Verkiezingskoorts

Voor wie het vergeten mocht zijn nog even een kleine herinnering: zondag moeten we gaan stemmen. Hoewel het me nogal irreëel lijkt dat je het vergeten zou zijn, want de straatranden zijn vergeven van de verkiezingsborden. Zelfs in deze digitale tijden durft geen enkele partij het wagen om zich enkel te profileren via sociale media. Er werd dus de laatste weken weer duchtig geplakt en vooral de laatste week liepen overal mensen in gekleurde outfit (assorti met de partijkleuren, uiteraard) met goedgevulde brieventassen. Ze dropten in onze brievenbussen kaartjes, flyers en folders met te verkiezen hoofden en programmapunten. Onze papierbak zal weer goed gevuld raken deze maand. Tussendoor bladerde ik al eens door zo’n folder om te zien welke beloftes deze glimlachende hoofden ons presenteren. Toch bekijk ik al die beloftes meestal met een beetje een cynische blik. Want veel van die beloftes blijken achteraf toch maar weer loze beloftes te zijn. Hoewel er natuurlijk ook veel dingen wel gerealiseerd worden, dat mogen we dan weer niet vergeten.

In ieder geval waren het de laatste weken niet enkel de verkiezingsborden die me aan mijn stemplicht herinnerden. In de hele gemeente (en niet alleen in onze gemeente trouwens) bleek het alle hens aan dek bij de groendienst en aanverwante gemeentelijke diensten. Alle bladblazers, borstelmachines en vooral ook mankracht(en) werden aan het werk gezet. Elke dag werd er wel ergens een perkje proper gemaakt, een weg geborsteld of een bladoverschot weggeblazen. Want een goed bestuur zorgt natuurlijk voor een nette gemeente en net voor de verkiezingen moet dat overal piekfijn in orde zijn.

Ook de omgeving van ons NAC werd de afgelopen tijd extra mooi gemaakt, al durf ik die realisaties niet allemaal aan de nakende verkiezingen koppelen. In de hal van het NAC werd een kunstwerk uit wilgenhout onthuld, met allemaal zelfgemaakte ‘poppies’ erin. Het kunstwerk dient als herdenking aan WOI. En één van de zelfgemaakte klaprozen is van onze zoon. De andere werden gemaakt door andere leerlingen van het vierde en vijfde leerjaar van onze gemeente. En als je naar dat kunstwerk gaat kijken, kan je niet om de reuzenpuzzel heen die daarnaast tentoongesteld wordt. Een Houthalense mevrouw met de welluidende familienaam Falagiarda legde deze megapuzzel van 42 000 stukjes in elkaar op 102 dagen. Ik vind dat ze een medaille verdient voor moed en volharding, want ik krijg al een kleine zenuwinzinking als ik de kinderen moet helpen met een puzzel van 500 stukjes.

Maar ook buiten aan het NAC kan je vanaf nu een kunstwerk gaan bewonderen. Eentje van smeedwerk nog wel. En met enige trots kan ik zeggen dat één van de makers van “Alors on danse” bij ons in de straat woont.  Het beeld verwijst zowel naar WOI als naar ons mijnverleden en het harmonieus samenleven in onze gemeente. Dat kan toch al tellen qua symboliek. Op foto ziet het er in ieder geval goed uit, ik zal het snel eens ‘live’ gaan bewonderen.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 12 oktober 2018.

Plaag

De oude Egyptenaren kregen te maken met een sprinkhanenplaag. De sprinkhanen vraten alle planten, struiken, bomen… kaal, wat de Egyptenaren uiteraard niet aangenaam vonden, aangezien op deze manier hun hele voedselvoorraad eraan ging. Mozes veroorzaakte het probleem, en hij loste het ook op, aldus het Oude Testament.

In Lillo, Lindeman en omstreken hebben we geen last van een sprinkhanenplaag, maar van een everzwijnenplaag. Helaas is hier geen Mozes voorhanden om het probleem op te lossen. Ik weet dat ik er nog al eens over gerept heb in een column. Het onderwerp blijft echter zo prangend actueel dat ik niet anders kan dan erover te schrijven. De situatie wordt stilaan erg verontrustend. Waar je een aantal jaren geleden wel eens een wild varken aan de rand van het bos zag bij valavond of ’s nachts, zie je ze nu zelfs bij klaarlichte dag. Hoewel, toegegeven, ’s nachts zijn ze toch nog net iets actiever. Wellicht rusten ze overdag uit van hun nachtelijke wroet- en vreetpartijen. Ongetwijfeld zag ook u al de beelden van omgewoelde tuinen en mensen die met de handen in het haar zitten, omdat de everzwijnen steeds terugkeren om de net goed gelegde tuin opnieuw overhoop te halen. Bij Q-music belden ze zelfs naar de burgemeester van Heusden-Zolder om te vragen hoe dat nu zat met die gruwelijk wilde beesten die zijn gemeente onveilig maken. Er werd enigszins ironisch over gedaan, maar voor wie de beelden in de krant of op TVL niet spectaculair genoeg vindt: ik denk dat Lillo en Lindeman stilaan tot toeristisch rampgebied verheven kunnen worden. Binnenkort komen mensen niet enkel van heinde en verre naar de multiculturele markt in Heusden-Zolder, maar boeken ze een everzwijnensafari in het grensgebied Houthalen -  Zolder. Elke ochtend zijn er nieuwe tuinen omgewoeld. De evers komen verder en verder uit het bos en dichter en dichter bij de huizen. Afgelopen weekend haalden ze zelfs de voortuin van mijn broers overbuur overhoop. Die tuin ligt toch al een stukje van het bos verwijderd en de zwijnen hebben ervoor langs een relatief drukke weg gewandeld. Nog even en er staat er hier ’s ochtends eens eentje naast mijn brievenbus als ik de krant eruit haal, denk ik.

De politiek heeft intussen begrepen dat harde actie nodig is. De gemeente Heusden-Zolder besliste prompt om schrikdraad rond zo ongeveer het hele bos in de wijk Lindeman te laten plaatsen. Het is nog maar de vraag of die stroomdraad de dieren zal tegenhouden. De samenwerking met onze gemeente staat blijkbaar nog niet helemaal op punt, want onze gemeente plaatste geen schrikdraad, waardoor in de Kolderstraat, ongeveer halverwege de straat (en dus ook halverwege de bosrand) de draad opeens stopt. Het is dus voor de everzwijnen gewoon even zoeken waar die prikkende draad stopt. Ik vrees dat het enige wat zal helpen inderdaad de geplande drukjachten zullen zijn. Jammer voor de evers, maar de situatie is intussen zo uit de hand gelopen, dat dit allicht de enige manier is om de omgeving veilig te houden.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 28 september 2018.

Vliegtuigen en smoutebollen

Afgelopen weekend vonden in Kleine Brogel de Belgian Air Force Days plaats. Niet in onze gemeente, wel in buurgemeente Peer. Om daar nu een hele dag tussen de ronkende motoren en het vliegend geweld door te brengen, dat is niet echt mijn ding. Maar als er af en toe eens een vliegende formatie voorbij komt, dat is wel eens leuk om naar te kijken. Inwoners van omliggende gemeenten konden nochtans tickets kopen aan bijna een kwart van de normale prijs. Maar dan moest je wel een vroege vogel zijn. De tickets met korting moest je immers al meer dan een maand van tevoren aanschaffen. Wellicht toch wel erg vroeg voor sommigen, zeker in volle vakantieperiode. Toch was er geen gebrek aan interesse voor al dat vliegend geweld. Meer dan 72 000 mensen zakten af naar de militaire basis in Peer. En dat waren er allicht ook heel wat van buiten onze provincie- en zelfs buiten onze landsgrenzen.

Mijn interesse in het gebeuren beperkte zich tot enige extra alertheid wanneer de lucht begon te brommen. Er werd een blik naar de hemel geworpen die soms één of meerdere vliegende objecten opving. En dan ging er een wijsvinger in de richting van het schouwspel, zodat ook de kinderen konden meegenieten. Die wijzende vinger was vaak overbodig, want als er tijdens een boswandeling in het Wild- en wandelpark Molenheide opeens twee zware legerhelikopters boven de bomen  cirkelen, dan moet je niet veel moeite doen om ze te ontdekken.

De kinderen waren matig geïnteresseerd in die brullende motoren in de lucht. Er waren er dan ook wel minder te bespeuren dan bij de airshow van Sanicole. Wellicht wilde de Belgische luchtmacht degenen die tickets hadden gekocht ook waar voor hun geld geven. En blijkbaar was er ook een uitgebreide ‘static show’ op het terrein. Maar die zagen we dus niet vanuit Houthalen-Helchteren. De kinderen waren eigenlijk meer geïnteresseerd in wat zich vorig weekend afspeelde in het centrum van Helchteren: de kermis. We passeerden er ettelijke keren, maar voor een stop ter plaatse was het weekend al te druk gevuld. Als toegeving trokken we er maandagavond dan maar even heen. En na een half uurtje lunapark en viskraam, volgde dan de verplichte zonde: aanschuiven aan het smoutebollenkraam. Tot nu toe konden we de kinderen nog niet warm maken om in zo’n gloeiendhete smoutebol te bijten, maar nu vonden ze die papieren zak toch wel erg lekker ruiken in de auto. Ze waagden het er dus op. En het viel hen mee: met zijn vieren smikkelden we van smoutebollen met bloemsuiker, veel bloemsuiker, recht uit de papieren puntzak. Volgende keer bestellen we een dubbele portie.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 14 september 2018.

't Is weer voorbij die mooie zomer...

Officieel is het nog niet zo ver, natuurlijk. Maar toch, als eens die grote vakantie erop zit, lijkt het einde van de zomer toch ook wel in zicht. De dagen zijn al een uurtje korter dan toen die lange zomervakantie begon. De temperaturen zijn wat gematigder en je moet ’s avonds al eens een jasje bij aantrekken. De zomer van 2018 zullen we echter niet snel vergeten: voor mij is het alleszins de droogste zomer met de meeste warme dagen uit mijn leven. Qua vakantiegevoel kan zo’n zomer wel tellen. Als onze interne batterijen ook opladen op zonlicht, zal het energieniveau bij de meesten wel erg hoog liggen nu. En de hoeveelheid vitamine D zal ook wel aangevuld zijn, hopelijk genoeg om de donkere winterdagen die er aankomen door te komen.

Maandag is het de eerste schooldag en dan gaat het gewone leven weer zijn gang. Voor veel ouders en kinderen zal de structuur die dat met zich meebrengt weer welkom zijn na zoveel vrije dagen. Hoewel onze kinderen met volle teugen van de vakantie genoten hebben, merk ik dat ze stilaan een beetje verloren beginnen te lopen in al die vrijheid. Woensdag mochten ze al eens op verkenning op school, zo’n beetje een preview voor het nieuwe schooljaar. Eens gaan kijken wie de nieuwe juf zou zijn en bij welke kinderen ze in de klas zouden zitten. En de kinderen keken ernaar uit. Een week vooraf al keken ze op de kalender om te zien wanneer ze nu weer eens naar school konden gaan. Ik maak me geen illusies. Over enkele schooljaren zijn ze oud genoeg om die eindeloze zomervakantie nog steeds te kort te vinden. En dan zal die 1 september nog veel te snel dichtbij komen. En dan zal er niet meer reikhalzend uitgekeken worden naar die nieuwe leerkracht(en) en klasgenoten. Dan zullen ze vooral veel mopperen over het studeren en de taken en het niet meer kunnen uitslapen. Maar voor nu vind ik het toch leuk dat ze nog naar die eerste schooldag uitkijken. Naar de vriendjes, de juf, een nieuw lokaal en nieuwe boeken. Het zou fijn zijn als dat voor iedereen zo was. Voor de kleutertjes die voor de eerste keer door die grote schoolpoort moeten wandelen, voor alle lagereschoolkinderen, en ook voor de tieners, die nu misschien voor de eerste keer naar de ‘grote school’ gaan, naar dat middelbaar waar ze ineens weer van de oudsten veranderen in de allerjongsten. En natuurlijk ook voor alle leerkrachten die vanaf 3 september weer heel wat kinderen van heel klein tot heel groot onder hun hoede nemen. Ik wens jullie allemaal een fijne eerste schooldag!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 31 augustus 2018.

Schroeiende hitte

Na de kwakkelzomer van vorig jaar boekten allicht heel wat mensen dit jaar weer een reis naar het warme zuiden. Wie dat enkel deed om ergens aan een zonovergoten strand of zwembad te gaan liggen, had zich de stresserende vliegreis (al dan niet met staking) of een met file gevulde autorit kunnen besparen. België (en ongeveer het hele noordelijke deel van Europa) veranderde deze zomer in een exotisch vakantieparadijs. Wekenlang nestelden we ons in een heerlijk zomers weertje met temperaturen net boven de vijfentwintig graden overdag en heerlijke koele nachten, zodat je je huis toch lekker fris kon houden. En onweer, dat meestal al op de proppen komt als het in België drie dagen warm is, bleef uit. Vorige week klommen de temperaturen dan toch ruim boven de dertig graden, wat de kans op onweer onvermijdelijk deed toenemen. Dit droge en zomerse weer had natuurlijk ook een keerzijde: bossen, velden en weiden werden kurkdroog en gras is er intussen ongeveer nergens meer te bespeuren, het lijkt wel alsof het hooi rechtstreeks uit de grond groeit. Hoewel mijn man het niet echt een nadeel vindt dat hij het gras niet elke week moet afrijden en ik het nakend watertekort een goed excuus vind om de auto niet te wassen. De droogte en de hitte zorgden helaas ook voor veel brandgevaar en er gingen intussen hier en daar stukken heide en gras in vlammen op. De alertheid van de brandweer was groot om erger te voorkomen. Via de krant en sociale media werden we aangemaand vermoedelijke brandhaarden stante pede te melden aan de hulpdiensten. Want zelfs in een noordelijk land als Zweden kregen ze deze zomer te kampen met onblusbare bosbranden. Ook strooide het brandgevaar roet in het eten van de modelvliegclub PMF, die haar thuisbasis heeft op de heide in Sonnis. In het weekend van 21-22 juli zou hun jaarlijks evenement Jets over Pampa plaatsvinden, maar dat moesten ze noodgedwongen afgelasten, omdat het risico te groot was dat één van de vliegtuigjes de heide in lichterlaaie zou zetten. 
Misschien is er tussen het schrijven en het verschijnen van deze column wel een verfrissend onweer losgebarsten (met hopelijk niet al te veel wateroverlast) en is de temperatuur intussen gedaald naar wat draaglijker temperaturen. Maar voor een augustusmaand zoals de eerste drie weken van juli, daar wil ik onmiddellijk een contractje voor tekenen.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 3 augustus 2018.

Ode aan de duivels

Het is weer even wennen. Na een maand van WK-gekte, waarin overal Belgische vlaggen wapperden, worden de straten langzaamaan weer vlagvrij. Overal zag je vlaggen uit de ramen hangen, van groot tot groter tot gevelbedekkend. Heel wat kinderen (waaronder mijn zoon) liepen dag in dag uit in rood-zwarte outfits en ook de etalages van de winkels deden gretig mee.  Ik zag etalagepoppen gekleed in de Belgische kleuren, accessoires in zwart-geel-rood, driekleurige taarten die uitnodigend voor het raam lagen, en noem maar op. Het slot van het Lachfestival in Houthalen-Centrum werd noodgedwongen zelfs een ‘duivels Lachfestival’. Het eindspektakel viel immers samen met de match van de Rode Duivels tegen Brazilië. De pastoor offerde zelfs voor één avond zijn kerk op en liet gelovigen en minder gelovigen binnen om naar deze legendarische match te kijken. En iedereen zag dat het goed was, de manier waarop onze duivels de getalenteerde Brazilianen in de pan hakten.  Maar nu de Rode Duivels hun droom-WK hebben afgerond, valt alles weer stilaan in zijn gewone plooi. De vlaggen worden veilig opgeborgen tot over twee jaar, want met dit fantastische team moet onze nationale voetbaltrots ook daar een mooi resultaat kunnen behalen. En wie weet, misschien mogen ze dan zelfs een beker mee naar huis nemen i.p.v. een eervolle bronzen medaille. Wat me tijdens dit WK ook opviel, was de samenhorigheid tussen alle Belgen, ook die Belgen die andere roots hebben. In de supermarkt hoorde ik een Turkse opa tegen een Turkse oma vertellen dat de Belgen die avond moesten spelen en er klonk duidelijk trots door in zijn stem. Ik zag Turkse kinderen met Belgische voetbaloutfits en in een Italiaans café hier in de buurt kon je ook de matchen gaan bekijken. En dat is waar voetbal meer wordt dan sport alleen. Het brengt mensen samen. We voelen een verbondenheid  door de inzet van die tien jongens (of liever: mannen) die samen achter de bal aan hollen om hem in dat doel te krijgen en van die ene die net moet zorgen dat de bal uit het andere doel blijft. De roots van deze voetbalhelden zijn even divers als die van de inwoners van onze gemeente. En dat de samenwerking tussen oorspronkelijk verschillende culturen een verrijking kan zijn, dat hebben de duivels afgelopen maand meer dan bewezen. Ze verdienden die derde plaats absoluut en op basis van het spektakel dat ze brachten, verdienden ze wellicht nog wel meer. En Limburger Courtois (we mogen even chauvinistisch zijn) werd zelfs verkozen tot beste doelman van het WK (en met uitbreiding dus ook van de hele wereld, aldus mijn zoon). Dank jullie wel voor een heerlijke voetbalmaand, Rode Duivels!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 20 juli 2018.

Lachen maar!

Lachen op commando. Het is niet iedereen gegeven. En eigenlijk is lachen ook niet iets wat op commando moet gebeuren, het is één van de spontaanste dingen die er zijn. Denk maar aan die keer dat je de slappe lach kreeg op een moment waar dat echt niet gepast was. In Houthalen-Helchteren doen ze nochtans al jaren hun best om zo veel mogelijk mensen aan het lachen te krijgen, al is ‘op commando’ misschien wel wat veel gezegd. Wie op het Lachfestival is geweest, kan zijn vakantie goedgemutst inzetten. Elk jaar begin juli zakken mensen van alle uithoeken af naar onze gemeente voor het Lachfestival. Ik probeer ook elk jaar wel hier en daar iets mee te pikken. Tegen dat jullie deze column lezen, heb ik waarschijnlijk al een paar keer goed gelachen met één of andere act. De affiche dit jaar klonk alvast veelbelovend. Er stonden een heel aantal nieuwigheden op het programma: vrijdagnamiddag (vandaag dus) wordt met Tournee Terras een soort van voorprogramma georganiseerd in een aantal horecazaken. Kwestie van al wat in de stemming te komen, moest het lachen nog niet zo goed lukken. Daarnaast werden De Vertellingen van TVL ingelast in de programmatie van het festival. Als ik ergens een vouwstoel van onder het stof heb kunnen rapen (en als het niet donderde en bliksemde), ben ik wellicht een kijkje gaan nemen. De locatie was in ieder geval gezellig: de tuin van de pastorij. Humorist van dienst was de Antwerpse Brit (of Britse Antwerpenaar) Nigel Williams. Ik was er niet helemaal zeker van of de humor van deze stand-upcomedian ook die van mij is, maar intussen zal ik het wellicht weten. Op donderdag konden zelfs de kinderen proeven van stand-upcomedy in het Casino, met welklinkende naam Piv Huvluv. De kinderen konden zich de dagen ervoor ook al opwarmen met een driedaagse ‘kindercircuscursus’ (als dat geen tongbreker is), die werd afgesloten met een spectaculaire kindercircusshow, eveneens in het Casino.

Ook op De Goei Wei viel weer heel wat te beleven. Voor mij leken mentalist Piet Kusters en de Late Night Improcup het leukst. Ook de kinderen keken uit naar die energieke en ietwat gekke meneer die deelnam aan Belgium’s Got Talent en daar alle juryleden voor de gek hield. Alleen weet ik niet of ze er de humor nog van inzien als ze zelf voor de gek worden gehouden. Maar ook wie het in wat hogere sferen zocht, moest op De Goei Wei zijn: op woensdag was er Het Groot Humorspel, al heb ik geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen. Wie het hardst lacht, wint? Of wint degene die iemand anders het hardst kan laten lachen? Of je kon ook meewandelen met de zo-maar-lach-wandeling of ‘je innerlijke glimlach op natuurlijke wijze activeren’ in de open, mindfulness glimlachworkshop. Voorlopig heb ik niet het gevoel dat ik een spel, een wandeling of een workshop nodig heb om te kunnen lachen, maar er waren allicht mensen die zich hierin wilden verdiepen. Verder waren er  de traditionele kolderavonden met moppentappers en tonpraters bij de lokale horeca en vandaag, vrijdag, is natuurlijk de hoogdag van het Lachfestival. Houthalen-Centrum wordt één groot openluchttheater met straattheater, stand-upcomedy, een parade en nog zoveel meer. De slotact wordt verzorgd door Freestyletalent: een bonte groep die voor spektakel belooft te zorgen. Kortom: wie deze week niet gelachen heeft, heeft het zelf gezocht.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 6 juli 2018.

Feesten op straat

Afgelopen zaterdag hebben wij op straat gefeest. Wij, dat zijn de (meeste) inwoners van onze straat. Wij hielden immers ons jaarlijks straatfeest annex barbecue. En dat was meteen ons eerste mini-jubileum. Want het was intussen al de vijfde keer dat onze straat voor een dagje (en een halve nacht) werd omgetoverd in een openlucht feestzaal. Het was wel de eerste keer dat ons straatfeest niet in de zomervakantie plaatsvond. We dachten echter dat dat geen obstakel zou zijn, integendeel, we dachten nu zelfs meer buren te bereiken, omdat er in de zomervakantie altijd wel iemand in het buitenland ergens aan een zonovergoten zwembad of strand vertoeft. Maar helaas, Werchter Boutique en enkele bruiloften strooiden voor sommige buren toch nog roet in het eten. Voor de anderen begonnen de werkzaamheden vrijdagavond al. Voor eventuele regen en kou (of zelfs voor te veel zon) werden twee tenten opgebouwd en voor de kinderen werd er een springkasteel opgesteld. Springen op de straat en landen op het gras ernaast, veel beter kan het voor de kinderen niet worden. Zaterdag vanaf een uur of vijf sijpelden de eerste buren de tent binnen voor een aperitiefje. Het vuur werd aangemaakt en toen de houtskool de juiste temperatuur bereikt had, werden de eerste stukken vlees op de grilrooster gelegd. En de mannen verzamelden rond het vuur. Voor de regen waren de tenten gelukkig overbodig, want die was er niet, en ook van een te hete zon konden we niet klagen. Er werd gekeuveld, gegeten, gedronken en als afsluiter voor de kinderen mocht de crèmecar nog even passeren.

Net voor ik aan deze column begon, hebben de Rode Duivels hun eerste WK-wedstrijd tegen Panama gewonnen. En ook dat was een feest voor onze kinderen. Ze trokken maandag naar school in hun eigen rodeduivelspakje en supporterden ’s avonds hevig mee tijdens de match. En ook morgen (zaterdag) zal de tweede match van ons nationaal voetbalteam een feestelijke gebeurtenis worden. Alleen zal er dan niet op straat gefeest worden, maar op de speelplaats. De kleuter- en lagere school houdt zaterdag immers haar jaarlijkse schoolfeest. En ook dat staat helemaal in het teken van het WK. Als je de ouders tot op je speelplaats wil krijgen als de Rode Duivels spelen, kan je natuurlijk niet om dat WK heen. En daar werd dus voor gezorgd: de optredens van de kleuters en het eerste en tweede leerjaar zullen het voorprogramma vormen voor de match België-Tunesië, de oudere leerlingen verzorgen de aftershow. En de match, die kan tussen de optredens door op groot scherm gevolgd worden. Het wordt het langste schoolfeest dat ik al heb bijgewoond, denk ik. Ambiance verzekerd!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 22 juni 2018.

