Column 75: Opgepast voor de flits

Wie dezer dagen passeert op de baan Hasselt - Eindhoven weze gewaarschuwd. De politie was immers zo vriendelijk om aan de krant te laten weten dat de flitspalen op dit traject weer werkzaam zijn. Niet dat ik wist dat de camera's niet meer werkten, maar het zou uiteraard vrij bizar zijn als ze dat nieuws aan de grote klok zouden hangen. De detectielussen waren blijkbaar stuk en zijn nu weer gerepareerd. De politie kon dus het heuglijke nieuws melden dat alle camera's weer doen wat ze moeten doen: flitsen. Tien stuks in totaal. Tien kansen om een gepeperd briefje met de groeten van politie MidLim in je brievenbus te ontvangen. Vorige week nog waren wij de gelukkige (ahum) winnaars van een dergelijk vriendelijk briefje in onze brievenbus. De foto van onze nummerplaat werd nog gemaakt vooraleer de flitspalen weer actief werden, maar niet op de baan Hasselt - Eindhoven. De camera stond dit keer opgesteld op een andere plaats die zeer populair is bij onze vrienden van de politie, namelijk op de Guldensporenlaan, richting Lillo. En we weten natuurlijk allemaal dat we daar netjes 50 km/h moeten rijden, maar op het einde, waar nauwelijks nog huizen staan, is de verleiding groot om dat gaspedaal toch net iets verder in te duwen. En dat had de camera gezien, dus.

Ook op de baan Hasselt - Eindhoven staan de flitspalen strategisch opgesteld. Voor zover ik weet zijn er twee die enkel de snelheid meten. En die staan, jawel, net in een helling naar beneden, waar het dus ook oppassen geblazen is. Op tijd op de rem gaan staan is de boodschap. Gelukkig is dat een plaats waar ik maar zelden voorbijkom. Ook aan alle vier de grote kruispunten van deze baan op onze gemeentegrond staan de vierkante camerabakjes te blinken. Of deze camera's enkel roodlichtrijders registreren of ook de hardrijders op foto vastleggen, is niet helemaal duidelijk, maar ik neem toch maar altijd het zekere voor het onzekere. Hoewel ik toch vaak mijn twijfels heb of er tijdens het spitsuur hardrijders gespot kunnen worden. Als ik voor of na het werk in Helchteren aan de rode lichten toekijk hoe het verkeer zich verplaatst richting Hasselt of richting Hechtel, dan kruipt dat verkeer meestal aan een slakkengangetje vooruit. Ik denk dat de meeste auto's nog door een schildpad ingehaald zouden worden.

Maar goed, we zijn dus gewaarschuwd. Extra aandacht is geboden bij het voorbijrijden van de camera's. Hoewel ik mij eigenlijk meestal toch netjes aan de gevraagde snelheid houd. En word ingehaald door auto's die me voorbijzoeven zodat ik lijk stil te staan. Soms vraag ik me toch af hoeveel gepeperde briefjes zij in hun brievenbus ontvangen. 

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 3 februari 2017.

Column 74: Adieu kerstversiering

We zitten in hartje winter. Daar is geen twijfel over mogelijk. De laatste zaterdag van de kerstvakantie veranderden zowel ons terras als onze straat in iets wat nog het meest deed denken aan een schaatsbaan. Eerst een laagje sneeuw en daarop een laag ijs. Spiegelglad. Ik had de kinderen beloofd om in de namiddag met sneeuwballen te gooien en een sneeuwman te maken, maar daar was geen sprake meer van eens het begon te ijzelen. De regendruppels vroren aan al bijna voor ze de grond raakten en toverden het sneeuwtapijt om in een gladde spiegel. Er was geen sneeuwvlokje meer uit los te peuteren.

Die laatste zaterdag van de vakantie was net de dag na Driekoningen. En meestal laat ik mijn kerstboom (en bijhorende kerstversiering) staan tot Driekoningen, of tot de dag erna. Want er is ergens een ongeschreven wet die zegt dat je de kerstboom pas na het vertrek van Sinterklaas mag zetten en dat hij bij Driekoningen weer afgebroken moet worden.  Aangezien Driekoningen dit jaar nog in de kerstvakantie viel en aangezien ik het wel gezellig vind als de boom er nog staat als er drie mini-koningen aan de deur staan met een draaiende ster en piepstemmetjes die om snoep of geld vragen (euh, zingen), besloot ik de boom nog een dagje te laten staan. Voor de zingende mini-koningen had ik het niet moeten doen, want die kwamen niet, maar dat kan je vooraf nooit weten, natuurlijk. Geen excuus meer om de boom zaterdag niet af te breken, dus. Maar dan kwam er zaterdag sneeuw, en toen was het toch ook wel gezellig om de boom bij dat winterse weer nog even te laten staan... Zondag was het landschap nog steeds winters wit en maandag moest ik weer gaan werken, dus bleef de boom nog steeds staan.

Blijkbaar ben ik trouwens niet de enige die de kerstboom nog na Driekoningen in de living had staan. Want vorige week verscheen er zelfs een artikel in de krant over kerstbomen die nog niet waren afgebroken en vaak nog weken tot zelfs maanden na Kerstmis deel van het interieur uitmaakten. Telkens ik langs de kerk van Lillo reed, werd ik ook weer een beetje gerustgesteld. Ook de gemeente had de kerstbomen nog niet weggehaald.

Maar vorig weekend moest het er dan toch van komen. De doos werd bovengehaald en samen met de kinderen werd bal voor bal uit de boom gehaald en in de doos gelegd. En de doos ging weer de kelder in, tot over een klein jaartje. Tot na het bezoek van Sinterklaas, want aan die stilzwijgende regel houd ik me wel...

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 20 januari 2017.

Column 73: Capodanno Italiano

Ooit was er een tijd dat een kerk een plaats was waar je te allen tijde muisstil moest zijn. Zitten en zwijgen, dat was het motto. En luisteren naar de priester die vooraan zijn verhaal deed. Als die priester inderdaad nog zijn verhaal doet in een kerk, worden we nog altijd verwacht daar redelijk stil naar te luisteren, hoewel er toch al wat meer gemurmel getolereerd wordt dan pakweg vijftig jaar geleden. Maar dezer dagen wordt de kerk vaak voor heel andere doeleinden gebruikt dan voor een misviering en maar goed ook, want anders worden de meeste kerken nog nauwelijks gebruikt.

In Lillo werd de kerk enkele jaren geleden al gebruikt voor een kerstmusical van de kleuterschool en ik ging er ook al eens naar een kersttoneel kijken van de plaatselijke toneelvereniging. Ook de harmonie maakt al enkele jaren gebruik van de locatie om er in de donkere laatste dagen van december een nieuwjaarsconcert te geven. Dit jaar besloot ik om dat concert eens bij te wonen, mede omdat het om een Italiaans nieuwjaarsconcert ging, Capodanno Italiano, en ik kan Italiaanse muziek soms wel eens smaken. De voorlaatste dag van het oude jaar zakten dus heel wat mensen van Lillo en omstreken af naar de kerk. Ik weet niet of er een priester aanwezig was, maar die had zeker jaloers kunnen zijn op de vele aanwezigen. De kerk zat afgeladen vol. Er werden zelfs mensen doorverwezen naar het balkon, waar tijdens 'normale' kerkelijke activiteiten het koor plaatsneemt. En zo kreeg het balkon bijna de allures van een VIP-loge, of een VIL-loge (voor Very Important Lillonaars). Maar daar hoorde ik niet bij. Ik zat gezellig ergens centraal in de kerk. Op behoorlijk officiële wijze werden de muzikanten voorgesteld en naar hun plaats vooraan in de kerk geroepen. De muziek van de harmonie werd een drietal keer onderbroken door een ludiek intermezzo van de kinderen die notenleer volgen bij de harmonie. Ooit, heel lang geleden, ongeveer toen de dinosaurussen nog leefden, heb ik daar ook nog notenleer gevolgd en later saxofoon gespeeld. Gelukkig werd er in die tijd niet verwacht dat je ook kon zingen. Tijdens dit concert werd er niet enkel gezongen door de kinderen, maar ook door Pino Falsone, een crooner die net over de grens met Heusden-Zolder woont, 'op de Lindeman'. Hij zong zowel in het Nederlands als het Engels als het Italiaans, maar hoewel hij al (bijna) zijn hele leven in België woont, kwam naar mijn bescheiden mening zijn stem toch het best tot zijn recht in het Italiaans.  Pino viel echter niet enkel op door zijn stem: hij maakte een entree van jewelste door net voor zijn eerste song de kerk met een vespa binnen te rijden. Zoveel sensatie had ik nog nooit meegemaakt in een kerk...

Het Capodanno Italiano was een heerlijk relaxte afsluiter van het jaar. Intussen zijn we al bijna een week ver in het nieuwe jaar. Hierbij wens ik jullie allemaal een fantastisch, gezond, liefdevol en vredevol 2017! Gelukkig nieuwjaar!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 6 januari 2017.