Op weg naar mijn werk passeer ik elke dag door Helchteren.
Een aantal jaren geleden bespeurde ik iets vreemds toen ik terugkwam van mijn
werk. Het was ergens halverwege tussen de supermarkt en de oude kazerne. Al van
in de verte zag ik iemand wandelen. Of het een man of een vrouw was, kon ik
vanaf die afstand niet zeggen, maar het leek in ieder geval een heel groot
persoon en die persoon leek een gigantisch blauw hoofd te hebben. Hoewel ik
geen alcohol geconsumeerd had, twijfelde ik toch even of het geen blauwe versie
van de roze olifantjes waren die mij voor de gek hielden, maar nee. Intussen
was ik de vreemde persoon dicht genoeg genaderd om te zien dat het een vrouw
van Afrikaanse origine was. Haar hoofd was helemaal niet blauw, maar ze had zich
in de supermarkt een pak van 6 literflessen water aangeschaft en vervoerde die
op haar hoofd naar het asielcentrum, dat op dat moment in de oude kazerne
gevestigd was.
In mei 2013 sloot het asielcentrum de deuren, maar met de
huidige asielcrisis werd het vorige week opnieuw geopend, om daar om en bij de
600 asielzoekers op te vangen. Behalve enkele donkerharige mannen beladen met
supermarkttassen en een paar dagen later ook enkele mannen met rugzakken en
iets wat op slaapzakken leek, heb ik er nog niet veel van gemerkt dat het
centrum weer geopend is. Maar ik ben natuurlijk ook geen buurtbewoner. Toch heb
ik de indruk dat ik de vorige keer vaker
mensen op straat zag. Ofwel moet de drukte nog komen en zijn de nieuwe
bewoners zich nog aan het settelen. In de krant verschenen intussen wel al heel
wat artikelen over het heropende centrum. En zoals te verwachten, zijn de
meningen verdeeld. De ene protesteert tegen het centrum, terwijl de andere net
actie voert vóór een goede opvang. Zulke situaties zullen altijd voor
verdeeldheid zorgen, maar één ding weet ik wel. Ik mag er niet aan denken dat
ik met mijn kinderen op een krakkemikkige, overvolle boot op de Middellandse
Zee rond zou moeten dobberen, in de hoop in levenden lijve op een veilige
plaats te arriveren. Ik denk dat ik dan in ieder geval heel dankbaar zou zijn
voor een veilig dak boven mijn hoofd...
Verschenen in Het Belang van Limburg/Houthalen-Helchteren op 09/10/2015.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten