Column 7: Terrasjesweer

Wie de laatste weken nog niet op een terrasje heeft vertoefd, verbleef wellicht op de Noordpool of in een ander ver buitenland. Want ons eigen Houthalen-Helchteren baadde de afgelopen weken in een heerlijk lentezonnetje. Horeca-uitbaters in Houthalen, Helchteren en omstreken haalden de terrasstoelen, die voor de winter ergens in een ver magazijn opgeborgen waren, weer  naar buiten en de terrasjes schoten uit de grond als paddenstoelen in een herfstig bos. Fietsen werden van stal gehaald en zowel gewone als elektrische fietsers maakten de fietspaden onveilig, om onderweg uiteraard te stoppen voor een verkwikkend drankje op een zonovergoten terras. Of voor een ijsje, want ook de ijsjesdraaiers openden hun deuren vroeger dan de voorziene paasvakantie met dit heerlijke weer. Met het inzetten van de zomertijd en dus langere dagen,  stegen er de afgelopen weken zelfs al heteluchtballonnen op in Kelchterhoef, een fenomeen dat meestal gereserveerd is voor de zomerse maanden. Als er zo'n ballon over ons huis zweeft en we het hete gas in de buik van de ballon horen blazen, heb ik in ieder geval het gevoel dat het zomer is.

Vorig jaar rond deze tijd werden we zelfs nog getrakteerd op een late sneeuwbui. De temperaturen waren toen nog dichter bij het vriespunt dan dat ze deze winter ooit waren. Dit jaar sloeg de winter ons land immers over en deed de lente al erg vroeg zijn intrede. Geen kat die ik erover hoorde klagen, gelukkig...

Maandagavond bracht ik mijn zoontje naar de voetbaltraining bij Houthalen VV en de lucht leek wel zomer te ademen in plaats van lente. Alle kinderen trainden in short en T-shirt en hadden het aangenaam warm. En dan, enkele uren later, als kers op de taart, eindigde deze zalig zomerse periode zoals dat ook in de zomer gebeurt: met een kletterend onweer en veel regen.

Dinsdag hadden we dan onze jas weer nodig, maar ook daarover zullen we nu maar niet klagen, zeker...?

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 11 april 2014.

Column 6: Schoolpoortkamperen

Enkele jaren geleden keken wij met verbazing naar beelden op tv van ouders die in grootstad Brussel aan de schoolpoort gingen kamperen om hun kind te kunnen inschrijven in de school van hun keuze. Hoofdschuddend keken we ernaar en drie seconden later zapten we al weg van die wantoestanden in Brussel. Dit was een ver-van-mijn-bed-show.

Maar nu - anno 2014 - heeft het fenomeen zich zelfs verplaatst naar onze gemeente, die toch allesbehalve grootstedelijk is. Oorzaak: een nieuwe 'regeling' voor het inschrijfbeleid van scholen, die in 2013 werd ingevoerd. De overheid had hiermee een nobel doel voor ogen: gemengde scholen creëren. Scholen waar zowel autochtone Belgen als 'mensen met een migratieachtergrond' les volgen, scholen waar plaats is voor rijk en arm, kortom: scholen waar plaats is voor iedereen. Daartoe moesten de scholen vanaf dan elk schooljaar hun maximumcapaciteit vooraf doorgeven en een vaste inschrijvingsdatum hanteren per scholengemeenschap, met een voorrangsperiode voor o.a. broertjes en zusjes. En er moest een balans zijn tussen 'indicatorleerlingen' en 'niet-indicatorleerlingen', indicaties gebaseerd op o.a. thuistaal of diploma van de moeder. Een prachtig plan, gezien vanuit de ivoren toren in het grootstedelijke Brussel.

Maar helaas, in de praktijk zorgde het voor heel wat onrust. Aan de school van Laak werd vorig schooljaar al door enkele ouders gekampeerd, dit schooljaar konden de kamperende ouders zelf wel een hele klas vullen. En ze haalden op maandag de krant.

Naar verluidt werd er echter niet enkel aan de school van Laak gekampeerd. Want, zoals dat gaat, het nieuws van kamperende ouders en beperkte plaatsen verspreidt zich snel en ook ouders met interesse voor een andere school panikeren en slaan hun tent op.

Maar wat schort er dan aan dat prachtige plan? Hoe is het mogelijk dat ouders een motorhome moeten huren om op enkele honderden meters van hun huis het weekend door te brengen enkel en alleen om voor hun oogappel een plaatsje te bemachtigen in 'hun school'? Wat vroeger vanzelfsprekend was, wordt nu een voorrecht: naar de kleuter- en lagere school gaan in je eigen wijkschooltje. Want één belangrijk detail hebben de wettenmakers over het hoofd gezien bij het opstellen van hun prachtige plan: voorrang geven aan kinderen die gewoon in de buurt van de school wonen, of ze nu autochtoon, allochtoon, arm, rijk of wat dan ook zijn.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 28 maart 2014.

Column 5: De noord-zuidverbinding

Moet er echt nog een column verspild worden aan een onderwerp waarover de laatste decennia wellicht al kilometers papier gevuld zijn?

Misschien niet, misschien wel.

Talloze documenten, wetenschappelijke onderzoeken, mobiliteitsstudies, ministerrapporten, nota's, krantenartikels, ... en noem maar op, verschenen al.

Want al tientallen jaren breken mensen zich het hoofd over hoe die verbinding tussen het noorden en het zuiden van onze provincie tot stand gebracht kan worden. En die verbinding wil er maar niet komen.

Hoe is het mogelijk dat de politici er niet in slagen om de knoop door te hakken? Is onze provincie te 'arm', financieel te weinig interessant om er eindelijk eens werk van te maken? Of zijn er andere politieke spelletjes die het verstand van de gewone burger te boven gaan? Of zijn wij als Limburgers gewoon te rustig, te 'goed op ons gemak' om eindelijk eens een oplossing af te dwingen?

Studie na studie vergelijkt de optie van de omleidingsweg met die van de tunnels. Voor- en nadelen worden tegen elkaar afgewogen, beslissingen worden genomen en vervolgens weer afgevoerd. En hoewel de omleidingsweg keer op keer verworpen wordt door de Raad van State, blijft de Vlaamse regering er toch hardnekkig aan vasthouden, zoals we vorige week weer in de krant konden lezen in een zoveelste artikel over het heikele punt.

Toegegeven, ik ben vooringenomen. Als inwoner van Lillo, en dus één van de 'slachtoffers' als de omleidingsweg er ook werkelijk zou komen, vind ik de optie 'tunnels' natuurlijk een veel beter idee. De baan Hasselt - Eindhoven is al druk, dus maakt het dan iets uit als het verkeer daar blijft, maar op een andere manier verdeeld wordt? Maar ik weet natuurlijk ook wel dat de zaak niet zo eenvoudig is. Ook de bewoners en handelaars langs die baan hebben argumenten te over om de aanleg van tunnels te ontmoedigen.

Maar worden wij niet regelmatig verplicht om te stemmen voor politici die deze zaken voor ons, burgers, zouden moeten oplossen? Politici die de beste oplossing zouden moeten zoeken voor ons, en niet voor hen? Want de verbinding tussen het noorden en zuiden van onze provincie is voor velen immers een reëel probleem, en geen spelletje...

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 14/03/2014.

Column 4: Kinderopvang

Yes, vakantie!

Of niet?

Bent u die grootmoeder die volgende week haar kleinzoon op logement krijgt?

Of zijn jullie die grootouders die volgende week jullie kleinkinderen zowat elke dag van de week op sleeptouw nemen?

Of bent u misschien die grootvader die elke vakantie de binnenspeeltuin onveilig maakt met zijn kleinzoon?

Of bent u een moeder die alweer enkele weken met de handen in het haar zit? Een moeder die zelf moet werken tijdens de vakanties, een moeder die geen beroep kan doen op grootouders omdat die zelf nog werken of omdat ze simpelweg te veraf wonen? Een moeder dus die al weken aan het plannen is waar de kinderen tijdens die vrolijke krokusvakantie carnaval mogen vieren? Want helaas... terwijl de kinderen genieten van een welverdiende vakantie, loopt het werkritme van de meeste ouders gewoon door. Ikzelf ben natuurlijk niet in een positie om te klagen, want als leerkracht valt de vakantie van mijn kinderen samen met die van mij. En hoewel de meeste leerkrachten niet de hele vakantie 'schoolvrij' zijn, zijn ze wel thuis en dus in staat zich over hun eigen kroost te ontfermen.

Maar goed, helaas staat dus niet de hele bevolking in het onderwijs en opvang tijdens de vakanties wordt hoe langer hoe meer een probleem. Scholen worden overstelpt door telefoontjes van hoopvolle ouders met vragen over vakantie-opvang. Helaas wordt die hoop meestal al snel de kop ingedrukt, want zelfs voor- en naschoolse opvang organiseren kost de scholen meestal meer geld dan dat het opbrengt. En ook op gemeentelijk niveau wordt de kinderopvang slachtoffer van de crisis en de besparingen die daarmee gepaard gaan. In Houthalen is het jammer genoeg niet anders. Eerst werden de gemeentelijke diensten verhuisd naar die moderne tempel die verrees in de Pastorijstraat, momenteel wordt hard gewerkt aan een uitloper van die tempel, de staart die er aan de achterkant bijgebouwd werd, waarheen o.a. kinderdagverblijf De sijsjes zal verhuizen. Fijn, kinderopvang in een modern, nieuw gebouw. Randverschijnsel van die verhuis: de opvang voor schoolgaande kinderen wordt opgedoekt. Vanaf volgend schooljaar dus in Houthalen weer enkele handen extra in het haar.

Nu gaan er geruchten dat de gemeente op zoek is naar initiatieven om sportkampen e.d. te combineren met opvang tijdens de vakanties. Een leuk idee, gesteld natuurlijk dat ouders niet elke dag twee uur later hun werk kunnen aanvatten als ze hun kinderen naar zo'n initiatief moeten brengen. Of de grootouders daarvoor moeten vragen... 

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 28/02/2014.

Column 3: Ge zijt van Houthalen-Helchteren als...

 Als je Facebook gebruikt, heb je wellicht ook al de nieuwe hype opgemerkt, namelijk "Ge zijt van ... als..." Zo is er uiteraard ook al eentje opgedoken voor Houthalen-Helchteren, waarin al eens gezinspeeld werd op de rijkdom aan culturen in onze gemeente. Want inderdaad, net zoals een aantal omringende gemeenten zijn ook wij een gemeente met een mijnverleden. En omdat er niet genoeg Belgen beschikbaar waren om het zwarte goud naar de oppervlakte te brengen, werden massaal mensen geronseld in 'exotische' landen als Spanje, Italië, Griekenland, Turkije en Marokko. Ze lieten de zonovergoten eigen bodem in de steek voor dit land van melk en honing waar ze zich diep onder de grond begaven en zwart weer bovenkwamen, alles in de hoop op een beter leven.

Maar "Ge zijt ook van Houthalen-Helchteren als ge bijna zonder pastoors zit". Er dreigt nu immers ook een tekort aan een ander soort werkwilligen. Met het nakende pensioen van pastoor Bollen en in 2015 het pensioen van pastoor Debakkere, blijven er nauwelijks nog mensen over die een kerkdienst mogen voorgaan. Ze hebben gewerkt tot hun vijfenzeventigste, dus dat pensioen komt niks te vroeg. Vanwege een nijpend tekort aan priesters, pastoors en andere kerkvertegenwoordigers, heeft de Kerk de pensioenleeftijd immers al veel eerder opgetrokken dan de regering. Maar zelfs dat kon het probleem niet oplossen, want nog steeds zijn er geen opvolgers om de vertrekkenden te vervangen. Wordt het niet eens tijd dat er een frisse wind door het beleid van de kerk waait? Wordt het niet de hoogste tijd voor getrouwde mensen die een dienst mogen voorgaan? Wordt het niet de hoogste tijd voor...?

Of is het misschien tijd om te doen wat zoveel jaar geleden voor de steenkoolmijnen werd gedaan en moeten we zelfs de pastoors in het buitenland gaan ronselen?

Verschenen in Het Belang van Limburg/Houthalen-Helchteren op 14/02/2014.

Column 2: Jeugd

Iedereen weet het. Investeren in de jeugd is belangrijk. Want de jeugd is de toekomst.

Ook bij sportclubs weten ze dit. Niet alleen wordt er voortdurend jong talent gescout om onder intensieve begeleiding dat talent ten volle te ontwikkelen, neen, ook de jeugd aan de andere zijde is belangrijk. De supportersjeugd die dat talent moet aanmoedigen. En dat weten ze uiteraard ook bij KRC Genk. Daarom organiseerde de club op woensdag 22 januari een kidsclubnamiddag. En gelukkig voor ons deden ze dat - net zoals vorig jaar - in onze gemeente, namelijk in de binnenspeeltuin van vakantiepark Molenheide.

Helaas was papa net nu geveld door een keelontsteking en kon hij deze heuglijke namiddag dus niet bijwonen. Daarom werd oma opgetrommeld om mama en de kinderen te vergezellen naar dit evenement. Zij haalde de kinderen van school, die prompt in mama's auto werden gepropt, die zelf net van háár school kwam. Terwijl mama na aankomst frietjes bestelde, stortten de kinderen zich al uitgelaten op de speeltuigen.

En mooi volgens schema, net terwijl wij ons de frietjes lieten smaken, arriveerde de delegatie van de club. Hoewel de ploeg de laatste tijd niet zijn beste matchen speelt (wat wellicht nog een understatement is), moet gezegd worden dat ze hun jeugdige supporters verre van in de steek lieten. Zowat alle spelers waren ter plaatse en werden één voor één voetbalgewijs op de brug geroepen, zodat het jonge volkje hen op luid applaus kon onthalen. Na de spelers volgden ook nog keepertrainer, hulptrainers en hoofdtrainer Been, die vooral op een bemoedigend applaus van de ouders kon rekenen.

Na de presentatie verkasten de spelers naar de feestzaal, waar ze zich schrap zetten om te signeren. In sneltempo vormde zich een lange rij door de speeltuin, die uiteindelijk naar het heiligdom met de spelers leidde. Nu ken ik het gangenstelsel wel een beetje dat naar dat heiligdom leidde en ik wist dus ook dat het aanschuiven ongeveer evenveel tijd in beslag zou nemen als een voetbalmatch. Even was ik geneigd in die rij te gaan staan. Maar dan bedacht ik dat ik misschien beter eerst mijn verstandige zoon kon raadplegen. Voor hem was de keuze snel gemaakt: de duur van een voetbalmatch aanschuiven voor een handtekening of zo lang spelen in de binnenspeeltuin. Spelen natuurlijk, die handtekeningen haalt hij volgend jaar wel...

Verschenen in Het Belang van Limburg/ Houthalen-Helchteren op 31/01/2014.

Column 1: Doffe ramen

Op vrijdagnamiddag moest ik in Houthalen-Centrum zijn. Graag had ik er rustig wat rondgekuierd, maar zoals steeds moest er veel gebeuren en was de tijd schaars. Om het risico te vermijden dat ik drie keer het blokje van de Dorpsstraat en de Vredelaan zou moeten rondrijden om uiteindelijk mijn auto toch gefrustreerd op één van de parkings achter te laten, reed ik maar meteen richting parking De Hekkelaar. Hoewel deze parking op zeer geringe wandelafstand van de 'winkelstraten' ligt, lijkt ze toch meestal aan mijn aandacht te ontsnappen. Maar nu dus niet.

Ik sloot dus mijn auto af en beende gezwind door het padje richting Dorpsstraat. Eerst passeerde ik de vroegere bakkerswinkel, die onlangs gesloten werd en vreemd genoeg werd omgetoverd in een huisartsenpraktijk. Maar dit was nog het fleurigste aanzicht vanaf deze plaats. Want recht voor mij stonden twee zaken leeg: het vroegere 'Dorpke' en de opticien, die - gelukkig voor hem - betere oorden opzocht, namelijk een nieuwe zaak wat verderop in de straat. Maar toch was het een beetje een trieste aanblik, zo twee lege zaken naast elkaar. Doffe ramen, een kale binnenkant, hier en daar een strookje papier tegen de ramen... Maar als vrouw die - toegegeven - wel graag eens gaat shoppen, en zich even graag ergens nestelt en zich laat bedienen van een schuimige cappuccino, mijmer ik wel even over wat er misschien over enkele maanden achter de nu doffe ramen te zien zal zijn. Zal er iemand van de eigen gemeente het aandurven om een winkel te beginnen, of opent opnieuw één of andere keten hier zijn Houthalense vestiging? Of komt er een zoveelste horecazaak? Want het moet gezegd: wie in Houthalen-Centrum wil verpozen op een gezellig terrasje, zich binnen wil warmen aan een lekkere koffie of als echte Bourgondiër wil genieten van een lekkere maaltijd, heeft keuze te over. Hoe dan ook, of er nu een kleine middenstander zijn kans waagt, een grote keten zijn deuren opent of er nog een horecazaak bijkomt, alles is beter dan de leegstand die in zovele gemeentes woekert, zoals ik vandaag in de krant las. Hopelijk zullen die doffe ramen dus snel weer blinken.

Verschenen in Het Belang van Limburg/Houthalen-Helchteren op 24/01/2014.