Het was twaalf jaar, een maand en twee dagen geleden dat ik
er nog geweest was. Dat ik het nog zo precies weet, komt omdat toen onze
trouwdag was. En we gingen daar onze trouwfoto’s maken. Het was de eerste en
tot dan toe ook de laatste keer dat ik daar geweest was. Niet omdat ik er niet
wou komen, maar veel heb je daar meestal niet te zoeken, tenzij je bij DOVO
werkt en af en toe een onbestemd springtuig moet opblazen. Of als je een
modelvliegtuig bestuurt, want ‘daar’, dat is het militaire domein in Sonnis,
meer bepaald de terreinen van de Pampa Modelfighters (PMF), oftewel de
modelvliegclub die daar middenin het militaire domein gevestigd is.
Elk jaar organiseren ze een dagje ‘knuffelvliegen’. Kinderen
mogen dan met hun favoriete (of net iets minder favoriete als ze bang zijn dat
het vliegtuigje zal neerstorten) knuffel naar het terrein komen en hun knuffel
laten meevliegen met één van de modelvliegtuigen. Dit jaar waren de knuffels en
hun eigenaars welkom op de laatste zondag van september, die zich na een verder
erg kille maand toch nog ontpopte als een mooie najaarsdag. Wij besloten een
drietal activiteiten te combineren om deze heerlijke zondagnamiddag te vullen:
een fietstocht, een bezoek aan PMF en een ijsje eten bij Sonnisheide. De
kinderen kregen de opdracht een knuffel te kiezen die de eer kreeg om een
luchtdoop te ondergaan. Dochterlief had er snel eentje gekozen, maar de zoon
vond het al niet meer stoer genoeg om met een knuffel rond te fietsen (of
geloofde niet erg in de veiligheid van de modelfighters) en nam er dus geen
mee. Nichtje ging ook mee en nam haar allerliefste lievelingsknuffel mee. Na
ongeveer driekwart uur fietsen sloegen we de betonbaan richting PMF in, de
oranje straaljager die de weg moest aangeven, volgend. Maar de betonbaan bleek
lang, heel lang, immens lang. We bleven maar trappen op die eindeloze
betonbaan, die dan ineens toch een bocht richting tent maakte, maar ook dan
bleef het nog even trappen eer we ons doel bereikten.
Het nichtje was toch wat te bezorgd om haar
lievelingsknuffel met zo’n gevaarlijk vliegtuig mee te sturen, maar onze
dochter draaide er haar hand niet voor om. Haar knuffel werd met een vijftiental andere knuffels in het
grootste vliegtuig gepropt (zoals bij de lowcostmaatschappijen werden alle
plaatsen benut) en beleefde de tijd van zijn leven. Hij vond het fantastisch,
aldus mijn dochter. Achteraf beloonden we onszelf met een heerlijk ijsje voor
het flinke fietsen, voor we de tocht terug naar huis aanvatten. Het was wellicht
voor ons het laatste ijsje van dit jaar bij hoeve Sonnisheide, we hebben er dus
extra van genoten…
Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 29 september 2017.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten