie door spelers van KRC Genk en tal van optredens. Maar wat niet mag ontbreken bij de opening van een nieuwe voetbalinfrastructuur, is natuurlijk het voetbal. Er zijn verschillende matchen gepland die namiddag en avond, maar de jonge spelertjes krijgen het voorrecht om deze feestelijke namiddag te openen. De voetballertjes van Houthalen VV en van FC Park mogen er hun kunnen tonen aan al wie het zien wil (vooral de ouders dus) en wij als ouders hopen alleen maar dat onze kinderen niet al te veel ballen over de doellijn zien passeren. Want hoezeer we zelf ook benadrukken dat het spel belangrijker is dan de overwinning, verliezen doet niemand graag. 

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 21/08/2015.

Column 40: Wespenplaag

Een gezellige zomeravond. De barbecue aangestoken en een verfrissend glaasje wijn. Genieten. Tot het gezoem begint en het eerst zwart-gele beestje zijn opwachting maakt. En je kan er zeker van zijn, zodra het eerste exemplaar opduikt, volgen ook nog heel wat familieleden. Als je er eentje kan pletten onder de vliegenmepper, wordt die meteen vervangen door minstens twee nieuwe exemplaren. En zo wordt een gezellig avondje omgetoverd in een irritant handgewapper in een poging de brutale insecten af te schrikken. Tegen insecten op zich heb ik niets. Tenminste niet als ze me met rust laten. Zo creëerden we zelf een waar hommelparadijs in onze voortuin. Van onze voordeur tot onze brievenbus loopt een border met lavendel. 's Ochtends vroeg of bij regenweer is die lavendel bezaaid met stille zwarte bolletjes en gele vlindervleugeltjes, die in de lavendel blijven slapen. Overdag is het een drukte van jewelste van hommels die zich tegoed doen aan het lekkers uit de lavendel. Als ik de post uithaal en wat dicht in de buurt van de lavendelborder kom, verhoogt het volume van het gezoem. Maar zolang ik rustig blijf, blijven de hommels dat ook. Jammer genoeg is dat niet het geval met de smalle versie van de zwart-gele insecten. Hoe rustig je ook bent, de wespen komen toch. Ze komen kijken wat je eet, wat je drinkt of welk parfum je draagt. En ze willen er graag ook wat van. Als je niet bereid bent te delen en met handgewapper aangeeft dat ze andere oorden moeten opzoeken, zetten ze de aanval in. En als je pech hebt, belonen ze je met een pijnlijke steek.

Helaas is het moment van de zomer weer aangebroken waarop de wespen actief zijn. Zeer actief. In plaats van hun heil te zoeken in onze lavendel, storten ze zich op onze composthoop. Niet één wesp, of twee, maar een hele delegatie zoemend gekronkel van honderden wespen. Een duidelijk signaal dus dat we daar best geen fruitschillen meer gooien. Bij het ontdekken van een nest wordt de brandweer ingeschakeld. En blijkbaar zijn er deze zomer gigantisch veel nesten, want ik las in de krant dat in Limburg alleen dagelijks meer dan 200 nesten worden vernietigd. En het ergste zou nog moeten komen. Ik hoop toch dat het alvast in onze achtertuin wat rustiger wordt als de brandweer ook hier het legertje wespen verslagen heeft. Zodat we af en toe weer kunnen genieten van een barbecue en een lekker glaasje wijn.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 07/08/2015.

Column 39: Kamperen

Als je in deze periode door bossen of langs open velden rijdt, kom je wellicht wel ergens een kamp tegen. Een groep tenten met de vlaggenmast van één of andere jeugdbeweging. Vorige week ontdekten wij zo'n kamp tegenover hoeve Sonnisheide. En het deed ons mijmeren over vervlogen tijden, want ooit brachten ook wij een deel van onze vakantie op die manier door. Gezellig toch, zo met de tent op vakantie. We besloten dat onze kinderen nu ook wel oud genoeg zijn om eens te gaan kamperen. We verzamelden tent, luchtmatrassen, slaapzakken en ander noodzakelijk goed om enkele dagen in een tent te overleven. Op een camping welteverstaan, zo basic als dat kamp in Sonnis, daar zijn we toch stilaan een beetje te oud voor, vrees ik. Een minimum aan sanitaire voorzieningen was toch wel een must bij de zoektocht naar een geschikte plek om ons tentje op te slaan.

Het werd een camping in de buurt van Dinant. We verlieten Houthalen onder een grijzig wolkendek, maar toen we in de Ardennen arriveerden, brak de zon door en ze teisterde ons met haar warme stralen terwijl we probeerden de juiste stokken op de juiste plaats in de tent te krijgen. Om niet al te veel energie te verspillen aan het oppompen van luchtmatrassen, hebben we vorig jaar een elektrisch pompje aangeschaft. Daarom kozen we voor de luxe van een campingplaats voor caravans, met stroomvoorziening. Eerste probleem: onze plaats was gedeeltelijk verhard waardoor het heel wat energie vergde om de haringen in de grond te krijgen. Gelukkig is mijn man van meer spieren voorzien dan ik. Tweede probleem: onze stekker paste niet op het campingstopcontact. Naar de receptie voor een tussenstuk dus. En zo raakte een kleine twee uur later onze primitieve hotelkamer toch klaar. Derde probleem: toen de kinderen zich omstreeks slaaptijd op de luchtmatrassen stortten, bleek er al eentje bijna plat te zijn. Ai. Met wat improvisatie en regelmatig lucht bijpompen haalden we toch de ochtend.

Twee nachten, drie dagen en een aantal akkefietjes later keerden we terug richting Houthalen. Niet alles verliep zoals gepland en onze ruggen waren blij terug op een echte matras te liggen. Maar toch was het zalig, zo slapen naast een kabbelend beekje en 's ochtends de tent openritsen en meteen met je voeten in het gras staan. En de kinderen vonden het geweldig.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 24/07/2015.

Column 38: Zomermodus

Nu juli officieel begonnen is, is ook alles meteen overgeschakeld naar zomermodus. Om te beginnen het weer. Want bij het ter perse gaan van mijn vorige column, sloeg het herfstige weer stilaan om in een tropische hittegolf. Ik vrees dat ik iets te hard geroepen had om zomers weer, want we kregen meteen de volle laag met temperaturen die recordhoogtes kietelden. Het tropische is intussen afgezwakt, maar het zomergevoel zit er nu bij iedereen wel in.

Ook de televisie staat in zomermodus: soaps eindigden hun seizoen op dramatische wijze en nu kunnen we - net zoals de afgelopen 15 jaar of zo - weer dagelijks genieten van de heruitzendingen van FC De kampioenen. Gelukkig was het weer tot nu toe te mooi om de avond voor de tv door te brengen, want net nu wij de afleveringen al zo vaak gezien hebben dat we de tekst bijna kunnen meebrullen, zijn de kinderen fan. En zo blijven ze op één de nodige kijkcijfers behalen...

Ook onze straat heeft de zomer weer op feestelijke wijze ingezet. Na de geslaagde start van vorig jaar, werd de nieuwe traditie van een straatbarbecue dit jaar verdergezet. Vorige vrijdag werd onze straat omgetoverd in een pop-upfeestzaal. De straat werd afgesloten en ingenomen door twee tenten en een reusachtig springkasteel in de vorm van een boot. Tot in de vroege uurtjes werd er gegeten, gedronken en gebabbeld.

En ook onze gemeente zet de zomer weer feestelijk in. Zoals de traditie het voorschrijft, vindt ook dit jaar weer het lachfestival plaats begin juli. Deze week was dus een met humor gekruide feestweek, met optredens allerhande verspreid over diverse locaties. Zoals werd aangekondigd in de brochure, is vrijdag 10 juli niet alleen de laatste dag van het evenement, maar ook de topdag met het straattheaterfestival. Wie houdt van carnavaleske toestanden, kan vanaf 19u terecht in het centrum van Houthalen voor de zomerparade: een optocht met vooral muziek- en dansgroepen die het straattheaterfestival met veel gevoel voor ritme openen. Daarna wordt heel het centrum van Houthalen één grote openlucht theaterzaal, met verschillende podia en talloze terrassen.

Wie nog niet in zomermodus verkeert, moet daar zeker een kijkje gaan nemen. Met o.a. Braziliaanse percussie, flamenco, Indische bollywooddans, Afrikaanse ritmes en Braziliaanse samba is een instant zomergevoel verzekerd!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 10/07/2015

Column 37: vakantie in zicht

Vorig jaar rond deze tijd keken we bij de buurman op het terras naar één of andere WK-match van de Rode Duivels. We hadden daarbij een zonnebril nodig en zelfs een luchtig T-shirt was nog te warm onder de parasol.

Dit jaar zijn mijn terrasstoelen nog nauwelijks gebruikt. Eén keer hadden we het geniale idee om de barbecue aan te steken, maar uiteindelijk werd het de grilplaat binnen onder de dampkap. Niets doet vermoeden dat over luttele dagen de zomervakantie van start gaat. Begin deze week heb ik me nog een nieuwe paraplu aangeschaft, omdat de oude het onder de regen en de wind begeven had. Laten we hopen dat het een late zomer en geen vroege herfst wordt...

Zondag, de eerste zomerdag, begon somber en nat, maar zondagnamiddag klaarde het dan toch even op en met een temperatuur van ongeveer 23 graden voelde het zelfs bijna zwoel aan. Ik weet niet of de organisatoren van de braderie in Helchteren er voor iets tussen zaten, want net voor de duur van de braderie toverden de weergoden een flauw zonnetje tevoorschijn. Wie dat mooie weer besteld had, mag het me altijd laten weten. Want in de winkel waar dat te koop is, wil ik tijdens de solden wel eens uitgebreid gaan winkelen.

Maandag was het letterlijk huilen met de pet op. Toen ik mijn kinderen naar school bracht, met een jas aan, de kap op het hoofd en een paraplu boven het hoofd, zag ik zelfs iemand naar de bus wandelen met een winterjas aan, compleet met pelskraag aan de kap.

Maar toch, ondanks het weer dat eerder herfst dan zomer suggereert, de zomervakantie komt eraan. Toetsen en examens zijn intussen achter de rug (voor de meesten dan toch) en mijn zoontje komt elke dag thuis met toetsen die getekend moeten worden. Intussen wordt de open ruimte in de boekentas ook al opgevuld met ingevulde werkboeken en schriftjes, die thuis bewaard moeten worden. Er staan oudercontacten op het programma en de kinderen praten al over hun nieuwe juf, terwijl ze nog niet eens weten wie dat zal zijn.

Laten we hopen dat het afscheid van het oude schooljaar gepaard zal gaan met het verwelkomen van de zon. Ik wens iedereen een heerlijk warme en zonnige zomervakantie!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 26 juni 2015.

Column 36: sprookjeswandeling

Sprookjes voorlezen doe ik regelmatig, met twee kleine kinderen in huis. Maar zelf voorgelezen worden, dat is toch al een tijdje geleden. Vorige week mocht ik dat plezier nog eens ervaren. Een traditioneel schoolfeest was voor de basisschool in Lillo moeilijk dit jaar, omdat de halve speelplaats is omgetoverd in een werf door de bouwwerken aan de nieuwbouw. Daarom organiseerden ze dit jaar een sprookjeswandeling als schoolfeest. Dit jaar dus geen aaneenschakeling van dansjes, waarbij enkel de kinderen in beweging zijn en de beweging van de ouders niet verder gaat dan het knopje van het fototoestel indrukken. Dit schoolfeest was een dag waarop ook de ouders actief moesten zijn.

Vanaf half twee mochten we op school toekomen, waar we in groepen een lokaal in geloodst werden. De kinderen mochten plaatsnemen op de mat, de ouders en grootouders op de stoelen daarachter. En dan vertelde één van de kleuterjuffen het sprookje van "De drie biggetjes". De kinderen luisterden met open mond, en de volwassenen werden weer even kind.

Daarna werden we de bossen van Lillo ingestuurd, op zoek naar letters (die uiteindelijk een spreuk zouden vormen) en naar vijf kraampjes met sprookjesfiguren. De juffen en meesters die voor één dag Roodkapje, de boze wolf of een ander sprookjesfiguur mochten zijn, hadden telkens een amusante opdracht in petto voor de kinderen.

Na een kleine twee uur wandelen bereikten we opnieuw de school. Voor diegenen met korte beentjes was dat een welkom weerzien, want die beentjes waren toch wel erg moe na zo'n lange wandeling. Maar op school was dat snel vergeten. Eerst werden de magen gevuld met allerlei (en veel te veel) lekkers dat ouders gebakken hadden. De verbrande calorieën waren dus helaas weer snel aangevuld. Daarna spurtten de kinderen naar de traditionele Vlaamse kermis. Want hoe eenvoudig en oud die spelletjes ook zijn, onze kinderen vinden ze net zo leuk als wij ze vroeger vonden. En geef toe, het is toch ook leuk dat je op zo'n dag eens met een bal je leerkracht van tafel mag gooien, al is het dan maar een foto.

Een geslaagd schoolfeest, al was het dan anders dan anders. De kinderen hebben genoten met volle teugen, en de ouders dus ook.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Hputhalen-Helchteren op 12 juni 2015.

Column 35: stramme spieren

Ons zoontje versterkt intussen al twee jaar de rangen van Houthalen VV. Het niveau ligt net iets lager dan dat van de Rode Duivels, maar de spelers zijn daarom niet minder gemotiveerd. En ook voor en na de matchen maken ze graag plezier. Na al iets meer gewonnen matchen dan het vorige seizoen en nog enkele toernooien, is het voetbalseizoen nu echt ten einde. Maar de trainer vond dat het seizoen niet zomaar kon eindigen. En dus kregen de mama's en papa's twee weken geleden een sms'je met de uitnodiging voor een toernooitje tussen spelers, ouders, broers en zussen. Met een barbecue achteraf. Die barbecue zag ik meteen zitten, maar bij het idee aan een toernooi (méér dan één match dus) brak het zweet me al spontaan uit. Zelfs zonder nog maar een bal aan te raken. Papa had meer moed en ging de uitdaging aan, het was in ieder geval al minder vuil dan het moddervoetbal waarmee ze het vorige seizoen afsloten. Mama en zus gaven zich wijselijk op om de spelers luidkeels aan te moedigen langs de zijlijn.

Zaterdagnamiddag stonden dus heel wat kinderen en ouders in tenue op het veld van Houthalen VV. De trainer had zijn best gedaan en een toernooischema opgesteld om u tegen te zeggen. Er waren maar liefst acht ploegjes met voetballers van allerlei leeftijden. En ik geef het toe, er waren een aantal mama's die moediger waren dan ik en in sportkledij het gras betraden. Bijna had ik spijt dat ik niet ook aan het spel deelnam. Maar toen het gepuf steeds luider werd op het einde van het toernooi en de toen al stramme spieren gestretcht werden, wist ik dat ik de juiste beslissing had genomen. Ik zou de volgende dag immers wel nog uit mijn bed geraken... Veel respect dus voor diegenen die het wel aandurfden.

De inzet werd beloond met barbecue en frietjes. Barbecue voor de groten, frietjes voor de kleintjes.  De trainer zorgde voor vlees voor een klein leger, de ouders zorgden voor een gevarieerd aanbod aan groenten. En enkele bestuursleden bemanden de toog en de frietketel. 

En terwijl de ouders nog genoten van een frisse pint, vonden de kinderen een nieuwe lading energie. De ouders puften immers nog na, maar de kinderen stormden al opnieuw het veld op. Want zelfs een toernooi van meer dan twee uur kreeg hen niet getemd. 

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 29/05/2015.

Column 34: Lotto

Wie droomt er al eens niet van om de lotto te winnen? Iedereen toch? Zelfs diegenen die nooit een lotje kopen of de zes nummertjes op het lottoformulier van de Nationale Loterij aankruisen, vermoed ik. De lotto winnen is zoiets als een reis naar de maan maken: geheel onmogelijk is het niet, maar de kans dat het jou gaat overkomen, is miniem. Maar dan plots, twee weken geleden, kwam dat onbereikbare geluk toch heel dichtbij, want de digitale media (en later ook de tragere media, zoals tv en krant) blokletterden dat iemand uit Houthalen een grote pot gewonnen had. En hoewel de nabijheid in afstand natuurlijk veel minder te maken heeft met winstkansen dan het al dan niet juist aankruisen van zes cijfertjes, toch maakte mijn hart even een klein sprongetje. Want toevallig hadden wij ook net die week na lange tijd nog eens een lottoformulier ingevuld. En hoewel we nog nooit veel meer wonnen dan het geld dat we vooraf al in de aankoop van het lotje hadden geïnvesteerd, keek ik toch maar even de cijfertjes na. Maar uiteraard waren wij er niet in geslaagd meer dan 2 cijfertjes in een roostertje goed te raden.

En dan begon het giswerk. Want wie uit Houthalen zou dan wel met de miljoenen zijn gaan lopen? Al snel bleek dat het lotje werd gekocht in de krantenwinkel op de Vredelaan en eigenares Donatella deed in de krant, op de radio (en wellicht op tv, maar dat heb ik gemist) uit de doeken hoe een jong koppeltje op doorreis erin slaagde de juiste cijfercombinatie te kiezen. En Donatella had vooraf zelfs aangevoeld dat er iets was met dat formulier, iets anders dan met de andere formulieren die ze in haar toestel stopte. Misschien moet ik volgende keer ook eens daar mijn kans wagen en hopen dat er weer een vreemd voorgevoel gepaard gaat met de aankoop van het lot.

Maar goed, om een lang verhaal kort te maken. In Houthalen-Helchteren zijn we dus geen rijke inwoner rijker. En ook de eigenares van de krantenwinkel hield er wellicht niet meer aan over dan wat media-aandacht. Of zouden de Houthalenaren zo bijgelovig zijn dat ze voortaan hun lottoformulier in de Vredelaan laten valideren?

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 15/05/2015.

Column 33: namiddagje cultuur

Ik ben een geboren en getogen Lillonaar. Nee, nu lieg ik. Geboren ben ik in Hasselt. Maar behalve die week of tien dagen die ik in het Hasseltse moederhuis doorbracht, heb ik mijn hele leven gesleten in Lillo. Of nee, toch nog een kleine correctie: tijdens mijn studententijd bracht ik vier jaar lang de weken in Leuven door. Wat een immens verschil tussen het kleine, landelijke Lillo en de stad Leuven. Wat ik heerlijk vond in Leuven, was dat je overal kon geraken te voet of met de fiets. Op een kwartiertje doorkruiste je de stad, op vijf minuten was je in het winkelcentrum, op café of in de bioscoop. In Lillo heb je ongeveer overal een auto voor nodig. We kunnen wel te voet naar de apotheek, dat is waar. Dat is een luxe. En een tankstation en enkele garages hebben we ook, maar daar zonder auto heen gaan, is natuurlijk ook te gek voor woorden.

Toch ben ik dat kleine, landelijke Lillo alleen maar meer gaan appreciëren tijdens mijn tijd in Leuven. Want in een stad wonen heeft natuurlijk ook zijn nadelen. En zelfs in Lillo kunnen we minstens eenmaal per jaar naar een cultureel evenement, want zoals ik al in één van mijn vorige columns aankondigde: in april wordt er in Lillo een toneelstuk opgevoerd.

Dus, op een zonnige zondagnamiddag in april wandelden wij, zoals in de stad, naar toneel. Het vroegere fanfare- en voetballokaal was dat weekend cultuurcentrum van dienst. Er werd een podium opgebouwd, een soort van tribune in elkaar geknutseld en met tafels en nieuwe stoelen was de zaal klaar voor zowel publiek als acteurs. En zowel op het podium als in de zaal was Lillo goed vertegenwoordigd. Zoals gewoonlijk brachten ze een heerlijk komisch stuk met allerlei onverwachte wendingen. En in het dialect.  Het was weer een namiddag genieten geblazen. En we kregen waar voor ons geld: want het stuk duurde bijna drie uur (met een drank- en vlaaipauze inbegrepen). Enige bijwerking van het bijwonen van het stuk: 's anderendaags had ik spierpijn in mijn lachspieren. En ik denk niet dat ik de enige was.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 30 april 2015.

Column 32: ramptoeristen

Hallucinante beelden in de krant en op TV Limburg begin deze week. Voor heel wat bewoners van Houthalen-Oost begon de week immers erg explosief toen het magazijn van een plaatselijke bakkerij in vlammen opging. De hitte zorgde ervoor dat de gasflessen ontploften en in het rond vlogen. Tot in de tuin van de buren, door het zware hekwerk heen. Zowel de bakkerij als de bovengelegen appartementen en de aangrenzende bloemenwinkel liepen zware schade op. Alle appartementen werden ijlings door de brandweer geëvacueerd en de bewoners waren minstens een week dakloos. En dan was de opluchting nog groot dat er geen slachtoffers vielen. De bakkerij liep zware schade op en ook in de bloemenwinkel lag heel wat decoratie op de grond, onder een laag roet. Met een uitgebrande auto op de voorgrond op de foto in de krant, zag het er bijna uit als een oorlogstafereel.

Toen het licht werd en de burgemeester, politie, brandweer en andere noodhelpers ter plaatse waren en ook de media de plek des onheils bereikt hadden, werden de geschrokken buurtbewoners uitgehoord. En die deden graag hun verhaal. Want als je iets schokkends meemaakt, helpt het toch om er met anderen over te praten. En andere mensen vinden het maar al te fascinerend om naar die schokkende verhalen te luisteren. Want een ontploffing, brandende brokstukken op de weg, gasflessen die in bommen veranderen, dat maakt niet iedereen mee. En vooral, dat wil niet iedereen meemaken. En misschien is het net daarom dat we zo graag naar dergelijke verhalen luisteren. Zo weten we weer hoeveel geluk we hebben dat niet wij daar boven of naast die bakkerij woonden. Dat niet wij wakker schrokken van een onheilspellende knal. Dat niet onze tuin door een gasfles getorpedeerd werd. Door te luisteren naar zulke rampverhalen, wordt de opluchting des te groter dat niet wij een hoofdrol speelden in het verhaal. En dat verklaart natuurlijk ook het 'succes' van het ramptoerisme. Want heel wat mensen willen wel eens zien wat een ramp hen gelukkig gespaard gebleven is. Ik vermoed dat op de Weg naar Zwartberg deze week al heel wat ramptoeristen gepasseerd zijn om het zwartgeblakerde gebouw te aanschouwen. En om dan stiekem even opgelucht adem te halen.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 17/4/2015.

Column 31: schipbreuk

Hoe het komt, weet ik niet direct. Alhoewel, misschien zitten de lange winteravonden er voor iets tussen. Lange, donkere avonden waarop je toch niet veel nuttigers kan doen dan repeteren voor een toneelvoorstelling. Feit is dat in de lente de toneelvoorstellingen van amateurtoneelverenigingen als krokusjes uit de koude wintergrond komen. En daar heb ik niets op tegen, want ik kan zo'n toneelvoorstelling wel smaken. En het feit dat je één of meerdere acteurs kent, maakt de veelal komische stukken vaak nog grappiger.

Ergens las ik de aankondiging van een toneelstuk in Houthalen-Oost, in de paasvakantie voert het Lilloos Amateur Gezelschap weer een komedie op, met de titel "Hoe mier geld, hoe mier miserie". In het dialect dus. Maar voor ik naar dit stuk ga kijken, ben ik al eens gaan proeven bij de concurrentie, want al in maart voerde toneelgroep Thalia het stuk "Op de klippen" op in het Casino. Ook zij kozen, zoals gewoonlijk, voor een komedie.

Het was dus zaterdagavond en, net als enkele weken geleden, ging ik op moeder-dochteruitstap, alleen was ik dit keer niet de moeder, maar de dochter. We nestelden ons in de zetels van het Casino en wachtten tot het doek openschoof, wat ik altijd een magisch moment vind. Bij Thalia hebben ze blijkbaar goede connecties bij TVL, want het stuk begon met een filmpje dat was opgevat als een extra nieuwsbericht van TVL. In dit extra journaal werd bericht over een Limburgse familie die wellicht schipbreuk had geleden ergens in de Bermudadriehoek. En dan schoof het doek echt open en kwamen we terecht op een onbewoond eiland met zes schijndoden in het zand. Eén voor één ontwaakten de personages, onder wie enkele cliché-typetjes die de lachspieren direct aan het werk kregen. Clichés zijn dan misschien doorzichtig en voorspelbaar, ze zijn wel herkenbaar natuurlijk. En grappig dus. Iedereen ging helemaal mee in het verhaal, maar na de pauze bleek dan dat het publiek lichtelijk op het verkeerde been was gezet, en dat bleek niet de enige keer te zijn die avond. En zo werd het verhaal dat aanvankelijk vrij voorspelbaar leek, toch nog verrassend.

We tekenden weer voor een heerlijk ontspannende avond. En intussen kijk ik al uit naar het volgende toneelstuk waarvoor menige donkere winteravond werd opgeofferd. Met veel plezier installeer ik me over enkele weken weer voor een openschuivend gordijn, dit keer in ons eigen Lillo. 

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 3/4/2015.

Column 30: moeder-dochteruitstap

Dit keer ga ik eens zondigen. Dit keer ga ik eens niet over Houthalen-Helchteren schrijven. Althans toch niet over iets wat in onze gemeente plaatsvond. Maar haak nog niet af, er is geen reden tot wanhoop, want er komen wel mensen uit onze gemeente in voor.

Om te beginnen mijn dochter en ik. Zij heeft intussen de heuglijke leeftijd van vier jaar bereikt. Een leeftijd waarop voor heel wat meisjes alles draait rond roze en glitter (inclusief mijn dochter). De grootste idolen zijn alle sprookjesprinsessen die al ooit de revue gepasseerd zijn, en K3.

Vorig weekend was dan ook een absoluut topweekend voor heel wat meisjes uit Limburg en ver daarbuiten. Want de Ethias Arena in Hasselt was voor één weekend het heiligdom van het gouden ei van Studio 100: de zwarte, de rosse en de blonde van het succesvolle drietal dat zich K3 mag noemen. Al ettelijke jaren worden in heel wat gezinnen de K3-cd's grijs gedraaid,en dat de dames nog niets aan populariteit hebben ingeboet, mocht blijken tijdens de vier optredens in Hasselt. Al meer dan een jaar waren de tickets besteld en zaterdagmiddag vertrokken mijn dochter en ik dus naar Hasselt voor wat quality time voor moeder en dochter.

Omringd door danseressen en begeleid door de nodige glamour en glitter verschenen de dames op het podium. En het moet gezegd, de hele zaal, inclusief de mama's (en de papa's die er zich aan gewaagd hadden), kweelden luidkeels mee. En hoe kan je het publiek beter op je hand krijgen dan door de fans zelf mee te laten spelen in je show?

Let op: want nu komen de andere Houthalenaren eraan. De dames van K3 hadden zich immers tot doel gesteld de wensen van hun fans te vervullen. Eerste wens: voor even zelf een K3'tje zijn. Drie meisjes zouden uitgeloot worden en omgetoverd worden tot een miniversie van Karen, Kristel en Josje. En de eerste naam die getrokken werd, kwam ons heel bekend voor, een leeftijd-,  school- en dansgenootje van mijn dochtertje. Met open mond keek zij toe hoe dat meisje werd omgetoverd tot een mini-Kristel, die de show stal op het podium. En bij de derde wens was het opnieuw prijs. Alweer mocht een meisje uit Houthalen het podium onveilig maken, dit keer met een roze glittergitaar in de hand. De Houthalense meisjes gaven zich helemaal op dat enorme podium voor een publiek dat duizenden koppen telden. En de andere meisjes, die droomden met open mond mee dat ook zij daar stonden.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 20/03/2015. 

Column 29: Gele ballonnen

Zaterdagochtend was er iets vreemds aan de hand. Mijn man ging de krant uit de brievenbus halen en kwam terug binnen met drie gele ballonnen. Bij ons was niemand jarig en de postbode heeft tot nu toe nog nooit opgeblazen ballonnen afgeleverd, dus ik bekeek hem een beetje achterdochtig. In tijden waarin we altijd en overal op onze hoede moeten zijn voor mogelijke aanslagen, in tijden waarin er security moet staan aan de ingang van een supermarkt uit angst voor een mogelijke zuurgooier, in tijden waarin ons veiligheidsgevoel danig op de proef wordt gesteld, in zulke tijden kan je niet voorzichtig genoeg zijn. Maar mijn achterdochtige blik werd gelukkig al snel beantwoord met een geruststelling. De ballonnen kwamen van kledingwinkel JBC. Want JBC is jarig! JBC wordt 40!

De ballonnen hingen niet alleen aan onze brievenbus, maar ook aan die van onze buren, en aan die van alle mensen in onze straat. En wellicht ook aan die van u. Want blijkbaar verdeelde JBC maar liefst 30 000 ballonnen over 10 000 brievenbussen. Het mag gezegd: een huzarenstukje. Onze hele straat zag eruit alsof er die dag een feestje gevierd zou worden. De ballonnen veranderden dus al snel van bedreigend in vrolijk.

Minder vrolijk waren ze de week ervoor in de wijk Meulenberg. Al jaren wachtten de inwoners van de Saviostraat tevergeefs op nieuwe sociale woningen. Eindelijk vingen nu de afbraakwerken van de huidige appartementsblokken aan, zodat er mooie, nieuwe woningen in de plaats kunnen komen. Ook reden voor een feestje, dus. Maar nee, er ontstond onrust. Misschien een onrust die ook enigszins werd aangewakkerd door het klimaat van onveiligheid dat dezer dagen onze maatschappij teistert. Want de buurtbewoners maakten zich zorgen. Terechte zorgen over asbest dat mogelijk vrij zou komen bij de werken. Ze stapten dus naar de bevoegde instanties om hun beklag te doen. Volgens die instanties zou alles veilig gebeuren en hoeft niemand zich zorgen te maken. Laten we het hopen. Want ook in onze 'beruchte' wijk Meulenberg mag er wel eens plaats zijn voor een feestje. 

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 06/03/2015.

Column 28: Carnaval

Dat er in Houthalen een carnavalsstoet door de straten trok, kan ik mij eerlijk gezegd niet meer herinneren. Maar als ik in de diepste archieven van mijn geheugen ga graven, meen ik mij wel te herinneren als kind ooit langs de Kazernelaan in Helchteren gestaan te hebben, kijkend naar een bonte stoet wagens met verklede mensen die wild snoep in het rond strooiden. Maar zoals ik al zei, dat is bijzonder lang geleden. Ik vermoed dat het in de tijd was dat ik zo oud was als mijn kinderen nu.

