Verkiezingskoorts

Voor wie het vergeten mocht zijn nog even een kleine herinnering: zondag moeten we gaan stemmen. Hoewel het me nogal irreëel lijkt dat je het vergeten zou zijn, want de straatranden zijn vergeven van de verkiezingsborden. Zelfs in deze digitale tijden durft geen enkele partij het wagen om zich enkel te profileren via sociale media. Er werd dus de laatste weken weer duchtig geplakt en vooral de laatste week liepen overal mensen in gekleurde outfit (assorti met de partijkleuren, uiteraard) met goedgevulde brieventassen. Ze dropten in onze brievenbussen kaartjes, flyers en folders met te verkiezen hoofden en programmapunten. Onze papierbak zal weer goed gevuld raken deze maand. Tussendoor bladerde ik al eens door zo’n folder om te zien welke beloftes deze glimlachende hoofden ons presenteren. Toch bekijk ik al die beloftes meestal met een beetje een cynische blik. Want veel van die beloftes blijken achteraf toch maar weer loze beloftes te zijn. Hoewel er natuurlijk ook veel dingen wel gerealiseerd worden, dat mogen we dan weer niet vergeten.

In ieder geval waren het de laatste weken niet enkel de verkiezingsborden die me aan mijn stemplicht herinnerden. In de hele gemeente (en niet alleen in onze gemeente trouwens) bleek het alle hens aan dek bij de groendienst en aanverwante gemeentelijke diensten. Alle bladblazers, borstelmachines en vooral ook mankracht(en) werden aan het werk gezet. Elke dag werd er wel ergens een perkje proper gemaakt, een weg geborsteld of een bladoverschot weggeblazen. Want een goed bestuur zorgt natuurlijk voor een nette gemeente en net voor de verkiezingen moet dat overal piekfijn in orde zijn.

Ook de omgeving van ons NAC werd de afgelopen tijd extra mooi gemaakt, al durf ik die realisaties niet allemaal aan de nakende verkiezingen koppelen. In de hal van het NAC werd een kunstwerk uit wilgenhout onthuld, met allemaal zelfgemaakte ‘poppies’ erin. Het kunstwerk dient als herdenking aan WOI. En één van de zelfgemaakte klaprozen is van onze zoon. De andere werden gemaakt door andere leerlingen van het vierde en vijfde leerjaar van onze gemeente. En als je naar dat kunstwerk gaat kijken, kan je niet om de reuzenpuzzel heen die daarnaast tentoongesteld wordt. Een Houthalense mevrouw met de welluidende familienaam Falagiarda legde deze megapuzzel van 42 000 stukjes in elkaar op 102 dagen. Ik vind dat ze een medaille verdient voor moed en volharding, want ik krijg al een kleine zenuwinzinking als ik de kinderen moet helpen met een puzzel van 500 stukjes.

Maar ook buiten aan het NAC kan je vanaf nu een kunstwerk gaan bewonderen. Eentje van smeedwerk nog wel. En met enige trots kan ik zeggen dat één van de makers van “Alors on danse” bij ons in de straat woont.  Het beeld verwijst zowel naar WOI als naar ons mijnverleden en het harmonieus samenleven in onze gemeente. Dat kan toch al tellen qua symboliek. Op foto ziet het er in ieder geval goed uit, ik zal het snel eens ‘live’ gaan bewonderen.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 12 oktober 2018.

Plaag

De oude Egyptenaren kregen te maken met een sprinkhanenplaag. De sprinkhanen vraten alle planten, struiken, bomen… kaal, wat de Egyptenaren uiteraard niet aangenaam vonden, aangezien op deze manier hun hele voedselvoorraad eraan ging. Mozes veroorzaakte het probleem, en hij loste het ook op, aldus het Oude Testament.

