Column 50: Oud wordt nieuw

Binnenkort verruilen we het oude jaar voor een nieuw. Laten we hopen dat 2016 een mooi jaar zal worden. De lagere school van Lillo begint dat nieuwe jaar in ieder geval in stijl. Eindelijk, na jaren en jaren van plannen, papierwerk, eindeloos overleg en uiteindelijk de bouwwerken, is de nieuwbouw voor de lagere school eindelijk klaar. Zowel de juffen en meesters als de leerlingen hadden een bijzonder vermoeiende, maar ook zalige week, deze laatste lesweek van het jaar, vermoed ik. De oude klaslokalen werden immers tot op het laatste snippertje papier leeggemaakt en de nieuwbouw werd ingericht, zodat de leerlingen na de kerstvakantie meteen hun intrek kunnen nemen in dat splinternieuwe gebouw. De kinderen waren alvast erg onder de indruk van hun nieuwe, ruime klas.

In deze periode, waarin we allemaal reikhalzend uitkijken naar het samenzijn met familie, maar stiekem toch ook naar het uitpakken van de cadeautjes, is een nieuwe school natuurlijk een reusachtig mooi cadeau. Helaas past er wel geen papiertje en een strikje rond, maar dat zien we graag door de vingers. In plaats van kerstkaartjes stuurde de school uitnodigingen rond om het nieuwe gebouw binnenkort ook eens aan de binnenkant te komen bewonderen. En, nieuwsgierig als we zijn, zullen we daar zeker gebruik van maken. Want ook wij, als ouders, zijn blij dat onze kinderen naar zo'n mooi gebouw mogen verhuizen.

Maar toch, hoewel zo'n nieuwe school even leuk is als het uitpakken van de cadeautjes die onder de kerstboom liggen, toch zijn het noch de pakjes, noch het nieuwe gebouw die dingen de moeite waard maken. Dat kunnen alleen mensen. Bijvoorbeeld alle mensen die, ook tijdens die laatste lesweek voor de kerstvakantie, wafels bakten of wafels kochten voor een ziek kleutertje in diezelfde school. Want wanneer zo'n klein kindje noodgedwongen de kerstdagen doorbrengt in een ziekenhuis, wordt alles toch weer even in perspectief geplaatst. En wordt maar weer eens duidelijk hoezeer het kerstfeest, met een week later de overgang naar een nieuw jaar, en hoop met elkaar verweven zijn. Hoop op beters in dat nieuwe jaar. Hoop op een goede gezondheid, vrede, geluk, ... Want ook dat wensen we elkaar in deze dagen. En ik wens het ook aan jullie: fijne feestdagen en een fantastisch 2016!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 24/12/2015.

Column 49: everzwijnalarm

Vroeger, toen ik nog een kind was, kon je in het Wild- en wandelpark van Molenheide gaan wandelen en een tussenstop maken aan de boskantine. Voor of na het nuttigen van een (warm) drankje kon je dan de everzwijnen trakteren op wat oud brood. Er circuleerden dan vaak wilde verhalen over wat er zou gebeuren als zo'n 'wild varken' zou kunnen ontsnappen. Want zo'n grote beer zou met zijn slagtanden in één keer je been of je arm eraf kunnen hakken en de zeugen zouden ook allerminst vriendelijk zijn, vooral als ze biggen hebben. Maar iedereen wist dat de kans dat je zo'n beest in onze Limburgse bossen in levenden lijve zou tegenkomen, nagenoeg nihil was.

Een kleine dertig jaar later is de toestand echter helemaal anders. Van de 'wilde varkens' die in het Wild- en wandelpark achter de draad zitten, is niemand nog bang. Want dat zijn de tamme exemplaren. De wilde, die vind je nu in de everzwijnenjungle die onze Limburgse bossen geworden zijn. Overal vind je plekken met omgewroete aarde, waar de varkens hun neus in de aarde gedrukt hebben op zoek naar iets lekkers. Twee jaar geleden al zag ik op een avondlijke autorit 3 exemplaren voor de auto door de weg oversteken en mensen die dicht aan het bos wonen, krijgen in hun tuin al jaren nachtelijke bezoekjes van de bruine beesten.

Twee weken geleden reed ik, op weg naar het werk, over de brug richting Helchteren, toen ik een politiewagen met flikkerlichten op het fietspad zag staan. Eerst dacht ik nog dat er een fietser was omgereden, maar dan zag ik iets levenloos in de vangrails liggen. Voor een hond was het te groot, dus dacht ik aan een hert, maar al snel bleek het gedrocht een dood everzwijn te zijn. Een everzwijn dat wellicht tijdens zijn nachtelijke uitje werd aangereden.

Intussen zijn de zwijnen echter al zo brutaal dat ze niet alleen meer 's nachts en in de buurt van bossen ronddwalen. Eind november werden er twee gesignaleerd in de buurt van het NAC. In de krant prijkte een foto van een everzwijn dat met de neus in de lucht poseerde voor één van de huisjes tegenover het NAC. Uiteindelijk werden de brutale rekels doodgeschoten door boswachters. En dat zorgde op zijn beurt voor heel wat ophef, want het Natuurhulpcentrum was al opgetrommeld om de arme beestjes levend te komen vangen. En hoewel ik niets heb tegen everzwijnen, als je ze op klaarlichte dag tussen de huizen tegenkomt, dan vind ik dat toch iets van het goede teveel.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 11/12/2015.

