Vorige zaterdag begon in mineur. Het onheil was eigenlijk al
heel vroeg in de ochtend gestart, toen de meesten onder ons nog lekker warm
onder de dekens lagen. We waren ons dus nog van geen kwaad bewust, toen zaterdagochtend
de brandweerwagens van alle richtingen Houthalen kwamen binnengereden. Ondanks
het feit dat we niet meteen een rookpluim waarnamen, wisten we wel dat het om
een ernstige brand moest gaan, aangezien de brandweerwagens van allerlei
Limburgse korpsen waren opgetrommeld ter versterking. Het bleek om een brand te
gaan in een bedrijf in het industrieterrein Europark in Houthalen. Een
industrieterrein dat de laatste jaren al meermaals het decor vormde voor een
zware brand. Ook nu werd het bedrijf bijna volledig in de as gelegd en
belandden weer heel wat werknemers op straat. Trieste beelden van een ware
ravage werden het hele weekend verspreid via Facebook en de online krant.
Gelukkig kan vuur soms ook goede kanten hebben. Zoals
wanneer je je in de winter lekker knus kan nestelen voor een knetterende
houtkachel. Of wanneer je naar een Sint-Maartensvuur kan gaan. Sinds de KSA in
Lillo gevestigd is, hebben we ook weer een Sint-Maartensvuur. Dat vond dit jaar
al plaats bijna een week voor de feestdag van Sint-Maarten, namelijk op
zaterdag 5 november. Vermoedelijk werd
het Sint-Maartensvuur met een klein weekje vervroegd omdat in het weekend van
Sint-Maarten al een andere Sint op bezoek komt in de KSA-lokalen. Die met zijn
zwarte pieten. Euh, roetveegpieten, moet ik nu zeggen, geloof ik.
Maar eerst het Sint-Maartensvuur dus. Met de hele familie
(zelfs de schoonouders uit Bilzen) trokken we dus naar het grasveld achter de
KSA-lokalen. We werden verwelkomd door de KSA-leiding, een tentje met heel wat
soorten jenever, warme choco en marshmallows en een enorme berg hout. Om half 8
verspreidde de geur van een pas aangemaakt houtvuur zich over het terrein. De aanwezigen
keken geboeid toe hoe de berg vuur vatte. Tot plots, al na enkele minuten, een
gigantische rookpluim ontstond die zich een weg baande recht naar de
kijklustigen. Snel namen we dus de benen naar de andere kant van de vuurberg.
De oudste kinderen vonden het allemaal wel amusant, dat weglopen voor de rook,
maar de kleintjes waren toch wel geïntimideerd door al die vlammen. Na een
jenevertje en een warme chocomelk was de binnenkant opgewarmd, maar begonnen de
voeten stilaan al een beetje te verkleumen. Tegen die tijd was het vuur
gelukkig al gekalmeerd en konden we opschuiven tot vlak bij de nadarhekken, om
ons lekker te verwarmen aan dat gigantische openlucht haardvuur.
Verschenen in Het Belang van Limburg/buurtkrant Houthalen-Helchteren op 10 november 2016.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten