De bib is hip!

Ik ben een grote fan van de bib. Altijd al geweest. Met de lagere school mochten we vroeger eens in de drie weken of zo naar de bib. Daarbuiten had ik zelf ook nog een bib-kaartje waarmee ik zelf tussendoor (lees: minstens één keer in de week) naar de bib ging. Mijn lagereschooltijd was nog de tijd waarin er in elk gehucht een bibliotheekje gevestigd was. In Lillo was dat in de voorkamer van een huis, waar gewone mensen woonden. Een paar keer per week kwam er dan iemand van de bib een paar uurtjes in die kamer zitten. In alle boeken zat een kaartje, dat dan tijdens de uitleentermijn in jouw bib-flapje werd gestoken. Je kreeg dan een handgeschreven kaartje mee waarop stond wanneer de boeken terug in de bib hoorden te zijn.

Toen ik twaalf was en ongeveer de hele jeugdbibliotheek van Lillo verslonden had, mocht ik naar de grote bibliotheek in Houthalen-Centrum. De boekenvoorraad daar was tientallen keren groter dan die van het kleine bibliotheekje dat ik gewoon was. Langzaamaan werden de handgeschreven kaartjes vervangen door een digitaal kaartje en een computersysteem. En toen de bib naar het NAC verhuisde, mocht je zelf je boeken scannen.

Maar we leven in een snelle maatschappij en een beeldcultuur. Niet alle jongeren zijn nog even enthousiast om naar de bib te gaan en zoiets saais en traags te doen als boeken lezen. Meestal zijn ze volwassen voor ze beseffen dat een boek je even uit de mallemolen van het dagelijkse leven kan  laten ontsnappen. Daarom nemen de bibliotheken de laatste jaren allerlei initiatieven die wat ruimer zijn dan alleen maar boeken lenen. “De bib is hip”, dus. Sowieso kan je er ook terecht voor cd, dvd’s, tijdschriften, stripverhalen en noem maar op. Maar er is meer: er worden vertel- en knutselmomenten georganiseerd, eenmaal per maand is er een spelletjesnamiddag in de bib in samenwerking met de spelotheek en af en toe worden er lezingen georganiseerd. Enkele weken geleden kwam ik mijn voorraad boeken weer eens verversen en viel mijn oog op een flyer over een auteurslezing. De auteur was Jan Verheyen, die ik eigenlijk alleen ken als filmmaker. Mijn nieuwsgierigheid was dus gewekt. En inderdaad: de auteur blijkt eigenlijk een regisseur te zijn. Maar ook een film is eigenlijk niets anders dan een verhaal. Alleen staat dat verhaal in dat geval niet (alleen) op papier, maar op het scherm. De lezing was gratis, het onderwerp interessant en mijn agenda was nog vrij die avond, dus ik twijfelde niet lang om me in te schrijven. Kansen moet je grijpen als ze zich aandienen. Ik schrijf deze column op maandagavond, dus ik kan jullie helaas nog niet vertellen hoe boeiend de lezing was. Maar ik heb er alle vertrouwen in.

De bib is dus de place to be. De tijd waarin de bib alleen maar een muf kamertje vol boeken was, is allang gepasseerd. Jammer genoeg zijn de gemeenten sinds  2016 niet meer verplicht om in een bibliotheek te investeren. Hopelijk is onze gemeente wijs genoeg om dat wel te blijven doen.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 8 juni 2018.