In Lillo, Lindeman en omstreken hebben we geen last van een sprinkhanenplaag, maar van een everzwijnenplaag. Helaas is hier geen Mozes voorhanden om het probleem op te lossen. Ik weet dat ik er nog al eens over gerept heb in een column. Het onderwerp blijft echter zo prangend actueel dat ik niet anders kan dan erover te schrijven. De situatie wordt stilaan erg verontrustend. Waar je een aantal jaren geleden wel eens een wild varken aan de rand van het bos zag bij valavond of ’s nachts, zie je ze nu zelfs bij klaarlichte dag. Hoewel, toegegeven, ’s nachts zijn ze toch nog net iets actiever. Wellicht rusten ze overdag uit van hun nachtelijke wroet- en vreetpartijen. Ongetwijfeld zag ook u al de beelden van omgewoelde tuinen en mensen die met de handen in het haar zitten, omdat de everzwijnen steeds terugkeren om de net goed gelegde tuin opnieuw overhoop te halen. Bij Q-music belden ze zelfs naar de burgemeester van Heusden-Zolder om te vragen hoe dat nu zat met die gruwelijk wilde beesten die zijn gemeente onveilig maken. Er werd enigszins ironisch over gedaan, maar voor wie de beelden in de krant of op TVL niet spectaculair genoeg vindt: ik denk dat Lillo en Lindeman stilaan tot toeristisch rampgebied verheven kunnen worden. Binnenkort komen mensen niet enkel van heinde en verre naar de multiculturele markt in Heusden-Zolder, maar boeken ze een everzwijnensafari in het grensgebied Houthalen -  Zolder. Elke ochtend zijn er nieuwe tuinen omgewoeld. De evers komen verder en verder uit het bos en dichter en dichter bij de huizen. Afgelopen weekend haalden ze zelfs de voortuin van mijn broers overbuur overhoop. Die tuin ligt toch al een stukje van het bos verwijderd en de zwijnen hebben ervoor langs een relatief drukke weg gewandeld. Nog even en er staat er hier ’s ochtends eens eentje naast mijn brievenbus als ik de krant eruit haal, denk ik.

De politiek heeft intussen begrepen dat harde actie nodig is. De gemeente Heusden-Zolder besliste prompt om schrikdraad rond zo ongeveer het hele bos in de wijk Lindeman te laten plaatsen. Het is nog maar de vraag of die stroomdraad de dieren zal tegenhouden. De samenwerking met onze gemeente staat blijkbaar nog niet helemaal op punt, want onze gemeente plaatste geen schrikdraad, waardoor in de Kolderstraat, ongeveer halverwege de straat (en dus ook halverwege de bosrand) de draad opeens stopt. Het is dus voor de everzwijnen gewoon even zoeken waar die prikkende draad stopt. Ik vrees dat het enige wat zal helpen inderdaad de geplande drukjachten zullen zijn. Jammer voor de evers, maar de situatie is intussen zo uit de hand gelopen, dat dit allicht de enige manier is om de omgeving veilig te houden.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 28 september 2018.

Vliegtuigen en smoutebollen

Afgelopen weekend vonden in Kleine Brogel de Belgian Air Force Days plaats. Niet in onze gemeente, wel in buurgemeente Peer. Om daar nu een hele dag tussen de ronkende motoren en het vliegend geweld door te brengen, dat is niet echt mijn ding. Maar als er af en toe eens een vliegende formatie voorbij komt, dat is wel eens leuk om naar te kijken. Inwoners van omliggende gemeenten konden nochtans tickets kopen aan bijna een kwart van de normale prijs. Maar dan moest je wel een vroege vogel zijn. De tickets met korting moest je immers al meer dan een maand van tevoren aanschaffen. Wellicht toch wel erg vroeg voor sommigen, zeker in volle vakantieperiode. Toch was er geen gebrek aan interesse voor al dat vliegend geweld. Meer dan 72 000 mensen zakten af naar de militaire basis in Peer. En dat waren er allicht ook heel wat van buiten onze provincie- en zelfs buiten onze landsgrenzen.

Mijn interesse in het gebeuren beperkte zich tot enige extra alertheid wanneer de lucht begon te brommen. Er werd een blik naar de hemel geworpen die soms één of meerdere vliegende objecten opving. En dan ging er een wijsvinger in de richting van het schouwspel, zodat ook de kinderen konden meegenieten. Die wijzende vinger was vaak overbodig, want als er tijdens een boswandeling in het Wild- en wandelpark Molenheide opeens twee zware legerhelikopters boven de bomen  cirkelen, dan moet je niet veel moeite doen om ze te ontdekken.

