Het is al eeuwen geleden dat ik het zelf nog gedaan heb. Lang geleden,
toen we op school tijdens de LO-les gedwongen werden tot afbeulende taken als
beep- en coopertest, waagde ik me er zelfs na de uren nog aan. Dan ging ik met
mijn nicht joggen, een rondje rond de blok, of twee. De laatste keer dat ik nog
eens deftig gejogd heb, is intussen al bijna twintig jaar geleden, denk ik. Ik
kwam geradbraakt terug van een toertje joggen en besliste toen dat lopen niet
mijn ding is. Wandelen wel, fietsen nog meer. En ik heb de indruk dat beide
sneller vooruitgaan dan joggen. Maar intussen ben ik al zo oud dat ik de
‘loopfakkel’ kan doorgeven aan mijn kinderen.
Eind september worden overal te lande veldlopen georganiseerd voor de
leerlingen van de basisscholen en vaak zelfs nog voor de eerste graad van de
secundaire scholen. Ook door de sportdienst van Houthalen-Helchteren wordt een
grote veldloop georganiseerd aan De Plas, waar de leerlingen van de basisscholen
hun looptalent kunnen tonen. En de snelste kinderen staan op de gemeentelijke
website te schitteren met hun welverdiende medaille. De laatste donderdag van
september moesten ook onze kinderen hun beste beentje voorzetten tijdens de
veldloop van Lillo’s Klavertje. Om de competitiedruk wat te verkleinen en er
een gezellig schoolevenement van te maken, neemt de school niet deel aan de gemeentelijke
veldloop. In de plaats herdopen ze het graspleintje
tot piste en de jongens en meisjes van de verschillende klassen mogen om beurt
hun looptalent tonen. De leerkrachten lopen ook mee en nemen de leerlingen op
sleeptouw van wie de energie opgebruikt is voor de rondjes uitgelopen zijn.
Een week vooraf keken onze kinderen al uit naar het geplande evenement.
Toevallig was ik dit jaar vrij op de dag van de veldloop en ik werd dus
uitdrukkelijk aangemoedigd door de kinderen om voor hen te komen supporteren.
Ze waren me net te snel af, want om mijn dochter te zien lopen, was ik al te
laat. Maar voor mijn petekind en mijn zoon heb ik extra hard gesupporterd. En
de zoon, die liep voor zijn leven. Hij is toch wel een klein beetje competitief
ingesteld (dat heeft hij wellicht van geen vreemden). Hij liep en liep en
eindigde uitgeput maar uitermate tevreden op een vierde plaats (van de jongens
van zijn jaar, welteverstaan). Maar als niet zo sportieve mama was ik toch
apetrots op zijn prestatie. Even later kwam de dochter, die na haar sportieve
inspanning door de juf al getrakteerd was op een koek en een flesje water, en ook
zij kwam blinkend van trots vertellen dat zij op de zevende plaats eindigde. En
mama blonk fier mee. Temeer omdat ik mijn kuiten al voelde branden in hun
plaats. En omdat ik me, wellicht terecht, afvroeg of ik de rondjes nog zou
kunnen lopen zonder even adempauze te nemen. Ik vrees ervoor…
Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 13 oktober 2017.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten