Column 20: Week van het bos

Tegenwoordig heeft zowat alles en iedereen zijn dag of week: secretaressedag, dikketruiendag, dag van de leerkracht (helemaal niks op tegen, trouwens, integendeel), week van de smaak, ... En afgelopen week was het, zoals elke herfst, bij het kleuren van de bladeren en het vallen van eikels en kastanjes, week van het bos.

Toch vind ik het jammer dat het maar één week per jaar week van het bos is. Want zeg nu zelf, wat is er meer ontspannend dan met een paar stevige schoenen onder het bladerdek te wandelen, de (meestal) zuivere boslucht op te snuiven en te genieten van de dierengeluiden om je heen. Of stiekem bang te zijn dat er plots een knorrend en snuivend wild varken voor je neus zal staan. Want dat de everzwijnen dezelfde weg als jij gevolgd hebben, getuigt de omgewoelde aarde rond de bospaden, waar ze met hun knorrende neus in gewroet hebben.

Maar... de week van het bos dus. Die zetten wij al in de week ervoor in (en wellicht in de week daarvoor ook al). In onze gemeente zijn we immers verwend met heel wat bosrijk gebied. Ver hoef je dus niet te gaan voor een relaxte boswandeling. Wij wandelden een stukje door Kelchterhoef, waar de kinderen zich enthousiast, doch voorzichtig, stortten op de bolsters die de kastanjeboom naar beneden had geworpen. En hoewel ze weten welk cadeautje er binnenin de stekels op hen wacht, toch blijft het spannend om zo'n bolster open te duwen (of om mama dat te laten doen).

Op zondag maakten we dan het Wildpark in Molenheide onveilig. Een park dat al bestond toen ikzelf zo oud was als mijn kinderen nu. En de wandeling leidt naar de Boskantine, die ook al bestond in ongeveer zijn huidige vorm toen ik zo oud was als mijn kinderen nu. En hoewel de kinderen er al vaak geweest zijn, genieten ze met volle teugen. Want waar wij voorzichtig uitkijken of we geen eekhoorntje of misschien wel een ree zien, menen de kinderen achter elke boom een wolf te zien verschijnen, of een olifant, of misschien wel een dinosaurus. Steeds spanning verzekerd dus, zelfs op een banale boswandeling.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 17/10/2014.

Column 19: Verhuis

Bedrijven verhuizen. Dat is zo. Het gebeurt regelmatig. Het gebouw wordt te klein, de huur is verlopen, er komt een betere bedrijfsruimte vrij, het nieuwe gebouw is beter bereikbaar, er is meer parkeergelegenheid,... Er zijn talloze redenen waarom bedrijven verhuizen. En wanneer een bedrijf verhuist dat dagelijks tientallen klanten over de vloer krijgt, dan is dat meestal ten goede van de klanten.

Maar de reden waarom BPost besloot zijn kantoor in Houthalen te verhuizen, blijft voor de meeste klanten een dubieus raadsel. Een tijdje geleden verhuisde het kantoor immers van zijn vestiging in de Stationsstraat naar een onderkomen langs de Grote Baan. Voor wie niet van Houthalen-Helchteren is, de Grote Baan is die weg waarlangs je rijdt als je van Hasselt richting Eindhoven rijdt. En het kantoor van BPost ligt nu in het stuk tussen de rode lichten aan de hamburgerrestaurants en de rode lichten aan het vroegere gemeentehuis. Ja, inderdaad, dat stuk waar het steeds bomvol auto's en vrachtwagens staat (rijden is er in de spitsuren niet meer echt bij) en waar wel parkeerplaats langs de weg is, maar die is er eigenlijk alleen maar voor de vorm, want weinig mensen durven het aan om langs die helse baan hun auto achter te laten. Laat staan er uit de auto te stappen.

Maar BPost, dat eerst in een mooi en toch rustig gelegen kantoor in het centrum van Houthalen gevestigd was, vond het dus opportuun om te verhuizen naar dit ietwat minder rustig oord.

Eerlijk? Ik ben er nog niet geweest. Ik doe mijn postbezoekjes nu in de gemeente waar ik werk, dat is heel wat praktischer. Was dat misschien het opzet? Minder klanten lokken en uiteindelijk besparen op het personeel? Of zat er toch een veel logischer redenering achter de verhuis?

Al enkele keren kwam de verhuis in een klein artikeltje in de krant, maar vorige week was het dan zover. Het nieuwe kantoor haalde eindelijk het nieuws met een grote spektakelfoto en bijbehorend artikel. Iemand die zich niet zo snel gewonnen geeft als ik, besloot de moed bijeen te rapen en de auto te parkeren voor het nieuwe postkantoor, langs de Grote Baan dus. Maar nauwelijks was de autodeur geopend, of een vrachtwagen raasde ijlings langs het been van de betreffende chauffeur, een been dat gelukkig bleef hangen waar het zijn moest. De auto had echter minder geluk. Van de bestuurdersdeur bleef weinig meer over dan een scharrel metaal en versplinterd glas. 

Een bezoekje aan de post dat deze persoon wellicht nog lang zal heugen.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 03/10/2014.