De bib is hip!

Ik ben een grote fan van de bib. Altijd al geweest. Met de lagere school mochten we vroeger eens in de drie weken of zo naar de bib. Daarbuiten had ik zelf ook nog een bib-kaartje waarmee ik zelf tussendoor (lees: minstens één keer in de week) naar de bib ging. Mijn lagereschooltijd was nog de tijd waarin er in elk gehucht een bibliotheekje gevestigd was. In Lillo was dat in de voorkamer van een huis, waar gewone mensen woonden. Een paar keer per week kwam er dan iemand van de bib een paar uurtjes in die kamer zitten. In alle boeken zat een kaartje, dat dan tijdens de uitleentermijn in jouw bib-flapje werd gestoken. Je kreeg dan een handgeschreven kaartje mee waarop stond wanneer de boeken terug in de bib hoorden te zijn.

Toen ik twaalf was en ongeveer de hele jeugdbibliotheek van Lillo verslonden had, mocht ik naar de grote bibliotheek in Houthalen-Centrum. De boekenvoorraad daar was tientallen keren groter dan die van het kleine bibliotheekje dat ik gewoon was. Langzaamaan werden de handgeschreven kaartjes vervangen door een digitaal kaartje en een computersysteem. En toen de bib naar het NAC verhuisde, mocht je zelf je boeken scannen.

Maar we leven in een snelle maatschappij en een beeldcultuur. Niet alle jongeren zijn nog even enthousiast om naar de bib te gaan en zoiets saais en traags te doen als boeken lezen. Meestal zijn ze volwassen voor ze beseffen dat een boek je even uit de mallemolen van het dagelijkse leven kan  laten ontsnappen. Daarom nemen de bibliotheken de laatste jaren allerlei initiatieven die wat ruimer zijn dan alleen maar boeken lenen. “De bib is hip”, dus. Sowieso kan je er ook terecht voor cd, dvd’s, tijdschriften, stripverhalen en noem maar op. Maar er is meer: er worden vertel- en knutselmomenten georganiseerd, eenmaal per maand is er een spelletjesnamiddag in de bib in samenwerking met de spelotheek en af en toe worden er lezingen georganiseerd. Enkele weken geleden kwam ik mijn voorraad boeken weer eens verversen en viel mijn oog op een flyer over een auteurslezing. De auteur was Jan Verheyen, die ik eigenlijk alleen ken als filmmaker. Mijn nieuwsgierigheid was dus gewekt. En inderdaad: de auteur blijkt eigenlijk een regisseur te zijn. Maar ook een film is eigenlijk niets anders dan een verhaal. Alleen staat dat verhaal in dat geval niet (alleen) op papier, maar op het scherm. De lezing was gratis, het onderwerp interessant en mijn agenda was nog vrij die avond, dus ik twijfelde niet lang om me in te schrijven. Kansen moet je grijpen als ze zich aandienen. Ik schrijf deze column op maandagavond, dus ik kan jullie helaas nog niet vertellen hoe boeiend de lezing was. Maar ik heb er alle vertrouwen in.

De bib is dus de place to be. De tijd waarin de bib alleen maar een muf kamertje vol boeken was, is allang gepasseerd. Jammer genoeg zijn de gemeenten sinds  2016 niet meer verplicht om in een bibliotheek te investeren. Hopelijk is onze gemeente wijs genoeg om dat wel te blijven doen.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 8 juni 2018.

Vurig pinksterweekend

Ergens heel ver weg in een schuifje in mijn geheugen meende ik iets terug te vinden van ‘vurige tongen’ bij de feestdag Pinksteren. Gelukkig bestaat er tegenwoordig zoiets als Google en Wikipedia en moest ik dus niet op zoek naar een exemplaar van de Bijbel. Pinksteren blijkt inderdaad iets te maken te hebben met vurige tongen. Het was een nogal ingewikkeld verhaal met de dood van Jezus, het opstijgen naar de hemel, het verrijzen, het opnieuw naar de hemel gaan bij Hemelvaart en ten slotte de neerdaling van de Heilige Geest op de apostelen bij Pinksteren: en die projecteerde vurige tongen op de apostelen. Nu ik jullie weer op de hoogte heb gebracht van de reden van onze zonnige, vrije pinkstermaandag, kan ik terug overschakelen op de actualiteit. Want hoewel er geen tongen aan te pas kwamen, was het toch een vurig weekend in onze gemeente. Al vrij vroeg op zondag postte onze burgemeester op Facebook dat er brand was op het schietterrein in onze gemeente en op het grondgebied van Meeuwen-Gruitrode. De rook kon voor geurhinder zorgen op verschillende plaatsen in de gemeente, o.a. aan De Plas, waar net nu tienduizenden mensen samen waren voor het dancefestival XO (Extrema Outdoor voor de niet-ingewijden). Het was dus alle hens aan dek, in de eerste plaats voor de heide die weer voor een groot stuk in vlammen opging, maar daarnaast wellicht ook zeker voor al die dansende mensen rond het water in Kelchterhoef. Op een vurig danceweekend hadden ze wellicht gehoopt, maar niet op zo’n letterlijke manier.

Achteraf bleek dat er over een afstand van 3 kilometer op het schietterrein maar liefst 18 brandhaarden werden gevonden. Ik meende mij te herinneren dat er ooit een brandend konijn de oorzaak was van een grote heidebrand op het schietterrein. Daar moest ik onmiddellijk aan denken toen ik hoorde hoeveel brandhaarden hier waren. Ik zocht het even op en wat bleek? Inderdaad: in 1997 zette een brandend konijn de heide in lichterlaaie, aldus TVL. Maar dat konijn was het slachtoffer van een schietoefening: het werd geraakt, vloog in brand en zette in zijn vlucht een enorm stuk heide in brand. Dit keer zou er echter van een brandend konijn of ander vluchtend dier geen sprake zijn. Er waren zondag immers geen schietoefeningen. Het leger, de politie en het gerecht houden volgens de krant rekening met kwaad opzet.  Wat jammer dat dat zelfs maar tot de mogelijkheden behoort. Want waar je een vuurtje aansteekt, dat weet je, maar waar en hoe snel het stopt, dat weet je nooit. Vraag maar aan mensen die ooit het slachtoffer werden van een bosbrand.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 25 mei 2018.

Kermis, koers en communie

Het eerste weekend van mei was een waar feestweekend in onze gemeente. Een beetje jammer bijna dat er zoveel tegelijk gebeurde. In Houthalen-Centrum streek één van de eerste dagen van mei de kermis neer. De kermis baadde het hele weekend onder een stralende zon en eindigde maandagavond met een avondmarkt. Gezien het heerlijke weer besloten we om met het hele gezin op de fiets te springen om eens over de markt te struinen en met de kinderen een bezoekje aan de kermis te brengen. We waren duidelijk niet de enigen die dat idee hadden. Je kon over de koppen lopen tussen de marktkramen en de terrasjes zaten stampvol. Maar het was gezellig. Dat moet gezegd. Mede dankzij het fantastische weer, uiteraard.

Ook elders in de gemeente was er reden tot feesten. Voor het eerst vond de Trofee Maarten Wynants een heel weekend plaats: twee dagen koers. Op zaterdag had ik werkverplichtingen en op zondag mocht ik naar het communiefeest van mijn petekindje, dus van de koers heb ik dit jaar jammer genoeg niet veel meegekregen, behalve de omleiding dan… Ik moest zowel zaterdag als zondag het parcours passeren, dus twee dagen koers betekende voor mij dit jaar ook twee keer omleiding, zonder de koers te zien. Mijn man en de kinderen gingen er wel heen op zaterdag. Ze supporterden voor de juniores, keken naar de gentlemanskoers en keerden na de start van de inwonerskoers huiswaarts. En ze sponsorden tussendoor de lokale horeca. De kinderen gingen helemaal op in het hele koersgebeuren.

Op zondag kregen we van de koers ook niet meer mee dan de omleiding, aangezien mijn petekindje zondag haar eerste communie deed. Op het middaguur zakte pastoor André af naar ons kleine Lillo om de mis voor te gaan. Zoals gewoonlijk deed hij dat met veel schwung. Ook van de familieleden werd op zijn minst een kleine inbreng verwacht in de viering. En als het publiek wat al te passief overkwam, zorgde pastoor André wel dat daar verandering in kwam. Daardoor en door het vele voorbereidingswerk van de juffen, mochten wij naar een mooie viering kijken. En de communicantjes straalden op de dag waarnaar ze zo lang hadden uitgekeken. Heerlijk toch om die kinderen met volle teugen te zien genieten van de liedjes, tekstjes en toneeltjes waarop ze al die weken geoefend hadden. De fierheid droop van hun gezichtjes.

Aan zowel de koers als de communie gingen ongetwijfeld vele weken (zoniet maanden) voorbereiding vooraf en op een zucht was het weer voorbij. Maar de mooie herinneringen gaan nog lang mee.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 11 mei 2018.

Naar buiten!

Deze week was het lente. Even leek het alsof we rechtstreeks van de winter in de zomer beland waren. Van vriestemperaturen net voor de paasvakantie gingen we meteen naar dertig graden in de week na de paasvakantie. Wie een vakantie naar Spanje of een ander zuiders oord geboekt had, was eraan voor de moeite: de temperaturen hier waren hoger dan die aan de zonnige costa’s.

Ze hadden dus geen betere week kunnen kiezen voor de buitenspeeldag. Op woensdag 18 april werden in heel Vlaanderen in de namiddag alle kinderzenders zwart en werden alle kinderen opgeroepen om aan een of andere buitenactiviteit deel te nemen. Heel wat gemeenten organiseerden een evenement om die kinderen naar buiten te lokken. Heel moeilijk kan dat niet geweest zijn met dit stralende zomerweer in de vroege lente. Voor onze gemeente vond het evenement zoals gewoonlijk plaats op het domein van Kelchterhoef, waar meer dan 400 kinderen opdaagden om in het bos te spelen of op één van de attracties op de evenementenwei te springen. Ook het Houthalense bedrijf JBC deed een serieuze duit in het zakje met een ongeziene stunt: alle 130 winkels gingen die woensdagnamiddag dicht, zodat de personeelsleden de kans hadden om op deze prachtige lentedag met hun kinderen buiten te spelen. Wat de personeelsleden zonder kinderen moesten doen, was niet helemaal duidelijk, maar er zal wellicht niemand rouwig om geweest zijn dat ze die namiddag een terrasje konden doen of een ijsje likken. Op de Facebookpagina van onze gemeente werd al aangekondigd dat de zon voor de buitenspeeldag van volgend jaar ook al besteld is, maar om het weer van dit jaar te evenaren, zullen ze toch straf uit de hoek moeten komen. Er zullen veel eieren naar de Clarissen gebracht moeten worden…

Ook voor andere evenementen hadden de weergoden goed hun best gedaan. De officiële heropening van het ontmoetingscentrum in Lillo vond zondagnamiddag plaats onder een stralende zon (op een kort onweertje na). Heel wat wandelaars tekenden present voor de erfgoedwandeling door Lillo, waarna ze plaatsnamen op het pop-upterras in afwachting van de burgemeester en de gratis receptie. De frisse pintjes zullen die namiddag wellicht dubbel zo goed gesmaakt hebben als in minder tropische omstandigheden.

En voor de kinderen was het voor de tweede keer in een week hoogdag met het Internationaal Kinderfeest aan het Casino in Meulenberg. Er waren heel wat workshops binnen, maar ook buiten onder een stralend blauwe hemel konden de kinderen zich uitleven op kermisattracties, springkastelen… En de ouders, die konden genieten van een hapje en een drankje op het geïmproviseerde terras.

Na een geslaagd zomers weekend vielen we dan deze week terug op een eerder normale lenteweek, maar het voordeel is dat de belofte van nog meer heerlijke dagen in de lucht hangt.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 27 april 2018.

Pasen op verplaatsing

Pasen valt in de paasvakantie. Nogal wiedes. Maar dit jaar betekende dat dat wij ook effectief op vakantie waren op paaszondag. De kinderen waren daar niet meteen zo gelukkig mee, want zouden de paashaas en de klokken de weg wel vinden naar onze bestemming? Onze dochter besloot dus een beleefd briefje achter te laten op de keukentafel met ons tijdelijk verblijfsadres, zodat de paashaas op zijn prospectieronde de klokken in de juiste richting kon wijzen. En kijk, het lukte, want op de ochtend van Pasen lagen er chocolade eieren en ander paaslekkers op onze vakantiebestemming.

Er was echter nog een reden waarom onze kinderen niet zo gelukkig waren dat we met Pasen niet in het land (of tenminste in Lillo) waren. Want in het paasweekend is er voor de kinderen hét evenement van het jaar in ons gehuchtje: Lillo kermis. Er staan pakweg 3 of 4 kermiskramen, maar toch vinden de kinderen het altijd een hele belevenis dat op een paar honderd meter van ons huis kermis staat, waar we nota bene te voet naartoe kunnen. Maar dit jaar konden we daar niet naartoe dus. Ze zullen nu moeten wachten op het eerstvolgende evenement in Lillo, dat gelukkig voor hen niet al te lang op zich laat wachten. Eind deze maand is het namelijk al zo ver. Op Erfgoeddag (zondag 22 april) organiseert de vzw Ontmoetingscentrum Lillo ‘Samen in Lillo’, waarbij het vernieuwde ontmoetingscentrum officieel heropend zal worden. Maar er zijn ook een heel aantal activiteiten voorzien, zoals een erfgoedwandeling door Lillo, een optreden van de harmonie, een demonstratie van de hondendressuur en je kan infostands van alle plaatselijke verenigingen bezoeken. En er is ook aan de kinderen gedacht, want die kunnen de tijd vullen met volksspelen en op een springkasteel. Ook de hongerigen en dorstigen werden  niet vergeten, want Okra zorgt de hele namiddag voor koffie en gebak. En wie liever een frisse pint heeft, kan die ongetwijfeld ook krijgen.

Voor wie Lillo een verre onbekende is en geen intentie heeft om daar verandering in te brengen, zijn er elders in Houthalen ook nog activiteiten voor deze Erfgoeddag. In de oude pastorij in Houthalen kan je immers terecht voor een tentoonstelling over de Grote Baan en de Noord-Zuidverbinding. In het NAC is er een tentoonstelling over Jos Tysmans aan het IJzerfront. Geen nood als je op Erfgoeddag niet overal geraakt, want beide tentoonstellingen zijn ook achteraf nog te bezoeken.

Ik weet alvast wat gedaan die zondag…

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 13/04/2018.

Ich haa't nog zoe gezeet

Klapde gè nog plat? Ich égelijk nie. En hiermee ga ik maar snel terug overschakelen naar een iets algemener Nederlands, want echt dialect spreken kan ik jammer genoeg niet. Ik ben nochtans geboren en getogen in Houthalen, dus eigenlijk zou ik het wel moeten kunnen. Verstaan is geen enkel probleem, maar spreken, dat is een ander paar mouwen. En het dialect overdragen op mijn kinderen, is dus helemaal geen optie. Dat vind ik ergens wel jammer, maar ik vrees dat het bij veel generatiegenoten van mij ongeveer hetzelfde is.

Echt uitgestorven is het dialect echter nog niet, hoewel je merkt dat het meer leeft bij de oudere generaties dan bij de jongere. Zelfs op het toneel. In Lillo speelt het Lilloos Amateur Gezelschap (kortweg LAG) elk jaar een klucht in het dialect. Heerlijk vind ik dat: gezellig, ontspannend en vooral heel veel lachen. Afgelopen weekend was het weer zo ver: “Ich haa’t nog zoe gezeet” stond op de affiche. We namen ook onze kinderen mee. Daardoor werd extra goed duidelijk hoe het dialect verglijdt over de generaties: de oudere generaties bespreken tijdens de pauzes het stuk zelf in het dialect, mijn generatie heeft geen enkele moeite om het stuk te verstaan, maar het zelf spreken, ligt al wat moeilijker. Je hoort ook bij de jongere generatie acteurs dat het dialect toch net iets anders klinkt dan dat van hun oudere collega’s. Of ze krijgen een rol waarin ze Standaardnederlands of tussentaal gebruiken.

Maar onze kinderen, die hebben bijna een woordenboek nodig om het stuk goed te kunnen volgen. Om de haverklap vragen ze wat dit of dat woord betekent. En hoewel ik het als leerkracht Nederlands apprecieer als mijn kinderen netjes de standaardtaal hanteren, vind ik het toch ook wel jammer dat dat gezellige dialect verloren dreigt te gaan. Maar taalevolutie hou je niet zomaar tegen. En ik vrees dat één keer per jaar een toneelstuk in het dialect bekijken hun dialectkennis niet drastisch gaat veranderen. Kwaad kan het echter ook niet. Zo weten ze ten minste dat er zoiets als dialect bestaat. Daarbij kunnen we weer een avond of namiddag heerlijk lachen met alles wat er misloopt op de scène. Want een klucht met ontelbaar veel misverstanden wordt stilaan het handelsmerk van het LAG. En dat je dan hier en daar een woordje niet verstaat, doet geen afbreuk aan het plezier.

Verschenen in Het Belang van Houthalen-Helchteren op 30 maart 2018.

Met de blokken spelen

In onze gemeente spelen ze graag met de blokken. Of in ieder geval toch om ons als inwoner te informeren. Vorige week hebben ze op verschillende locaties in onze gemeente reusachtige Tetrisblokken gedropt die ons moeten informeren over alle geplande projecten in onze gemeente. Wellicht heb je er ook al wel ergens zien liggen, want het moet gezegd: je kan er moeilijk naast kijken. Enkele weken geleden nog waagde ik het om in mijn column te zeggen dat ik op de gemeentelijke website nog niet veel info vond over de geplande werken. Maar ik was dus te snel: het blijkt echt niet nodig om te zoeken naar info, de info komt naar ons. Ik waagde het ook om te suggereren dat de politici allicht niet op mijn mening zaten te wachten i.v.m. de herinrichting van Houthalen-Centrum. Prompt kreeg ik een uitnodiging van onze burgervader om eens langs te komen voor wat extra uitleg. Die uitnodiging heb ik natuurlijk aanvaard en intussen ben ik al heel wat wijzer geworden over wat de bestuurders van onze gemeente allemaal van plan zijn. En inderdaad: het zijn ambitieuze plannen die onze gemeente mooier en moderner moeten maken. Het is nog steeds een tienjarenplan, maar er staan heel wat veranderingen op til, in de zeer nabije en de wat verdere toekomst. Veranderingen waarvan wij allemaal op de hoogte gehouden zullen worden door onder andere de Tetrisblokken. Het hele vernieuwingsproject kreeg de naam HI!5, een verwijzing naar de handen die in elkaar worden geslagen om van Houthalen-Helchteren een hippe gemeente te maken.

HI!5 is niet de enige naam met een grote H die dezer dagen in de kijker springt. Volgend weekend is er immers ‘Kunst met een grote H’ in het NAC. Nee hoor, ik heb geen typfout gemaakt: het is echt ‘met een grote H’ en niet ‘met een grote K’. Volgens de organisatie staat de H voor Houthalen (en Helchteren dan ook maar, vermoed ik, we willen niemand uitsluiten) en ook voor een Hart voor het goede doel. Op vrijdagavond is de vernissage gepland (de ‘feestelijke opening van een kunsttentoonstelling’ aldus Wikipedia) en op zaterdag en zondag kan je de kunstwerken gaan bewonderen op een heuse tentoonstelling. Als je twijfelt of je een kunstenaar-in-de-dop in huis hebt, kan je je kinderen naar het NAC sturen om kunst te maken samen met een echte kunstenaar en als je zelf graag een kunstwerk op de kop tikt, moet je op zondag om 15u present zijn voor de veiling. Aangezien ik zelf twee linkerhanden heb en in de verste verte niet kunstzinnig creatief ben, vind ik het wel eens boeiend om te gaan kijken hoe andere mensen wel zoiets kunnen creëren. Ik kan misschien eens testen of één van mijn kinderen wel creatief DNA heeft. Wat de veiling betreft, vrees ik dat mijn budget niet toereikend is voor de aankoop van een echt kunstwerk. Maar ik zal mijn kinderen er één laten maken en dat op de kast etaleren.

Het belooft dat weekend een druk weekend te worden in onze gemeente, want ook het Lilloos Amateur Gezelschap (met een grote L) speelt dan zijn jaarlijkse komedie. En die moet ik toch ook gezien hebben… Hoe hard ik gelachen heb, laat ik jullie nog weten.

Misschien tot in het NAC of het Ontmoetingscentrum Lillo, of ergens in de buurt van een Tetrisblok.

Verschenen in Het Belang van Houthalen-Helchteren op 16/03/2018.

Jungle

Ze zeggen wel eens dat de seizoenen verschuiven. En we horen vaker dat de aarde opwarmt. En dat het klimaat verandert. En dat daardoor ook planten en dieren die hier normaal gezien niet voorkomen, dat nu of in de toekomst wel doen. Soms lijkt het wel alsof we hier nu al stilaan in een jungle wonen, in plaats van in het veilige België. In mijn kindertijd was het gevaarlijkste dier dat je hier in de vrije natuur tegenkwam een wilde bosduif. Of een verdwaalde ree, die als een bliksemschicht verdween als ze nog maar een takje hoorde kraken. Maar als je nu het bos in trekt, loop je het risico dat je een everzwijn (met of zonder de hele familie) tegen het lijf loopt. Sinds kort zou je ook wel eens op een wolf kunnen botsen. Een dier dat in mijn kindertijd alleen in sprookjes met geitjes en meisjes met rode kapjes voorkwam. Of in de dierentuin. En in Kuringen planten de Taiwanese rattenslangen zich lustig voort in de spoorwegbedding. Vorige week bleek dan dat we niet alleen bang moeten zijn voor alle wilde beesten die zich stilaan in onze contreien vestigen, maar dat we zelfs niet meer zeker kunnen zijn van de grond onder onze voeten. Een man uit Laak dacht even een binnenweg naar huis te nemen, maar kwam letterlijk van een koude kermis thuis. Hij belandde in een veenmoeras, waar hij langzaam maar zeker wegzakte. Gelukkig slaagde hij erin om zijn gsm te nemen voor ook die in de drassige grond verdween en hulp in te roepen. Hulp die gelukkig net op tijd arriveerde. Zes mannen waren er nodig om hem met de hand uit te graven. Want voor wat duw- en trekwerk wilde de veengrond niet wijken. De onfortuinlijke man kwam er gelukkig met de schrik en onderkoelingsverschijnselen vanaf. Maar hij deed zijn verhaal aan de krant om ook andere mensen te waarschuwen. Want een kind dat in dit moeras terechtkomt, zou wel eens heel snel verdwenen kunnen zijn. Onze burgemeester heeft gelukkig al laten weten dat er waarschuwingsborden geplaatst zullen worden, zodat ook anderen niet zullen besluiten om een binnenwegje door datzelfde bos te nemen. Misschien zal zelfs meer dan één plaatje nuttig zijn, want ik vermoed dat er nog wel moerassige gronden in onze gemeente zijn. En stel je maar eens voor dat er iemand zonder gsm, of een spelend kind, in zo’n gebied terecht zou komen… Vroeger, in de tijd dat in onze gehuchten drie man en een paardenkop woonden, wist iedereen waar hij weg moest blijven. Maar intussen wonen er mensen van zowat overal hier en worden die gevaren niet meer van generatie op generatie doorverteld. We hebben dus echt wel waarschuwingsborden nodig die ons op het rechte pad houden.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 2/3/2018.

De mijn

Met de mijn op de achtergrond ben ik opgegroeid. Het terrein van de vroegere mijn van Zolder zie ik nog steeds vanuit mijn ramen op de bovenverdieping. Mijn grootvaders en ooms werkten in de mijn. Maar voor ik goed en wel besefte wat er in die mijnen gebeurde, werden één voor één alle Limburgse mijnen gesloten. En dan lagen daar overal reusachtige terreinen waarmee niemand precies goed raad wist. Na talloze studies en onderzoeken kregen de Limburgse mijnterreinen stilaan een nieuwe bestemming. Twee weken geleden kreeg ik een rondleiding in het NAC en Greenville, op wat ooit de mijnsite van Houthalen was. In Greenville dwaalden we rond in het voormalige hoofdgebouw van de Kempische Steenkoolmijnen. Nu zijn er allerlei startende bedrijfjes gevestigd die zich op de een of andere manier bezighouden met groene energie. En op de benedenverdieping word je teruggekatapulteerd naar ons mijnverleden. Deze tentoonstelling over de mijn is voor iedereen toegankelijk, vermoed ik. Ik kan je zeker aanraden om er eens een kijkje te gaan nemen.

Maar ook het toerisme in onze gemeente is het mijnverleden niet vergeten. In het begin van deze krokusvakantie trokken we met de kinderen naar Molenheide. De kleinste doe je geen groter plezier dan met een bezoekje aan het speelparadijs, maar voor de grote mag het toch al wat meer zijn. We besloten de indoor minigolf nog eens te doen. Enkele jaren geleden hadden we die al eens gedaan met ons gezin, maar onze stoere kinderen waren toen zo bang van alle special effects dat we meer bezig waren met het geruststellen van onze kroost dan met de minigolf zelf. Intussen is er wat leeftijd en wijsheid bijgekomen, waardoor onze zoon de grens tussen fictie en werkelijkheid wat beter kan inschatten. De minigolf was nu dus heel wat minder angstaanjagend. En we hadden tijd om de hele constructie eens deftig te bekijken. We waren het er allemaal over eens dat de minigolf, die eruitziet als een oude mijn, echt wel mooi gebouwd is. Naast de special effects zoals een daverende drilboor, een hendel om dynamiet tot ontploffing te brengen en een dinosaurus die gevaarlijk dichtbij kwam om je de oren van het hoofd te brullen, was er ook veel aandacht voor details. Je mag bijvoorbeeld niet roken in de mijn wegens ontploffingsgevaar, er hingen overal affiches van mijnwerker Carbone die vermist was en mijn zoon was onder de indruk van de grote hoeveelheden dynamiet die her en der in kisten over de mijn verspreid waren. Al deze attributen gaven toch wel een extra dimensie aan het minigolfspelletje. De dino’s zijn er allicht bijgesleurd voor de extra sensatie, want historisch gezien leefden zij toch wel ettelijke jaren voor de mijnontginning. Maar wie geeft daarom? De kinderen die rondliepen in de minigolf genoten met volle teugen van alles wat er te zien en te horen was. De historische correctheid kan hen zonder twijfel gestolen worden.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 16/2/2018.

Paasakkoord

Wordt Houthalen-Helchteren binnenkort een stad? Of is het dat al en wist ik het nog niet? Al mijn hele leven woon ik hier en ik ging er tot nu toe altijd van uit dat ik in een dorp woonde. Of in een gemeente (al weet ik niet goed wat het verschil is). Maar op de website van deze krant las ik een artikel over de herinrichting van Houthalen-Centrum. Daarin maakten de burgemeester en de eerste schepen wereldkundig dat ze Houthalen willen “ontwikkelen tot een moderne stad tussen Hasselt en Lommel”. Aangezien ik jullie niet graag blaasjes wijsmaak, besloot ik mijn goede vriend Google nog eens te contacteren om duidelijkheid te scheppen. Op de website van onze gemeente werd ik niet veel wijzer i.v.m. de dorp-stad-gemeente-materie, dus verwees Google me door naar Wikipedia. En hoewel ik weet dat alles op Wikipedia kritisch bekeken moet worden, wil ik toch wel geloven dat hun uitleg klopt en Houthalen-Helchteren dus een gemeente is. Dat zou dus willen zeggen dat onze burgemeester met zijn medebestuurders ambitieuze plannen heeft. We moeten niet alleen modern worden, maar ook een stad. Met het moderne gedeelte zijn ze al gestart met de bouw van ons NAC. Want de architectuur van dit gebouw is toch op zijn minst wel modern te noemen. En ook de binnenkant is modern, als je dit woord interpreteert als ‘vernieuwend’, in dit geval op het gebied van energiebesparing. Op dit moment kan ik jullie hierover niet veel meer vertellen, aangezien ik zelf tot mijn grote schande moet bekennen dat ik nog nooit heb deelgenomen aan de rondleiding in het NAC. Maar daar komt zeer binnenkort verandering in, want op het moment dat jullie deze column lezen, ben ik waarschijnlijk ergens in het NAC of Greenville aan het ronddwalen met mijn collega’s en een gids die zichzelf ‘cleantechambassadeur’ mag noemen.

Ook de oude mijnsite, nu dus de site rond het NAC en Greenville, wordt volop gemoderniseerd. Het resultaat zou een woon- en wandelpark moeten worden. En in de buurt van het oude gemeentehuis zou er zelfs een verzonken plein komen onder de Grote Baan, zodat deze site verbonden wordt met het centrum. Ik meen mij vaag te herinneren dat ik daarvan ooit al eens een ontwerp heb gezien. Volgens het artikel worden wij als inwoners uitgenodigd om mee te denken over die herinrichting. De politiek hoopt op een Paasakkoord. Dat wil dan zeggen dat ze niet al te veel tegenstand verwachten, vermoed ik. Uit nieuwsgierigheid keek ik al even op de website van onze gemeente om te zien of de uitnodiging voor het overleg al ergens te vinden was, maar mijn zoektocht leidde voorlopig nog tot niets. Maar ach, op mijn inbreng zitten de politici allicht niet te wachten.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 2 februari 2018.

Een koning en twee koninginnen

In tijden van goede wensen denk je bij deze titel misschien aan sprookjes en feeën, maar dat is niet waarover ik ga schrijven. De koning en zijn koninginnen liepen op 6 januari in het echt door onze straat. Het waren mijn zoon, mijn dochter en mijn petekindje. Eigenlijk heb je een taart nodig om te bepalen wie de koning moet worden: een frangipanetaart met een boon erin. Je kon  ze in de supermarkt kopen en ook onze vaste bakker in Helchteren kondigde op Facebook aan dat hij driekoningentaarten bakte. Maar aangezien onze ‘koningen’ een jongen en twee meisjes waren, was onze ‘koningskwestie’ snel geregeld. Zonder taart. Maar wel met een ster. Op 5 januari mocht onze dochter naar een verjaardagsfeestje van een vriendinnetje. De creatieve ouders knutselden met de kinderen een echte driekoningenster, op een stok en met een touwtje eraan, zodat de ster echt kon draaien. Nu moésten ze wel driekoningen gaan zingen. Samen met hun nichtje vormden ze net een trio, dus dat kwam goed uit. Zaterdagmiddag werden er oude dekentjes uit de kast gehaald, ze zetten een kroon op het hoofd en mijn schoonzus werd ingeschakeld om één van de koninginnen van een donkere huidskleur  te voorzien. Die zou dan de vrouwelijke versie van koning Caspar worden. Alleen wilden de dames allebei wel een laagje make-up en werden het dus geen twee lichte koningen en één donkere, maar één lichte koning en twee donkere koninginnen. Maar het concept bleef hetzelfde: ze gingen op stap met een ster, de hoed was versleten, de vader had het geld op de rooster geteld en de moeder mocht het niet weten. Deze moeder volgde het koninklijke groepje op een afstandje, omdat ze toch een beetje bang was voor auto’s die aan meer dan 50 km/u door onze straat zouden scheren, wat jammer genoeg meer dan eens gebeurt. En intussen kon ik enkele buren een gelukkig nieuwjaar wensen. De kinderen genoten van hun vrij korte tocht door onze niet zo lange straat en kwamen na een klein uurtje weer terug met heel wat lekkers en centjes. De buren waren gul geweest. Het snoep werd verdeeld en de centjes verdwenen in de spaarpot. En onmiddellijk was er een brainstorm over hoe ze volgend jaar driekoningen gingen zingen.

’s Avonds, toen het al donker was, stonden er nog eens drie koningen voor de deur. Ook koningen met creatieve ouders: zij hadden zelfs verlichte sterren en een lantaarntje bij. Zoals de traditie het wil, was hun hoed eveneens versleten, ook hun vader had het geld geteld en moeder mocht het niet weten. Op onze beurt trakteerden wij hen dan op snoep en kleingeld. Deze koningen beleefden duidelijk evenveel plezier aan hun tochtje. Heerlijk dat zulke tradities ook in tijden van smartphones en spelcomputers kinderen nog plezier geven. Want geef toe: virtuele munten, sterren en andere digitale verzamelobjecten kunnen toch niet op tegen echte snoepjes en centjes die je in een potje hoort rammelen. En tegen de glimlach van de mensen die de deur opendoen.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 19 januari 2018.

Oud jaar, nieuw jaar

Dit jaar hadden we het geluk dat we met het hele gezin de benen ergens anders onder tafel konden schuiven bij oudejaar. Het werd dus een rustige 31 december. Met nog heel wat extra calorieën van de kerstdagen op zak en ook nog heel wat in het vooruitzicht met oudejaar en nieuwjaar, leek het me wel een goed idee om wat calorieën te verbranden met een fikse wandeling. We trokken naar Hengelhoef en parkeerden aan het bezoekerscentrum. Om de kinderen ook wat te gunnen, besloten we door de Hengelhoefse bossen naar het zwembadcomplex te wandelen, om hen daar wat te laten spelen in de ‘apenkooi’, zoals zij de binnenspeeltuin daar noemen. Aanvankelijk werd het wandelen op gemor onthaald, maar toen ze wisten dat ze even ‘de aap mochten uithangen’, besloten ze de verplichte wandeling er dan maar bij te nemen. Dus klosten we door de modderige bossen. Op sommige plaatsen misten we heel erg onze rubberen laarzen en moesten we hele evenwichtsoefeningen uithalen om de modder te overbruggen. Gelukkig bleef iedereen overeind en moest ik oudejaarsavond niet vullen met het wassen van modderkleding.

Dat het later op de dag oudejaar zou zijn, konden we ook tijdens onze wandeling niet vergeten. Het leek wel of we in jachtgebied verzeild geraakt waren. Overal vlogen de bommetjes, voetzoekers en ander knallend vuurwerkachtig gedoe ons om de oren. Een aantal jongeren had zelfs een brugje gevonden, dat volgens mij nog een overblijfsel is van de vroegere speeltuin, die wij als kind wel eens bezochten in Hengelhoef. De jongeren hadden het fenomeen van de echo ontdekt en slaagden erin het lawaai van hun bommetjes nog eens te verdubbelen door ze onder het brugje te laten ontploffen. Hoewel het afsteken van vuurwerk en aanverwanten nog steeds een hachelijke onderneming is, zoals we weer hoorden in het nieuws, met een heel aantal ernstige ongelukken met vuurwerk, toch laten weinig mensen zich erdoor afschrikken. Met de overgang van het oude naar het nieuwe jaar knalden weer in alle windrichtingen vuurwerkpijlen de lucht in. En wie nog wat over had, liet het op nieuwjaarsdag nog een keer knallen. 

En zo hebben we het nieuwe jaar alweer ingezet. De feestperiode is voorbij, de cadeautjes onder de kerstboom zijn allemaal uitgepakt en iedereen kan stilaan beginnen aan één of ander goed voornemen. Feestcalorieën kwijtraken met een fikse wandeling bijvoorbeeld. Maar allemaal kregen we weer hetzelfde grote geschenk, zoals één van mijn kinderen zei in de nieuwjaarsbrief: we krijgen weer, helemaal gratis en voor niks, 365 dagen cadeau. Gelukkig nieuwjaar!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 05/01/2018.

Kerstsfeer

Als je niet van Kerstmis houdt, kon je je de afgelopen weken best ergens opsluiten. Overal waar je komt, zijn  er kerstlampjes, kerstbomen, kerststerren, ... De sneeuw kwam een weekje te vroeg voor de vele kerstmarkten die gepland waren voor afgelopen weekend. Hoewel het toch ook wel handig was dat dat witte laagje weer weg was, want zo kon iedereen tenminste wel vlot op de kerstmarkten geraken. Net zoals vorig jaar werd ook Houthalen-Centrum het weekend voor Kerstmis weer ondergedompeld in kerstsfeer. Op zaterdagnamiddag moest ik nog even op sneeuwlaarzenjacht voor mijn zoon. Ik wilde dat snel even afhandelen, omdat er nog wel een aantal andere zaken op mijn lijstje stonden voor die namiddag en avond. Maar mijn planning werd al in de war gestuurd zodra ik het centrum binnenreed. Want waar ik had willen parkeren, was uiteraard geen plaats meer. We reden het blokje van de Dorpsstraat en Vredelaan dus nog maar eens rond en parkeerden uiteindelijk op een vrijgekomen plekje vooraan in de Dorpsstraat. Snel wilde ik met mijn kroost passeren via de kerk, naar de Vredelaan. Maar naast de kerk stond onze volgende hindernis: een kloek boerenpaard met een huifkar erachter. Geflankeerd door twee hyperenthousiaste menners die wilde gebaren naar ons maakten. We leken wellicht nogal traag van begrip, maar uiteindelijk hadden we door dat de mannen ons graag in de huifkar wilden krijgen voor een toertje door het centrum. De kinderen namen het enthousiasme van de menners meteen over en wie ben ik dan als mama om mijn kinderen dit – in kersttijd nog wel – te weigeren. We stegen dus aan boord en hobbelden vrolijk over de kasseien. De kinderen kregen een diadeem met rendiergewei, net als het boerenpaard. Mama ontsnapte er gelukkig aan… Na een onverwacht maar leuk huifkartochtje werden we weer netjes afgezet aan de kerk. En dus dacht ik mijn tocht in één ruk verder te zetten naar de schoenwinkel. Maar dat was buiten de kerstman gerekend. Aan het begin van de Vredelaan – of het eind, het is maar hoe je het bekijkt – werd een heus ‘huis van de kerstman’ ingericht. Ook daar werden we met veel geestdrift binnengeroepen. In ruil voor een stemmig ‘O dennenboom’ mochten de kinderen van de kerstman een snoepje en een cadeautje uitkiezen. De Sint is nog maar net weer naar Spanje en er deelde alweer een man in rode outfit cadeautjes uit. De pret kon niet op bij de kinderen. Uiteindelijk raakten we dan toch nog aan de schoenwinkel en slaagden we erin warme en dichte laarzen te scoren. Maar voor de kinderen was dit wel het minst plezante deel van ons shoppinguitje.

Dit weekend is het dan zo ver: alle cadeautjes liggen onder de kerstboom (of moeten nog op het laatste nippertje geshopt worden), het eten is besteld en iedereen maakt zich klaar voor feestelijke dagen. Ik wens jullie allen heerlijke kerstdagen en een fantastische start van het nieuwe jaar!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 22/12/2017.