Ooit was er een tijd dat een kerk een plaats was waar je te
allen tijde muisstil moest zijn. Zitten en zwijgen, dat was het motto. En
luisteren naar de priester die vooraan zijn verhaal deed. Als die priester
inderdaad nog zijn verhaal doet in een kerk, worden we nog altijd verwacht daar
redelijk stil naar te luisteren, hoewel er toch al wat meer gemurmel
getolereerd wordt dan pakweg vijftig jaar geleden. Maar dezer dagen wordt de
kerk vaak voor heel andere doeleinden gebruikt dan voor een misviering en maar
goed ook, want anders worden de meeste kerken nog nauwelijks gebruikt.
In Lillo werd de kerk enkele jaren geleden al gebruikt voor
een kerstmusical van de kleuterschool en ik ging er ook al eens naar een
kersttoneel kijken van de plaatselijke toneelvereniging. Ook de harmonie maakt
al enkele jaren gebruik van de locatie om er in de donkere laatste dagen van
december een nieuwjaarsconcert te geven. Dit jaar besloot ik om dat concert
eens bij te wonen, mede omdat het om een Italiaans nieuwjaarsconcert ging,
Capodanno Italiano, en ik kan Italiaanse muziek soms wel eens smaken. De
voorlaatste dag van het oude jaar zakten dus heel wat mensen van Lillo en
omstreken af naar de kerk. Ik weet niet of er een priester aanwezig was, maar
die had zeker jaloers kunnen zijn op de vele aanwezigen. De kerk zat afgeladen
vol. Er werden zelfs mensen doorverwezen naar het balkon, waar tijdens
'normale' kerkelijke activiteiten het koor plaatsneemt. En zo kreeg het balkon
bijna de allures van een VIP-loge, of een VIL-loge (voor Very Important
Lillonaars). Maar daar hoorde ik niet bij. Ik zat gezellig ergens centraal in
de kerk. Op behoorlijk officiële wijze werden de muzikanten voorgesteld en naar
hun plaats vooraan in de kerk geroepen. De muziek van de harmonie werd een
drietal keer onderbroken door een ludiek intermezzo van de kinderen die
notenleer volgen bij de harmonie. Ooit, heel lang geleden, ongeveer toen de
dinosaurussen nog leefden, heb ik daar ook nog notenleer gevolgd en later
saxofoon gespeeld. Gelukkig werd er in die tijd niet verwacht dat je ook kon
zingen. Tijdens dit concert werd er niet enkel gezongen door de kinderen, maar
ook door Pino Falsone, een crooner die net over de grens met Heusden-Zolder
woont, 'op de Lindeman'. Hij zong zowel in het Nederlands als het Engels als
het Italiaans, maar hoewel hij al (bijna) zijn hele leven in België woont, kwam
naar mijn bescheiden mening zijn stem toch het best tot zijn recht in het
Italiaans. Pino viel echter niet enkel
op door zijn stem: hij maakte een entree van jewelste door net voor zijn eerste
song de kerk met een vespa binnen te rijden. Zoveel sensatie had ik nog nooit
meegemaakt in een kerk...
Het Capodanno Italiano was een heerlijk relaxte afsluiter
van het jaar. Intussen zijn we al bijna een week ver in het nieuwe jaar.
Hierbij wens ik jullie allemaal een fantastisch, gezond, liefdevol en vredevol
2017! Gelukkig nieuwjaar!
Verschenen in Het Belang van Limburg / Houthalen-Helchteren op 6 januari 2017.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten