De afgelopen weken genoten heel wat kinderen (en sommige
ouders) alweer van een paasvakantie. En vakantie, dat betekent voor vele
kinderen ook weer één of ander vakantiekamp. Nu moet ik zeggen dat ik niet zo
geneigd ben mijn kinderen tijdens de vakanties voortdurend uit te besteden,
aangezien ik als leerkracht zelf ook thuis ben tijdens de schoolvakanties. Maar
de kinderen worden groter en vinden het leuker om samen met vriendjes
geëntertaind te worden door iemand anders dan de mama. Geen deelname aan een kamp
uit absolute opvangnoodzaak dus, maar puur luxueus voor de beleving zelf.
Zoonlief is meestal enkel geïnteresseerd in voetbal en alles
wat daarmee samenhangt, maar nu was er toch een kamp op zijn pad gekomen dat
ook zijn interesse kreeg. In de Techniek- en wetenschapsacademie werd immers
een robotkamp georganiseerd. En lego, drones en robots, dat klonk toch ook wel
als muziek in zijn oren. Nu wil het toeval dat deze wetenschappelijke academie
besloot zich onder andere in onze gemeente te vestigen, met name in het oude
mijngebouw, dat werd omgebouwd tot het ecologische bedrijvencomplex Greenville.
De afstand was niet meteen een struikelblok dus. Zodoende ging onze zoon dus
met twee vriendjes op robotkamp tijdens de paasvakantie. En voor een kamp op
een ecologische locatie moesten de mama's ook hun steentje bijdragen: er werd
dus gecarpoold. Gemakkelijk en goed voor het milieu. Achteraf bleek de
inschrijving een heel goede beslissing, aangezien de weergoden nog niet gemerkt
hadden dat de lente begonnen was en de eerste week van de paasvakantie
behoorlijk koud en nat was.
Maar niet alleen omwille van het slechte weer bleek het
robotkamp een schot in de roos. De jongens waren dolenthousiast over het kamp.
Ze mochten dan ook allerlei echte 'jongensdingen' doen. Legorobots bouwen en
programmeren, experimenteren met een 3D-printer, vliegen met een echte drone of
met een computersimulator, ... Ondanks alle pogingen om ook meisjes interesse
in wetenschap en techniek aan te kweken, blijkt het toch nog steeds een jongensding.
In het groepje van mijn zoon zat geen enkel meisje.
En op vrijdagnamiddag was het dan de beurt aan de trotse
ouders om vol fierheid te glunderen over wat hun kinderen die week gepresteerd
hadden. De academie nodigde alle ouders, grootouders, broers en zussen uit voor
een heuse presentatie. Samen met de begeleiders toonden de groepjes om beurt
één van de technisch-wetenschappelijke realisaties waarmee ze hun tijd deze
week gevuld hadden. Wie het hardst straalde, was niet duidelijk: de kinderen of
de ouders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten