Jungle

Ze zeggen wel eens dat de seizoenen verschuiven. En we horen vaker dat de aarde opwarmt. En dat het klimaat verandert. En dat daardoor ook planten en dieren die hier normaal gezien niet voorkomen, dat nu of in de toekomst wel doen. Soms lijkt het wel alsof we hier nu al stilaan in een jungle wonen, in plaats van in het veilige België. In mijn kindertijd was het gevaarlijkste dier dat je hier in de vrije natuur tegenkwam een wilde bosduif. Of een verdwaalde ree, die als een bliksemschicht verdween als ze nog maar een takje hoorde kraken. Maar als je nu het bos in trekt, loop je het risico dat je een everzwijn (met of zonder de hele familie) tegen het lijf loopt. Sinds kort zou je ook wel eens op een wolf kunnen botsen. Een dier dat in mijn kindertijd alleen in sprookjes met geitjes en meisjes met rode kapjes voorkwam. Of in de dierentuin. En in Kuringen planten de Taiwanese rattenslangen zich lustig voort in de spoorwegbedding. Vorige week bleek dan dat we niet alleen bang moeten zijn voor alle wilde beesten die zich stilaan in onze contreien vestigen, maar dat we zelfs niet meer zeker kunnen zijn van de grond onder onze voeten. Een man uit Laak dacht even een binnenweg naar huis te nemen, maar kwam letterlijk van een koude kermis thuis. Hij belandde in een veenmoeras, waar hij langzaam maar zeker wegzakte. Gelukkig slaagde hij erin om zijn gsm te nemen voor ook die in de drassige grond verdween en hulp in te roepen. Hulp die gelukkig net op tijd arriveerde. Zes mannen waren er nodig om hem met de hand uit te graven. Want voor wat duw- en trekwerk wilde de veengrond niet wijken. De onfortuinlijke man kwam er gelukkig met de schrik en onderkoelingsverschijnselen vanaf. Maar hij deed zijn verhaal aan de krant om ook andere mensen te waarschuwen. Want een kind dat in dit moeras terechtkomt, zou wel eens heel snel verdwenen kunnen zijn. Onze burgemeester heeft gelukkig al laten weten dat er waarschuwingsborden geplaatst zullen worden, zodat ook anderen niet zullen besluiten om een binnenwegje door datzelfde bos te nemen. Misschien zal zelfs meer dan één plaatje nuttig zijn, want ik vermoed dat er nog wel moerassige gronden in onze gemeente zijn. En stel je maar eens voor dat er iemand zonder gsm, of een spelend kind, in zo’n gebied terecht zou komen… Vroeger, in de tijd dat in onze gehuchten drie man en een paardenkop woonden, wist iedereen waar hij weg moest blijven. Maar intussen wonen er mensen van zowat overal hier en worden die gevaren niet meer van generatie op generatie doorverteld. We hebben dus echt wel waarschuwingsborden nodig die ons op het rechte pad houden.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 2/3/2018.

De mijn

Met de mijn op de achtergrond ben ik opgegroeid. Het terrein van de vroegere mijn van Zolder zie ik nog steeds vanuit mijn ramen op de bovenverdieping. Mijn grootvaders en ooms werkten in de mijn. Maar voor ik goed en wel besefte wat er in die mijnen gebeurde, werden één voor één alle Limburgse mijnen gesloten. En dan lagen daar overal reusachtige terreinen waarmee niemand precies goed raad wist. Na talloze studies en onderzoeken kregen de Limburgse mijnterreinen stilaan een nieuwe bestemming. Twee weken geleden kreeg ik een rondleiding in het NAC en Greenville, op wat ooit de mijnsite van Houthalen was. In Greenville dwaalden we rond in het voormalige hoofdgebouw van de Kempische Steenkoolmijnen. Nu zijn er allerlei startende bedrijfjes gevestigd die zich op de een of andere manier bezighouden met groene energie. En op de benedenverdieping word je teruggekatapulteerd naar ons mijnverleden. Deze tentoonstelling over de mijn is voor iedereen toegankelijk, vermoed ik. Ik kan je zeker aanraden om er eens een kijkje te gaan nemen.

Maar ook het toerisme in onze gemeente is het mijnverleden niet vergeten. In het begin van deze krokusvakantie trokken we met de kinderen naar Molenheide. De kleinste doe je geen groter plezier dan met een bezoekje aan het speelparadijs, maar voor de grote mag het toch al wat meer zijn. We besloten de indoor minigolf nog eens te doen. Enkele jaren geleden hadden we die al eens gedaan met ons gezin, maar onze stoere kinderen waren toen zo bang van alle special effects dat we meer bezig waren met het geruststellen van onze kroost dan met de minigolf zelf. Intussen is er wat leeftijd en wijsheid bijgekomen, waardoor onze zoon de grens tussen fictie en werkelijkheid wat beter kan inschatten. De minigolf was nu dus heel wat minder angstaanjagend. En we hadden tijd om de hele constructie eens deftig te bekijken. We waren het er allemaal over eens dat de minigolf, die eruitziet als een oude mijn, echt wel mooi gebouwd is. Naast de special effects zoals een daverende drilboor, een hendel om dynamiet tot ontploffing te brengen en een dinosaurus die gevaarlijk dichtbij kwam om je de oren van het hoofd te brullen, was er ook veel aandacht voor details. Je mag bijvoorbeeld niet roken in de mijn wegens ontploffingsgevaar, er hingen overal affiches van mijnwerker Carbone die vermist was en mijn zoon was onder de indruk van de grote hoeveelheden dynamiet die her en der in kisten over de mijn verspreid waren. Al deze attributen gaven toch wel een extra dimensie aan het minigolfspelletje. De dino’s zijn er allicht bijgesleurd voor de extra sensatie, want historisch gezien leefden zij toch wel ettelijke jaren voor de mijnontginning. Maar wie geeft daarom? De kinderen die rondliepen in de minigolf genoten met volle teugen van alles wat er te zien en te horen was. De historische correctheid kan hen zonder twijfel gestolen worden.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 16/2/2018.