Hoewel ik het een vervelend bijverschijnsel vind van de
herfst dat het seizoen voorafgaat aan de winter (niet meteen mijn favoriete
seizoen), vind ik de herfst eigenlijk toch wel een fijne periode. Tenminste als
het zo'n herfst is als die waar we dit jaar op getrakteerd worden: een heerlijk
warme nazomer met veel kans om door een dik tapijt van herfstbladeren te
struinen. En een warme choco of een cappuccino te nuttigen op het terras buiten
in plaats van naast een warme kachel binnen.
Tijdens de herfstvakantie hebben mijn kinderen en ik dus
gretig gebruik gemaakt van het zachte weer om de bossen in onze gemeente te
verkennen. We maakten het bos vlakbij ons huis onveilig en namen een latte macchiato-pauze
in één van de Italiaanse cafeetjes aan de andere kant van het bos. De kinderen
waren nog niet moe genoeg van het wandelen en brachten hun pauze al springend
door, op een trampoline die - om in de sfeer te blijven - ook bedekt was met
herfstbladeren.
Ook gingen we naar Hengelhoef, waar een al even dik
bladertapijt de bospaden kleurde. Hadden we nog meer tijd gehad, dan hadden we
nog heel wat meer bossen tot onze beschikking: Molenheide, Ten Haagdoornheide,
Kelchterhoef, ... Keuze te over als je de wandelschoenen wil aantrekken.
De eikels lagen intussen gelukkig ongeveer allemaal
verspreid tussen het bladerdek op de grond. Want enkele weken geleden was het
nog aan de gevaarlijke kant in de eikenbossen. Met enige regelmaat werd je
getorpedeerd door vallende eikels. In de auto zorgde dat zelfs voor
schrikbarende knallen. Nog een iets minder leuk bijverschijnsel van de herfst
dus.
Nog een ander bijverschijnsel van de herfst is dat er dan
veel te verzamelen valt. En mijn kinderen verzamelen nogal graag. Dus na een
boswandeling komen ze steevast thuis met een hele collectie herfstbladeren,
eikels, kastanjes (tamme of wilde, dat maakt niet uit) en ander herfstig goed. En
die verzamelstukken duiken dan te pas en te onpas op in en rond mijn huis. Op
de tuintafel, tussen het speelgoed, in de boekentas, in de jaszakken, of de
broekzakken, of in mijn wasmachine als ze te ver verdwaald waren in een broek-
of jaszak... Maar ik kan het hen moeilijk verwijten. Want zo door een herfstig
bos dwalen en zoeken naar de geschenkjes die de natuur daar gelegd heeft, dat is
voor kinderen een ware schattenjacht.
Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 13/11/2015.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten