Column 16: Hoogdag

Vorige week vrijdag was er geen krant. En er was ook geen Belang van Houthalen-Helchteren. Want vorige week vrijdag was het hoogdag. Feestdag. Vrijaf voor de meeste werkende mensen. Een dagje uit met het gezin, op stap met vrienden, naar Pukkelpop,...

Vroeger - en hoewel dat voor de jongste generaties synoniem is met 'toen de dinosaurussen nog leefden', is dat echt niet meer dan een veertigtal jaar geleden - vroeger gingen de meeste mensen op die dag naar de mis. Want 15 augustus is een kerkelijke feestdag: het feest van Maria Hemelvaart.

In dit tijdperk associëren echter enkel de oudere generaties deze feestdag nog met de Kerk, voor de jongere generaties is het vooral een vrije dag waarop uitstapjes gepland kunnen worden naar zee, de Ardennen, de zoo, Bobbejaanland, Plopsaland of een andere plaats van vertier.

Bij andere feestdagen, zoals Kerstmis of Pasen, pleeg ik zelf nog wel eens misviering bij te wonen, maar op 15 augustus was mijn agenda tot nu toe meestal 'misvrij'. Dit jaar ging ik echter op 15 augustus wel naar de mis. In Houthalen-Centrum, want in Lillo was er geen. En niet alleen ik ging als Lillonaar naar de mis in de hoofdkerk van onze gemeente. Lillo was goed vertegenwoordigd en daar was een reden voor. Een geboren en getogen inwoonster van Lillo heeft het immers tot parochie-assistente geschopt en dat mocht gevierd worden. En welke dag is er meer geschikt voor het vieren van iemand die zich opstelt als een 'moeder' voor de parochianen dan de dag waarop de moeder aller moeders gevierd wordt: Maria Hemelvaart. Na een uitgebreide viering waren alle aanwezigen (en dat waren er veel, de kerk mocht nog eens een vol huis aanschouwen) welkom op de receptie die verzorgd werd door ziekenzorg: wijn, fris, hapjes, alles wat een receptie vereist.

En daarmee beschikt Houthalen (en Lillo uiteraard) nu ook over een 'vrouw in de kerk'. Ze is dan weliswaar geen priester, maar mag toch een heel arsenaal aan taken voor haar rekening nemen. En wie onze nieuwe parochie-assistente Barbara kent, weet dat ze dat goed zal doen. Ondanks, of misschien net dankzij, haar bescheidenheid. Maar vrijdag, op deze feestdag, heeft ze gedaan wat de pastoor haar had opgedragen: ze heeft zich laten vieren. Zo werd het voor even ook haar feestdag. Succes, Barbara!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 22/08/2014.

Column 15: Rouwregister

"Jets over pampa". Wie al eens in Sonnis passeert, heeft het vliegtuigvormige aanwijsbordje ongetwijfeld opgemerkt. Naar jaarlijkse traditie organiseerde de modelvliegclub die aldaar gevestigd is immers haar vliegshow. Plezier gegarandeerd. Vliegen staat dezer dagen echter allesbehalve garant voor plezier. Wie afgelopen week met het vliegtuig op vakantie vertrok, deed dit wellicht op weke benen. In een week tijd vielen er immers maar liefst drie vliegende gevaartes uit de lucht. Zoals wij mensen zijn, houden we wel van een beetje sensatie en kijken we met toch wel misplaatste interesse naar de beelden van zo'n ramp op tv. Maar wanneer de ramp zich voordoet met een vliegtuig dat vertrok in ons buurland Nederland en heel veel Nederlandse en zelfs een aantal Belgische passagiers met zich meevoerde, dan kunnen we moeilijk stellen dat de situatie onze koude kleren niet raakt. En wanneer dat vliegtuig dan ook nog eens met opzet uit de lucht werd gehaald, neemt de ontzetting over zoveel onrecht alleen maar toe. Die ontzetting was voelbaar tot in ons eigen gemeentehuis, want vorige week las ik in deze krant dat ook in ons eigenste NAC een rouwregister ligt. Een rouwregister waarin je je medeleven kan betuigen aan alle nabestaanden van de slachtoffers. Want ook in onze gemeente blijken meer dan vierhonderd Nederlanders te wonen.

Ook u zag wellicht de beelden op tv: militaire vrachtvliegtuigen die vanuit Oekraïne in Eindhoven neerstreken. Nadat de laadklep openging, werd een eindeloze rij doodskisten uit de buik van het gedrocht gedragen. Die kisten gingen dan op hun beurt in een even eindeloze rij lijkwagens, die in een onheilspellende karavaan over de Nederlandse wegen richting Hilversum trok. Al ben ik dan zelf niet bij de ramp betrokken, al heb ik dan niemand verloren, toen ik die beelden zag en die van de halve Nederlandse bevolking die stilzwijgend langs wegen en vanop bruggen toekeek op dit intrieste schouwspel, toen werd ik zelf ook even stil. En misschien moet ook ik wel even mijn medeleven gaan betuigen in het rouwregister in het NAC. Niet alleen voor de nabestaanden van deze vliegtuigramp, maar voor iedereen die lijdt onder het geweld dat zich jammer genoeg in vele hoeken van de wereld manifesteert en waarbij elke dag onnoemelijk veel onschuldige slachtoffers vallen.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 01/08/2014.