Jungle

Ze zeggen wel eens dat de seizoenen verschuiven. En we horen vaker dat de aarde opwarmt. En dat het klimaat verandert. En dat daardoor ook planten en dieren die hier normaal gezien niet voorkomen, dat nu of in de toekomst wel doen. Soms lijkt het wel alsof we hier nu al stilaan in een jungle wonen, in plaats van in het veilige België. In mijn kindertijd was het gevaarlijkste dier dat je hier in de vrije natuur tegenkwam een wilde bosduif. Of een verdwaalde ree, die als een bliksemschicht verdween als ze nog maar een takje hoorde kraken. Maar als je nu het bos in trekt, loop je het risico dat je een everzwijn (met of zonder de hele familie) tegen het lijf loopt. Sinds kort zou je ook wel eens op een wolf kunnen botsen. Een dier dat in mijn kindertijd alleen in sprookjes met geitjes en meisjes met rode kapjes voorkwam. Of in de dierentuin. En in Kuringen planten de Taiwanese rattenslangen zich lustig voort in de spoorwegbedding. Vorige week bleek dan dat we niet alleen bang moeten zijn voor alle wilde beesten die zich stilaan in onze contreien vestigen, maar dat we zelfs niet meer zeker kunnen zijn van de grond onder onze voeten. Een man uit Laak dacht even een binnenweg naar huis te nemen, maar kwam letterlijk van een koude kermis thuis. Hij belandde in een veenmoeras, waar hij langzaam maar zeker wegzakte. Gelukkig slaagde hij erin om zijn gsm te nemen voor ook die in de drassige grond verdween en hulp in te roepen. Hulp die gelukkig net op tijd arriveerde. Zes mannen waren er nodig om hem met de hand uit te graven. Want voor wat duw- en trekwerk wilde de veengrond niet wijken. De onfortuinlijke man kwam er gelukkig met de schrik en onderkoelingsverschijnselen vanaf. Maar hij deed zijn verhaal aan de krant om ook andere mensen te waarschuwen. Want een kind dat in dit moeras terechtkomt, zou wel eens heel snel verdwenen kunnen zijn. Onze burgemeester heeft gelukkig al laten weten dat er waarschuwingsborden geplaatst zullen worden, zodat ook anderen niet zullen besluiten om een binnenwegje door datzelfde bos te nemen. Misschien zal zelfs meer dan één plaatje nuttig zijn, want ik vermoed dat er nog wel moerassige gronden in onze gemeente zijn. En stel je maar eens voor dat er iemand zonder gsm, of een spelend kind, in zo’n gebied terecht zou komen… Vroeger, in de tijd dat in onze gehuchten drie man en een paardenkop woonden, wist iedereen waar hij weg moest blijven. Maar intussen wonen er mensen van zowat overal hier en worden die gevaren niet meer van generatie op generatie doorverteld. We hebben dus echt wel waarschuwingsborden nodig die ons op het rechte pad houden.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 2/3/2018.