Komkommertijd

Komkommertijd is volgens Wikipedia de periode in de zomer waarin er weinig nieuws te melden is, omdat de meeste politici dan met vakantie zijn. Weinig tijd voor politieke discussies dus en dus ook weinig veranderingen. Hoewel het dan in deze periode wellicht wel ongeveer komkommertijd is – als politici tenminste vakantie nemen wanneer ook kinderen en o.a. bouwvakkers vakantie nemen – werd na heel wat gepalaver vorige week toch de begroting goedgekeurd. De politieke komkommertijd moet dus blijkbaar nog beginnen. Maar goed, de politiek daargelaten, ook in mijn leven is het momenteel zo’n beetje komkommertijd. Met de vakantie is er weinig te melden en daar ben ik niet rouwig om. Heerlijk, zo onbekommerd je tijd doorbrengen. Leven van dag tot dag i.p.v. constant plannen. Geen voetbal of dansles waar de kinderen naartoe moeten, maar gewoon, als de zon schijnt, beslissen om naar de Sonnishoeve te fietsen om daar een ijsje te gaan likken, gewoon buiten op het terras een boek lezen (of vloeken omdat mijn was in de regen hangt na een namiddagje shoppen). Ook letterlijk is het momenteel komkommertijd. Mijn groene vingers beperken zich tot een aantal kruidenpotjes op het terras (kruiden die intussen ook al de geest gegeven hebben), maar uit de tuin van mijn schoonouders komen in de zomer altijd zonovergoten tomaten en komkommers in overvloed. Alleen al de smaak van zelfgekweekte tomaten doet me aan de zomer denken. Maar ik moet zeggen dat de planten mij soms toch nog verrassen. Sommige planten trekken zich niets aan van mijn gebrekkige groene vingers en zorgen zelf dat ze krijgen wat ze moeten hebben. En nee, dan heb ik het niet over onkruid. Op onze composthoop begon dit voorjaar een plantje te schieten. Volledig begaafd met kennis over plantenkunde, dachten mijn man en ik dat het onkruid was dat onze composthoop kwam sieren. Maar de plant werd groter en groter en kreeg bladeren die deden vermoeden dat dit meer dan onkruid was. Toen de plant ongeveer een vierkante meter in beslag nam (de hele zijkant van onze compostbak dus) en gele bloemen begon te krijgen, kreeg ik een donkergroen vermoeden dat het misschien wel om een pompoenplant ging. En jawel hoor, intussen hangen er pompoenachtige vruchten aan die toch al de grootte hebben van een stevige pompelmoes. Het zijn sierpompoenen, die wellicht voortkomen uit de restanten van de sierpompoenen die hier afgelopen herfst aan de voordeur lagen te blinken. Zo zie je maar: als ik de plantjes zaai of plant, water geef en al wat er nog nodig is om een plant te laten groeien, dan gaan ze dood. Maar deze plant zocht zelf wat ze nodig had: een hele berg compost. En in de herfst kan ik een heleboel pompoenen rond mijn huis tentoonstellen.

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 4 augustus 2017.