Hoewel onze gemeente nog wel over een carnavalsvereniging beschikt, leeft carnaval toch niet echt in onze gemeente. Toch niet zoals in andere delen van onze provincie, of zoals net over de Nederlandse grens, waar op dit moment ongeveer alle gevels rood - geel - groen kleuren met ballonnen, vlaggen, sjaals en andere ornamenten. In deze periode kom je er op straat regelmatig volwassenen tegen die er net iets anders uitzien dan 'normaal'. Mannen in vrouwenkleren, clowns, beren, indianen en ander fraais. Maar in onze gemeente zal je dat dus niet snel tegenkomen, toch niet bij de volwassenen in ieder geval. Want de kinderen, die gaan ook in onze gemeente helemaal op in het carnavalgebeuren.

De laatste week voor de krokusvakantie, die traditioneel ook altijd de carnavalsvakantie is, staat op school ook helemaal in het teken van carnaval. Voor de kinderen van de lagere school van Lillo was enkel de laatste vrijdag een carnavalsdag, waarop alle kinderen verkleed in de klas mochten zitten en het beste van zichzelf mochten geven op een talentenshow. Voor de kleuters was het zelfs een hele week carnaval. En met zelf nog een kleuter in huis, mocht ik mijn creativiteit bovenhalen. Op maandag was er een gek hoofddeksel vereist (dat viel nog mee), op dinsdag gekke schoenen (strikjes aanbrengen ging ook nog wel), op woensdag was het de beurt aan een gekke neus (van een neus een vlinder maken bleek moeilijker dan gedacht). Donderdag hadden de kleuters dan hun carnavalsdag met het thema circus. Alle clowntjes, goochelaars, tijgertjes, koorddanseressen,... werden uitgenodigd voor een echte circusshow. Op vrijdag was er dan nog eens een omgekeerde dag, waarbij de kleuters hun gewone kleren mochten aandoen, maar dan wel achterstevoren of binnenstebuiten. En 's avonds organiseerde de ouderraad zelfs een echt carnavalsfeestje voor de kinderen en de ouders. Vermomd met gekke kleren en bedekt met make-up huppelden de kinderen goedgemutst de vakantie in, maar de carnavalkleren worden nog niet opgeborgen. Want stoet of geen stoet, thuis gaat de carnavalsgekte gewoon door.

Verschenen in Het Belang van Limburg/Houthalen-Helchteren op 20 februari 2015.

Column 27: Sneeuwpret

We hadden er in de kerstvakantie al eens van kunnen proeven, maar op de derde zaterdag van het nieuwe jaar was het nog eens zo ver. Op die bewuste zaterdag in de vroege ochtend scheurde het hemeldek open en dwarrelden duizenden, zoniet miljoenen helderwitte vlokjes naar beneden. Een prachtig tafereel om het ontbijt te decoreren, vooral als je weet dat je niet direct met de auto de besneeuwde (en spiegelgladde) weg op moet. Al snel toverden de vlokjes de daken, de tuinen, de straten om in een donzig wit sneeuwtapijt.

Toen het wit zo dik gevallen was dat er geen grassprietje meer te bekennen was, werd de slee van stal (of uit de garage, als je wil) gehaald en werd papa ervoor gespannen. De tocht ging het bos in, waar het pad overdekt werd door sprookjesachtige, met sneeuw bedekte takken.

Bij thuiskomst was er nog heel wat sneeuw voor andere sneeuwpret. Er werden sneeuwballen gegooid en een sneeuwman gebouwd. En dat het 'goede sneeuw' was, dat mocht blijken uit de reusachtige sneeuwmannen die overal in onze straat (en ver daarbuiten) als paddenstoelen uit de grond rezen. Toen bijna alle sneeuw verdwenen was, werden heel wat voortuinen nog getooid met stukken sneeuwman, die maar niet wilden smelten. Er is één of andere oude volkswijsheid die zegt dat die sneeuw die maar niet wil smelten, wacht op nieuwe sneeuw. En ja hoor, afgelopen week dwarrelde er alweer sneeuw uit de lucht. En hoewel deze poedersneeuw zich minder leende voor het bouwen van een sneeuwman, genoten de kinderen met volle teugen van de nieuwe sneeuw.

Er was maar één minpuntje aan de sneeuw, in combinatie met het natte weer van december en januari. Hier zat een fervente zevenjarige voetballer te popelen om nog eens een 'matchke' te gaan spelen. Want match na match van het jeugdvoetbal werd afgelast vanwege het slechte weer. Zelfs trainingen konden vaak niet doorgaan. Gelukkig zijn er creatieve oplossingen, zoals in de achtertuin een besneeuwde bal in een besneeuwde goal trappen met sneeuwlaarzen aan. Want ook dat is sneeuwpret.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 6/2/2015.

