Hoe het komt, weet ik niet direct. Alhoewel, misschien
zitten de lange winteravonden er voor iets tussen. Lange, donkere avonden
waarop je toch niet veel nuttigers kan doen dan repeteren voor een
toneelvoorstelling. Feit is dat in de lente de toneelvoorstellingen van
amateurtoneelverenigingen als krokusjes uit de koude wintergrond komen. En daar
heb ik niets op tegen, want ik kan zo'n toneelvoorstelling wel smaken. En het
feit dat je één of meerdere acteurs kent, maakt de veelal komische stukken vaak
nog grappiger.
Ergens las ik de aankondiging van een toneelstuk in
Houthalen-Oost, in de paasvakantie voert het Lilloos Amateur Gezelschap weer
een komedie op, met de titel "Hoe mier geld, hoe mier miserie". In
het dialect dus. Maar voor ik naar dit stuk ga kijken, ben ik al eens gaan
proeven bij de concurrentie, want al in maart voerde toneelgroep Thalia het
stuk "Op de klippen" op in het Casino. Ook zij kozen, zoals gewoonlijk,
voor een komedie.
Het was dus zaterdagavond en, net als enkele weken geleden,
ging ik op moeder-dochteruitstap, alleen was ik dit keer niet de moeder, maar
de dochter. We nestelden ons in de zetels van het Casino en wachtten tot het
doek openschoof, wat ik altijd een magisch moment vind. Bij Thalia hebben ze
blijkbaar goede connecties bij TVL, want het stuk begon met een filmpje dat was
opgevat als een extra nieuwsbericht van TVL. In dit extra journaal werd bericht
over een Limburgse familie die wellicht schipbreuk had geleden ergens in de
Bermudadriehoek. En dan schoof het doek echt open en kwamen we terecht op een
onbewoond eiland met zes schijndoden in het zand. Eén voor één ontwaakten de
personages, onder wie enkele cliché-typetjes die de lachspieren direct aan het
werk kregen. Clichés zijn dan misschien doorzichtig en voorspelbaar, ze zijn
wel herkenbaar natuurlijk. En grappig dus. Iedereen ging helemaal mee in het
verhaal, maar na de pauze bleek dan dat het publiek lichtelijk op het verkeerde
been was gezet, en dat bleek niet de enige keer te zijn die avond. En zo werd
het verhaal dat aanvankelijk vrij voorspelbaar leek, toch nog verrassend.
We tekenden weer voor een heerlijk ontspannende avond. En
intussen kijk ik al uit naar het volgende toneelstuk waarvoor menige donkere
winteravond werd opgeofferd. Met veel plezier installeer ik me over enkele
weken weer voor een openschuivend gordijn, dit keer in ons eigen Lillo.
Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 3/4/2015.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten