Column 36: sprookjeswandeling

Sprookjes voorlezen doe ik regelmatig, met twee kleine kinderen in huis. Maar zelf voorgelezen worden, dat is toch al een tijdje geleden. Vorige week mocht ik dat plezier nog eens ervaren. Een traditioneel schoolfeest was voor de basisschool in Lillo moeilijk dit jaar, omdat de halve speelplaats is omgetoverd in een werf door de bouwwerken aan de nieuwbouw. Daarom organiseerden ze dit jaar een sprookjeswandeling als schoolfeest. Dit jaar dus geen aaneenschakeling van dansjes, waarbij enkel de kinderen in beweging zijn en de beweging van de ouders niet verder gaat dan het knopje van het fototoestel indrukken. Dit schoolfeest was een dag waarop ook de ouders actief moesten zijn.

Vanaf half twee mochten we op school toekomen, waar we in groepen een lokaal in geloodst werden. De kinderen mochten plaatsnemen op de mat, de ouders en grootouders op de stoelen daarachter. En dan vertelde één van de kleuterjuffen het sprookje van "De drie biggetjes". De kinderen luisterden met open mond, en de volwassenen werden weer even kind.

Daarna werden we de bossen van Lillo ingestuurd, op zoek naar letters (die uiteindelijk een spreuk zouden vormen) en naar vijf kraampjes met sprookjesfiguren. De juffen en meesters die voor één dag Roodkapje, de boze wolf of een ander sprookjesfiguur mochten zijn, hadden telkens een amusante opdracht in petto voor de kinderen.

Na een kleine twee uur wandelen bereikten we opnieuw de school. Voor diegenen met korte beentjes was dat een welkom weerzien, want die beentjes waren toch wel erg moe na zo'n lange wandeling. Maar op school was dat snel vergeten. Eerst werden de magen gevuld met allerlei (en veel te veel) lekkers dat ouders gebakken hadden. De verbrande calorieën waren dus helaas weer snel aangevuld. Daarna spurtten de kinderen naar de traditionele Vlaamse kermis. Want hoe eenvoudig en oud die spelletjes ook zijn, onze kinderen vinden ze net zo leuk als wij ze vroeger vonden. En geef toe, het is toch ook leuk dat je op zo'n dag eens met een bal je leerkracht van tafel mag gooien, al is het dan maar een foto.

Een geslaagd schoolfeest, al was het dan anders dan anders. De kinderen hebben genoten met volle teugen, en de ouders dus ook.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Hputhalen-Helchteren op 12 juni 2015.

Column 35: stramme spieren

Ons zoontje versterkt intussen al twee jaar de rangen van Houthalen VV. Het niveau ligt net iets lager dan dat van de Rode Duivels, maar de spelers zijn daarom niet minder gemotiveerd. En ook voor en na de matchen maken ze graag plezier. Na al iets meer gewonnen matchen dan het vorige seizoen en nog enkele toernooien, is het voetbalseizoen nu echt ten einde. Maar de trainer vond dat het seizoen niet zomaar kon eindigen. En dus kregen de mama's en papa's twee weken geleden een sms'je met de uitnodiging voor een toernooitje tussen spelers, ouders, broers en zussen. Met een barbecue achteraf. Die barbecue zag ik meteen zitten, maar bij het idee aan een toernooi (méér dan één match dus) brak het zweet me al spontaan uit. Zelfs zonder nog maar een bal aan te raken. Papa had meer moed en ging de uitdaging aan, het was in ieder geval al minder vuil dan het moddervoetbal waarmee ze het vorige seizoen afsloten. Mama en zus gaven zich wijselijk op om de spelers luidkeels aan te moedigen langs de zijlijn.

Zaterdagnamiddag stonden dus heel wat kinderen en ouders in tenue op het veld van Houthalen VV. De trainer had zijn best gedaan en een toernooischema opgesteld om u tegen te zeggen. Er waren maar liefst acht ploegjes met voetballers van allerlei leeftijden. En ik geef het toe, er waren een aantal mama's die moediger waren dan ik en in sportkledij het gras betraden. Bijna had ik spijt dat ik niet ook aan het spel deelnam. Maar toen het gepuf steeds luider werd op het einde van het toernooi en de toen al stramme spieren gestretcht werden, wist ik dat ik de juiste beslissing had genomen. Ik zou de volgende dag immers wel nog uit mijn bed geraken... Veel respect dus voor diegenen die het wel aandurfden.

De inzet werd beloond met barbecue en frietjes. Barbecue voor de groten, frietjes voor de kleintjes.  De trainer zorgde voor vlees voor een klein leger, de ouders zorgden voor een gevarieerd aanbod aan groenten. En enkele bestuursleden bemanden de toog en de frietketel. 

En terwijl de ouders nog genoten van een frisse pint, vonden de kinderen een nieuwe lading energie. De ouders puften immers nog na, maar de kinderen stormden al opnieuw het veld op. Want zelfs een toernooi van meer dan twee uur kreeg hen niet getemd. 

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 29/05/2015.