Een vertwijfelde blik op het weerbericht deed
me vrezen dat de paashaas zijn regenjas zou nodig hebben en dat de klokken hun
uiterste best zouden moeten doen om tussen de regendruppels door te vliegen.
Maar toen ik op zondagochtend uit het raam keek, stelde ik vast dat de lucht
niet geheel wolkenloos was, maar op zijn minst wel droog. Toen haas en klokken
hun werk gedaan hadden en onze tuin gedecoreerd hadden met allerhande chocolade
haasjes, lammetjes, klokjes en eitjes, konden we de kinderen dus loslaten op
een droge tuin. Met de mandjes in hun handen doorkruisten ze de tuin op zoek
naar allerhande lekkers, rechtstreeks door de klokken van Rome geleverd.
Ook in de tuinen van de grootouders dropten de
klokken allerlei lekkers, dat in de loop van de dag ook door de kinderen werd
verzameld. Resultaat: een hele doos vol chocolade, en mondjes en buikjes vol
chocolade.
Maar de pret was nog niet ten einde, want
sinds een aantal jaren betekent Pasen ook weer Lillo kermis. Al in het begin
van de week was er een gesloten kermiskraam te bewonderen op de parking aan de
kerk. Tegen woensdag stonden er al heel wat wagens en vanaf donderdag werd de
weg afgesloten. Lillo is een rustig gehuchtje waar meestal niet bijzonder veel
te beleven valt, dus maar liefst zes kermiskramen op wandelafstand van ons huis
is voor de kinderen al een evenement op zich. Bij elk uitstapje met de auto of
de fiets moesten we toch ook even langs de kermis rijden, al was ze dan nog
gesloten.
Maar op Paasdag was het dan eindelijk tijd
voor de pret. De kermispret. Na het
verzamelen van alle gestrooide paaseieren, togen we allen tesamen naar Lillo
kermis. Er werden eendjes gevist, er werd gedraaid op de paardenmolen en de
zoon mocht samen met papa al eens het schietgeweer hanteren om enkele
ballonnetjes een kopje kleiner te maken.
Met een aantal stuks kwalitatief hoogstaand
speelgoed in handen ging de tocht weer huiswaarts, waar het nieuw verworven
speelgoed haastig werd uitgepakt en uitgetest.
De kleinste moest dan naar bed om van deze
drukke dag te bekomen, maar de oudste werd al groot genoeg bevonden om te
genieten van de laatste Lillose traktatie: het vuurwerk.
Vanuit onze voortuin wachtten we op het
spetterend spektakel dat dra zou losbarsten. En dan, rond half tien, was het
zover: de eerste knal. Waarvan onze oudste zodanig schrok dat hij prompt weer
binnenstoof. Maar hij verzamelde al z'n moed, kwam weer buiten en genoot samen
met ons van zes minuten magie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten