Column 52: Bibberen

Hij wou maar niet komen, koning Winter. Het bleef herfst en half december leek het zelfs even of we van de winter gespaard zouden blijven en de herfst zomaar zou overgaan in de lente. De zon straalde, de vogeltjes floten en hier en daar begonnen zelfs bloemetjes te bloeien. Maar wat in 2015 niet lukte, daar slaagde 2016 wel in. Want nu ik deze column schrijf is het gras bedekt door een dun laagje sneeuw en is het bibberen geblazen buiten.

Het begon vorige week donderdag. Met de moderne technologie kreeg ik via mijn schoonzus een bijna live foto uit de Voerstreek, waar alles al bedekt was door een witte laag. Op dat moment was het hier vooral grijs, somber en heel nat. Regennat, niet sneeuwnat. Op vrijdagochtend draaide op heel wat plaatsen in ons land de ochtendspits vierkant. Of zelfs helemaal niet, want de eerste sneeuw veroorzaakte meteen overal gigantische files. In onze provincie moest je echter al tot in de buurt van Sint-Truiden rijden om je vast te rijden in de sneeuw, mocht je daar behoefte aan gehad hebben. Houthalen-Helchteren bleef grijs in plaats van wit.

Maar zaterdagavond was het dan toch prijs. Al in de namiddag dwarrelde hier en daar een moedig vlokje tussen de regen door. En 's avonds veranderde de regen dan echt in sneeuw. Toegegeven, het was wel korrelsneeuw van zeer matige kwaliteit, maar wat uit de lucht viel, was wit en bedekte alles buiten met een al even wit laagje.

Zelden krijg ik de kinderen zo snel uit hun bed als met de magische woorden "kijk eens uit het raam" op zondagochtend. Enthousiaste kreten vulden het huis en na het ontbijt werd er haastig gezocht naar sneeuwlaarzen en handschoenen, om de tuin onveilig te maken met sneeuwballen en zelfs het ambitieuze plan om met een centimetertje sneeuw een hele sneeuwman te bouwen. Om geen domper op het enthousiasme te zetten, besloot ik ze in de waan te laten en hen proefondervindelijk te laten ontdekken dat je met één centimetertje korrelsneeuw geen sneeuwman kan fabriceren. Maar weinig kon hen van hun stuk brengen: dat ene centimetertje onhandelbare sneeuw was voldoende voor een hele zondag speel- en wandelpret.

Of het bezoek van koning Winter een blitzbezoek zal zijn of dat hij werkelijk zal blijven 'overwinteren', dat zullen we nog moeten afwachten. Maar dat ene witte laagje en die paar dagen bibberen hebben in ieder geval al voor een wintergevoel gezorgd.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 22/01/2016.

Column 51: Knallend het nieuwe jaar in!

Het was al jaren geleden dat ik nog eens thuis het nieuwe jaar had ingezet. Maar dit jaar was ons huis het trefpunt van de feestelijkheden bij oudejaar. Vrienden, lekker eten en bubbels, meer is er niet nodig om een mooi einde te breien aan een jaar dat niet altijd even feestelijk was. Vuurwerk hadden we niet gekocht. Want in Houthalen-Helchteren moet je het melden als je vuurpijlen de lucht in wil schieten, en dat vinden we nogal omslachtig. Maar vuurwerk kopen bleek ook absoluut overbodig. Al vanaf woensdagmiddag vlogen de knallen ons met enige  regelmaat om de oren. Er waren er zelfs bij die het nodig achtten een generale repetitie te houden voor oudejaarsnacht. Want net vierentwintig uur voor de overgang naar het nieuwe jaar werden we bijna uit ons bed geschud toen een knal van formaat zelfs de ramen deed denderen. Ook op donderdag gingen de repetities al vanaf 's middags van start. Met een nog snellere regelmaat volgden de knalletjes elkaar op, tot het 's avonds tijd was voor het echte werk. Tijdens het eten werden we opnieuw opgeschrikt door een enorme knal. Mooie lichtflitsen waren nergens te bespeuren, maar de knal was des te heviger. Blijkbaar zijn deze enorme knallers enorm populair dit jaar. Het zal wel aan mij liggen, maar ik vind het geluid van vuurwerk eerder een nogal vervelend bijverschijnsel. Ik kijk naar vuurwerk omdat ik het geproduceerde licht, in allerlei kleuren en vormen, mooi vind. Maar blijkbaar ben ik daarmee ouderwets. Want vuurwerk moet dezer dagen blijkbaar vooral knallen, lawaai maken, de ramen doen rammelen.

Gelukkig werden de ouderwetsen onder ons om klokslag twaalf uur toch ook nog op hun wenken bediend. We installeerden ons buiten op het gras om het rondflitsende licht te bewonderen. En we kwamen ogen te kort. Van alle kanten vlogen de vuurpijlen de lucht in. De lucht verkleurde in honderd tinten. En toen al het geld vervlogen was, rook zelfs onze tuin naar zwavel, alsof we in de achtertuin van een actieve vulkaan wonen. En zelfs op zondag, toen ik naar de bakker reed, lagen de vuurwerkrestanten nog steeds over het kruispunt in Helchteren verspreid. Opgehoopt tegen de huizen alsof het sneeuw was, die aan de kant geruimd was. 

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 8/1/2016.