Welkom op mijn blog.

Schrijven kriebelt in mijn bloed. Ik doe het dan ook al bijna even lang als lezen.

Op deze blog vind je info over mijn debuutroman "Schotse wolken", die in juni 2013 uitgegeven werd.

Verder schrijf ik om de twee weken een column voor Het Belang van Houthalen-Helchteren, de regionale bijlage van de krant Het Belang van Limburg.

De columns verschijnen vanaf nu ook op mijn blog.

woensdag 7 juni 2017

Kinderen baas

Meestal zijn de ouders de baas. En meestal is dat maar goed ook. Maar af en toe mogen ook kinderen eens de baas zijn. Bijvoorbeeld op het Internationaal Kinderfeest in en rond het Casino in Meulenberg. Hoelang dit evenement al in Houthalen-Helchteren georganiseerd wordt, weet ik niet precies. In ieder geval toch al een aantal jaren, want we zijn er ooit met de kinderen geweest toen ze nog maar ongeveer half zo groot waren als nu. Maar intussen hebben ze al de leeftijd dat ze er zonder ouders naartoe kunnen (maar nog steeds wel onder volwassen begeleiding, natuurlijk). Ons dochtertje trok er afgelopen zondag samen met de KSA heen. Stipt om half 2 pikte een bus hen op aan de KSA-lokalen. Geen vervoers- of parkeerproblemen voor de ouders dus. En niet aanschuiven aan attracties of meehelpen met workshops waar je eigenlijk niet zo goed in bent. Die taak namen de leiders en leidsters van de KSA voor hun rekening. Ik vind het heerlijk om mijn kinderen te zien spelen, maar ik kan niet ontkennen dat ik het voor een keertje wel eens leuk vond dat die taak van mij werd overgenomen.
Het Kinderfeest focust elk jaar op een bepaald thema en dit jaar was dat thema ‘feest’. Soms kan het leven toch heerlijk eenvoudig zijn. Want geef nu toe, welk thema past er beter bij een kinderfeest? Alle activiteiten hadden dus in meerdere of mindere mate te maken met dat thema. Er waren klassiekers zoals springkastelen en een reuze twister, maar ook meer uitdagende en minder alledaagse attracties als een levend tafelvoetbalspel, een worstelwedstrijdje in sumopakken of zelfs space bikes waarbij je jezelf in een looping kon fietsen. Mijn dochtertje was danig onder de indruk van die laatste attractie. Maar ze voegde er al heel snel aan toe dat dat toch geen attractie was die zij had willen doen. Overkop gaan met de fiets was vooral iets om naar te kijken, niet iets om zelf te doen. Ik kon haar redenering helemaal volgen. Ik blijf ook liefst met mijn twee voeten (of twee wielen in dit geval) op de grond.

Net voor vijf uur werden de kinderen weer netjes afgeleverd door de bus. En konden de meeste ouders (vooral die van de kleinere kinderen) een mooi geschminkt prinsesje of andere sprookjesfiguur weer mee naar huis nemen. Onze meid, die zich af en toe een echt prinsesje waant, kwam met een roze-paars gezichtje van de bus, compleet met zelfversierde kroon, mét een sluier eraan. En dan kwamen de verhalen. En na het eten en de douche kwam de man met de hamer: het resultaat van een vermoeiende, maar echt súperleuke namiddag. 

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 28 april 2017.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten