Wat stond er de afgelopen dagen bij u op het menu? Gevulde
kalkoen en kroketten, gourmet, fondue of een minder traditioneel kerstmenu? Of
waagde u het misschien toch nog om foie gras op het menu te zetten, na het zien van het weerzinwekkende
anti-reclamefilmpje van GAIA?
Wat er ook op het menu stond, velen onder u zullen wellicht
de komende dagen (of weken) de weegschaal zorgvuldig uit de weg gaan, want dat
er veel gegeten (en gedronken) zal worden, dat lijdt geen twijfel. We zitten
immers middenin de feestdagen. Een periode waarin de meesten onder ons
traditioneel met de hele familie rond de tafel zitten, naast een mooi
gedecoreerde kerstboom en met stemmige kerstliedjes op de achtergrond. En met
een uitgebreid menu op het goed servies op een feestelijk versierde tafel. De
periode rond Kerstmis is er traditioneel één waarin familie weer familie wordt,
waarin iedereen gezellig samen kan zijn (zelfs als dat op andere momenten in
het jaar nogal eens met knetterend vuurwerk gepaard gaat), waarin er plaats is om
te geven en te nemen (en dan gaat het niet enkel over eten en cadeautjes).
Toch is dat kerstfeest niet voor iedereen vanzelfsprekend.
Niet iedereen kan de elektriciteit betalen die de lampjes in de kerstboom moet
doen branden, niet iedereen kan principieel weigeren om foie gras op het menu
te zetten. Sommige mensen moeten hun menu samenstellen met hetgeen voorradig
is. De Sint-Vincentiusvereniging zamelde bijvoorbeeld via de scholen voeding in
voor mensen die niet de mogelijkheden hebben om zelf een feestmenu bij elkaar
te kopen.
Ook familie om mee rond de tafel te zitten, is niet voor
iedereen even vanzelfsprekend. Gelukkig brengt Kerstmis soms mensen ook weer
samen. Zo stond er begin deze week een mooi verhaal in de krant. Een
geadopteerde man uit onze gemeente ging via het VTM-programma 'Vind mijn
familie' op zoek naar zijn biologische moeder. De zoektocht bleek een bijna
onmogelijke queeste, maar uiteindelijk slaagden de programmamakers erin moeder
en zoon te herenigen. De moeder woonde in Sri Lanka en stond haar kind destijds
af omdat het voor haar financieel onmogelijk was het kind groot te brengen. Na
28 jaar kon de moeder eindelijk haar zoon weer in haar armen sluiten.
Als dat geen mooi verhaal is zo net voor Kerstmis, want dat
is toch het hele verhaal waar het om draait in de kerstperiode: het verhaal van
een moeder die haar zoon vasthoudt.
Prettige feestdagen en mijn allerbeste wensen voor
het nieuwe jaar!
Verschenen in Het Belang van Limburg/Houthalen-Helchteren op 26/12/2014.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten