Column 45: Vergeten

Ben jij zo iemand die alles opschrijft zodat hij het niet zou vergeten? Zo iemand die alles drie keer nakijkt om te zien of alles wel juist en volledig is? Zo iemand die lijstjes maakt met wat er nog allemaal moet gebeuren? Zo iemand die absoluut niet wil dat er iets vergeten wordt? Ik wel. En ik geef toe dat ik ondanks alles toch ook nog wel eens iets vergeet. Maar toch, als het belangrijk is, kijk ik alles nog eens een extra keertje na. En het vervelende is dat ik er eigenlijk ook zo'n beetje van uit- ga dat ook alle andere mensen dat doen. Niet dus.

Vorig weekend moest ik toch even met mijn ogen knipperen toen ik de voorpagina van de krant zag, en nog meer toen ik het bijbehorende artikel las. 'Blunder legt bom onder omleidingsweg Noord-Zuid' blokletterde die voorpagina. De blunder bleek een vergetelheid van formaat. Er werd vergeten een oude kaart uit het eerste, afgekeurde dossier te vervangen door de nieuwe kaart. Nu vraag ik me toch af of een dossier dat al langer in onderhandeling is dan ik oud ben, niet de moeite waard is om eens extra na te kijken voor het ingeleverd wordt. Temeer omdat het al werd afgekeurd.

Vooral omdat het dossier al zo ongelooflijk lang loopt en omdat het keer op keer wordt afgekeurd, krijgt het geheel bijna iets sprookjesachtigs. Er is al zoveel over verteld, geschreven en gedebatteerd, maar geen mens die nog gelooft in een 'happily ever after'.

Aangezien de omleidingsweg op enkele honderden meters van mijn huis zou passeren, ben ik daar  uiteraard ook geen voorstander van. En dus heb ik me ook al ettelijke keren afgevraagd of het niet logischer zou zijn om toch het dossier van het andere traject eens in te dienen. Tunnels en/of bruggen onder of boven de bestaande weg Hasselt-Eindhoven moeten toch ook een haalbare kaart zijn? Maar mijn vermoeden dat de regering gewoon geen zin heeft om dat lastige Noord-Limburg een deftige weg te  bezorgen, groeit zienderogen. Als ik dan in dezelfde krant las dat de buren van de nieuwe Ikea in Hasselt een petitie opstartten voor meer groen rond de invalswegen naar de Ikea, dacht ik toch dat het Ikea-dossier wel opvallend veel sneller was goedgekeurd dan de verbinding naar Noord-Limburg. Het is maar waar de prioriteiten liggen, zeker?

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 16/10/2015.

Column 44: Asielcentrum

Op weg naar mijn werk passeer ik elke dag door Helchteren. Een aantal jaren geleden bespeurde ik iets vreemds toen ik terugkwam van mijn werk. Het was ergens halverwege tussen de supermarkt en de oude kazerne. Al van in de verte zag ik iemand wandelen. Of het een man of een vrouw was, kon ik vanaf die afstand niet zeggen, maar het leek in ieder geval een heel groot persoon en die persoon leek een gigantisch blauw hoofd te hebben. Hoewel ik geen alcohol geconsumeerd had, twijfelde ik toch even of het geen blauwe versie van de roze olifantjes waren die mij voor de gek hielden, maar nee. Intussen was ik de vreemde persoon dicht genoeg genaderd om te zien dat het een vrouw van Afrikaanse origine was. Haar hoofd was helemaal niet blauw, maar ze had zich in de supermarkt een pak van 6 literflessen water aangeschaft en vervoerde die op haar hoofd naar het asielcentrum, dat op dat moment in de oude kazerne gevestigd was.

In mei 2013 sloot het asielcentrum de deuren, maar met de huidige asielcrisis werd het vorige week opnieuw geopend, om daar om en bij de 600 asielzoekers op te vangen. Behalve enkele donkerharige mannen beladen met supermarkttassen en een paar dagen later ook enkele mannen met rugzakken en iets wat op slaapzakken leek, heb ik er nog niet veel van gemerkt dat het centrum weer geopend is. Maar ik ben natuurlijk ook geen buurtbewoner. Toch heb ik de indruk dat ik de vorige keer vaker  mensen op straat zag. Ofwel moet de drukte nog komen en zijn de nieuwe bewoners zich nog aan het settelen. In de krant verschenen intussen wel al heel wat artikelen over het heropende centrum. En zoals te verwachten, zijn de meningen verdeeld. De ene protesteert tegen het centrum, terwijl de andere net actie voert vóór een goede opvang. Zulke situaties zullen altijd voor verdeeldheid zorgen, maar één ding weet ik wel. Ik mag er niet aan denken dat ik met mijn kinderen op een krakkemikkige, overvolle boot op de Middellandse Zee rond zou moeten dobberen, in de hoop in levenden lijve op een veilige plaats te arriveren. Ik denk dat ik dan in ieder geval heel dankbaar zou zijn voor een veilig dak boven mijn hoofd...

Verschenen in Het Belang van Limburg/Houthalen-Helchteren op 09/10/2015.