Visjes vangen

Het nieuwe schooljaar is weer gestart. Die heerlijk lange zomervakantie, die eind juni nog eindeloos leek, is afgelopen. Begin deze week konden heel wat kleuters en kinderen uit onze gemeente al eens gaan kennismaken met hun nieuwe juf of meester en hun nieuwe klas gaan bezichtigen. Vandaag hebben ze dan echt hun intrek genomen in dat nieuwe lokaal en was het een blij weerzien met de vriendjes, die ze deze vakantie gemist hebben.

Maar tijdens de vakantie was er tijd voor andere dingen dan rekenen, lezen en andere hersenkrakende  bezigheden. Op vakantie in Nederland zag mijn zoon hoe twee jongens vis na vis bovenhaalden in een jachthaventje en hij besloot dat hij dat ook wel eens wou proberen deze zomer. Aangezien papa evenveel weet van de hengelsport als van de plaatselijke politiek in Chakamaka, moest hij dus op zoek naar een andere vismentor. Die was snel gevonden, aangezien opa vroeger regelmatig wel eens een visvijver bezocht. Het visgerief was al een twintigtal jaren niet meer gebruikt, maar stond geduldig in de kelder te wachten tot het nog eens benut zou worden. De voorlaatste donderdag van de vakantie was het dan zo ver. In de namiddag maakte opa het visgerief weer operationeel, werden er wormen verzameld en rubberlaarzen ingeladen. Omdat je aan heel veel visvijvers een visvergunning nodig hebt en omdat niet meteen duidelijk was of die wel rendabel zou zijn (misschien was na één keertje vissen de zin alweer helemaal over), gingen oma en opa op zoek naar een vijver waar ze vrij konden vissen. Die vonden ze aan de Abdijvijver van Kelchterhoef. Heel veel plaats was er niet, maar het was er rustig, er zaten vissen in en de vissen beten. Meer was er niet nodig voor een initiatieles hengelsport. Opa en kleinzoon trokken dus op die bewuste donderdagavond naar de Abdijvijver, installeerden zich aan de waterrand en gooiden de hengel uit. Dat bleek voor de kleinzoon heel wat moeilijker dan gedacht. Visdraad bleek erg dun en knopen erin waren quasi onontwarbaar. Maar de wormpjes raakten in het water en de vissen beten. Hun visavondje leverde zeven visjes op (opa zes, kleinzoon eentje, waar hij erg trots op was). Het waren geen uit de kluiten gewassen karpers die aan de hengel hingen, maar bescheiden visjes van nauwelijks een hand groot. Onze zoon vertelde zijn verhaal echter als een echte visser toen hij aan papa verslag deed over zijn visavontuur: hij had vissen van wel dertig centimeter gevangen! Na twee uurtjes vissen raakte de visdraad echt niet meer uit de knoop na enkele niet zo schitterende werpbeurten en werd het visuitstapje voor bekeken gehouden. En de gevangen visjes werden teruggegooid, die konden weer vrij gaan zwemmen tot de volgende vishaak voorbij zou komen.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 1 september 2017.