De kinderen waren matig geïnteresseerd in die brullende motoren in de lucht. Er waren er dan ook wel minder te bespeuren dan bij de airshow van Sanicole. Wellicht wilde de Belgische luchtmacht degenen die tickets hadden gekocht ook waar voor hun geld geven. En blijkbaar was er ook een uitgebreide ‘static show’ op het terrein. Maar die zagen we dus niet vanuit Houthalen-Helchteren. De kinderen waren eigenlijk meer geïnteresseerd in wat zich vorig weekend afspeelde in het centrum van Helchteren: de kermis. We passeerden er ettelijke keren, maar voor een stop ter plaatse was het weekend al te druk gevuld. Als toegeving trokken we er maandagavond dan maar even heen. En na een half uurtje lunapark en viskraam, volgde dan de verplichte zonde: aanschuiven aan het smoutebollenkraam. Tot nu toe konden we de kinderen nog niet warm maken om in zo’n gloeiendhete smoutebol te bijten, maar nu vonden ze die papieren zak toch wel erg lekker ruiken in de auto. Ze waagden het er dus op. En het viel hen mee: met zijn vieren smikkelden we van smoutebollen met bloemsuiker, veel bloemsuiker, recht uit de papieren puntzak. Volgende keer bestellen we een dubbele portie.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 14 september 2018.

't Is weer voorbij die mooie zomer...

Officieel is het nog niet zo ver, natuurlijk. Maar toch, als eens die grote vakantie erop zit, lijkt het einde van de zomer toch ook wel in zicht. De dagen zijn al een uurtje korter dan toen die lange zomervakantie begon. De temperaturen zijn wat gematigder en je moet ’s avonds al eens een jasje bij aantrekken. De zomer van 2018 zullen we echter niet snel vergeten: voor mij is het alleszins de droogste zomer met de meeste warme dagen uit mijn leven. Qua vakantiegevoel kan zo’n zomer wel tellen. Als onze interne batterijen ook opladen op zonlicht, zal het energieniveau bij de meesten wel erg hoog liggen nu. En de hoeveelheid vitamine D zal ook wel aangevuld zijn, hopelijk genoeg om de donkere winterdagen die er aankomen door te komen.

Maandag is het de eerste schooldag en dan gaat het gewone leven weer zijn gang. Voor veel ouders en kinderen zal de structuur die dat met zich meebrengt weer welkom zijn na zoveel vrije dagen. Hoewel onze kinderen met volle teugen van de vakantie genoten hebben, merk ik dat ze stilaan een beetje verloren beginnen te lopen in al die vrijheid. Woensdag mochten ze al eens op verkenning op school, zo’n beetje een preview voor het nieuwe schooljaar. Eens gaan kijken wie de nieuwe juf zou zijn en bij welke kinderen ze in de klas zouden zitten. En de kinderen keken ernaar uit. Een week vooraf al keken ze op de kalender om te zien wanneer ze nu weer eens naar school konden gaan. Ik maak me geen illusies. Over enkele schooljaren zijn ze oud genoeg om die eindeloze zomervakantie nog steeds te kort te vinden. En dan zal die 1 september nog veel te snel dichtbij komen. En dan zal er niet meer reikhalzend uitgekeken worden naar die nieuwe leerkracht(en) en klasgenoten. Dan zullen ze vooral veel mopperen over het studeren en de taken en het niet meer kunnen uitslapen. Maar voor nu vind ik het toch leuk dat ze nog naar die eerste schooldag uitkijken. Naar de vriendjes, de juf, een nieuw lokaal en nieuwe boeken. Het zou fijn zijn als dat voor iedereen zo was. Voor de kleutertjes die voor de eerste keer door die grote schoolpoort moeten wandelen, voor alle lagereschoolkinderen, en ook voor de tieners, die nu misschien voor de eerste keer naar de ‘grote school’ gaan, naar dat middelbaar waar ze ineens weer van de oudsten veranderen in de allerjongsten. En natuurlijk ook voor alle leerkrachten die vanaf 3 september weer heel wat kinderen van heel klein tot heel groot onder hun hoede nemen. Ik wens jullie allemaal een fijne eerste schooldag!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 31 augustus 2018.

