Een koning en twee koninginnen

In tijden van goede wensen denk je bij deze titel misschien aan sprookjes en feeën, maar dat is niet waarover ik ga schrijven. De koning en zijn koninginnen liepen op 6 januari in het echt door onze straat. Het waren mijn zoon, mijn dochter en mijn petekindje. Eigenlijk heb je een taart nodig om te bepalen wie de koning moet worden: een frangipanetaart met een boon erin. Je kon  ze in de supermarkt kopen en ook onze vaste bakker in Helchteren kondigde op Facebook aan dat hij driekoningentaarten bakte. Maar aangezien onze ‘koningen’ een jongen en twee meisjes waren, was onze ‘koningskwestie’ snel geregeld. Zonder taart. Maar wel met een ster. Op 5 januari mocht onze dochter naar een verjaardagsfeestje van een vriendinnetje. De creatieve ouders knutselden met de kinderen een echte driekoningenster, op een stok en met een touwtje eraan, zodat de ster echt kon draaien. Nu moésten ze wel driekoningen gaan zingen. Samen met hun nichtje vormden ze net een trio, dus dat kwam goed uit. Zaterdagmiddag werden er oude dekentjes uit de kast gehaald, ze zetten een kroon op het hoofd en mijn schoonzus werd ingeschakeld om één van de koninginnen van een donkere huidskleur  te voorzien. Die zou dan de vrouwelijke versie van koning Caspar worden. Alleen wilden de dames allebei wel een laagje make-up en werden het dus geen twee lichte koningen en één donkere, maar één lichte koning en twee donkere koninginnen. Maar het concept bleef hetzelfde: ze gingen op stap met een ster, de hoed was versleten, de vader had het geld op de rooster geteld en de moeder mocht het niet weten. Deze moeder volgde het koninklijke groepje op een afstandje, omdat ze toch een beetje bang was voor auto’s die aan meer dan 50 km/u door onze straat zouden scheren, wat jammer genoeg meer dan eens gebeurt. En intussen kon ik enkele buren een gelukkig nieuwjaar wensen. De kinderen genoten van hun vrij korte tocht door onze niet zo lange straat en kwamen na een klein uurtje weer terug met heel wat lekkers en centjes. De buren waren gul geweest. Het snoep werd verdeeld en de centjes verdwenen in de spaarpot. En onmiddellijk was er een brainstorm over hoe ze volgend jaar driekoningen gingen zingen.

’s Avonds, toen het al donker was, stonden er nog eens drie koningen voor de deur. Ook koningen met creatieve ouders: zij hadden zelfs verlichte sterren en een lantaarntje bij. Zoals de traditie het wil, was hun hoed eveneens versleten, ook hun vader had het geld geteld en moeder mocht het niet weten. Op onze beurt trakteerden wij hen dan op snoep en kleingeld. Deze koningen beleefden duidelijk evenveel plezier aan hun tochtje. Heerlijk dat zulke tradities ook in tijden van smartphones en spelcomputers kinderen nog plezier geven. Want geef toe: virtuele munten, sterren en andere digitale verzamelobjecten kunnen toch niet op tegen echte snoepjes en centjes die je in een potje hoort rammelen. En tegen de glimlach van de mensen die de deur opendoen.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 19 januari 2018.