Column 13: Koudwatervrees

Einde schooljaar, begin vakantie dus! En niet alleen de scholen sloten de deuren, ook de meeste sportactiviteiten worden stopgezet tot begin september. Ook die van mij.

Twee jaar geleden besloot ik dat het geen overbodige luxe zou zijn om iets aan mijn conditie te doen. Het leek me aangewezen om een activiteit in groep te zoeken, om de verplichting naar mezelf toe een beetje strenger te maken. Toevallig kreeg ik net op dat moment een briefje in de bus van Femma met de mededeling dat ze nog op zoek waren naar een aantal extra vrouwen voor een sessie aquagym. Elke week een uurtje de spieren strekken in het zwembad van Bosberg, samen met een groepje andere vrouwen die geen ambitie hebben om een olympische medaille te winnen.

Wat me een beetje deed twijfelen, was de locatie van het gebeuren. Aan het zwembad van Bosberg had ik immers geen goede herinneringen, meer nog, als negenjarige had ik gezworen nooit nog een voet in het water van het desbetreffend zwembad onder te dompelen. Het zwembad van Bosberg was immers onze bestemming voor de maandelijkse zwemlessen van school. Ik beheerste destijds nog geen enkele zwemtechniek en dobberde dus de gehele les doelloos aan de rand van het zwembad, stevig vastgeklampt uit vrees verzwolgen te worden door het ijzige water. Want ijzig, dat was het. De meesten onder ons verlieten na een uur het zwembad dan ook met lippen die een vreemdblauwe kleur hadden gekregen.

En nu zou ik me dus vrijwillig wekelijks in datzelfde zwembad begeven. Degelijk onderzoek was vereist voor ik me hiertoe liet verleiden. Maar toen talloze dames me ervan verzekerden dat het zwembad sinds mijn kindertijd grondig gerenoveerd was en heerlijk warm water bevatte, besloot ik mijn koudwatervrees opzij te zetten en het erop te wagen. En inderdaad, anderhalf jaar lang begaven wij, fitte dames in spé, ons in het heerlijk warme water.

Tot op een dag het noodlot toesloeg. De verwarming van het zwembad was stuk. Of de temperatuur nu 26,5°C of 27°C bedroeg, durf ik niet meer met zekerheid zeggen. In ieder geval voelde het aan alsof ik mijn voet in niets anders dan kraantjeswater ten onder liet gaan. Uiteraard beschikt onze groep over een aantal ijsberen die zich door een beetje kou niet lieten afschrikken en zij probeerden ons ervan te overtuigen toch de sprong te wagen. Een aantal dames lieten zich niet kennen en daalden bibberend en bevend het water in. Maar ik kreeg een déjà-vu van ijskoude zwemlessen en blauwe lippen en toog dus met een aantal gelijkgestemden richting douches, die gelukkig wel warm waren. De weken erna schommelde de temperatuur van 30°C naar een tropische 32°C en een frisse 28°C, maar tegen geen van deze temperaturen prostesteerde mijn lichaam. Tot we vorige week onze laatste les hadden. En helaas, het beeld van de blauwe lippen sprong me weer voor ogen toen mijn dikke teen het ijskoude water ontmoette. Onze groep was weer verdeeld in dezelfde ijsberen, durvers en afhakers van de vorige keer en ik stond dus alweer snel onder de warme douche. Jammer dat we zo de aquagymvakantie moesten inzetten. Maar hopelijk heeft de zwembadverwarmingshersteller geen twee maanden vakantie en kunnen we in september weer in een heerlijk verwarmd zwembad.

 

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 04/07/2014.