Schroeiende hitte

Na de kwakkelzomer van vorig jaar boekten allicht heel wat mensen dit jaar weer een reis naar het warme zuiden. Wie dat enkel deed om ergens aan een zonovergoten strand of zwembad te gaan liggen, had zich de stresserende vliegreis (al dan niet met staking) of een met file gevulde autorit kunnen besparen. België (en ongeveer het hele noordelijke deel van Europa) veranderde deze zomer in een exotisch vakantieparadijs. Wekenlang nestelden we ons in een heerlijk zomers weertje met temperaturen net boven de vijfentwintig graden overdag en heerlijke koele nachten, zodat je je huis toch lekker fris kon houden. En onweer, dat meestal al op de proppen komt als het in België drie dagen warm is, bleef uit. Vorige week klommen de temperaturen dan toch ruim boven de dertig graden, wat de kans op onweer onvermijdelijk deed toenemen. Dit droge en zomerse weer had natuurlijk ook een keerzijde: bossen, velden en weiden werden kurkdroog en gras is er intussen ongeveer nergens meer te bespeuren, het lijkt wel alsof het hooi rechtstreeks uit de grond groeit. Hoewel mijn man het niet echt een nadeel vindt dat hij het gras niet elke week moet afrijden en ik het nakend watertekort een goed excuus vind om de auto niet te wassen. De droogte en de hitte zorgden helaas ook voor veel brandgevaar en er gingen intussen hier en daar stukken heide en gras in vlammen op. De alertheid van de brandweer was groot om erger te voorkomen. Via de krant en sociale media werden we aangemaand vermoedelijke brandhaarden stante pede te melden aan de hulpdiensten. Want zelfs in een noordelijk land als Zweden kregen ze deze zomer te kampen met onblusbare bosbranden. Ook strooide het brandgevaar roet in het eten van de modelvliegclub PMF, die haar thuisbasis heeft op de heide in Sonnis. In het weekend van 21-22 juli zou hun jaarlijks evenement Jets over Pampa plaatsvinden, maar dat moesten ze noodgedwongen afgelasten, omdat het risico te groot was dat één van de vliegtuigjes de heide in lichterlaaie zou zetten. 
Misschien is er tussen het schrijven en het verschijnen van deze column wel een verfrissend onweer losgebarsten (met hopelijk niet al te veel wateroverlast) en is de temperatuur intussen gedaald naar wat draaglijker temperaturen. Maar voor een augustusmaand zoals de eerste drie weken van juli, daar wil ik onmiddellijk een contractje voor tekenen.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 3 augustus 2018.

Ode aan de duivels

Het is weer even wennen. Na een maand van WK-gekte, waarin overal Belgische vlaggen wapperden, worden de straten langzaamaan weer vlagvrij. Overal zag je vlaggen uit de ramen hangen, van groot tot groter tot gevelbedekkend. Heel wat kinderen (waaronder mijn zoon) liepen dag in dag uit in rood-zwarte outfits en ook de etalages van de winkels deden gretig mee.  Ik zag etalagepoppen gekleed in de Belgische kleuren, accessoires in zwart-geel-rood, driekleurige taarten die uitnodigend voor het raam lagen, en noem maar op. Het slot van het Lachfestival in Houthalen-Centrum werd noodgedwongen zelfs een ‘duivels Lachfestival’. Het eindspektakel viel immers samen met de match van de Rode Duivels tegen Brazilië. De pastoor offerde zelfs voor één avond zijn kerk op en liet gelovigen en minder gelovigen binnen om naar deze legendarische match te kijken. En iedereen zag dat het goed was, de manier waarop onze duivels de getalenteerde Brazilianen in de pan hakten.  Maar nu de Rode Duivels hun droom-WK hebben afgerond, valt alles weer stilaan in zijn gewone plooi. De vlaggen worden veilig opgeborgen tot over twee jaar, want met dit fantastische team moet onze nationale voetbaltrots ook daar een mooi resultaat kunnen behalen. En wie weet, misschien mogen ze dan zelfs een beker mee naar huis nemen i.p.v. een eervolle bronzen medaille. Wat me tijdens dit WK ook opviel, was de samenhorigheid tussen alle Belgen, ook die Belgen die andere roots hebben. In de supermarkt hoorde ik een Turkse opa tegen een Turkse oma vertellen dat de Belgen die avond moesten spelen en er klonk duidelijk trots door in zijn stem. Ik zag Turkse kinderen met Belgische voetbaloutfits en in een Italiaans café hier in de buurt kon je ook de matchen gaan bekijken. En dat is waar voetbal meer wordt dan sport alleen. Het brengt mensen samen. We voelen een verbondenheid  door de inzet van die tien jongens (of liever: mannen) die samen achter de bal aan hollen om hem in dat doel te krijgen en van die ene die net moet zorgen dat de bal uit het andere doel blijft. De roots van deze voetbalhelden zijn even divers als die van de inwoners van onze gemeente. En dat de samenwerking tussen oorspronkelijk verschillende culturen een verrijking kan zijn, dat hebben de duivels afgelopen maand meer dan bewezen. Ze verdienden die derde plaats absoluut en op basis van het spektakel dat ze brachten, verdienden ze wellicht nog wel meer. En Limburger Courtois (we mogen even chauvinistisch zijn) werd zelfs verkozen tot beste doelman van het WK (en met uitbreiding dus ook van de hele wereld, aldus mijn zoon). Dank jullie wel voor een heerlijke voetbalmaand, Rode Duivels!

