Verkiezingskoorts

Voor wie het vergeten mocht zijn nog even een kleine herinnering: zondag moeten we gaan stemmen. Hoewel het me nogal irreëel lijkt dat je het vergeten zou zijn, want de straatranden zijn vergeven van de verkiezingsborden. Zelfs in deze digitale tijden durft geen enkele partij het wagen om zich enkel te profileren via sociale media. Er werd dus de laatste weken weer duchtig geplakt en vooral de laatste week liepen overal mensen in gekleurde outfit (assorti met de partijkleuren, uiteraard) met goedgevulde brieventassen. Ze dropten in onze brievenbussen kaartjes, flyers en folders met te verkiezen hoofden en programmapunten. Onze papierbak zal weer goed gevuld raken deze maand. Tussendoor bladerde ik al eens door zo’n folder om te zien welke beloftes deze glimlachende hoofden ons presenteren. Toch bekijk ik al die beloftes meestal met een beetje een cynische blik. Want veel van die beloftes blijken achteraf toch maar weer loze beloftes te zijn. Hoewel er natuurlijk ook veel dingen wel gerealiseerd worden, dat mogen we dan weer niet vergeten.

In ieder geval waren het de laatste weken niet enkel de verkiezingsborden die me aan mijn stemplicht herinnerden. In de hele gemeente (en niet alleen in onze gemeente trouwens) bleek het alle hens aan dek bij de groendienst en aanverwante gemeentelijke diensten. Alle bladblazers, borstelmachines en vooral ook mankracht(en) werden aan het werk gezet. Elke dag werd er wel ergens een perkje proper gemaakt, een weg geborsteld of een bladoverschot weggeblazen. Want een goed bestuur zorgt natuurlijk voor een nette gemeente en net voor de verkiezingen moet dat overal piekfijn in orde zijn.

Ook de omgeving van ons NAC werd de afgelopen tijd extra mooi gemaakt, al durf ik die realisaties niet allemaal aan de nakende verkiezingen koppelen. In de hal van het NAC werd een kunstwerk uit wilgenhout onthuld, met allemaal zelfgemaakte ‘poppies’ erin. Het kunstwerk dient als herdenking aan WOI. En één van de zelfgemaakte klaprozen is van onze zoon. De andere werden gemaakt door andere leerlingen van het vierde en vijfde leerjaar van onze gemeente. En als je naar dat kunstwerk gaat kijken, kan je niet om de reuzenpuzzel heen die daarnaast tentoongesteld wordt. Een Houthalense mevrouw met de welluidende familienaam Falagiarda legde deze megapuzzel van 42 000 stukjes in elkaar op 102 dagen. Ik vind dat ze een medaille verdient voor moed en volharding, want ik krijg al een kleine zenuwinzinking als ik de kinderen moet helpen met een puzzel van 500 stukjes.

Maar ook buiten aan het NAC kan je vanaf nu een kunstwerk gaan bewonderen. Eentje van smeedwerk nog wel. En met enige trots kan ik zeggen dat één van de makers van “Alors on danse” bij ons in de straat woont.  Het beeld verwijst zowel naar WOI als naar ons mijnverleden en het harmonieus samenleven in onze gemeente. Dat kan toch al tellen qua symboliek. Op foto ziet het er in ieder geval goed uit, ik zal het snel eens ‘live’ gaan bewonderen.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 12 oktober 2018.