Column 48: Mijter en veren

De warme nazomer is nu definitief voorbij. Na de gure herfstwind van de afgelopen week, kleurden vanmorgen het gras en de daken wit. De ochtendschemer blijft wat langer hangen en de avond valt al vroeg. En in deze tijden, waarin mensen zich 's avonds graag knus achter het haardvuur of de pelletkachel nestelen, zijn er ook steeds een aantal graaggeziene lieden die de ronde doen. Lieden voor wie de kinderen 's avonds verlangend hun schoentje zetten en voor wie ze maar al te graag een tekening kleuren. De heilige man met zijn zwartgekleurde helpers (hoewel dat zwart zijn van de helpers tegenwoordig bijna een misdaad is) heeft weer een drukbezet programma deze weken. Overal wordt hij uitgenodigd voor een feestelijke intocht, hij brengt zijn nachten door in kastelen of sinthuizen overal in het land en op het voormalige mijnterrein van Heusden-Zolder is er dit jaar zelfs een echte 'sinterklaasfabriek'. Zelfs in ons eigen piepkleine Lillo werd de Sint dit jaar uitgenodigd om de kinderen te verwennen. Alle Lillonaars kregen een in te kleuren tekening in de brievenbus en een oproep de kinderen in te schrijven voor een bezoek aan de Sint in de nieuwe harmoniezaal. Ook in Ter Dolen werd de Sint dit jaar weer uitgenodigd om er een weekje te komen logeren. Op zondag 15 november mochten alle kinderen komen kijken hoe hij met heel wat zwarte pieten in felgekleurde pakjes en met veren op hun muts, aankwam in zijn logement voor de komende week. Ook afgelopen weekend waren de kinderen nog welkom in Ter Dolen om een persoonlijk bezoekje te brengen aan de goede man en zijn helpers. Wij waren van de partij om de intocht van de Sint te aanschouwen. Voor de gelegenheid beschikte het kasteel van Ter Dolen zelfs over een echte koning en koningin, die de kinderen en hun ouders de weg wezen naar het podium achter het kasteel. Er was aan alles gedacht: een podium, een geluidsinstallatie en een planken vloer voor het publiek.
Alleen had de organisatie er niet aan gedacht dat het een beetje moeilijk is om het podium te zien als de planken vloer bergaf loopt en het podium helemaal bovenaan staat. De kinderen waren natuurlijk nauwelijks in staat hun nieuwsgierigheid te bedwingen en keken reikhalzend uit naar de pieten, die al hier en daar rondliepen. Maar hun aandacht ging natuurlijk vooral uit naar die man in het rood met zijn lange baard en een mijter op het hoofd. Aangezien de kinderen te klein waren om iets te zien, torsten heel wat ouders het kleine grut dus op hun schouders, wat pijnlijke arm- en nekspieren opleverde. Maar gelukkig werd het geduld beloond en na een tijdje dook het puntje van de mijter op tussen de bomen. In een paardenkoets die werd voortgetrokken door een tuffende minitractor arriveerde Sinterklaas aan het podium. De oude man nam plaats in een mooie stoel en nam zijn tijd om de kinderen uitgebreid te begroeten. Het leverde heel wat glimlachende kindergezichten op.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 27/11/2015.

Column 47: Herfstwandeling

Hoewel ik het een vervelend bijverschijnsel vind van de herfst dat het seizoen voorafgaat aan de winter (niet meteen mijn favoriete seizoen), vind ik de herfst eigenlijk toch wel een fijne periode. Tenminste als het zo'n herfst is als die waar we dit jaar op getrakteerd worden: een heerlijk warme nazomer met veel kans om door een dik tapijt van herfstbladeren te struinen. En een warme choco of een cappuccino te nuttigen op het terras buiten in plaats van naast een warme kachel binnen.

Tijdens de herfstvakantie hebben mijn kinderen en ik dus gretig gebruik gemaakt van het zachte weer om de bossen in onze gemeente te verkennen. We maakten het bos vlakbij ons huis onveilig en namen een latte macchiato-pauze in één van de Italiaanse cafeetjes aan de andere kant van het bos. De kinderen waren nog niet moe genoeg van het wandelen en brachten hun pauze al springend door, op een trampoline die - om in de sfeer te blijven - ook bedekt was met herfstbladeren.

Ook gingen we naar Hengelhoef, waar een al even dik bladertapijt de bospaden kleurde. Hadden we nog meer tijd gehad, dan hadden we nog heel wat meer bossen tot onze beschikking: Molenheide, Ten Haagdoornheide, Kelchterhoef, ... Keuze te over als je de wandelschoenen wil aantrekken.

De eikels lagen intussen gelukkig ongeveer allemaal verspreid tussen het bladerdek op de grond. Want enkele weken geleden was het nog aan de gevaarlijke kant in de eikenbossen. Met enige regelmaat werd je getorpedeerd door vallende eikels. In de auto zorgde dat zelfs voor schrikbarende knallen. Nog een iets minder leuk bijverschijnsel van de herfst dus.

Nog een ander bijverschijnsel van de herfst is dat er dan veel te verzamelen valt. En mijn kinderen verzamelen nogal graag. Dus na een boswandeling komen ze steevast thuis met een hele collectie herfstbladeren, eikels, kastanjes (tamme of wilde, dat maakt niet uit) en ander herfstig goed. En die verzamelstukken duiken dan te pas en te onpas op in en rond mijn huis. Op de tuintafel, tussen het speelgoed, in de boekentas, in de jaszakken, of de broekzakken, of in mijn wasmachine als ze te ver verdwaald waren in een broek- of jaszak... Maar ik kan het hen moeilijk verwijten. Want zo door een herfstig bos dwalen en zoeken naar de geschenkjes die de natuur daar gelegd heeft, dat is voor kinderen een ware schattenjacht.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 13/11/2015.