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 20 juli 2018.

Lachen maar!

Lachen op commando. Het is niet iedereen gegeven. En eigenlijk is lachen ook niet iets wat op commando moet gebeuren, het is één van de spontaanste dingen die er zijn. Denk maar aan die keer dat je de slappe lach kreeg op een moment waar dat echt niet gepast was. In Houthalen-Helchteren doen ze nochtans al jaren hun best om zo veel mogelijk mensen aan het lachen te krijgen, al is ‘op commando’ misschien wel wat veel gezegd. Wie op het Lachfestival is geweest, kan zijn vakantie goedgemutst inzetten. Elk jaar begin juli zakken mensen van alle uithoeken af naar onze gemeente voor het Lachfestival. Ik probeer ook elk jaar wel hier en daar iets mee te pikken. Tegen dat jullie deze column lezen, heb ik waarschijnlijk al een paar keer goed gelachen met één of andere act. De affiche dit jaar klonk alvast veelbelovend. Er stonden een heel aantal nieuwigheden op het programma: vrijdagnamiddag (vandaag dus) wordt met Tournee Terras een soort van voorprogramma georganiseerd in een aantal horecazaken. Kwestie van al wat in de stemming te komen, moest het lachen nog niet zo goed lukken. Daarnaast werden De Vertellingen van TVL ingelast in de programmatie van het festival. Als ik ergens een vouwstoel van onder het stof heb kunnen rapen (en als het niet donderde en bliksemde), ben ik wellicht een kijkje gaan nemen. De locatie was in ieder geval gezellig: de tuin van de pastorij. Humorist van dienst was de Antwerpse Brit (of Britse Antwerpenaar) Nigel Williams. Ik was er niet helemaal zeker van of de humor van deze stand-upcomedian ook die van mij is, maar intussen zal ik het wellicht weten. Op donderdag konden zelfs de kinderen proeven van stand-upcomedy in het Casino, met welklinkende naam Piv Huvluv. De kinderen konden zich de dagen ervoor ook al opwarmen met een driedaagse ‘kindercircuscursus’ (als dat geen tongbreker is), die werd afgesloten met een spectaculaire kindercircusshow, eveneens in het Casino.

Ook op De Goei Wei viel weer heel wat te beleven. Voor mij leken mentalist Piet Kusters en de Late Night Improcup het leukst. Ook de kinderen keken uit naar die energieke en ietwat gekke meneer die deelnam aan Belgium’s Got Talent en daar alle juryleden voor de gek hield. Alleen weet ik niet of ze er de humor nog van inzien als ze zelf voor de gek worden gehouden. Maar ook wie het in wat hogere sferen zocht, moest op De Goei Wei zijn: op woensdag was er Het Groot Humorspel, al heb ik geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen. Wie het hardst lacht, wint? Of wint degene die iemand anders het hardst kan laten lachen? Of je kon ook meewandelen met de zo-maar-lach-wandeling of ‘je innerlijke glimlach op natuurlijke wijze activeren’ in de open, mindfulness glimlachworkshop. Voorlopig heb ik niet het gevoel dat ik een spel, een wandeling of een workshop nodig heb om te kunnen lachen, maar er waren allicht mensen die zich hierin wilden verdiepen. Verder waren er  de traditionele kolderavonden met moppentappers en tonpraters bij de lokale horeca en vandaag, vrijdag, is natuurlijk de hoogdag van het Lachfestival. Houthalen-Centrum wordt één groot openluchttheater met straattheater, stand-upcomedy, een parade en nog zoveel meer. De slotact wordt verzorgd door Freestyletalent: een bonte groep die voor spektakel belooft te zorgen. Kortom: wie deze week niet gelachen heeft, heeft het zelf gezocht.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 6 juli 2018.