Bivakpost

Zelf waren mijn man en ik ooit, in een lang vervlogen verleden, chiroleiding. Intussen zijn onze eigen kinderen al zo groot dat ze zelf mee op chirokamp zouden kunnen gaan, of een kamp van een andere jeugdbeweging, zoals dat van de ksa, waar mijn dochter afgelopen schooljaar lid van was. Maar voorlopig hebben ze enkel interesse in een kamp waarbij de slaapgelegenheid hotel mama is. Mijn dochter deed dus deze vakantie al een boerderijkamp waarbij ze elke avond netjes thuis kwam slapen en zoonlief ging naar de Techniek- en Wetenschapsacademie aan Greenville in Houthalen en overnachtte ook elke nacht in zijn eigen bedstee. Maar ook vrienden en bij uitbreiding neven en nichten hebben intussen kinderen die op ‘kampgerechtigde’ leeftijd zijn gekomen. Vorige week kreeg ik van enkele mama’s een vriendelijke oproep om hun zoon of dochter ‘bivakpost’ te bezorgen. Ik herinner me nog goed hoe fijn het vroeger was om een brief of kaart in ontvangst te nemen als je ergens ver (of misschien zelfs niet zo ver) van huis was. En ook in deze digitale tijden waarin we vooral communiceren via sms of e-mail, blijkt de papieren brief op kamp nog steeds populair. Ik zie al voor me hoe de kinderen reikhalzend uitkijken wanneer de leiders of leidsters eraan komen met een stapel brieven en kaarten in de hand, hoe ze staan te popelen om ook een envelopje in ontvangst te nemen. En daarom besloot ik dus zonder dralen bivakpost te schrijven voor een viertal kinderen. Daar zat ik dan, met pen en papier in de aanslag, maar zonder veel inspiratie. Want wat schrijf je zoal naar een zeven- of negenjarige die je wel kent, maar met wie je zelden diepgaande gesprekken voert? Ik besloot dat de generatiekloof tussen mijn kinderen en de kinderen van vrienden en familie veel minder groot is en zette hen dus aan het werk. Opdracht: schrijf een briefje naar die en die. Mijn zoon nam de taak heel ernstig, hij had duidelijk dit jaar op school al wel eens een zakelijke brief moeten schrijven en volgde dus ook voor zijn vriendjes de opgelegde lay-out. Zijn inspiratie ging echter net zo min veel verder dan ‘veel plezier op bivak en nog een fijne vakantie’, dus tipte ik hem dat het misschien wel leuk was om de brief te eindigen met een mopje. Zo gezegd, zo gedaan. De dochter begon eveneens erg gemotiveerd aan haar opdracht, maar het schrijven werd al snel ingeruild voor tekenen. Dan voegde ik zelf toch ook nog maar een kort briefje toe, uit naam van ons gezin. Veel verder dan ‘we wensen je een fijn bivak’ raakte ik niet, maar ik voegde dan maar een spelletje toe (zoek de x fouten), wellicht veel interessanter dan ellenlange zinnen lezen…

Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 20 juli 2017.