Column 26: Goede voornemens

Het feestgedruis is weer achter de rug en het normale leven heeft ook in 2015 zijn gewone gang weer hervat. Hoewel, het is  nu natuurlijk wel de periode van de nieuwjaarsdrinks en de nieuwjaarsrecepties. Op bedrijven, in straten en buurten wordt volop geklonken op het nieuwe jaar. En maar al te vaak wordt er ook al gelachen met de goede voornemens die op oudejaarsnacht vol goede moed (en vaak overmoedig) werden gemaakt. Vaak overleefden die goede voornemens zelfs niet tot de nieuwjaarsdrink, luttele dagen nadat ze gesmeed werden. En hoewel we in ons achterhoofd echt wel weten dat het vrij zinloos is om goede voornemens te maken, toch blijven we het doen. En misschien maar goed ook, want wat is het leven als we niet altijd willen proberen om het beter te doen dan het afgelopen jaar?

Zijn er ook in onze gemeente goede voornemens nodig? Misschien wel. Afgelopen week las ik in een artikel dat de klachten over het vakantiepark in Hengelhoef blijven binnenstromen. Het park zou in erbarmelijke staat zijn en het zou er 'smerig' zijn, zoals het artikel vermeldt. Blijkbaar haalde het park afgelopen zomer zelfs de (Nederlandse) televisie in een vakantieprogramma. Maar de firma die het vakantiepark uitbaat, heeft zijn goede voornemens om alle problemen op te lossen, al aangekondigd. Laten we hopen dat dit goed voornemen de nieuwjaarsreceptie wel overleeft. Want hoewel bewoners van de gemeente misschien zelf niet zo vaak in het vakantiepark komen, een mooi uithangbord voor de gemeente is een verloederd vakantiepark allerminst.

Maar gelukkig zijn er ook al leukere dingen te melden. Zo herinnerde de ouderraad van basisschool Lillo's Klavertje de ouders en grootouders ook aan een goed voornemen. Zoals elke maand dit schooljaar stond iemand van de ouderraad op driekoningendag 's ochtends in de vrieskou paraat met een attentie. Een attentie met een spreuk. Want elke maand zorgt de ouderraad voor een kleine attentie voor alle ouders en grootouders die het kleine (of al wat grotere) grut naar school brengen. De eerste attentie van het nieuwe jaar was heel toepasselijk een gom. Want de attentie vergezelde een spreuk die wel kon dienen als goed voornemen voor 2015: "Gom eens wat drukte weg uit je agenda."  Want in een samenleving waar we alles willen en liefst zo snel mogelijk, is dat ongetwijfeld een heel moeilijk voornemen, maar zonder twijfel wel één dat de moeite waard is om te proberen vol te houden. Ik ga het in ieder geval proberen!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 09/01/2015.

Column 25: Prettige feestdagen!

Wat stond er de afgelopen dagen bij u op het menu? Gevulde kalkoen en kroketten, gourmet, fondue of een minder traditioneel kerstmenu? Of waagde u het misschien toch nog om foie gras op het menu te zetten,  na het zien van het weerzinwekkende anti-reclamefilmpje van GAIA?

Wat er ook op het menu stond, velen onder u zullen wellicht de komende dagen (of weken) de weegschaal zorgvuldig uit de weg gaan, want dat er veel gegeten (en gedronken) zal worden, dat lijdt geen twijfel. We zitten immers middenin de feestdagen. Een periode waarin de meesten onder ons traditioneel met de hele familie rond de tafel zitten, naast een mooi gedecoreerde kerstboom en met stemmige kerstliedjes op de achtergrond. En met een uitgebreid menu op het goed servies op een feestelijk versierde tafel. De periode rond Kerstmis is er traditioneel één waarin familie weer familie wordt, waarin iedereen gezellig samen kan zijn (zelfs als dat op andere momenten in het jaar nogal eens met knetterend vuurwerk gepaard gaat), waarin er plaats is om te geven en te nemen (en dan gaat het niet enkel over eten en cadeautjes).

Toch is dat kerstfeest niet voor iedereen vanzelfsprekend. Niet iedereen kan de elektriciteit betalen die de lampjes in de kerstboom moet doen branden, niet iedereen kan principieel weigeren om foie gras op het menu te zetten. Sommige mensen moeten hun menu samenstellen met hetgeen voorradig is. De Sint-Vincentiusvereniging zamelde bijvoorbeeld via de scholen voeding in voor mensen die niet de mogelijkheden hebben om zelf een feestmenu bij elkaar te kopen.  

Ook familie om mee rond de tafel te zitten, is niet voor iedereen even vanzelfsprekend. Gelukkig brengt Kerstmis soms mensen ook weer samen. Zo stond er begin deze week een mooi verhaal in de krant. Een geadopteerde man uit onze gemeente ging via het VTM-programma 'Vind mijn familie' op zoek naar zijn biologische moeder. De zoektocht bleek een bijna onmogelijke queeste, maar uiteindelijk slaagden de programmamakers erin moeder en zoon te herenigen. De moeder woonde in Sri Lanka en stond haar kind destijds af omdat het voor haar financieel onmogelijk was het kind groot te brengen. Na 28 jaar kon de moeder eindelijk haar zoon weer in haar armen sluiten.

Als dat geen mooi verhaal is zo net voor Kerstmis, want dat is toch het hele verhaal waar het om draait in de kerstperiode: het verhaal van een moeder die haar zoon vasthoudt.

Prettige feestdagen en mijn allerbeste wensen voor het nieuwe jaar!

Verschenen in Het Belang van Limburg/Houthalen-Helchteren op 26/12/2014.