Het begon op woensdagnamiddag. De kinderen van een paar
huizen verderop kwamen aanbellen om te vragen of we een kip gezien hadden. Want
bij hen was er eentje ontsnapt. Ik vermoedde al dat het me wel zou opgevallen
zijn als er een kip door onze achtertuin paradeerde, maar de kinderen trokken
in snel tempo een spurtje naar onze kippenren, om te zien of er misschien een
onbekende kip het terrein had betreden. Maar onze kippen bleken nog gezellig
met hun tweetjes (en het dwergkonijn) in hun ren te verblijven. We moesten de
kinderen dus teleurstellen. De dametjes trokken dan maar verder naar de andere
buren met dezelfde vraag. Op donderdag en vrijdag wist mijn dochter te
vertellen dat de kip nog steeds niet opgedoken was. Maar zaterdagavond keerde
het lot dan. Mijn zoon ging met oma mee eieren rapen bij mijn broer, die er een
weekendje tussenuit was. En wat bespeurde hij? Een kip die als een kip zonder
kop rond de kippenren rende, wellicht in een vruchteloze poging om nieuwe
vriendjes te maken met de kippen in de ren. Plichtsbewust als hij is, trok mijn
zoon opnieuw een spurtje. Dit keer naar het huis van de vermiste kip, om de
meisjes in te lichten dat hun kip terecht was. De grote middelen werden
ingezet. Een auto in de inrit, een grote kartonnen doos en buurman en –vrouw om
de kip te vangen. De kip had evenwel de vrijheid geproefd en slaagde er zelfs
nog in te ontsnappen naar de nabijgelegen parkeerplaats van de lagere school.
Maar met vereende krachten wisten ze de kip in het nauw te drijven en
uiteindelijk was het oma die erin slaagde de kip te vatten. En zo kwam het dat
de vermiste kip na een halve week weer in haar eigen ren belandde.
Dat bleek echter niet het enige loslopende dier die dag in
Lillo. Wat later op de dag stond ik bij mijn ouders in de veranda en plots dook
er een bruin gevaarte op op straat. Eerst konden mijn hersenen niet echt
plaatsen wat ze zagen: was het een hond, was het een pony? Maar het bleek een
wild hert te zijn. Blijkbaar is dit het seizoen waarin jonge herten door hun
moeder de wijde wereld ingestuurd worden en dan zijn de jonge herten soms even
het noorden kwijt. Vroeger zagen we regelmatig herten bij ons, die zich uit het
bos en wat dichter bij de huizen hadden gewaagd. Maar de laatste decennia zijn
alle bouwplaatsen voor het bos gevuld met huizen, waardoor de herten netjes in
het bos blijven. Meestal toch. Dit exemplaar was nu toch even de weg
kwijtgeraakt. Gelukkig ontdekte het al snel tussen de huizen één openliggende
bouwplaats, waarlangs het weer in het bos verdween. Toch bleek het ook daar nog
niet echt op zijn plek, want later op de avond, bij het invallen van de
schemering, zag mijn moeder het nog eens langskomen, terug naar waar het
vandaan kwam. Wellicht had het gemerkt dat het gras aan de andere kant toch
niet groener was…
Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 12 mei 2017.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten